Mijn broer is zoals een briefje van 500 EUR. Het bestaat maar je ziet het zelden.
S(n)oep-dieet
1000 keer hebben we het al geprobeerd. Verschillende diëten. Zoals ik denk elke vrouw in haar leven zich wel eens waagt aan één of ander mislukt dieet. En waarom denk ik dan? Zijn we niet allemaal mooi zoals we zijn. En misschien ligt het gewoon in onze genen. De ene wordt wat molliger dan de andere. Misschien moeten wij vrouwen er ons gewoon bij neerleggen? Maar neen hoor. Daar hebben we geen oren na. En na ons mislukte dieet, proberen we het toch gewoon een paar maanden later opnieuw met een ander dieet. Ondertussen heb ik al vannalles geprobeerd, want ja ook ik ben te dik. Elke vrouw vindt zichzelf te dik. En bij elke vrouw is dat ook een andere plaats. De billen, de benen, de buik of in mijn geval, mijn bovenarmen. Ik heb er een gruwelijke hekel aan….
En toch vraag ik mij af waarom wij vrouwen altijd maar willen diëten. We doen maanden ons best. We hongeren ons uit. Voor soms nog maar enkele grammen. En geen man die het verschil merkt. Integendeel. En na een paar dagen onoplettendheid…zijn die kilo’s er weer ! Het leven is niet eerlijk.
Ondertussen ken ik alles van het “ik slaag een maaltijd over”-dieet tot het “ik eet 2 appelen, 1 appelsien en 1 kiwi”- fruit dieet. Het dieet waar ik nu mee worstel is mijn favoriet. Het s(n)oep dieet. Beter gekend als het soep en snoep dieet. Zelf uitgevonden, wat had je gedacht? ’s morgens eet ik gewoon 2 boterhammetjes. Met choco of chocolade. Want zeg nu zelf, kaas of hesp, dat smaakt toch gewoon niet? ’s middags eet ik dan een lekker kommetje soep met een boterham. En tegen 16 u zie ik dan zo scheel als iets en ren ik naar de snoepautomaat. Voor een overheerlijke chocoladewafel. Maar dat is niet voldoende, tegen het avondeten heb ik natuurlijk weer grote honger. Ik eet dan iets kleins (het blijft natuurlijk wel een dieet eh) en na een kwartier heb ik zo’n honger dat ik de snoepkast leeg plunder. En dan komt het, het gekende geaulty moment. Maar dat passeert….want het heeft gesmaakt !
Ik raad iedereen mijn dieet aan. Voor meer inlichtingen, kan je mij altijd mailen op blog.alimonia[@]gmail.com. Resultaten heb ik er nog niet mee geboekt… Maar bon, dat is toch bijzaak, toch?
Een glimlach kost niets
Het valt me elke keer opnieuw op hoe onvriendelijk mensen zijn in de trein. Ja het is niet altijd even fijn op de trein, maar een beetje vriendelijkheid kan toch geen kwaad? Mensen stappen de trein als gekken op, zoeken een plaats en ploffen zich uiteindelijk ergens neer. Ik krijg zelden een blik toegeworpen als ik ergens al zit en al zeker geen glimlach. Nochtans het kost niets. Enkel wat moeite. En je krijgt er zoveel voor terug. Soms een glimlach, een tof gesprek, vriendschap en soms zelfs liefde.
Ik kan het ergens wel begrijpen. Mensen zijn moe, zitten te denken wat ze de avond gaan moeten klaarmaken of overlopen hun werkdag. Maar ook dat is, vind ik, geen excuus. Maar ik geef toe. Soms ben ik ook niet in de stemming en wil ik liever met rust gelaten worden, maar als een vrouw of man naar me zou glimlachen zou ik teruglachen. Dat is niet enkel beleefd maar voelt ook nog eens geod.
Mensen zijn zo verdiept in hun eigen gedachten dat ze vergeten wie er rond hen zit. Het is soms triestig om aan te zien. Soms zie je ze ook boos kijken als je een gesprek aan het voeren bent. Zeker ’s morgens vroeg. Ik probeer altijd stil te praten (wat mijn tegenstanders doen is natuurlijk iets anders) om zo weinig mogelijk mensen te storen. Maar dan nog lijkt hen alles te veel. Verplaats je dan, denk ik dan. Ik kan me soms ook ergeren aan babbelende mensen (vooral als ze zeer luid praten), maar dan verplaats ik mij gewoon. Of zet ik mijn muziek loeihard op.
Meestal begin ik te grinniken als mensen niet vriendelijk willen zijn. Dan lok je reacties uit. Je ziet ze denken, nog meer fronsen. Het brengt hen even van de wijs. Maar na enkele seconden vervallen ze terug in hun oude patroon. Soms zou ik hen willen wakker schudden. Maar het lukt me niet.
Maar ook mensen op de bus zijn geen haar beter. Er zijn mensen waar ik al jaren mee op de bus zit. Geen glimlach, geen hallo, geen blik,… Niets. Ik blijf maar proberen, maar ik denk dat ik het ga opgeven. Al mijn energie zou ik voor wat anders kunnen gebruiken.
Echt, serieus mensen. Lach eens wat meer ! Het kan echt echt geen kwaad.
Filmtip
Het is weer eventjes geleden, maar ik heb voor jullie weer een pareltje klaargezet. Ik kan er niet aan doen. Wekelijks ga ik naar de film, maar jammergenoeg gaat het niveau niet evenredig omhoog met de inkomprijzen. Soit. Deze keer heb ik wel een film voor jullie klaarstaan die zijn geld dubbel en dik waard is. Nerve, geregisseurd door Henry Joost & Ariel Schulman.
Een meisje geraakt verslaafd aan een spelletje. Via je telefoon krijg je opdrachten binnen (als je player bent althans) die je binnen een bepaalde tijd moet behalen. Terwijl je de opdrachten aan het uitvoeren bent, zijn er watchers. Hoe meer watchers, hoe populairder je bent en hoe hoger je op de ranglijst komt te staan. De bedoeling van het spel is om uiteindelijk op plaats 1 en 2 te geraken en zo de finale te spelen. Wat staat er tegenover? Al het geld dat je tot nu toe van je opdrachten hebt verdiend. De watchers bepalen trouwens ook je opdrachten….
Klinkt spannend, toch? En dat is het ook. Het is niet enkel een leuk scenario, maar het is gewoon visueel interessant. Nog eventjes geduld, want de film is nog niet officieel uit. Maar noteer het alvast in je agenda !
Ik heb me alvast kostelijk geamuseerd.
Zelfportret
Verslag pelgrimstocht
Gehoopt had ik het wel. Dat de pelgrimstocht mijn onopgeloste vragen beantwoord zouden worden. Maar wat had ik wel gedacht? Zouden 11 dagen “rust” nu echt een antwoord geven op vragen waar ik al heel mijn leven mee worstel? Niet dus. Lag het aan mij, aan de groep of aan het klimaat? Waarschijnlijk aan het tijdsgebrek, want 10 dagen is echt niet lang. Of lag het toch aan de omgeving? Want mooi was het daar wel, maar de Mont Saint Michel is natuurlijk niet hetzelfde als Santiago De Compostella. Lag het dan aan de groep? De groep gepensioneerden die mij snel onder hun vleugels namen? Ik denk het niet. Maar ik had er wel iets anders van verwacht. Meer tijd om echt na te denken en momenten waar ik mezelf zou tegen komen. Maar dat gebeurde niet. Misschien omdat ik mezelf eigenlijk al goed ken? Of is de muur die ik rond mezelf heb gezet nu ook al te stevig voor mezelf?
Tijd was er amper. Nochtans begon de dag vroeg genoeg. Voor het ontbijt namen we nam ik wel uitgebreid de tijd. Er was ook altijd zo veel te eten ! Een echte pelgrimstocht was het niet als je zag hoeveel ik die dagen gegeten heb. ’s morgens belegde ik mijn frans stokbrood uitvoerig met choco, kaas en vlees. En af en toe nam ik nog ontbijtgranen. Tegen 8.00 waren we dan gereed om de dagelijkse wandelingen aan te vatten. Op een gezapig tempo lekker samenwandelen.
En toch klopte er iets niet. Het leek of ik met een groep vrienden op pad was. We babbelden over luchtige dingen. We lachten. Soms lieten we een traan of twee. Maar langer dan een uurtje hield ik het niet vol. Die drukte. Die babbelende mensen. Vaak liep ik dan maar eenzaam vanachter in de groep. Ik hield afstand van de groep, nam foto’s van het mooie landschap en zocht stenen of schelpen. Maar we moesten ons aan een strak schema houden. Tijd voor te genieten of souvenirtjes (ik bedoel stenen, schelpen,…) te zoeken was er niet vaak. Niemand stopte – dat is niet goed voor je benen- en dus moest ik als een halve gek de groep achterna lopen. Maar dat hield me niet tegen. Ik was tenslotte de jongste van de groep !
Tegen 10.30 hadden we meestal onze eerste halte. Tijd om een koekje, appel en drankje te nuttigen en een klein opstapje te doen [we wandelden volgens een bepaald thema en dit moest behandeld worden]. Daarna was het weer haasten naar de volgde stop: het middageten. Een busje bracht ons het eten wat altijd zeer lekker was. Eenvoudige kost, maar als je 15 km in de benen hebt, smaakt dit ! Ik at mijn buikje meestal erg rond. Een pelgrimstocht? Ja mijn gat. Een luxe vakantie leek het bij momenten.
In de namiddag kregen we dan geregeld een stiltemoment. Dan waren we verplicht om in stilte te wandelen. Heerlijk ! Ik was dan bij de eerste om aan te geven dat ik het kwartier in een half uur wou zien veranderd geraken. En dat gebeurde ook !
En dan begon het. Je oogt het niet voor mogelijk met deze bekende oudjes, maar het gevecht om een goede kamerplaats. Want ja er waren mensen in de groep die (enorm) snurkten. Maar dat heb je nu eenmaal als je met een groep op reis gaat. Kinderachtig gedrag ken ik maar al te goed, maar deze gepensioneerden vochten weliswaar voor een goede plek te hebben. Eén keer heb ik mij kwaad gemaakt. Toen er een probleem was met onze slaapplek en we in een party tent buiten moesten liggen op een simpel matrasje. Met 16 zouden we er net in kunnen. Maar dat ging jammergenoeg niet door. Een paar wandelaars met lange armen hadden een leuke caravan/kasteel op de kop kunnen tikken. En dus konden zij in een nette propere kamer liggen en moesten wij op een matras op het gras liggen. Maar bon. Ik heb mijn gedacht gezegd en dan lekker in de party tent gaan liggen. Ik was boos. Furieus. Maar mijn droom om eens in een kamer met 10 mannen te liggen, kon ik toch niet laten liggen? En heel eerlijk. Ik heb er heerlijk geslapen !
De volgende dag was alles terug in orde en konden we ook in in het kasteel slapen. Je gelooft het bijna niet. We hadden zelfs een zwembad…. [de overige keren sliepen we in eenvoudige etablissementen met kamers van 3 à 4 bedden]
’s avonds hielpen we (nuja: meestal altijd dezelfde mensen want er zijn er altijd mensen die ineens spoorloos verdwijnen) met het avondeten. We maakten ons proper en we aten een lekkere maaltijd ! Na het eten hadden we dan een kleine viering gevolgd door sacrale dans voor de geïnteresseerden. Niet mijn ding, maar ik deed mee.
De meeste bleven hierna nog plakken, maar ik trok er altijd alleen op uit. Heerlijk. 23 km stappen was me nog niet genoeg. Zo herinner ik mij één avond dat de zee mij riep. Ik wandelde ver en lang. Ik werd een beetje bang want het was al redelijk donker. Maar ik genoot. Ik voelde mij vrij. Stak mijn voeten in het water en luisterde naar de golven. Een moment van mij alleen en niemand die mij had gemist. Buiten mijn kamergenoot die een beetje ongerust was.
De dagen vlogen voorbij. En echt tijd om na te denken heb ik niet gekregen. Of misschien gebruikte ik de tijd niet nuttig?
Feit is wel dat ik mij geamuseerd hebt, dat ik een paar leuke mensen heb leren kennen en dat ik iets heb meegemaakt dat ik niet snel zal vergeten. En ik mag trots zijn op mezelf. Niet enkel dat ik het fysieke gedeelte heb overleefd, maar ook dat ik dit gedurfd heb. Voor mezelf was dit een grote stap. Ik wandel nu niet op een andere weg, maar ik zie nu wel andere paden liggen. Niet alleen van mezelf maar ook van anderen. En geloof me vrij: die hun pad ziet er smeriger uit als dat van mij.
Ik heb niet te klagen.
Integendeel.
Quote van de dag
Hoe kan je je eigen weg volgen als je constant naar het pad van de anderen ligt te kijken?
