Zelfportret

085_bewerkt_kl

Advertenties

Tweelingzus

Zoveel maanden terug ontving ik ’s avonds een mailtje van één van mijn bloglezers. Hij beweerde mij gezien te hebben en beschreef me. Elk klein detail dat hij alleen kon weten als hij mij effectief zou gezien hebben, klopte. Van mijn kledij, make up tot de details die aan mijn handtas en rugzak te vinden zijn. Ik moet zeggen dat dit wel een vreemd gevoel met zich meebracht. Iemand had mij herkend. In mijn gewoon leventje en dat had hij allemaal stiekem gedaan. Mij begluurd. Mij aandachtig bestudeerd. Ik reageerde niet op het mailtje en een paar dagen later kreeg ik weer een mailtje. Deze keer had hij mij in gesprek bezig gezien op de trein. Sinds zijn eerste mailtje was ik natuurlijk een beetje meer op mijn hoede, maar als je begint rond te kijken dan is alles verdacht. Maar die bewuste dag had ik wel iets opgemerkt. Een man die aan het raam zat en wel heel vaak naar mij zat te kijken. Af en toe grinnikte hij. Schrik had ik niet, maar ik had er toch een vreemd gevoel bij. Wat zit die man toch zo te gniffelen, vroeg ik mij af. Een beetje later wist ik waarom. Hij had mij herkend…

Deze keer wou ik hem wel van antwoord voorzien. En ik vroeg hem waarom hij “mij” niet aangesproken had. Hij wou mijn gesprekspartner (die natuurlijk geen weet heeft van deze blog) niet storen. Ik voelde me er een beetje raar bij en verzon een leugen om bestwil. Of is het misschien geen leugen? Het is eigenlijk heel simpel. Mijn bloglezer heeft mij, Alimonia, niet gezien, maar wel mijn fotomodel dat op alle ‘zelfportretten’ staat. En echt een leugen is het niet, want het is mijn tweelingszus. Dat zou natuurlijk veel verklaren. Waarom ze geen bril draagt bijvoorbeeld. En wie er al die foto’s neemt.

Bij deze weet u iets meer. Of juist niet.

Aan u de keuze.

Normaal

Enige tijd terug had ik een BBQ met mijn treinvrienden. Ik mocht meerijden met één van de mannen. In een ver verleden had ik nog een kleine zwak voor hem. En hij voor mij. Het was altijd spannend als hij de trein nam. Hopende dat er niemand anders naast mij ging zitten. Als hij dan wel naast mij zat, begon hij lichtjes mijn arm te aaien zonder dat we een woord tegen elkaar zeiden. Tot op een gegeven moment hij zijn GSM nummer op een metro krantje noteerde. Tot een relatie kwam het nooit. Nu zat er een vrouw naast hem in de wagen. Een normale vrouw. Deftig gekleed, geen make up. Naast mij zat er één van hun 2 kinderen. De Matthias. Ik gaf zoveel jaar terug nog een leuk cadeau voor de geboorte. Om hem nu in levende lijve te zien, deed me iets. Hij lachte naar mij. Mijn hart smolt een beetje. De man, die aan het stuur zat, keek naar mij via de achteruitkijkspiegel. Hij glimlachte. Ik knikte en gebaarde dat het allemaal in orde was. En toen drukte hij de gas in.

Op het feest amuseerde ik mij kostelijk. Ik lachte, at, dronk en keek rond mij. Deze man, waar ik toen naar uitkeek als hij op mijn trein stapte, leek me erg gelukkig met zijn normale vrouw. En dat is uiteindelijk wat ze allemaal willen. Een normale vrouw. Met één of 2 kinderen. Bij momenten had ik het moeilijk. Niet dat ik hem geen geluk gunde, maar dat dit het leven is. Onlangs kreeg ik nog een mail van één van mijn bloglezers. Dat hij mij knap, interessant en weet ik wat nog vond. Maar dat hij nooit met mij een relatie zou willen hebben. Omdat ik te gecompliceerd was. Tranen rolden over mijn gezicht. Omdat ik het ook besefte. Ik ben leuk om naar te kijken, mee te lachen en misschien mee te praten. Maar daar blijft het dan bij.

Soms zou ik het ook willen zijn. Een normale vrouw. Maar wat is normaal, natuurlijk? Maar toch. Jullie weten wel wat ik bedoel.

De bloederige waarheid

Ik gok dat 70% van mijn lezers mannen zijn, maar dat houdt me niet tegen om deze blogpost te schrijven. Misschien is het juist eens goed dat er over geschreven wordt, want wij vrouwen doen al veel te lang dat alles goed gaat. Ik ga hier schrijven over de bloederige zaken in het leven van een vrouw. Maandstonden. Het is een verschrikkelijke naam en dus noemen wij vrouwen dat ook wel eens menstruatie, regels, de rode vlag, bullen,…. Noem maar op. We proberen het te verbloemen. Het lijkt wel alsof we er ons over schamen. En misschien is dat ook wel. Het is en blijft toch een serieus taboe.

Ik weet nog goed de eerste keer ik ze kreeg. Het was op een zondag en ik droeg een lichte broek. Voor ik met mijn familie op restaurant vertrok, kwam ik iets vreemds tegen op toilet. Ik riep mijn mama die mij direct geruststelde. “Je bent nu een vrouw”, zei ze terwijl ze mij de nodige dingen gaf. Maandverband weet je wel. Het ziet er niet uit en het is trouwens verschrikkelijk om te dragen. Na al die jaren zijn die dingen wel verbeterd, maar het blijft gewoon onprettig om te dragen. Zeker op warme dagen.

Wat eerst goed voelde (oh yeah ik ben nu een echte vrouw), begon daarna als een last te voelen. In de meeste gevallen heb je pijn, voel je u ongemakkelijk, onaantrekkelijk, heb je last van verschrikkelijke humeurschommelingen en belemmert het u geregeld in bepaalde zaken. Nee je moet niets van de reclame geloven. Uw regels krijgen is niet prettig.

In de meeste gevallen overleef je het wel, maar ik heb al wat gênante momenten beleefd. Jaren terug ging ik eens met mijn vader naar de winkel. Terwijl ik mijn regels had, besloten we naar daar te fietsen. Ik droeg een lichte broek. Geen probleem toch? Die maandverbanddingen zouden alles wel tegenhouden. Juist ja. Alles behalve het bloed. En dus stond ik ineens met een broek vol bloed in de winkel. Op dat moment had ik het vreemd genoeg niet door. Mensen moeten het gezien hebben, dat kan niet anders. Maar niemand is mij iets komen vertellen. Toen ik thuis kwam, merkte ik de schade op. Ik schaamde mij enorm. Waarom had niemand mij iets gezegd? We zijn toch allemaal vrouwen met dezelfde miserie? Toch? Of zelfs jullie mannen met kinderen en vrouw.

Soit. Als je uw maandstonden niet hebt, dan is het leven zoveel gemakkelijker. Onlangs moesten we een concert geven. Ergens in een vreemde stad op een onnozele markt. Allemaal geen probleem buiten het feit dat ik die dag gezegend was door moeder natuur.  Nu moet je weten dat op een gegeven moment het bloed zo goed als geabsorbeerd is. Na een tijd is het vol. En dan moet het veranderd worden. Maar laat het nu zo plezant zijn dat er op die markt waar wij optraden geen café open was en al zeker geen stadhuis met toiletten. Daar stond ik dan. “Hou maar eventjes op”, zeiden de mede muzikanten. Maar daar gaat het helemaal niet om. Ik moest helemaal niet naar het toilet… Ik voelde me op dat moment verschrikkelijk en wou zo snel mogelijk naar huis. Maar hey, nee, eerst moest dat concert nog gespeeld worden. Dat deed ik. Althans niet zoals het zou gemoeten hebben.

Dus de volgende keer u een vrouw ziet die ambetant is, last heeft van humeurschommelingen, zich onaantrekkelijk voelt en klaagt over het feit dat ze buikpijn heeft. Trakteer haar dan op een chocomelkske en zoek een toilet voor haar !