Ik heb het geprobeerd. Echt waar. Ik heb geprobeerd mijn gedachten uit te schakelen zoals je simpelweg het licht met een schakelaar uitzet. Maar om één of andere reden heb ik de uit knop (nog) niet gevonden. Het is vakantie, mijn hersenen zouden op non-actief moeten staan, maar niets is minder waar. Alles wat ik zie of doe, voedt mijn hersenen. Ik krijg stroom binnen die later omgezet wordt in ideeën. Voorlopig bewaar ik ze nog netjes in mijn hoofd. Elk idee gaat een andere ruimte in. Voorlopig is er nog plaats, maar voor hoe lang nog? Hoe lang kan ik dit nog aan?
Vandaag besloot ik om heerlijk niets te doen. Te rusten. Mij neer te leggen in de zon en te genieten van mijn muziek. Ik keek om mij heen, telde de wolken en de golven en probeerde mijn gedachten op het ritme van de muziek met de wind mee te laten gaan. Maar ze bleven steken en vormden op hun eigen nieuwe wolken. Ik kon er zelfs figuren in zien. Ik kon hem zien ook al had ik al lang mijn ogen gesloten.
Ik kan het niet. Ik kan mijn gedachten niet uit mijn geest verbannen. Het lukt me niet. Vakantie of geen vakantie. Mijn gedachten gaan nooit op vakantie. Hoe graag zou ik eens een dag rust in mijn hoofd willen hebben. Waarom lukt het me toch niet? De enige oplossing die ik voorlopig zie, is om ideeën om te zetten in daden, maar dat is praktisch onhaalbaar.
Wanneer ga ik eens ruim de tijd nemen om mijn hoofd op te ruimen zoals ik met mijn kamer ook heb gedaan? Maar beter gezegd: hoe ga ik dat doen?
De wereld door de ogen van Alimonia 
met de juiste medicatie, maar dan moet je je hoofd ook willen opruimen,
dan mag je niet bang zijn “normaal” te worden, zoals iedereen te zijn…
we begrijpen elkaar wel denk ik
dan zeg ik “neen” 😉