Ooit spreken we af. Jij en ik. Ergens op een plaats waar niemand ons kan vinden. Een plaats waar de stilte een hele ruimte kan vullen en gedachten plaatsmaken voor gevoelens. Ooit spreken we af. In mijn hoofd is alles al geregeld. Het tijdstip, de dag, de plaats,…. Alles is klaar. Maar het moment dat ik iets moet regelen, word ik omringd door een ontzettend gevoel van angst. Diezelfde angst die me zo veel ontneemt. Liefde, vriendschap, vreugde, vrijheid,… Ik blijf beschermd tussen mijn 4 muren zitten, alleen. Velen hebben al geprobeerd deze muur af te breken en enkelingen zijn daar effectief deels in geslaagd. Maar ze vergaten dat ik bang was en stelden me teleur. Ze vergaten dat ik erg kwetsbaar was zonder mijn muren. Niet snel nadat ze mijn muren afbraken, bouwde ik ze opnieuw. Hoger dan voorheen! En hoewel ik amper zon zie deze dagen, is het best warm tussen deze 4 muren. En waarom blijf ik dan daar zitten? Om één woord: angst
Maar ooit spreken wij af. Jij en ik. Maar tot dan verdwijn ik van deze wereld. Tot wij ooit afspreken. Jij en ik, maar niet hier.
“You can’t escape the truth
I realize you are afraid
But you can’t abandon everyone
You can’t escape, you don’t want to escape”
Evanescence – where will you go
De wereld door de ogen van Alimonia 