Het was beslist. Al zoveel maanden terug. Dat we op vakantie zouden gaan naar Kroatië. Vorig jaar zaten we in het mooie Slovenië. Maar Kroatië zou blijkbaar nog mooier zijn. We hadden een plan. Tot enkele weken terug. Toen bleek dat zijn ex (en haar nieuw vriendje) ook naar Kroatië zouden trekken. En toen bleek dat precies gans België naar daar ging afzakken.
Mijn vriend kent me door en door en wist dat ik mij niet ging kunnen ontspannen daar in Kroatië. Want overal zou ik denken “zouden ze hier geweest zijn?” of “zouden ze hier romantisch een foto genomen hebben?”. Dus eventjes twijfelden we om dan toch maar voor Frankrijk te kiezen. Maar daar hebben ze al hun voorbije vakanties samen gevierd. Zou ik mij daar dan kunnen ontspannen?
Hij gaf me tijd. Ik dacht na. En koos uiteindelijk toch voor Kroatië. Foert, ik moet me over “dat mens” heen zetten. Uiteindelijk maak ik van haar het grote “boeman-mens” terwijl ze niets fout doet. Ik heb eigenlijk geen last van haar. Nuja, dat heb ik wel. Maar dat doet mijn geest me zelf aan.
Maar nu twijfelen we weer. Niet omwille van haar, maar door corona. Is het niet beter om in deze tijden in een land te zitten dat je toch iets beter kent. Waar je de taal machtig bent (niet dat mijn Frans zo perfect is). Thuisblijven zit er weliswaar niet in. We hebben geen tuin en zijn niet van plan ons 2 weken op te sluiten in ons appartement. Misschien gaan we wel met de (elektrische) fiets door Frankrijk. Misschien met de tent. Misschien met de wagen. Je ziet. Er ligt nog niets vast.
Op mijn verjaardag had mijn vriend vlaggetjes opgehangen in het appartement. Hoe oud je ook bent, het blijft gewoon super leuk als je ’s morgens opstaat en de kamer versiert ziet. Zeker als je niets vermoed ! Ik voelde mij instant jarig.
Maar persoonlijke vlaggetjes zijn toch zoveel leuker. En je kan ze op verschillende momenten in je leven gebruiken. Verjaardag, communie, huwelijk, doopfeest,…
Voor fotofabriek mocht ik een slinger maken.
Eigenlijk was het maken van de vlaggetjes via hun site best leuk.
Je kiest een leuk ontwerp uit…..
…. en dan kan de pret beginnen. Het is echt kinderspel !
Aan je slinger kan je dan persoonlijke foto’s toevoegen. Ik koos voor neutrale foto’s zodat ik de slinger later bij eender welke verjaardag kan gebruiken.
Bij fotoboeken gebruik ik het amper, maar hier heb ik gretig gebruik gemaakt van de ‘decoraties’: ballonnen, taart, slingers, teksten,… Noem maar op. Keus genoeg. Voor elk thema aparte dingen.
Op 10 minuutjes was mijn slinger klaar. En een paar dagen later zat deze mooie slinger in mijn brievenbus.
Ik had gehoopt jullie vandaag heugelijk nieuws te kunnen vertellen. Maar helaas. Soms testen ze de mens hun geduld nog meer op de proef. Het zou nochtans wel mooi zijn geweest. Afgelopen dagen zijn mijn partner en ik beide verjaard. Een mooier verjaardagscadeau dan een huis konden we ons niet wensen (een weekendje Trier was ook wel leuk hoor). Maar dat we niet alleen op zoek zijn naar een huisje is wel heel erg duidelijk. De markt is zot geworden. Echt ZOT !
Om middernacht (!) zag ik een huis passeren op één of andere vastgoedmakelaarssite. Redelijk perfect. Laten we zeggen dat het aan 8 van 10 van onze eisen voldeed. Met mijn suffe kop maakte ik snel een afspraak. De volgende dag belde de makelaar. Dat zijn bezoekmomenten (1 dag) bijna vol zaten maar dat we er nog wel bij konden. Een huis van een fotograaf. Je kan je al voorstellen hoe mijn hart een sprongetje maakte.
Niet overdreven, maar om het kwartier ontving de makelaar mogelijke kopers.
“Kijk maar rond”, zei hij toen we de woning binnenwandelde. “En mocht je vragen hebben, ik ben hier eh”. Nu. Ik denk dat naast leerkracht nu ook makelaar op mijn lijstje staat van gemakkelijke beroepen. Serieus. Dat het huis dat weekend weg ging zijn, dat kon je gewoon tot in de kleinste teen voelen. Dus veel moest hij niet doen. Juist de deur open doen. Ah nee die stond al open.
En ja hoor. Maandag keken we online en was het al weg. Zelf deden we geen bod omdat er toch een paar cruciale dingen waren die toch niet zo gunstig waren.
Diezelfde dag gingen we naar een ander huis kijken. Een perfecte villa. Volledig gerenoveerd. Het koppel (ik schat onze leeftijd) had eventjes een bod gedaan op een andere villa van iets rond de 610.000 EUR. Omdat het groter was, een leukere tuin en een zwemvijver had. De man was triatleet en dus was dat ideaal voor hen. Dat het huis nog niet volledig in orde was, was blijkbaar geen issue (lees: je moest er nog geld in steken). (vraag: waar halen al die mensen dat geld?)
Nu, mocht je u herkennen in het verhaal. Nee we hebben geen bod gedaan op jullie “klein huisje”. Eén of andere moeder van een ander koppel kwam ons vriendelijk ‘waarschuwen’ dat jullie dak asbest bevatte en dat de overheid nu verplichtte om dit te laten behandelen. En volgens die lieve vrouw zou dat toch nog zeker 50.000 EUR kosten. Gelukkig was mevrouw er om ons te waarschuwen. Want we kennen nu echt niets van huizen. Nee. Dank u mevrouw. Ik zag wel dat een ander koppel al een bod had gedaan want ook dit huis is weg. Jammer dat u dit koppel niet heeft kunnen waarschuwen !!
Nu u ziet het al. We lopen wat gefrustreerd rond.
Maar ooit komt het wel.
En dan weten jullie het als eerste.
Nuja. Misschien toch best eerst de makelaar. Dan kan met een sticker “verkocht” op het huis plakken.
Toen ik mijn blog zoveel jaren geleden begon, was de aanleiding het feit dat ik werkloos was. 1 maand. Maar het leek gewoon jaren te duren. De frustratie van de interimkantoren was gewoon de druppel.
Vandaag de dag, zoveel jaren later (ik ben de tel kwijt gespeeld), is mijn frustratie het vinden van een huis. Ons huis.
Samen met mijn vriend huur ik nu een heel tof appartement midden in een grootstad. Eerlijk gezegd, we hadden beiden niet verwacht dat dit we dit ooit leuk gingen vinden. Het is gewoon gemakkelijk. Je bent vlak bij alle winkels. Als je niet wil, heb je zelfs geen auto nodig. En wij mogen niet klagen. We horen echt niets van onze buren.
Maar we willen nu geen rijhuis meer. We willen een alleenstaand huis. Een groot huis. Met liefst nog karakter én een toffe tuin. Eigenlijk zoeken we een huis net buiten de rand van het centrum. Ik weet het. Dat zoekt iedereen.
En de corona heeft wat roet in het eten gegooid. Maanden lang heeft de markt stil gelegen. En nu zijn er precies nog veel meer kopers dan voorheen. Huizen vliegen als zoete broodjes over de toonbanken. Soms zijn ze gewoon al na 1 dag weg. Ongelooflijk toch. Zoveel geld en mensen beslissen op een half uur tijd. Maar IEDEREEN zit precies een huis te zoeken !
Ondertussen hebben we al een paar huizen in het echt bezocht. Nog niet te veel want tegenwoordig kan je online al heel goed inschatten of het iets is of niet. De virtuele bezoeken zijn echt wel show.
Enkele huizen dus ook enkele makelaars. Je kent ze wel. Die gladde boys. Blijkbaar hebben we nooit echt geluk en zijn ze nooit zo tof als deze in het programma van huizenjagers op televisie. Of is op TV alles gewoon echt beter? Wat ze doen, dat kan ik ook. “Dit is het toilet” en “hier heb je dan de keuken”.
Ja, dat kan ik ook zien, pipo. En stel je dan een vraag dan gebruiken ze hun charmes “ja er komen toch altijd vragen naar boven waar ik niet direct op kan antwoorden”. Zucht.
Maar bon. Ooit vinden we wel ons droomhuis. En de corona kan ook positief uitdraaien. Want de ene zijn dood… Juist ja.
Ondertussen ben ik sinds een paar maanden officieel verhuisd. Het ouderlijk nest heb ik achterwege gelaten. Het werd eens tijd, toch? Ondertussen huur ik samen met mijn vriend een ontzettend leuk appartement ergens midden in een centrum van een coole stad. We hadden het niet verwacht, maar het is echt wel leuk wonen midden in’t stad. Te voet ben je snel in de winkel. Met de fiets nog sneller. Je kan je zat zuipen en te voet naar huis wandelen (daar hebben door corona de laatste maanden niet veel gebruik van kunnen maken, soit). Last van buren hebben we eigenlijk niet. En ook de auto’s die voorbij passeren, wennen. “Alles went”, zeg ik altijd. Maar ik mis wel een tuin. Waar ik een boekje kan lezen terwijl ik aan een kriekske slurp. We hebben het wel gecompenseerd met wat leuke planten. En geregeld haal ik ook boeketten.
Maar ondertussen zijn we klaar voor de volgende stap. Een eigen huis. Nuja. Het lijkt allemaal zo simpel te zijn. Ik krijg al stress als ik in de bakkerij wat koeken moet bestellen. Ik word helemaal gek als ik met een wagen moet rijden. En een cello kopen is blijkbaar ook niet zo evident (nee ik heb er nog steeds geen, maar speel nog wel)
En nu moet ik al mijn spaargeld steken in een huis. En wat willen we nu juist? Een groot huis met grote tuin? Of was die tuin niet zo belangrijk en willen we wat dichter tegen het centrum aan wonen? Het is allemaal wikken en wegen. En nadenken. En beslissingen nemen. En daar ben ik niet altijd zo’n held in.
Mijn vriend zegt altijd “het zijn maar stenen”. “Als we er niet gelukkig zijn, verkopen we het weer”. Hij heeft gelijk. En hij spreekt uit ervaring. Maar mij bezorgt het toch wat stress.
Maar we komen er wel. Samen lukt alles.
Geniet ondertussen van enkele sfeerbeelden.
De afgelopen tijd heb ik weinig geblogd. Ik had het niet nodig. Of ik kon met mijn verhaal terecht. Bij één of andere psycholoog. Maar nu moet ik het hier ergens kwijt. Ik moet het vertellen want het achtervolgt mij al een hele tijd. En er is gewoon niemand maar dan ook niemand die mij begrijpen kan.
In de beginjaren van mijn blog heb ik er al over geblogd. Mijn ontzettend grote obsessie voor iemand. Ik heb er trouwens één van de meest populaire blogposts mee gescoord. Toen was het een knappe man. Nu, zoveel jaren later, is het een vrouw. En niet zomaar een vrouw. De ex van mijn huidige vriend.
Ja ik heb hem afgepakt van haar. Of dat is wat toch heel veel mensen denken. En dat maakt mij natuurlijk niet populair. Dat hoeft ook niet. Ik ben het nooit geweest. Ik heb mijn aandacht altijd op een andere manier gezocht en gevonden. Niet dat ik veel last heb van wat er allemaal gebeurd is. Helemaal niet. Niemand heeft me ooit erover aangesproken. Niemand heeft me ooit scheef aangekeken of aangevallen. En ik ben haar trouwens ook nog nooit tegengekomen. In mijn hoofd denk ik dat iedereen nog aan mij denkt en mij vervloekt. Maar waarschijnlijk is iedereen mij al lang vergeten.
Maar ik ben haar niet vergeten. En ik zou niet weten waarom ik zo geobsedeerd door haar ben. Ik denk dat ik ondertussen al meer van haar weet dan ze van haarzelf weet. En ik weet echt niet waar mijn fascinatie en/of obsessie vandaan komt. Maar ik word er lichtjes zot van. Ik heb al vannalles geprobeerd. En soms lukt het mij. Om haar niet op te zoeken… Maar dan op een zwak moment. Dan typ ik haar naam in op facebook. Of een naam van één van haar vrienden of vriendinnen. En na wat geklik, kom ik altijd wel iets te weten.
En dan begint het. Dan komen de tranen. Dan voel ik mij slecht.
Jaloers. Of ik weet niet hoe ze dat moeten omschrijven.
Maar op wat dan?
Wat wil ik toch bereiken buiten mij elke keer slecht te willen voelen?
Soms zit het leven gewoon mee. Enkele dagen nadat we terug waren uit New York, kreeg ik een mailtje of ik niet een foto op canvas wou proberen. “Natuurlijk !”, was mijn eerste reactie. Dan kan ik direct een souvenir aan de muur hangen ! Vrij snel wist ik welke foto ik wou. Eentje van mij en mijn vriend. Ik probeerde de foto via de site van fotofabriek.nl op te laden. En dat verliep allemaal vlekkeloos. Alles wijst zichzelf uit.
Een canvasframe heeft standaard een dikte van 2 centimeter. De foto op canvas wordt gedrukt op een doek dat 100% van katoen is gemaakt. Dit is dan ook de reden dat de bekende wanddecoratie ook wel een foto op linnen wordt genoemd. Het canvasdoek wordt met de hand strak om een houtenframe gespannen, zo komt jouw foto namelijk het mooiste uit.
Dankzij de 12-kleurendruk garanderen wij dat jouw foto op linnen van hoge kwaliteit is voorzien. Deze druk is vrij uniek in vergelijking met andere partijen waar vaak met 4 kleuren wordt gedrukt. De kleuren op jouw canvasdoek maken van jouw foto een echte blikvanger voor aan de muur.
Ik was helemaal in shock. Ik neem al enkele jaren geen foto’s meer met mijn spiegelreflexcamera op vakantie. Zo’n gesleur altijd. Maar zijn de foto’s op mijn GSM dan niet van voldoende kwaliteit? Ik vroeg me direct een week uitstel om het probleem te onderzoeken. Ik vond het niet direct en koos een andere leuke foto uit.
Na lang zoeken heb ik het eindelijk gevonden. Foto’s die je verstuurt via what’s app worden gecomprimeerd. En dat is eigenlijk heel logisch…. Maar mijn vriend had dus zijn foto’s naar mij via what’s app gestuurd. Waardoor zijn foto’s onbruikbaar waren om te vergrootten…. Je moet het maar weten. Maar een gewaarschuwd man is er 2 waard. Dit gaat me nooit nog overkomen. Vanaf nu delen we foto’s via de cloud zodat ik alle foto’s in goede kwaliteit heb.
Uiteindelijk vond ik een andere leuke van ons 2 en bestelde ik mijn canvas dat ik via deze website heb gecreëerd. Op hun website kun je naast de foto ook nog andere zaken toevoegen: tekst & decoraties. De decoraties, of ook wel cliparts genoemd, zijn heel uitgebreid. Van Kerst & Jaarwissel tot huisdieren, reizen, emoticons, bruiloft, zomer, sport,… Ik heb hier geen gebruik van gemaakt. Op een canvas vind ik persoonlijk dit niet passen. Maar smaken verschillen natuurlijk !
Nadat je de foto gekozen hebt en juist gepositioneerd hebt, gaat het heel snel. Je klikt ergens op “bestellen” en het systeem van fotofabriek.nl doet automatisch een pagina- controle. Heel handig !
Enkele dagen later ontving ik de canvas in de bus. Netjes in karton ingepakt (goed beschermd) En wat is hij mooi ! Echt waar. De kleuren zijn heel helder. Het is echt heel scherp. Ik ben er ontzettend tevreden mee. Nu nog een leuk plekje zoeken in ons appartement….en dan zullen we New York nooit meer vergeten dankzij deze canvas !
Het hoofd van mijn vriend is achteraf in GIMP onzichtbaar gemaakt
De achterkant van de canvas:
Het hoofd van mijn vriend is hier onzichtbaar gemaakt.
Dat we het er de laatste maanden goed van pakken, zal ondertussen wel al duidelijk zijn. Zo zijn we één weekje terug van New York. The city that never sleeps. Ik wou er al jaren naar toe gaan. Zeker toen ik nog actief met fotografie bezig was.
New York is echt ongelooflijk. We verbleven uiteindelijk 7 dagen. Dat is, moet ik eerlijkheidshalve toegeven, iets te lang. Beter is 5 of 6 dagen. Maar bon. We waren er nu. En het is niet een tripje dat je vaak zal doen. Vliegtuigtickets kochten we al maanden geleden. Hetzelfde voor ons hotel. Want ineens kreeg ik in de mot dat tijdens ons verblijf de marathon van New York zou plaatsvinden.
Zoals bij al mijn reizen, waren we hier ook goed voorbereid zodat we zo weinig mogelijk tijd verspeelden. Onze dag begon om 8 uur en eindige meestal rond 23 u. Bijgevolg hebben we 165 (!) km gestapt op 7 dagen tijd. Dat is een gemiddeld van 25 km. Niemand kan me nu verwijten dat ik New York niet beleefd heb, haha.
Het is er druk. Dus echt ontspannen kom je natuurlijk niet terug. En ja je hebt last een jetlag. Ik dacht altijd dat mensen hier in overdreven, maar het is waar. Je lichaam heeft enkele dagen nodig om terug aan het ritme hier in België te wennen ! Druk is het dus in New York, maar het is een heerlijke drukte. En ja de lichtjes zijn overweldigend. Times Square is echt geweldig. Gelukkig was ons hotel hier dichtbij zodat we elke avond hier hebben van kunnen genieten.
Naast Times Square bezochten we de typische dingen: 9/11 museum, Central Park, Rockefeller Center, Brooklyn Bridge, High Line, Guggenheim Museum, Central Station, Chinatown, Little Italy, St. Patrick’s Cathedral, MoMa, Central Library,…
Noem maar op en we hebben het gedaan.
Daarnaast aten we bij Shake Shack, Burger Joint, Five Napkin Burger, Chipotle, Five Guys,… Een echte aanrader is trouwens die laatste. Daar vond ik de hamburgers het lekkerste. Misschien was het gewoon het tijdstip dat allesbepalend is. Net na een musical: the phantom of the opera. Wat trouwens ook een aanrader is ! Via TKTS hadden we tickets aan 50% korting ! Voor Mexicaans raad ik Chipotle aan. Echt heel heel lekker !
Ik kan alleen maar enthousiast zijn over New York. Het was echt heel heel leuk. Pas op, het kan behoorlijk koud zijn in New York. Wij hadden geluk met zo’n 13 à 14 °C en met een stralende zon. Juist één dag was het 5 °C en ontzettend koude wind. En dan komen handschoenen en mutsen zeker van pas !
Moest je twijfelen, dan hoop ik dat je dat nu niet meer doet en direct tickets boekt. Want geloof me, je zal het je niet beklagen !
Schrijven. Schrijven. Schrijven. Waar is de tijd dat ik de PC nodig had om frustraties van mij af te schrijven. Waar is de tijd dat ik op zoek ging naar een laptop want dat ik dacht dat ik nog meer ging schrijven. Het lijkt precies een eeuwigheid geleden te zijn.
Het zal zijn dat ik het niet meer nodig heb. Misschien omdat mijn maandelijkse afspraak bij de psycholoog voldoende is. Of dat mijn vriend nu tegenwoordig mijn uitlaatklep is. Voor mij is het geen zorg. Voor jullie ook niet. Alles is tegenwoordig zo vergankelijk. Maar ik had het jullie beloofd, en daarom is het hier. Mijn verslag van Slovenië.
Eventjes wat cijfertjes:
2 weken Slovenië
3814 km gereden
174.98 km gewandeld
415 foto’s
Onze roadtrip zag er als volgt uit:
Zoals je kan zien hebben we heel Slovenië gezien ! Meestal verbleven we maar 1 nacht ergens (buiten Bled daar verbleven we 3 nachten) En dat achteraf gezien was misschien niet zo een slim idee. Altijd vertrekken en toekomen…. Het kan je niet echt rust geven.
Wat me zeker is bijgebleven is de ontzettend mooie natuur ! En het valt echt op, maar de Slovenen zijn er erg trots op. Alles is echt heel mooi onderhouden en voor de mooie dingen moet je betalen. Het is dan wel natuur, maar je betaalt ook voor het onderhouden van de trappen,… (soms overdreven duur, soms schappelijke prijzen, soms gratis,…)
De Soca rivier is echt super mooi. Het water is echt mooi helder blauw en je kan een prachtig wandelparcours hier rond wandelen (volgens internet één van de mooiste wandelroutes ter wereld…. kuch kuch)
Ook het kuststadje Piran is me bijgebleven. Het was misschien wel het hoogtepunt van de reis. Hier verbleven we 2 dagen in een piepklein kamertje. Maar echt alles maar dan ook alles was er ! Piran is een gezellig kuststadje dat nog niet overspoeld is door de toeristen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat dat niet meer lang zal duren…
Ook de hoofdstad is het vermelden waard, Ljubljana. Het is er allemaal niet zo groot, maar ik heb me hier goed kunnen amuseren. We sliepen hier trouwens in een geweldig groot appartement met allemaal Sloveense kunst. Leuk initiatief. Zoek het maar eens op: sLOVEnian ART STORY. (en nee ik ben niet gesponsord)
Qua slaapplaatsen hebben we vannalles gehad. Van piepkleine appartementen tot glampings, wijntonnen, B&B met zwembad, vakantieboederijen,… Dat laatste is trouwens iets typisch van Slovenië. Boederijen die nog een kamertje verhuren. Allemaal heel gedateerd maar het eten dat je ’s morgens en/of ’s avonds krijgt komt vers van het veld. Eén keer hebben we hier enorm veel chance mee gehad. Ontzettend lekker eten ! Voor maar 8 EUR per persoon. Soep, hoofdgerecht en dessert… Ongeloofelijk !
Ondertussen zijn we 2 weken terug van Slovenië (dat verslag volgt nog) en kreeg ik ondertussen de vraag om producten te testen. Aangezien ik best wel wat foto’s (+/- 400) had getrokken, kwam dit perfect uit !
Van drukwerknodig.nl kreeg ik de mogelijkheid om 2 producten van hun website te testen. Allereerst koos ik voor een print op kurk. Dit leek me leuk materiaal. En een foto waar je iets mee kan doen, leek me gewoon erg leuk.
De website is erg gemakkelijk in gebruik. Alles wijst zichzelf uit. Foto importeren, eventueel er een tekst of decoratie opzetten en in minder dan 2 minuten was mijn ontwerp klaar !
Mijn afdruk zag er online zo uit:
In het echt zag de A2 foto er zo uit:
De kleuren zijn wat fletser dan wat ik bij het ontwerp te zien kreeg. Dat ligt waarschijnlijk aan het materiaal, maar ik vond het wel jammer. Het grote A2 formaat is een beetje ‘slap’ is en niet erg dik. Misschien had ik beter toch een kleiner formaat genomen? Hoe ik de kurk aan de muur ga hangen is me voorlopig nog niet duidelijk, maar daar vind ik wel iets op. Een handige man in huis hebben is altijd mooi meegenomen.
Uiteindelijk is het wel heel origineel natuurlijk om in je keuken te hangen !
Mijn tweede product dat ik mocht testen was een mok. Een tas zoals ze ook wel zeggen. Tegenwoordig drink ik wat koffie op het werk (zo’n moccachino weet je wel) en een tas had ik nog niet. Aangezien mijn collega’s nogal groen zijn, had ik dringend nood aan een tas !
Via de website kan je heel eenvoudig een foto op de mok plaatsen. Maar er is niet echt een mogelijkheid om bijvoorbeeld 4 of 5 foto’s op een originele manier (zoals bv. polaroid) op de mok te plaatsen. Dit vond ik wel een minpunt. Omdat ik nogal handig ben met GIMP heb ik dit leuk (voor)ontwerp gemaakt.
En op de mok zag dit er als volgt uit:
De foto’s zijn echt zo helder en ik vind het resultaat echt super geslaagd ! Ik ben zo blij met deze mok en ik kan niet wachten om hem maandag te gebruiken !!
Eén klein minpuntje (ik weet het, ik ben een muggenzifter) vind ik dat het gedeelte aan het oor een licht andere kleur heeft dan wit. En ook dat de foto niet geheel doorloopt. Maar bon dit zijn echt natuurlijk details waar een gewone sterveling nooit over zou vallen.
Ik zou zeggen, surf eens naar https://www.drukwerknodig.nl/ en kijk eens rond. Ze hebben zeker leuke producten die je voor één of andere gelegenheid kan gebruiken. Van fotoproducten, horeca (bv. onderzetters), huisstijl (bv. bureaukalender) tot zelfs boeken.
In dat laatste hebben ze blijkaar al meer dan 25 jaar ervaring in het drukken van boeken (https://www.drukwerknodig.nl/boeken/)
Misschien overdrijven we wel. Misschien ook niet. Dat hij zijn vader 10 jaar geleden verloor, zal er wel mee te maken hebben. We genieten. We profiteren. Nu. Vandaag. En gisteren. Want morgen dat is onzeker. En het kan alle dagen gedaan zijn. Het is niet dat we met ons geld gooien, maar als we iets leuks kunnen meepikken dan doen we dat. Ik werk en spaar al gans mijn leven. En daarom gaan we nu iets vaker weg. Enkele dagen naar de Ardennen. Een dagje naar de zee. Een citytrip naar Dublin en in de zomer gaan we naar Slovenië. Eind dit jaar gaan we ook nog eens naar New York. Ondertussen zijn we volop bezig met Slovenië. We hebben al leuke verblijfplaatsen. Logeren in een wijnvat, bij een geitenboerderij, een hostel, een appartement midden in de hoofdstad, glamping,… Het begint nu al serieus te kriebelen ! En hoe meer ik er over lees, hoe leuker het precies wordt.
Mocht iemand nog leuke tips hebben voor Slovenië, aarzel niet hier iets achter te laten of mij een mailtje te sturen.
Iets mogen testen is altijd fijn. Zeker als je het effectief kunt gebruiken. Zo mocht ik voor studentendrukwerk.nl een foto op aluminium testen. Dit materiaal geeft een grove look en past perfect in een industrieel of modern interieur. Ik moet zeggen dat ik heel nieuwsgierig was. Ik heb nog nooit met dit materiaal gewerkt.
Als je echt het robuuste van een foto op staal naar voren wil laten komen, is een zwart-wit foto of een sepia filter interessant om te doen. En laat ik nu net een perfecte foto hebben in zwart wit.
Ikzelf woon tegenwoordig in een modern appartement. Alles wit. Hier en daar een tintje grijs en zwart. Perfect voor hier een foto op aluminium in op te hangen, toch?
Een foto op aluminium bestellen, gaat echt als een fluitje van een cent via de site van http://www.studentendrukwerk.nl.
Je kiest het formaat en de grootte. Een klein formaat heb je al vanaf 19,99 EUR.
Daarna kies je een leuke foto. Je kan hier nog tekst en ander decoratie op plaatsen. Voor mij persoonlijk hoefde dit niet.
Daarna kies je nog het ophangysteem. Ik moet eerlijk zeggen dat de site niet helemaal duidelijk hier in is. Waarom zou je geen ophangsysteem kiezen als de plakstrips gratis zijn? En wat doet dat zwevend ophangsysteem nou?
Uiteindelijk koos ik voor het zwevend ophangsysteem. Omdat we een appartement huren en liefst niet boren, kan ik jammergenoeg geen voorbeeld hiervan laten zien. Maar als ik het systeem bekijk, lijkt het me perfect te zullen werken om mijn foto te laten zweven. Ik kan nu al niet wachten als het ophangt in mijn toekomstig huisje.
Eén werkdag (!) later, arriveerde mijn foto op aluminium reeds in de brievenbus. Netjes verpakt.
Echt prachtig !
Zien jullie het robuuste?
Als de foto in het licht hangt, is het nog mooier. Dus mocht je op de foto een spot kunnen plaatsen. Dan zou je foto wel eens de blikvanger van je kamer kunnen worden.
U kent ze gegarandeerd. De vermomde brommers. Ook wel beter gekend als elektrische fiets. Pas op, ik ben er niet tegen. Het is een geniale uitvinding. Voor mensen waar de partner niet meer kan volgen. Of voor mensen die nog wel kunnen fietsen maar geen kracht meer hebben in hun benen om de berg op te geraken. Of voor stiekem luie mensen.
Ik heb altijd van fietsen gehouden. Ook van wandelen. En de laatste 2 jaren van lopen (ik zit nota bene aan 2 tot 3x in de week). Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mij de laatste maanden serieus erger aan de elektrische fietsen. Het is niet het feit dat ze mij voorbij zoeven, maar wel met welke air ze dit doen. Oudere mensen van 70+ die mij zonder een blik te gunnen voorbij crossen. Ze trappen. Ze denken dat ik niet zie dat het een elektrische fiets is. Maar daar hebben ze het mis. Je ziet het en je hoort het. En ik ben ook niet achterlijk eh. Als ik met moeite de berg op geraak en zo’n oud vrouwtje passeert me. Nee dat kan niet. Zo slecht is het niet gesteld met mijn conditie. Maar ze passeren me. Met de kop vooruit. De borst vooruit. En dan zo’n kleine tik in hun hoofd. Je hoort ze net niet “neh” zeggen. En dat vind ik frustrerend.
Ja je gaat rapper als mij. Maar serieus. Jullie hebben elektrische hulp. Ik gebruik mijn beentjes. Geef het gewoon toe. Knik op mij. Zeg goedendag en moedig mij aan. En bestel boven op de berg een fris kriekske voor mij. Zo alleen kunnen we vrienden blijven.
Maar tot dat niet gebeurt, blijf ik jullie haten. Met jullie elektrisch geweld.
Net een verlengd weekend in Dublin achter de rug. Met een actie van Ryanair konden we vrij goedkoop naar daar vliegen. Niet alleen de stakingen moesten we zien te overleven maar we moesten natuurlijk wel op de juiste luchthaven staan. En dat was niet het geval. We stonden in Charleroi en moesten in Zaventem zijn. Een klein foutje…
Vanaf nu stel ik dus 2 vragen voor ik op reis vertrek:
Hebben we onze identiteitskaart mee?
Welke luchthaven is het?
Maar wonder boven wonder haalde we onze vlieger. Het schol niet veel, maar ons avontuur kon gelukkig wel beginnen. 5 dagen Dublin ! Ik zal het u zeggen, dat is voldoende. We besloten ons 4 dagen in Dublin te amuseren en een dagtocht naar Howth.
In Dublin bezochten we natuurlijk (zoals alle toeristen) het Guiness Storehouse. We kochten online onze dure tickets maar moesten om één of andere reden toch nog in een rij aanschuiven. Soit. Na een kwartiertje mochten we toch naar binnen. Vrij druk binnen maar op zich wel eens leuk om te doen. Vooral om foto’s te nemen en achteraf te kunnen zeggen “zie eens wat ik gedaan heb”. We gingen (heel) lekker eten bij Mr Fox. We klopten op de VCC deur. Daaar weet je enkel uit de boekjes (of via via) dat er een cocktailbar in sixties stijl achter schuilt. Heb je geluk, mag je binnen. Heb je geen geluk, mag je ook binnen. Want binnen was het eigelijk vrij koud en de cocktails vond ik niet bijzonder lekker. Veel show en ook achteraf leuk om te vertellen. Dan dronk ik mijn cocktail toch liever in de dikkenekkezaak Cafe en Seine. Zéér lekker maar in één slok was het ook weeral op. Jammer van die 12 EUR (of ligt het nu echt aan mij dat ik zo snel alcohol verorber?). We gingen ook nog lekker eten in 777. Ook hier weet je niet dat er een mexicaans restaurantje achter schuilt. Alles kost hier 7.77 EUR. Leuke sfeer en lekker eten. Juist de cocktail die ik hier nam was verschrikkelijk slecht. Maar ik was niet alleen. Mijn buurman (je bent namelijk verplicht aan de bar te zitten als je met 2 bent), liet zijn drankje ook staan. Ook hier zonde van de 7.77 EUR. Wat je zeker moet doen is de Gilmainham gaol bezoeken. Dit is een gevangenis iets buiten het centrum. Enkel met een gids te bezoeken en best dat je op voorhand tickets online besteld. Een week voor ik wou bestellen, was alles al uitverkocht. Maar via via geraakte we toch nog aan 2 tickets. En gelukkig maar want dit was het hoogtepunt van onze reis. De gids was ontzettend enthousiast. Heel interessant en helemaal niet duur !
Dublin is ontzettend gezellig. Alles is op wandelafstand te doen. De mensen zijn echt oprecht vriendelijk. De cafés hebben allemaal hun charme. Het is leuk om aan de bar te zitten en aan te wijzen welk bier je wil. Ik dronk meestal een Orchard-Thieves – cider biertje. ’s avonds beginnen ze al rond 17/18 u te eten. Dan zijn de prijzen ook een pak lager. Ik geef het maar mee. Als toerist is het moeilijk om snel in dit ritme te geraken.
Op een zondag zaten we op de trein naar het mooie vissersdorp Howth jammergenoeg niet alleen. Maar eenmaal daar viel het gelukkig mee. We kozen voor de langste hiking tour (12 km) en dat was een goed idee. Prachtige wandeling waar we (buiten het eerste uur) bijna niemand tegenkwamen. Heerlijk. We hadden die dag ook prachtig weer. Een mooie dag die we afsloten met een bakje fish & chips. Lekker maar een beetje prijzig om dit buiten op te eten. Op dat moment was de zon al verdwenen en wouden de meeuwen vriendjes met ons worden.
Dat ik geen zin meer heb om te bloggen, dat is ondertussen wel duidelijk vrees ik. Toch wil ik mijn blog nog niet opdoeken. Omdat je toch nooit niet weet dat het moest terugkomen… Het gevoel eh.
Ik ben ‘net’ terug van een weekje vrijwilligerswerk in Amsterdam. Tof, maar hard werken. En heel eerlijk: véél van Amsterdam heb ik niet gezien. Dus ooit ga ik misschien terug. Of misschien ook niet. Want Amsterdam was gewoon VEEL te druk. Niet een plaats waar ik naar toe wil om te ontspannen. We bezochten het Van Gogh museum, Body World, Ripley’s Believe it or not, Vondelpark,… En nee ik was niet bij de gelukkigen om mee een boottocht te doen. Ik heb weer heel veel liefde gevoeld van deze mensen. Weer een vakantie om in te kaderen.
Ondertussen loopt mijn privé leventje gewoon verder. En daar loopt er precies meer mis dan juist. Ik ga er niet verder op in, maar zieke familieleden, housetroubles, autotroubles,… Noem maar op. Enkel de liefde houdt me nog overeind. Eén ding is zeker. Wanneer al deze miserie achter de rug is, dan zal onze relatie wel serieus op de proef zijn gesteld.
Ik hoop dat alles met jullie goed gaat. De zichtbare volgers, maar ook de stiekeme mensen die komen kijken en misschien hopen dat ik terug wat post. Ik zou dringend eens wat foto’s moeten nemen…. Maar ik voel me niet 100% goed in mijn vel. 4 kilo te veel (het voelt vreselijk zwaar, haha) houdt me tegen.
210 km gestapt. 3 minuten regen. 16 mensen. 10 snurkende mensen. 3 mensen waar ik mij aan ergerde. 2 bleinen.
Het is mooi geweest. Een mooie tocht in de zéér groene Morvan streek. Van Autun naar Vézelay. Goede gesprekken. Het hoofd een beetje leeg kunnen maken. Ook al was het dubbel. Ik miste de mensen die ik achterliet, enorm. Zonder erg in detail te treden, had ik het gevoel dat ze mij in België meer nodig hadden dan dat ik op pelgrimstocht zat te doen. Maar bon. Het is goed geweest. We hebben het gehad. Het zal wel iets uitgehaald hebben.
Enige tijd geleden kocht ik een nieuwe camera. Geen spiegelreflexcamera want ik was het een beetje beu om met dat gewicht op vakantie rond te sleuren. En eerlijk gezegd, echt tijd op vakantie heb je nooit om ‘deftige’ foto’s te maken. Dus waarom dan geen simpele compactcamera?
Na een paar dagen zoeken, kwam ik bij de Sony DSC-WX350 uit. En daarbovenop kreeg ik nog een leuke fototas. Ideaal dus !
Veel foto’s heb ik er nog niet mee getrokken, maar daar komt binnenkort verandering in. Want ik neem hem mee op pelgrimstocht. Ja jullie lezen het goed. Ik ga weer op pelgrimstocht. En daar kijk ik wel naar uit ! Alles gaat door in de mooie Morvan streek. 10 wandeldagen. En rond de 180 km. Dat zou dus moeten meevallen… Maar de streek zou ook redelijk heuvelachtig zijn. Dus afwachten of mijn voeten (en mijn nieuwe wandelschoenen) dat gaan overleven.
Ik zie en hoor jullie gauw terug ! Fijne vakantie.
Als ik zeg dat deze fotoboek maken mij bloed, zweet en tranen heeft gekost dan is dat nog niet eens overdreven. 3 (!) keer ben ik opnieuw begonnen om een fotoboek te maken bij Saal Digital (pc gecrasht, kortingsbon vervallen (my fault,…)) Maar zie hier, het resultaat. Het is zoals een baby op de wereld zetten. Vanaf het moment de baby er is, ben je de pijn snel vergeten. En dat was met deze fotoboek niet anders.
Fotoboeken maken is fijn. Foto’s kiezen (het hielp dat ik deze op voorhand al gefilterd had) en lekker plaatsen waar je denkt dat ze samenhoren. Maar ik moet toegeven dat ik wel een paar keer serieus gevloekt heb op hun systeem. Eerst download je een klein programma en daarna moet je wat puzzelen achter de perfecte combinatie. En daar gaat het dan een beetje mis. Op voorhand weet je best hoeveel foto’s je op een pagina zet. Anders wordt het een beetje moeilijk. Misschien maak ik er een groter drama van dan de gemiddelde persoon die een fotoboek maakt. Als je na 20 minuten nog niet deftig met het programma kan werken, dan zou ik als consument vrij snel naar iets anders beginnen zoeken. Maar misschien ligt het gewoon aan mijn eigen onhandigheid.
Maar er zijn ook zeker ook positieve punten. Hun vormgevingen zijn gewoon super mooi. Dit ben ik nog nergens anders tegen gekomen. Je kan ook selecteren op aantal foto’s per pagina en krijg je op voorhand composities die je daarna opvult met foto’s en/of tekst. Super handig !
Je hebt 3 manieren om je boek te maken. Je laat het systeem zelf je boek samenstellen [oneminute], je werkt aan de hand van opvulgaten (zoals hierboven) [autolayout] of je kiest gewoon alles zelf [leeg document]. Ik opteerde voor het tweede. De AutoLayout. Tijdens de opmaak kan je zelf nog switchen tussen de verschillende mogelijkheden.
Ik ging uiteindelijk voor een formaat 19 x 19 (ligt ideaal in de handen !!) met een glanzende cover en highEnd-print mat. Ik ken er niet veel van, maar het zorgt ervoor dat je geen vettige vingers op je foto’s te zien krijgt. Wat een mooi pluspunt is.
Je kan ook gebruik maken van thema’s waardoor er extra dingen op je fotoboek verschijnen en/of cliparts zoals je hieronder kan zien. Ontzettend veel keus. Niet mijn genre, maar wel leuke extra’tjes !
Hierbij enkel sfeerfoto’s van mijn fotoboek:
Kortom. Een heel leuke fotoboek waar ik nog veel in zal bladeren zonder me zorgen te moeten maken over vettige vingers. Enkel het programma kan nog iets gebruiksvriendelijker gemaakt worden. Als ze dit even vriendelijk kunnen maken als het contact dat ik met deze firma heb gehad, dan komt het zeker goed. Want vriendelijk en behulpzaam waren ze altijd !
Ik ben de tel verloren, maar ik gok dat het nu mijn vijfde keer Boedapest moet zijn geweest. En nog steeds hou ik van deze stad zoals in het begin. En hoe meer ik ga, hoe minder ik foto’s neem. Mijn excuses. Maar je kan me geen ongelijk geven. Zonder camera zie je zoveel meer en heb je zoveel meer tijd voor andere zaken. Deze keer geen hotel maar een airbnb midden in het centrum. Heerlijk hoor om na een avondje stappen gewoon 100 meter te stappen en in je bed neer te vallen. Een aanrader dus !
Wat hebben we geleerd?
Het huren van een fiets gaat vlot, is eenvoudig en goedkoop. Als je u tenminste aan de afspraken houdt. Wat wil zeggen. Het is ‘gratis’ de eerste 30 minuten. Wij besloten naar een badhuis te fietsen, onze fiets daar vast te zetten (niet in een dock station weliswaar) en terug naar het centrum te fietsen. Dit grapje werd een kostelijke zaak aangezien onze 30 minuten verstreken waren. Let hier dus goed op !
Zet u niet zomaar ergens. We zagen ergens een “menu” ophangen en gingen blijkbaar bij de concurrent zitten. Dit was blijkbaar niet de eerste keer dat dit gebeurde. Deze concurrent kon natuurlijk deze menu ook aanbieden…Maar eerlijk, ik was er niet gerust in. Goed voor één keer. Dit lappen ze mij nooit meer
Hou nooit je oud geld bij. Ik hield mijn geld van vorig jaar bij en om één of andere reden werd dit geld overal geweigerd. Soms liepen ze achter ons aan als we toch geprobeerd hadden dit geld af te geven. We leken wel misdadigers. Het geld kon weliswaar gewoon gewisseld worden in een bank, zonder enig probleem. Maar bon.
Studenten en bier. Het is een combinatie die samen hoort zoals een cello en een strijkstok en zoals liefde en een kus. En dus is het logisch dat studentendrukwerk.nl zelfgemaakte bierviltjes op de markt heeft gebracht. Om dat wat te promoten, mocht ik van hen het uittesten.
Ik moet toegeven dat ik geen bierliefhebber ben. Toch niet van dat zwaar en bitter bier. Geef mij maar een kriek. Heerlijk ! Hoe zoeter hoe beter. Een kriek Ter Dolen, een kriek Mystic of een Belgische kriek St-Louis. Lekker fris. Zeker in de zomer !
Via de site van studentendrukwerk.nl kan je direct je bierviltjes maken. De site is enorm gebruiksvriendelijk. Op enkele minuten kan je bestelling al klaar zijn (als je tenminste weet wat er op de kaartjes moet komen te staan en je niet nog moet beginnen zoeken achter foto’s zoals ik). Je hebt de keuze uit 2 formaten. Rond of een vierkant. En daarnaast kan je dan nog eens kiezen uit enkelzijdig of dubbelzijdig. Voor de kleine meerkost zou ik opteren voor dubbelzijdige.
Mocht je geen inspiratie hebben (wat mij sterk zou verwonderen), zijn er altijd standaard voorbeelden die die je kan pimpen aan de hand van cliparts (volgens een bepaald thema)
Met de cliparts met thema feest, ziet het er dan als volgt uit:
En zo kan je wel heel originele bierviltjes maken. Als je deze dan combineert met een achterkant kan je de gekste dingen maken.
Voorkant
Achterkant
Je kan natuurlijk ook gewoon bierviltjes maken met eigen foto’s. Dat is wat ik gedaan heb.
Mijn dubbelzijdig bierviltje:
Of een combinatie van de 2 (foto’s + standaard)
En dan krijg je zoiets:
Zo zie je maar. Keuzes genoeg. Redenen genoeg. Mocht ik de volgende keer bestellen bij hen dan zou ik dat doen voor een vereniging (bv. muziekgroep). Heel leuk om bij een concert originele bierviltjes te gebruiken met nuttige informatie op (reclame voor de website, volgende concerten, speciaal bier,…) Of ook heel leuk bij een trouw als afscheidscadeau’tje.
Eén klein minpunt is dat je verplicht bent om allemaal dezelfde kaartjes te bestellen. Leuker zou zijn als je 4 of 5 verschillende ontwerpen zou kunnen maken. Soit.
Hebben jullie zin gekregen er zelf te maken? Ga dan direct aan de slag via deze link
Mocht je daar geen zin in hebben, dan kan je nog meedoen aan de wedstrijd om 5 bierviltjes te winnen.
Stuur een mail naar blog.alimonia[@]gmail.com en vergeet zeker niet te vermelden waarom je ze wil winnen ! Wedstrijd loopt tot 15/05/2018. Succes !
Misschien ben ik een beetje uitleg verschuldigd waarom ik de afgelopen maanden zo afwezig hier was. 2 dingen zijn hier een beetje de oorzaak van. De eerste is dat ik een nieuwe job heb. Heel eerlijk, de afgelopen maanden waren een echte strijd. Ik dacht dat een gevecht op een veld gebeurde. Maar in mijn situatie gebeurde deze naast het veld en in plaats van speren was het met messen. In de rug. Meer wil ik er niet over kwijt. Maar uit onverwachte hoek kreeg ik hulp en zit ik nu waar ik moet zitten. Op een andere stoel. Een andere baas. En andere collega’s. En tot nu toe beklaag ik het me nog niet. Ik ben een tevreden mens.
De tweede reden en misschien wel de belangrijkste is dat er iemand in mijn leven is gekomen. De meeste volgers zullen het wel al geroken hebben. Ik was verwonderd. Hoe goed jullie wel niet tussen de lijntjes konden lezen. En sommige hadden het blijkbaar nog eerder door dan mezelf. En ja ik ben dus eigenlijk een slecht mens. Want ik heb hem afgepakt van iemand. Als buitenstaander zou ik dat ook denken. En hoe je het ook draait of keert, het is ook zo. Maar nu ik zelf in deze situatie zit, denk ik er natuurlijk anders over. Je kan zeggen en denken wat je wil, maar het was en is ook niet gemakkelijk voor mij. Soit. Daar heeft de andere partij natuurlijk niets aan. Maar het is hoe het is. En daar kan voorlopig niemand een stokje voor steken. Niemand. In hoe verre ik hier verder over ga bloggen, weet ik nog niet. Voorlopig heb ik daar geen behoefte aan.
Onlangs kwam ik ze tegen. Een doos. Vol herinneringen. Een doos vol spulletjes. Cadeaut’jes, cinematickets, foto’s, rekeningen van restaurants,… Ik begon te huilen. Verwonderd hoe snel je iemand kan wissen uit je hoofd en leven. Alsof je iemand kan vergeten door alles in een doos te steken. Ik keek wat verder. Las een paar briefjes. Keek naar een paar cadeau’tjes en foto’s. Destijds konden ze zorgen voor het sneller slaan van het hart. Nu bezorgden ze mij verdriet. De doos weggooien kan ik nog niet. En dus heb ik ze maar ergens helemaal onderaan gezet ergens op zolder. De kans is klein dat ik ze dan ooit nog tegenkom. Ik zal ze nog wel tegenkomen. En wat zal ik er dan uiteindelijk mee doen? Want waarom hou ik ze uberhaubt bij? Het verleden is het verleden, zeggen ze zo vaak. Je moet in het heden leven en uitkijken naar de toekomst. Waarom blijven we zou graag leven in het verleden? Waarom willen we alles zo graag vergelijken met vroeger? Misschien was vroeger niet zo slecht. Twijfel. Waarom twijfelen we zo graag? Waarom kunnen we niet voor één keer gewoon gelukkig zijn en ons niet heel de tijd afvragen of we wel goed bezig zijn. We zijn goed bezig. Of althans dat proberen we. Het leven is niet eenvoudig. Zoveel keuzes die we moeten maken in het leven. Achterom kijken, daar hebben we eigenlijk de tijd niet voor. En toch blijven we het maar doen. Het leven gaat voort. Wat er ook gebeurt. En af en toe eens een doos openen, kan heus geen kwaad. Maar op een gegeven moment moet je ze weggooien. En moet je een nieuwe doos klaarzetten. Om te vullen met nieuwe herinneringen. Nieuwe cadeau’tjes en nieuwe cinematickets. En dat is wat ik afgelopen tijd gedaan heb.
Er is nog wel één vraag die de afgelopen dagen in mijn hoofd spookte. Zou er ook zo een doos van mij bestaan?
Meer dan 2 maanden. Ja het is schandalig. Dat ik hier nog iets poste. Heb ik überhaubt nog lezers vraag ik mij af? Maar als ik deze morgen mijn mailbox opende en toch een paar eindejaarswensen ontving van jullie, verwarmde dat mijn hart. Ongerust moeten jullie niet zijn. Als ik verdwijn kunnen er 2 redenen zijn. Ik voel me verschrikkelijk slecht of ik voel me goed. En in dit geval is dat het laatste. Ik voel me heel goed. En er zijn wat veranderingen gebeurd in mijn leven waar ik tot op heden niet te veel over kan bloggen. En dat is vreemd want normaalgezien is mijn blog het eerste waar ik iets op schrijf als er veranderingen zijn… Misschien ben ik bang? Misschien ben ik het bloggen verleerd. Ik weet het niet.
Degene die mijn instagram een beetje volgen, hebben het al kunnen lezen. Een paar dagen terug heb ik een concertje gegeven voor 400 man. Met de muziekgroep, maar deze keer had ik ook een solo gekregen. De zwaan van Camille Saint-Saëns. Een prachtig stuk in combinatie met marimba en een danseres. Het was een prachtig momentje. Zenuwachtig dat ik was. Niet te doen. Op het moment zelf was ik trots en fier op mezelf. Je moet het maar doen, maar toen ik achteraf de beelden zag en de muziek hoorde, klonk het toch maar raar. Ik begon prompt te huilen. Nochtans heel veel muzikanten hadden mij proficiat gewenst. Ach ja. Misschien uit beleefdheid. Ik weet het niet. Maar de cello gaat de komende dagen toch eventjes aan de kant, haha.
Langs deze weg wens ik jullie allen een prettig eindejaar toe. Moge 2018 een jaar vol liefde, vriendschap en goede gezondheid zijn. Voor de twijfelaars hoop ik dat jullie eindelijk de weg vinden. En voor degene die op het goede pad zitten, hoop ik dat jullie eens nadenken of je wel op dat goede pad zit….
Zoveel maanden terug ontving ik ’s avonds een mailtje van één van mijn bloglezers. Hij beweerde mij gezien te hebben en beschreef me. Elk klein detail dat hij alleen kon weten als hij mij effectief zou gezien hebben, klopte. Van mijn kledij, make up tot de details die aan mijn handtas en rugzak te vinden zijn. Ik moet zeggen dat dit wel een vreemd gevoel met zich meebracht. Iemand had mij herkend. In mijn gewoon leventje en dat had hij allemaal stiekem gedaan. Mij begluurd. Mij aandachtig bestudeerd. Ik reageerde niet op het mailtje en een paar dagen later kreeg ik weer een mailtje. Deze keer had hij mij in gesprek bezig gezien op de trein. Sinds zijn eerste mailtje was ik natuurlijk een beetje meer op mijn hoede, maar als je begint rond te kijken dan is alles verdacht. Maar die bewuste dag had ik wel iets opgemerkt. Een man die aan het raam zat en wel heel vaak naar mij zat te kijken. Af en toe grinnikte hij. Schrik had ik niet, maar ik had er toch een vreemd gevoel bij. Wat zit die man toch zo te gniffelen, vroeg ik mij af. Een beetje later wist ik waarom. Hij had mij herkend…
Deze keer wou ik hem wel van antwoord voorzien. En ik vroeg hem waarom hij “mij” niet aangesproken had. Hij wou mijn gesprekspartner (die natuurlijk geen weet heeft van deze blog) niet storen. Ik voelde me er een beetje raar bij en verzon een leugen om bestwil. Of is het misschien geen leugen? Het is eigenlijk heel simpel. Mijn bloglezer heeft mij, Alimonia, niet gezien, maar wel mijn fotomodel dat op alle ‘zelfportretten’ staat. En echt een leugen is het niet, want het is mijn tweelingszus. Dat zou natuurlijk veel verklaren. Waarom ze geen bril draagt bijvoorbeeld. En wie er al die foto’s neemt.
Enige tijd terug had ik een BBQ met mijn treinvrienden. Ik mocht meerijden met één van de mannen. In een ver verleden had ik nog een kleine zwak voor hem. En hij voor mij. Het was altijd spannend als hij de trein nam. Hopende dat er niemand anders naast mij ging zitten. Als hij dan wel naast mij zat, begon hij lichtjes mijn arm te aaien zonder dat we een woord tegen elkaar zeiden. Tot op een gegeven moment hij zijn GSM nummer op een metro krantje noteerde. Tot een relatie kwam het nooit. Nu zat er een vrouw naast hem in de wagen. Een normale vrouw. Deftig gekleed, geen make up. Naast mij zat er één van hun 2 kinderen. De Matthias. Ik gaf zoveel jaar terug nog een leuk cadeau voor de geboorte. Om hem nu in levende lijve te zien, deed me iets. Hij lachte naar mij. Mijn hart smolt een beetje. De man, die aan het stuur zat, keek naar mij via de achteruitkijkspiegel. Hij glimlachte. Ik knikte en gebaarde dat het allemaal in orde was. En toen drukte hij de gas in.
Op het feest amuseerde ik mij kostelijk. Ik lachte, at, dronk en keek rond mij. Deze man, waar ik toen naar uitkeek als hij op mijn trein stapte, leek me erg gelukkig met zijn normale vrouw. En dat is uiteindelijk wat ze allemaal willen. Een normale vrouw. Met één of 2 kinderen. Bij momenten had ik het moeilijk. Niet dat ik hem geen geluk gunde, maar dat dit het leven is. Onlangs kreeg ik nog een mail van één van mijn bloglezers. Dat hij mij knap, interessant en weet ik wat nog vond. Maar dat hij nooit met mij een relatie zou willen hebben. Omdat ik te gecompliceerd was. Tranen rolden over mijn gezicht. Omdat ik het ook besefte. Ik ben leuk om naar te kijken, mee te lachen en misschien mee te praten. Maar daar blijft het dan bij.
Soms zou ik het ook willen zijn. Een normale vrouw. Maar wat is normaal, natuurlijk? Maar toch. Jullie weten wel wat ik bedoel.
Helemaal in de ban van dit nummer. Vooral van de tekst. Het nummer werd gemaakt door Nick Kaelar. Zijn artiestennaam is Varien. De tekst werd ingezongen door Cassandra Kay.
"Monsters live inside our souls,
Waiting to come alive turning our hearts cold"
Ik gok dat 70% van mijn lezers mannen zijn, maar dat houdt me niet tegen om deze blogpost te schrijven. Misschien is het juist eens goed dat er over geschreven wordt, want wij vrouwen doen al veel te lang dat alles goed gaat. Ik ga hier schrijven over de bloederige zaken in het leven van een vrouw. Maandstonden. Het is een verschrikkelijke naam en dus noemen wij vrouwen dat ook wel eens menstruatie, regels, de rode vlag, bullen,…. Noem maar op. We proberen het te verbloemen. Het lijkt wel alsof we er ons over schamen. En misschien is dat ook wel. Het is en blijft toch een serieus taboe.
Ik weet nog goed de eerste keer ik ze kreeg. Het was op een zondag en ik droeg een lichte broek. Voor ik met mijn familie op restaurant vertrok, kwam ik iets vreemds tegen op toilet. Ik riep mijn mama die mij direct geruststelde. “Je bent nu een vrouw”, zei ze terwijl ze mij de nodige dingen gaf. Maandverband weet je wel. Het ziet er niet uit en het is trouwens verschrikkelijk om te dragen. Na al die jaren zijn die dingen wel verbeterd, maar het blijft gewoon onprettig om te dragen. Zeker op warme dagen.
Wat eerst goed voelde (oh yeah ik ben nu een echte vrouw), begon daarna als een last te voelen. In de meeste gevallen heb je pijn, voel je u ongemakkelijk, onaantrekkelijk, heb je last van verschrikkelijke humeurschommelingen en belemmert het u geregeld in bepaalde zaken. Nee je moet niets van de reclame geloven. Uw regels krijgen is niet prettig.
In de meeste gevallen overleef je het wel, maar ik heb al wat gênante momenten beleefd. Jaren terug ging ik eens met mijn vader naar de winkel. Terwijl ik mijn regels had, besloten we naar daar te fietsen. Ik droeg een lichte broek. Geen probleem toch? Die maandverbanddingen zouden alles wel tegenhouden. Juist ja. Alles behalve het bloed. En dus stond ik ineens met een broek vol bloed in de winkel. Op dat moment had ik het vreemd genoeg niet door. Mensen moeten het gezien hebben, dat kan niet anders. Maar niemand is mij iets komen vertellen. Toen ik thuis kwam, merkte ik de schade op. Ik schaamde mij enorm. Waarom had niemand mij iets gezegd? We zijn toch allemaal vrouwen met dezelfde miserie? Toch? Of zelfs jullie mannen met kinderen en vrouw.
Soit. Als je uw maandstonden niet hebt, dan is het leven zoveel gemakkelijker. Onlangs moesten we een concert geven. Ergens in een vreemde stad op een onnozele markt. Allemaal geen probleem buiten het feit dat ik die dag gezegend was door moeder natuur. Nu moet je weten dat op een gegeven moment het bloed zo goed als geabsorbeerd is. Na een tijd is het vol. En dan moet het veranderd worden. Maar laat het nu zo plezant zijn dat er op die markt waar wij optraden geen café open was en al zeker geen stadhuis met toiletten. Daar stond ik dan. “Hou maar eventjes op”, zeiden de mede muzikanten. Maar daar gaat het helemaal niet om. Ik moest helemaal niet naar het toilet… Ik voelde me op dat moment verschrikkelijk en wou zo snel mogelijk naar huis. Maar hey, nee, eerst moest dat concert nog gespeeld worden. Dat deed ik. Althans niet zoals het zou gemoeten hebben.
Dus de volgende keer u een vrouw ziet die ambetant is, last heeft van humeurschommelingen, zich onaantrekkelijk voelt en klaagt over het feit dat ze buikpijn heeft. Trakteer haar dan op een chocomelkske en zoek een toilet voor haar !
Het origineel van Simon & Garfunkel zullen jullie ongetwijfeld allemaal wel kennen, maar de uitvoering door de Amerikaanse metal band Disturbed? Sinds ik deze live (!) uitvoering heb gehoord, kan ik er niet genoeg van krijgen. Ik denk dat ik het ondertussen al 100 keer gehoord & gezien heb. De uitvoering raakt alle vezels in mijn lichaam.
Ondertussen zit ik in week 8 van de start to run planning. Ja ik heb een week niet gelopen én een week gedubbeld. Het moet goed blijven voelen, toch? Ondertussen kan ik mij geen leven meer zonder het lopen inbeelden. Ik kijk er altijd naar uit als mijn schema mij toelaat om te gaan lopen. Ondertussen loop ik erg vlotjes en lijk ik minder moe te zijn. Ik denk dat ik gerust al 5 km kan lopen zonder te stoppen…maar we blijven goede leerlingen. Ik volg bijgevolg netjes het schema.
Ik heb wel redelijk wat last aan mijn linkerenkel waar ik nu een soort steunzool heb in gelegd. Dat doet goed, maar het voelt nog niet helemaal optimaal. Mocht de pijn blijven, dan ga ik snel op zoek naar een dokter of specialist. Want het laatste wat ik wil zijn blessures…. Maar bon. Stoppen met lopen wil ik ook niet.
In de solden kon ik een hartslagmeter op de kop tikken. Leuk gadget, maar blijkbaar zit ik de ganse tijd boven mijn hartslag die ik maar mag hebben. Beetje frustrerend. Binnenkort ga ik een test doen om mijn maximale hartslag te kunnen bepalen. Want dit lijkt me vreemd, toch? Of doe ik iets mis?
Dus ik blijf mij voorlopig amuseren met dat lopen. 3 keer in de week. Ondertussen loop ik rond de 5,7 km. Gisteren zelfs op 33 minuten. Dat is netjes, toch?
Mijn gedachten houdt het wel niet tegen. Integendeel. Maar misschien verandert dat ooit. Afleiding heb ik nochtans genoeg met mijn muziek…. Want zonder muziek loop ik niet. Misschien is dat juist het probleem? Soit.
Degene die mijn blog (tussen de lijntjes) en instagram een beetje volgen, weten dat er wat meer aan de hand is. En aangezien het hier nog altijd over mijn eigen blog gaat, ga ik nu eens schrijven waar ik echt zin in heb. Misschien krijg ik straks spijt en verdwijnt deze blogpost als sneeuw voor de zon. Maar dat zijn zorgen voor later. Mijn vaste lezers die mijn blog al jaren volgen (ja zo zijn er een paar onder jullie !) weten dat ik een paar jaar terug een enorme obsessie voor iemand heb gehad. Dat was leuk, tot op een gegeven moment. Want ik werd er gek van. Ik schreef er een blogpost over direct uitgeroepen is tot mijn meest gelezen blogpost ooit. Misschien moet ik deze blogpost wel herschrijven want ondertussen denk ik er een beetje anders over. Soit. Ik zal het proberen uit te drukken, maar ik heb sinds een paar maanden een zwak voor iemand gekregen. Ja een man in een wit hemd en mét borsthaar. En sinds hij weet dat ik er knettergek van word, heeft hij volgens mij al zijn andere hemden uit de kast gesmeten. Argh ! Laten we zeggen dat het mij niet onberoerd laat. En dat is nog redelijk zwak uitgedrukt. Hij was ook de reden waarom ik eventjes een andere blog ben begonnen. Maar laten we eerlijk zijn. Er was gewoon niemand geïnteresseerd in deze blog. Hij bestaat nog ergens online, maar er werd sinds mei niets meer op gepubliceerd. Nochtans heb ik materiaal genoeg…
Als ik heel eerlijk ben tegenover mezelf dan kan ik u vertellen dat ik dit nog nooit heb meegemaakt. Ik wist dat je heel veel aan iemand kon denken. Maar dag en nacht? Nee dat is nieuw voor mij. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan hem denk. Als ik in een winkel ben, zijn er altijd wel spulletjes die ik zie de me leuk lijken voor hem. Meestal laat ik het staan, maar soms koop ik ze wel. Het is moeilijk jezelf in te houden en waarom zou ik? Ik word blij als ik hem blij zie worden…. En dat is nog zoiets. Wist ik veel dat mijn humeur zo zou afhangen van iemand. Als hij zich niet goed voelt, heeft dat direct een weerspiegeling op mijn humeur. Ik word er dan knettergek van. Ik zou hem willen helpen, maar dat is allemaal niet zo evident. En andersom is dat – volgens hem- ook zo. Het is gewoon raar. Soms heb ik maar één blik of woord nodig om te weten wat zijn gemoedstoestand is. Ik zie hem dan toneel spelen met de andere personen, maar ik doorzie dat. Ik voel gewoon als er wat is. En dat vind ik er zo mooi aan. Ook dat is andersom.
Genieten doe ik momenteel bij momenten. Van de gesprekken, de leuke attenties, de complimenten,… Maar van de subtiele aanrakingen word ik de laatste tijd helemaal gek. Hoe ontzettend fel kan een mens verlangen naar een onnozele aanraking aan zijn arm? Nuja. Heel zot. Zeg maar dat Alimonia het gezegd heeft.
Ik zweef een beetje. Heb natuurlijk een (zeer dikke) matras onder mijn roze wolk gelegd, want ik ben me redelijk bewust dat ik op een gegeven moment gekwetst zal worden (laten we zeggen dat de situatie complex is, what did you expect?). Maar voorlopig geniet ik. En als ik ooit een dag val, dan heb ik jullie om mij op te vangen, toch?
Ondertussen ben ik terug van een week vrijwilligerswerk in Ameland. Zoals jullie ervoor al konden lezen, had ik hier totaal geen ervaring mee. Maar om één of andere reden moest het zo zijn. Ik schreef me in, ging naar een informatiemoment en voor ik het goed en wel besefte had ik mij ingeschreven voor zo’n ‘vakantie’. Ik had er ontzettend veel zin in en toen ik kennis maakte met de andere vrijwilligers wist ik het. Dit wordt gewoon een top week. En ik kan nu nog meer zeggen. Het was zelfs méér dan een top week !
Hard werken was het zeker wel, maar wat je terugkrijgt, kan je gewoon niet beschrijven. Volgens de andere vrijwilligers was deze week ontzettend heavy. Ze hadden dit nog nooit meegemaakt. De groep was klein, maar de ‘gasten’ hadden ook nog eens heel veel verzorging en hulp nodig. Ik stond ’s morgens om 7 uur op, maakte mij klaar, at snel iets en begon aan de verzorging om 7.30. Dit was een tour van 3 à 4 mensen. Tegen 10 u was ik meestal klaar en gingen we vrij direct op uitstap. Daartussen gebeurde er nog heel veel. Er moest wel altijd iemand naar het toilet. Maar als iemand tegen je zegt: “ik moet naar het groot toilet”, dan weet je dat dat niet in 1 2 3 klaar is. Meestal was ik er 3 kwartier zoet mee. Ik niet alleen, want we waren dan meestal met 3. Want die mannen/vrouwen kunnen weinig zelfstandig. Met een tillift (ik wist ook niet was het was hoor), zet je die personen op het toilet. Allemaal niet zo simpel als je er nog nooit mee gewerkt hebt. Maar tegen het einde van de week verliep het allemaal iets vlotter. Maar het blijft een kunst hoor. En hard labeur.
Voor het wassen had ik een beetje schrik. We zijn allemaal wel hetzelfde, maar ik moest toch een klik in mijn hoofd maken. Dit gebeurde reeds op de tweede dag toen ik zelf mensen moest beginnen wassen. Ik deed wat er van mij gevraagd werd en ik vond het nog plezant ook ! Ook bij het eten geven, moest er geholpen worden. En bij de activiteiten moesten o.a de rolstoelen geduwd worden. Nee, veel stilzitten zat er niet bij. Maar dat vond ik niet erg.
Eén dag was ik zelfs gids op het eiland. Heerlijk om met de mannen met een bus rond te rijden. We stopten voor een pick nick, een wandeling naar de vuurtoren en een ijsje. En ondertussen animeerde ik de mensen via de micro. Ik had nooit gedacht dat ik het “in mij” had zitten. Maar het is toch wel zo.
De verantwoordelijke vertelde mij zelfs dat ik al een pak verder stond dan mijn meter (persoon die mij onder haar vleugels nam) of sommige andere vrijwilligers die al jaren meedraaien. Je kan je u wel voorstellen wat voor een boost mij dat gaf ! Fier dat ik ben op mezelf. Ik heb dingen gedaan die ik nooit voor mogelijkheid hield.
Ik ben ontzettend trots op mezelf. Ik heb een schitterende week gehad samen met nog 6 andere vrijwilligers en 9 gasten (+ 1 buschauffeur + 1 vakantieverantwoordelijke).
Enkele sfeerbeelden die ik trok (aangezien ik ook de fotograaf van dienst was):
Het is blijkbaar sinds eind 2016 geleden dat ik hier nog eens een muziektip plaatste. Dat kan toch niet meer? Waar zat ik met mijn gedachten? Ik weet het niet. Tegenwoordig heb ik spotify leren kennen en wat een heerlijke muziek heb ik hierdoor al leren kennen. Ik geef u enkele mooie dingen mee. Geniet er van ! Let vooral op de teksten….
Wat ik nu voel, heb ik nog nooit gevoeld. Op dit moment, en dat klinkt zo fout, wil ik er eventjes niet meer zijn. Ik weet het wel, ik zal het nooit doen. Ik ben sterker dan dat. Maar het zweeft wel in mijn hoofd. Ik ben op. Helemaal op. Ik laat het aan niemand zien en ik praat er ook met niemand over. Ik toon me sterk. De laatste dagen ben ik zelfs tip top gekleed, gemake-upd en gekapt. Ik ben een stralende parel. Maar ik voel me bij momenten als shit. Er is één collega die dat doorheeft. Hij ziet me soms naar het toilet verdwijnen als ik weer een weenmoment heb klaarliggen. Dan polst ie “alles ok daar, Alimonia” als ik terug ten tonele verschijn. En hij weet dat ik dan “ja” zal zeggen terwijl dat helemaal niet zo is. Pas een paar uur of dagen erna kan ik toegeven dat ik als ne debiel heb liggen uithuilen op het toilet. Voor de rest hou ik de schijn hoog op. Ondertussen ben ik dat al mijn hele leven gewoon. Dat er nu iemand is die het wel doorheeft, dat kan ik moeilijk plaatsen. En ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan.
Ik weet wel wat er aan de hand is. Maar op dit moment kan ik er weinig aan doen. Ik ontbreek kracht en moed. Het enigste wat ik kan doen is lachen. Plezier maken. En als iedereen ten tonele is verdwenen huilen. En zijn wie ik echt ben. Een onnozelaar. Een mislukkeling. Want dat is wat ik ben. En durf het niet te weerleggen. Want ik heb gelijk.
Ik ben een beetje aan het aftellen. Een beetje maar want vakantie hebben dat is voor mij op dit moment een mes dat langs 2 kanten snijdt. Maar soit. Ik leg het jullie misschien nog eens uit.
Wat zijn de plannen? Vorig jaar deed ik een pelgrimstocht. Dit jaar ga ik naar Ameland. Ondertussen weet ik dat ik redelijk wat Nederlandse volgers heb en ik dacht: laat ik eens hun land bezoeken. Het speciale aan deze reis is dat ik vrijwilligerswerk ga doen. Met een groep van 14 zieken, ga ik hen de vakantie van hun leven bezorgen. Ik heb het nog nooit gedaan maar ik ben er klaar voor. Ik ga al mijn energie/tijd in hen steken en dan komt het wel goed. En mocht het niets voor mij zijn dan heb ik het maar mooi geprobeerd.
Zo zie je maar. Dat had je niet verwacht van Alimonia, toch?
Je bent verbaasd. Ik weet het. Omdat ik collega typ in plaats van je naam. Nochtans ben ik een grote fan van je naam die ik dagelijks wel een paar keer vernoem. Maar deze keer ben je een brug te ver gegaan. Je hebt me teleurgesteld. En niet een beetje. Ik ben gekwetst. En ik vrees dat er deze keer niets aan te doen is. Geen glimlach, koekjes-offensief of een mailtje met een paar gedichtjes in. Nee. Je hebt iets moois kapot gemaakt. We hadden iets moois zoals je soms vernoemde.
Ook al ben je maar een collega, we weten allebei dat er meer is dan gewoon maar collega’s zijn. Er is meer. Iets waar anderen jaloers op zijn. Er hangt zo’n heerlijke spanning tussen ons die zelfs anderen niet ontgaan is. Je kent me zoals weinigen me kennen. Ik ken jou zoals geen enkele collega jou kent. We hebben een gave. Om in één oogopslag te zien hoe de andere zich voelt. Echt voelt. Want ik heb je een paar keer wijsgemaakt dat alles goed ging met mij. Maar je weigerde mij vaak te geloven. Nochtans probeerde ik vaak om mijn lach op te zetten en toneel te spelen. Maar je keek door mij heen. Je zag mijn ogen iets minder stralen als anders en soms zag je zelfs mijn waterige ogen. Dan zei je vlakaf. “Ik wil je graag geloven, maar ik zie wat anders Alimonia”. Dat is iets wat ik zelden tot nooit heb meegemaakt. En andersom was dat niet anders. Je kon me niets wijsmaken. Ik doorzag je. Aan de manier van kijken, de manier van wandelen,… Het zijn kleine dingen, maar ze werden door me opgemerkt.
De ganse dag konden we lachen, praten, zeveren,… over alles. Van serieuze dingen tot onnozelheden. Ik wist heel veel van jou. En andersom. Tot eergisteren. Toen één van onze collega’s vroeg of je al verhuisd was. Verhuisd? Ik was met verstomming geslagen. Ik wist dat je aan je huis aan het werken was en dat er een verhuis zat aan te komen…. Maar dit weekend? Serieus? Alles vertel je mij, maar een onnozele verhuis vergeet je mij mee te delen. Nee dat begrijp ik niet. Ik ben kwaad, mijn beste collega. Teleurgesteld. In jou. En ik vrees dat er niets meer aan te veranderen valt.
Het viel je de afgelopen dagen al op. Dat ik stiller ben als gewoonlijk. 10 keer vroeg je al of alles OK met mij was. Dat ben ik zeker, mijn beste collega. Tegen al mijn andere collega’s doe ik normaal maar jou heb ik even aan de kant gezet. Ik kan eventjes niet meer lachen met je moppen. Ik geef je geen aandacht meer en ik laat u de kans niet meer om mij aandacht te geven.
Ik weet niet hoe we dit opgelost krijgen want deze keer is je slagzin “alles komt goed” waardeloos. Nee het komt niet meer goed, mijn beste collega.
Alimonia en sport? Een onmogelijke combinatie zou u denken. Maar dan moet ik u eventjes teleurstellen. Ik ben namelijk al 5 4 weken bezig met het start to run programma. Nee er hijgt niet 3 keer per week een Evy in mijn oor. Ik doe alles nog op de oude manier met een ouderwetse stopwatch (weliswaar op mijn GSM). Ondertussen ben ik ook al gekend bij Strava. Statistieken, ja daar houd ik wel van. De bedoeling is natuurlijk dat ik binnenkort lekker 5 km kan lopen zonder om de 100 meter te moeten stoppen. Ondertussen hou ik mij stevig aan het programma en heel eerlijk? Ik vind het gewoon geweldig. Een klein half uur gewoon bezig zijn met jezelf en ondertussen naar goede muziek luisteren.
Gewicht verlies ik er niet mee, maar dat is ook niet echt de bedoeling. Misschien een beetje strakker worden, zou leuk zijn. Maar het belangrijkste is dat ik mijn gedachten een half uur on hold kan zetten en dat ik mij een beetje sportiever voel. Dat is voorlopig het geval. Dus we blijven verder lopen….
Wie weet zien we elkaar ooit eens op een wedstrijd.
Ik kijk er alvast naar uit !
Een verslag van mijn reis naar Lissabon was ik jullie nog verschuldigd. Ondertussen zijn we al 2 weken verder waaronder één werkweek. Ja de tijd vliegt enorm snel. Lissabon is een mooie stad maar ze heeft me zeker niet omvergeblazen. Misschien heb ik iets belangrijks gemist? Ofwel word ik gewoon moeilijker met de minuut (ik gok – en vrees – dat laatste).
Lissabon is eigenlijk een kleine gezellige stad waar je het overzicht een beetje verliest door de verschillende hoogtes. Maar na een paar dagen loop je gewoon zonder kaart in Lissabon rond. Héél veel is er niet te zien. Als je enkel Lissabon city zou bezoeken heb je zeker met 2 à 3 dagen voldoende. Aangezien ik er een paar dagen extra verbleef, maakte ik een uitstap naar Bélem, Sintra en Cascais.
In Lissabon zelf heb je het bekende Castelo de São Jorge. Een leuk kasteel met een enorm mooi uitzicht !
Uitzicht vanaf Castelo de São Jorge
De tram 28 is leuk, maar veel leuker om naar te kijken dan er effectief in te zitten. Overdag zit het gewoon stampensvol en dus besloot ik de tram om 7 uur ’s morgens te nemen. Ik zat er helemaal alleen in. Dat was op zich ook een belevenis en je zag de stad ontwaken. Het parcour is leuk (vooral omhoog en omlaag) maar echt bezienswaardigheden zie je niet. Dan is de tram in Boedapest zoveel beter (nuja in Boedapest is alles gewoon beter)
Een lege tram 28 voor mij alleen !
Op mijn laatste dag ging ik naar Parque das Nações om o.a het Ocenarium te bezoeken (want voor de rest kan je daar ook niet zo heel veel doen) Mooi, maar een tikkeltje duur. Het handigste van de zaak was dat dit maar 2 haltes van de luchthaven verwijderd was en ik de ganse dag mijn spullen in een locker heb kunnen steken. Een tip voor handbagetoeristen !
Het Vasco Da Gama (winkelcentrum) is architectonisch erg leuk. En ook handig. Ergens beneden is een grote winkel waar je nog snel spullen kunt kopen voor je de vlieger opstapt.
Vasco Da Gama
Bélem is een leuke uitstap, maar echt super veel is daar niet te zien (met uitzondering van musea, maar daar ben ik geen grote fan van). Toch kon ik mij daar best een ganse dag vermaken. Bezoek zeker de kerk én het klooster. Het klooster is betalend maar zeker de moeite waard. Ik ging een beetje off road en genoot onder een stralende zon met in de ene hand mijn stadsplan en in de andere een Pastéis de Bélem. Lekker, maar goed voor één keer… Ik had ondertussen al lang iets beters gevonden. De Pão de Deus. O M G. Zo lekker ! Letterlijk vertaald: brood van God. Alleen al voor dat zou ik terug naar Lissabon vliegen.
Pastéis de BélemPão de Deus. Héél lekker !!
Sintra is wel een aanrader. Het is een beetje puzzelen als je toekomt in dit stadje. Je wordt langs alle kanten overspoeld door mensen die jou een dag mee willen nemen. Dus je moet goed op voorhand uitkijken wat je juist wilt bezoeken en hoeveel je er voor wilt geven. Mijn bedoeling was om de bus te nemen maar toen ik er aankwam stond er zo’n lange file aan te schuiven dat ik besloot te voet op verkenning te gaan. Ik volgde een groepje. Al vrij snel bleek dat ze gewoon naar hun B&B aan het wandelen waren en ik dus verkeerd. Weer terug naar beneden. En ineens stond ik in het centrum. Vandaar besloot ik te voet naar Quinta da Regaleira te stappen. Dit kasteel gaf uiteindelijk de doorslag waarom ik naar Lissabon trok. Wat een fantastisch mooi kasteel is dit! Op foto zegt het weinig, maar in het echt had ik echt een “wow” gevoel. Ondergrondse gangen, een waterput met een hemels gevoel, grotten,… Dit is gewoon mijn droomhuis.
Quinta da Regaleira
Ik heb hier uiteindelijk 2 uur rondgelopen, maar dat hadden er een paar meer mogen zijn. Maar ik had een strakke planning. Ik wou nog 2 andere kastelen bezoeken die dag. Dat werden nog Paleis van Monserrate en het overbekende Palácio da Pena.
Paleis van Monserrate
Ik wandelde te voet naar het Paleis van Monserrate en daarin bleek ik de enigste te zijn. Bussen en tuk tuks staken me heel de tijd voorbij. Het was een erg vreemd gevoel moet ik toegeven. Ik was aan het wandelen maar had geen enkel idee hoe ver en hoe lang ik nog moest wandelen. Een busje met vriendelijke tuinmannen stelde mij gerust. Ik had graag te voet gewandelend naar Palácio da Pena, maar tijd is soms kostbaar (zeker bij daguitstappen en als je gebonden bent aan openingsuren) En dus besloot ik toch wijselijk het busje te nemen. Misschien geen slecht idee want het kasteel lag serieus van boven op de berg ! Een mooi kasteel maar echt omvergeblazen was ik niet. De zon was ondertussen wat achter de wolken gekropen…. Misschien had dat er ook wat mee te maken.
Palácio da Pena,
Cascais is een gezellig dorpje. Lekker toeristisch maar ook erg mooi. Ik besloot er een dag te chillen. Dat lukte een beetje. Maar de zon had die dag duidelijk andere plannen. Hieronder zie je de Boca do Inferno. Het hoogtepunt van Cascais. De meeste toeristen (met wagen), stopte hier, trokken een paar foto’s en gingen verder. Ik besloot hier eventjes te genieten van de natuur, nam papier en stylo en schreef wat gedichten/quotes.
