Boedapest

Ik ben de tel verloren, maar ik gok dat het nu mijn vijfde keer Boedapest moet zijn geweest. En nog steeds hou ik van deze stad zoals in het begin. En hoe meer ik ga, hoe minder ik foto’s neem. Mijn excuses. Maar je kan me geen ongelijk geven. Zonder camera zie je zoveel meer en heb je zoveel meer tijd voor andere zaken. Deze keer geen hotel maar een airbnb midden in het centrum. Heerlijk hoor om na een avondje stappen gewoon 100 meter te stappen en in je bed neer te vallen. Een aanrader dus !

Wat hebben we geleerd?

• Het huren van een fiets gaat vlot, is eenvoudig en goedkoop. Als je u tenminste aan de afspraken houdt. Wat wil zeggen. Het is ‘gratis’ de eerste 30 minuten. Wij besloten naar een badhuis te fietsen, onze fiets daar vast te zetten (niet in een dock station weliswaar) en terug naar het centrum te fietsen. Dit grapje werd een kostelijke zaak aangezien onze 30 minuten verstreken waren. Let hier dus goed op !
• Zet u niet zomaar ergens. We zagen ergens een “menu” ophangen en gingen blijkbaar bij de concurrent zitten. Dit was blijkbaar niet de eerste keer dat dit gebeurde. Deze concurrent kon natuurlijk deze menu ook aanbieden…Maar eerlijk, ik was er niet gerust in. Goed voor één keer. Dit lappen ze mij nooit meer
• Hou nooit je oud geld bij. Ik hield mijn geld van vorig jaar bij en om één of andere reden werd dit geld overal geweigerd. Soms liepen ze achter ons aan als we toch geprobeerd hadden dit geld af te geven. We leken wel misdadigers. Het geld kon weliswaar gewoon gewisseld worden in een bank, zonder enig probleem. Maar bon.

Welke tips kan ik je nog geven?

• Zeller Bistro
• Mazel Tov (cocktail: jewish punch)
• koop choco me chocolade (luchthaven)
• huur een fiets
• Szimpla Kert
• Akvárium Klub
• White mission  en Legacy of Noo’zaca (escape rooms)

Mocht je nog tips willen, aarzel niet ze hieronder te stellen of stuur een mail(tje)

Advertenties

Bierviltjes

Studenten en bier. Het is een combinatie die samen hoort zoals een cello en een strijkstok en zoals liefde en een kus. En dus is het logisch dat studentendrukwerk.nl zelfgemaakte bierviltjes op de markt heeft gebracht. Om dat wat te promoten, mocht ik van hen het uittesten.

Ik moet toegeven dat ik geen bierliefhebber ben. Toch niet van dat zwaar en bitter bier. Geef mij maar een kriek. Heerlijk ! Hoe zoeter hoe beter. Een kriek Ter Dolen, een kriek Mystic of een Belgische kriek St-Louis. Lekker fris. Zeker in de zomer !

Via de site van studentendrukwerk.nl kan je direct je bierviltjes maken. De site is enorm gebruiksvriendelijk. Op enkele minuten kan je bestelling al klaar zijn (als je tenminste weet wat er op de kaartjes moet komen te staan en je niet nog moet beginnen zoeken achter foto’s zoals ik). Je hebt de keuze uit 2 formaten. Rond of een vierkant. En daarnaast kan je dan nog eens kiezen uit enkelzijdig of dubbelzijdig. Voor de kleine meerkost zou ik opteren voor dubbelzijdige.

Mocht je geen inspiratie hebben (wat mij sterk zou verwonderen), zijn er altijd standaard voorbeelden die die je kan pimpen aan de hand van cliparts (volgens een bepaald thema)

Met de cliparts met thema feest, ziet het er dan als volgt uit:

En zo kan je wel heel originele bierviltjes maken. Als je deze dan combineert met een achterkant kan je de gekste dingen maken.

Voorkant

Achterkant

Je kan natuurlijk ook gewoon bierviltjes maken met eigen foto’s. Dat is wat ik gedaan heb.

Mijn dubbelzijdig bierviltje:

Of een combinatie van de 2 (foto’s + standaard)
En dan krijg je zoiets:

Zo zie je maar. Keuzes genoeg. Redenen genoeg. Mocht ik de volgende keer bestellen bij hen dan zou ik dat doen voor een vereniging (bv. muziekgroep). Heel leuk om bij een concert originele bierviltjes te gebruiken met nuttige informatie op (reclame voor de website, volgende concerten, speciaal bier,…) Of ook heel leuk bij een trouw als afscheidscadeau’tje.

Eén klein minpunt is dat je verplicht bent om allemaal dezelfde kaartjes te bestellen. Leuker zou zijn als je 4 of 5 verschillende ontwerpen zou kunnen maken. Soit.

Hebben jullie zin gekregen er zelf te maken? Ga dan direct aan de slag via deze link
Mocht je daar geen zin in hebben, dan kan je nog meedoen aan de wedstrijd om 5 bierviltjes te winnen.

Stuur een mail naar blog.alimonia[@]gmail.com en vergeet zeker niet te vermelden waarom je ze wil winnen ! Wedstrijd loopt tot 15/05/2018. Succes !

Uitleg

Misschien ben ik een beetje uitleg verschuldigd waarom ik de afgelopen maanden zo afwezig hier was. 2 dingen zijn hier een beetje de oorzaak van. De eerste is dat ik een nieuwe job heb. Heel eerlijk, de afgelopen maanden waren een echte strijd. Ik dacht dat een gevecht op een veld gebeurde. Maar in mijn situatie gebeurde deze naast het veld en in plaats van speren was het met messen. In de rug. Meer wil ik er niet over kwijt. Maar uit onverwachte hoek kreeg ik hulp en zit ik nu waar ik moet zitten. Op een andere stoel. Een andere baas. En andere collega’s. En tot nu toe beklaag ik het me nog niet. Ik ben een tevreden mens.

De tweede reden en misschien wel de belangrijkste is dat er iemand in mijn leven is gekomen. De meeste volgers zullen het wel al geroken hebben. Ik was verwonderd. Hoe goed jullie wel niet tussen de lijntjes konden lezen. En sommige hadden het blijkbaar nog eerder door dan mezelf. En ja ik ben dus eigenlijk een slecht mens. Want ik heb hem afgepakt van iemand. Als buitenstaander zou ik dat ook denken. En hoe je het ook draait of keert, het is ook zo. Maar nu ik zelf in deze situatie zit, denk ik er natuurlijk anders over. Je kan zeggen en denken wat je wil, maar het was en is ook niet gemakkelijk voor mij. Soit. Daar heeft de andere partij natuurlijk niets aan. Maar het is hoe het is. En daar kan voorlopig niemand een stokje voor steken. Niemand. In hoe verre ik hier verder over ga bloggen, weet ik nog niet. Voorlopig heb ik daar geen behoefte aan.

Doos

Onlangs kwam ik ze tegen. Een doos. Vol herinneringen. Een doos vol spulletjes. Cadeaut’jes, cinematickets, foto’s, rekeningen van restaurants,… Ik begon te huilen. Verwonderd hoe snel je iemand kan wissen uit je hoofd en leven. Alsof je iemand kan vergeten door alles in een doos te steken. Ik keek wat verder. Las een paar briefjes. Keek naar een paar cadeau’tjes en foto’s. Destijds konden ze zorgen voor het sneller slaan van het hart. Nu bezorgden ze mij verdriet. De doos weggooien kan ik nog niet. En dus heb ik ze maar ergens helemaal onderaan gezet ergens op zolder. De kans is klein dat ik ze dan ooit nog tegenkom. Ik zal ze nog wel tegenkomen. En wat zal ik er dan uiteindelijk mee doen? Want waarom hou ik ze uberhaubt bij? Het verleden is het verleden, zeggen ze zo vaak. Je moet in het heden leven en uitkijken naar de toekomst. Waarom blijven we zou graag leven in het verleden? Waarom willen we alles zo graag vergelijken met vroeger? Misschien was vroeger niet zo slecht. Twijfel. Waarom twijfelen we zo graag? Waarom kunnen we niet voor één keer gewoon gelukkig zijn en ons niet heel de tijd afvragen of we wel goed bezig zijn. We zijn goed bezig. Of althans dat proberen we. Het leven is niet eenvoudig. Zoveel keuzes die we moeten maken in het leven. Achterom kijken, daar hebben we eigenlijk de tijd niet voor. En toch blijven we het maar doen. Het leven gaat voort. Wat er ook gebeurt. En af en toe eens een doos openen, kan heus geen kwaad. Maar op een gegeven moment moet je ze weggooien. En moet je een nieuwe doos klaarzetten. Om te vullen met nieuwe herinneringen. Nieuwe cadeau’tjes en nieuwe cinematickets. En dat is wat ik afgelopen tijd gedaan heb.

Er is nog wel één vraag die de afgelopen dagen in mijn hoofd spookte. Zou er ook zo een doos van mij bestaan?

Prettig eindejaar

Meer dan 2 maanden. Ja het is schandalig. Dat ik hier nog iets poste. Heb ik überhaubt nog lezers vraag ik mij af? Maar als ik deze morgen mijn mailbox opende en toch een paar eindejaarswensen ontving van jullie, verwarmde dat mijn hart. Ongerust moeten jullie niet zijn. Als ik verdwijn kunnen er 2 redenen zijn. Ik voel me verschrikkelijk slecht of ik voel me goed. En in dit geval is dat het laatste. Ik voel me heel goed. En er zijn wat veranderingen gebeurd in mijn leven waar ik tot op heden niet te veel over kan bloggen. En dat is vreemd want normaalgezien is mijn blog het eerste waar ik iets op schrijf als er veranderingen zijn… Misschien ben ik bang? Misschien ben ik het bloggen verleerd. Ik weet het niet.

Degene die mijn instagram een beetje volgen, hebben het al kunnen lezen. Een paar dagen terug heb ik een concertje gegeven voor 400 man. Met de muziekgroep, maar deze keer had ik ook een solo gekregen. De zwaan van Camille Saint-Saëns. Een prachtig stuk in combinatie met marimba en een danseres. Het was een prachtig momentje. Zenuwachtig dat ik was. Niet te doen. Op het moment zelf was ik trots en fier op mezelf. Je moet het maar doen, maar toen ik achteraf de beelden zag en de muziek hoorde, klonk het toch maar raar. Ik begon prompt te huilen. Nochtans heel veel muzikanten hadden mij proficiat gewenst. Ach ja. Misschien uit beleefdheid. Ik weet het niet. Maar de cello gaat de komende dagen toch eventjes aan de kant, haha.

Langs deze weg wens ik jullie allen een prettig eindejaar toe. Moge 2018 een jaar vol liefde, vriendschap en goede gezondheid zijn. Voor de twijfelaars hoop ik dat jullie eindelijk de weg vinden. En voor degene die op het goede pad zitten, hoop ik dat jullie eens nadenken of je wel op dat goede pad zit….

Tot volgend jaar !

Liefs

Alimonia

Zelfportret

Tweelingzus

Zoveel maanden terug ontving ik ’s avonds een mailtje van één van mijn bloglezers. Hij beweerde mij gezien te hebben en beschreef me. Elk klein detail dat hij alleen kon weten als hij mij effectief zou gezien hebben, klopte. Van mijn kledij, make up tot de details die aan mijn handtas en rugzak te vinden zijn. Ik moet zeggen dat dit wel een vreemd gevoel met zich meebracht. Iemand had mij herkend. In mijn gewoon leventje en dat had hij allemaal stiekem gedaan. Mij begluurd. Mij aandachtig bestudeerd. Ik reageerde niet op het mailtje en een paar dagen later kreeg ik weer een mailtje. Deze keer had hij mij in gesprek bezig gezien op de trein. Sinds zijn eerste mailtje was ik natuurlijk een beetje meer op mijn hoede, maar als je begint rond te kijken dan is alles verdacht. Maar die bewuste dag had ik wel iets opgemerkt. Een man die aan het raam zat en wel heel vaak naar mij zat te kijken. Af en toe grinnikte hij. Schrik had ik niet, maar ik had er toch een vreemd gevoel bij. Wat zit die man toch zo te gniffelen, vroeg ik mij af. Een beetje later wist ik waarom. Hij had mij herkend…

Deze keer wou ik hem wel van antwoord voorzien. En ik vroeg hem waarom hij “mij” niet aangesproken had. Hij wou mijn gesprekspartner (die natuurlijk geen weet heeft van deze blog) niet storen. Ik voelde me er een beetje raar bij en verzon een leugen om bestwil. Of is het misschien geen leugen? Het is eigenlijk heel simpel. Mijn bloglezer heeft mij, Alimonia, niet gezien, maar wel mijn fotomodel dat op alle ‘zelfportretten’ staat. En echt een leugen is het niet, want het is mijn tweelingszus. Dat zou natuurlijk veel verklaren. Waarom ze geen bril draagt bijvoorbeeld. En wie er al die foto’s neemt.

Bij deze weet u iets meer. Of juist niet.

Aan u de keuze.