The Gentle Storm is een nieuw project van de grootmeester Arjen Lucassen met de mooie en goede zangeres Anneke van Giersbergen. Endless sea is een prachtig nummer met een trouwens daar zeer leuk bijhorende clip. Laat je meevoeren op het schip van emoties.
Het was een iet wat luide stem die mij uit mijn diepe concentratie haalde. Ik was nog niet goed wakker om het te beseffen, maar blijkbaar was een medepassagier op de trein begonnen met zijn klaaguurtje. Dat is de laatste tijd geen uniek geval. Alles te wijten aan de nieuwe dienstregelingen van de NMBS. Mensen houden niet van veranderingen en al zeker niet als het in hun nadeel is. En laten we nu net in een trein zitten waar dat het geval is.
Onze dubbeldekker werd afgeschaft en vervangen door een oud model waar je gezellig met 3 op een bank kunt zitten. Dat ze een rekenfout hadden gemaakt was mij niet ontgaan. Als de mensen vroeger al amper konden zitten, wat gebeurt er dan als het bovenste gedeelte wegvalt? Juist ja. Zelfs u, als misschien sporadische treingebruiker heeft het direct begrepen: te weinig zitplaatsen ! In de eerste weken was er zelfs zo weinig plaats dat mensen achter werden gelaten op het perron. Enkel in tijden van Auschwitz zou je blij zijn geweest als ze je achterlieten. Nu soit. Klagen is leuk de eerste weken, maar na een paar maanden is de lol er wel af. Maar blijkbaar niet voor deze man. Hij vond het er niet beter op om zijn frustratie, die hij al enkele weken koesterde, op de treinbegeleidster bot te vieren. Ik vat het even kort voor u samen. Meneer had geen goede verbinding meer en was op die manier 6 uren kwijt. Hij nam het op voor de ouderen (hij was zelf 60) die niet meer zo sportief waren om hun aansluiting te halen en de mensen met korte beentjes. Deze werden 2x gepenaliseerd. Ze moesten harder lopen en konden moeilijk de trein opklauteren. U merkt het al. Enkele treinsympathisanten begonnen te gniffelen. Ze vonden deze man triestig, maar grappig. De man bleef zijn tirade afsteken tot op een gegeven moment een jongeman er zich mee begon te moeien. “Hou eens op met uw geklaag. U verstoort mijn treinrit. Als het u zo tegen zit, verhuis dan”.
De andere man was hier niet mee gediend. “Denkt u nu echt dat het zo simpel is: verhuizen?”. Het gesprek tussen nog net daarvoor onbekenden had een heel effect teweeg gebracht. Mensen begonnen ineens te glimlachen, te praten of zelfs luidop te lachen.
“Ik spreek niet voor mezelf”, voegde de oude man er nog toe. “Maar voor een hele groep treinreizigers”. “En jullie doen niets ! Jullie pikken alles van de NMBS.
Het gesprek doofde uit toen we Brussel binnenreden. Heel de voormiddag hoorde ik dit gesprek in mijn achterhoofd. Het liet me niet koud. Het maakte mij zelfs triest. We zijn stuk voor stuk allemaal egoïsten die enkel met ons eigen inzitten. Wat een ander meemaakt, raakt ons niet. Of toch maar lichtjes. De meeste mensen zag ik denken: “jaja klager. Toon uw vervoersbewijs en stop met zagen.
Misschien was de toon en de manier waarop de oude man zijn probleem probeerde duidelijk te maken niet de juiste, maar ik kon me zijn frustratie deels begrijpen. Ik heb weliswaar geen korte beentjes, maar wel een aansluiting die ik nooit meer kan halen. Zelfs al zouden mijn beentjes 200% langer worden.
Ik bedoel maar. Zo een onnozel gesprek heeft heel mijn voormiddag overhoop gehaald. En dat door een paar woorden.
Onderschat nooit de kracht van woorden.
Gisteren gaf ik nog een celloconcert voor 200 mensen, vandaag ben ik gevallen met mijn cello en is hij onherstelbaar. Hoe euforie en verdriet toch zo dicht bij elkaar kunnen liggen. Maar het had allemaal erger kunnen zijn. Voor hetzelfde geld was ik op mijn hoofd gevallen en kon ik dit nu allemaal niet meer typen. Mijn cello heeft mijn val geremd en zo mijn leven gered. En daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn. Gisteren schitterde we nog samen, vandaag zijn we bruusk uit elkaar gerukt. Ik wist dat het moment van afscheid ooit ging komen, maar dat het zo abrupt moest verlopen, doet wel pijn. De zoektocht naar een eigen cello is nu definitief van start gegaan
Verdriet en hoop hebben nog nooit zo dicht bij elkaar gelegen. En wat het nog pijnlijker maakt, was dat ik met mijn nieuwe camera (die morgen arriveert !) een eerste foto van mijn cello wou maken.
Het heeft niet mogen zijn !
Zonet heb ik mijn gloednieuwe camera in het winkelmandje gelegd.
Binnen enkele dagen moet hij hier bij mij thuis arriveren.
Ik ben razend benieuwd en ontzettend opgetogen !
Vanaag de dag bestaat mijn blog reeds 6 jaar ! Eventjes tijd voor zelfreflexie. Mijn allereerste post werd op 31 januari 2009 op blogspot geplaatst. Niet veel later werd mijn blog op wordpress een feit. Eind 2011 besloot ik alleen nog via wordpress te werken. Ik had ondertussen meer volgers bij elkaar gesprokkeld dan die 2 jaar bij blogspot.
Mijn narcistisch kantje heeft de laatste jaren de bovenhand genomen. Wat heb ik mij toch geamuseerd met mijn zelfportretten. Niet enkel voor, maar vooral tijdens en achteraf een fotoshoot heb ik heerlijke momenten beleefd met mezelf en mijn camera.
Even een terugblik op de afgelopen jaren.
2008
2009
2010
2011
2012
2013
2014
Het is niet hij die de kroon draagt die de koning is.
