De afgelopen tijd heb ik weinig geblogd. Ik had het niet nodig. Of ik kon met mijn verhaal terecht. Bij één of andere psycholoog. Maar nu moet ik het hier ergens kwijt. Ik moet het vertellen want het achtervolgt mij al een hele tijd. En er is gewoon niemand maar dan ook niemand die mij begrijpen kan.
In de beginjaren van mijn blog heb ik er al over geblogd. Mijn ontzettend grote obsessie voor iemand. Ik heb er trouwens één van de meest populaire blogposts mee gescoord. Toen was het een knappe man. Nu, zoveel jaren later, is het een vrouw. En niet zomaar een vrouw. De ex van mijn huidige vriend.
Ja ik heb hem afgepakt van haar. Of dat is wat toch heel veel mensen denken. En dat maakt mij natuurlijk niet populair. Dat hoeft ook niet. Ik ben het nooit geweest. Ik heb mijn aandacht altijd op een andere manier gezocht en gevonden. Niet dat ik veel last heb van wat er allemaal gebeurd is. Helemaal niet. Niemand heeft me ooit erover aangesproken. Niemand heeft me ooit scheef aangekeken of aangevallen. En ik ben haar trouwens ook nog nooit tegengekomen. In mijn hoofd denk ik dat iedereen nog aan mij denkt en mij vervloekt. Maar waarschijnlijk is iedereen mij al lang vergeten.
Maar ik ben haar niet vergeten. En ik zou niet weten waarom ik zo geobsedeerd door haar ben. Ik denk dat ik ondertussen al meer van haar weet dan ze van haarzelf weet. En ik weet echt niet waar mijn fascinatie en/of obsessie vandaan komt. Maar ik word er lichtjes zot van. Ik heb al vannalles geprobeerd. En soms lukt het mij. Om haar niet op te zoeken… Maar dan op een zwak moment. Dan typ ik haar naam in op facebook. Of een naam van één van haar vrienden of vriendinnen. En na wat geklik, kom ik altijd wel iets te weten.
En dan begint het. Dan komen de tranen. Dan voel ik mij slecht.
Jaloers. Of ik weet niet hoe ze dat moeten omschrijven.
Maar op wat dan?
Wat wil ik toch bereiken buiten mij elke keer slecht te willen voelen?
Oh god. Ik word er gek van !
