Muziektip 83

Het is blijkbaar sinds eind 2016 geleden dat ik hier nog eens een muziektip plaatste. Dat kan toch niet meer? Waar zat ik met mijn gedachten? Ik weet het niet. Tegenwoordig heb ik spotify leren kennen en wat een heerlijke muziek heb ik hierdoor al leren kennen. Ik geef u enkele mooie dingen mee. Geniet er van ! Let vooral op de teksten….

Gevoel

Wat ik nu voel, heb ik nog nooit gevoeld. Op dit moment, en dat klinkt zo fout, wil ik er eventjes niet meer zijn. Ik weet het wel, ik zal het nooit doen. Ik ben sterker dan dat. Maar het zweeft wel in mijn hoofd. Ik ben op. Helemaal op. Ik laat het aan niemand zien en ik praat er ook met niemand over. Ik toon me sterk. De laatste dagen ben ik zelfs tip top gekleed, gemake-upd en gekapt. Ik ben een stralende parel. Maar ik voel me bij momenten als shit. Er is één collega die dat doorheeft. Hij ziet me soms naar het toilet verdwijnen als ik weer een weenmoment heb klaarliggen. Dan polst ie “alles ok daar, Alimonia” als ik terug ten tonele verschijn. En hij weet dat ik dan “ja” zal zeggen terwijl dat helemaal niet zo is. Pas een paar uur of dagen erna kan ik toegeven dat ik als ne debiel heb liggen uithuilen op het toilet. Voor de rest hou ik de schijn hoog op. Ondertussen ben ik dat al mijn hele leven gewoon. Dat er nu iemand is die het wel doorheeft, dat kan ik moeilijk plaatsen. En ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan.

Ik weet wel wat er aan de hand is. Maar op dit moment kan ik er weinig aan doen. Ik ontbreek kracht en moed. Het enigste wat ik kan doen is lachen. Plezier maken. En als iedereen ten tonele is verdwenen huilen. En zijn wie ik echt ben. Een onnozelaar. Een mislukkeling. Want dat is wat ik ben. En durf het niet te weerleggen. Want ik heb gelijk.

Vakantie

Ik ben een beetje aan het aftellen. Een beetje maar want vakantie hebben dat is voor mij op dit moment een mes dat langs 2 kanten snijdt. Maar soit. Ik leg het jullie misschien nog eens uit.

Wat zijn de plannen? Vorig jaar deed ik een pelgrimstocht. Dit jaar ga ik naar Ameland. Ondertussen weet ik dat ik redelijk wat Nederlandse volgers heb en ik dacht: laat ik eens hun land bezoeken. Het speciale aan deze reis is dat ik vrijwilligerswerk ga doen. Met een groep van 14 zieken, ga ik hen de vakantie van hun leven bezorgen. Ik heb het nog nooit gedaan maar ik ben er klaar voor. Ik ga al mijn energie/tijd in hen steken en dan komt het wel goed. En mocht het niets voor mij zijn dan heb ik het maar mooi geprobeerd.

Zo zie je maar. Dat had je niet verwacht van Alimonia, toch?

Open brief aan collega

Beste collega

Je bent verbaasd. Ik weet het. Omdat ik collega typ in plaats van je naam. Nochtans ben ik een grote fan van je naam die ik dagelijks wel een paar keer vernoem. Maar deze keer ben je een brug te ver gegaan. Je hebt me teleurgesteld. En niet een beetje. Ik ben gekwetst. En ik vrees dat er deze keer niets aan te doen is. Geen glimlach, koekjes-offensief of een mailtje met een paar gedichtjes in. Nee. Je hebt iets moois kapot gemaakt. We hadden iets moois zoals je soms vernoemde.

Ook al ben je maar een collega, we weten allebei dat er meer is dan gewoon maar collega’s zijn. Er is meer. Iets waar anderen jaloers op zijn. Er hangt zo’n heerlijke spanning tussen ons die zelfs anderen niet ontgaan is. Je kent me zoals weinigen me kennen. Ik ken jou zoals geen enkele collega jou kent. We hebben een gave. Om in één oogopslag te zien hoe de andere zich voelt. Echt voelt. Want ik heb je een paar keer wijsgemaakt dat alles goed ging met mij. Maar je weigerde mij vaak te geloven. Nochtans probeerde ik vaak om mijn lach op te zetten en toneel te spelen. Maar je keek door mij heen. Je zag mijn ogen iets minder stralen als anders en soms zag je zelfs mijn waterige ogen. Dan zei je vlakaf. “Ik wil je graag geloven, maar ik zie wat anders Alimonia”. Dat is iets wat ik zelden tot nooit heb meegemaakt. En andersom was dat niet anders. Je kon me niets wijsmaken. Ik doorzag je. Aan de manier van kijken, de manier van wandelen,… Het zijn kleine dingen, maar ze werden door me opgemerkt.

De ganse dag konden we lachen, praten, zeveren,… over alles. Van serieuze dingen tot onnozelheden. Ik wist heel veel van jou. En andersom. Tot eergisteren. Toen één van onze collega’s vroeg of je al verhuisd was. Verhuisd? Ik was met verstomming geslagen. Ik wist dat je aan je huis aan het werken was en dat er een verhuis zat aan te komen…. Maar dit weekend? Serieus? Alles vertel je mij, maar een onnozele verhuis vergeet je mij mee te delen. Nee dat begrijp ik niet. Ik ben kwaad, mijn beste collega. Teleurgesteld. In jou. En ik vrees dat er niets meer aan te veranderen valt.

Het viel je de afgelopen dagen al op. Dat ik stiller ben als gewoonlijk. 10 keer vroeg je al of alles OK met mij was. Dat ben ik zeker, mijn beste collega. Tegen al mijn andere collega’s doe ik normaal maar jou heb ik even aan de kant gezet. Ik kan eventjes niet meer lachen met je moppen. Ik geef je geen aandacht meer en ik laat u de kans niet meer om mij aandacht te geven.

Ik weet niet hoe we dit opgelost krijgen want deze keer is je slagzin “alles komt goed” waardeloos. Nee het komt niet meer goed, mijn beste collega.

Alimonia

Running Alimonia

Alimonia en sport? Een onmogelijke combinatie zou u denken. Maar dan moet ik u eventjes teleurstellen. Ik ben namelijk al 5 4 weken bezig met het start to run programma. Nee er hijgt niet 3 keer per week een Evy in mijn oor. Ik doe alles nog op de oude manier met een ouderwetse stopwatch (weliswaar op mijn GSM). Ondertussen ben ik ook al gekend bij Strava. Statistieken, ja daar houd ik wel van. De bedoeling is natuurlijk dat ik binnenkort lekker 5 km kan lopen zonder om de 100 meter te moeten stoppen. Ondertussen hou ik mij stevig aan het programma en heel eerlijk? Ik vind het gewoon geweldig. Een klein half uur gewoon bezig zijn met jezelf en ondertussen naar goede muziek luisteren.

Gewicht verlies ik er niet mee, maar dat is ook niet echt de bedoeling. Misschien een beetje strakker worden, zou leuk zijn. Maar het belangrijkste is dat ik mijn gedachten een half uur on hold kan zetten en dat ik mij een beetje sportiever voel. Dat is voorlopig het geval. Dus we blijven verder lopen….

Wie weet zien we elkaar ooit eens op een wedstrijd.
Ik kijk er alvast naar uit !