En toen kwam mijn trein. De trein die ik normaalgezien alle dagen neem om naar mijn werk te reizen. Alles verliep zoals de andere dagen. Iedereen stond op zijn vaste plaats met zijn boekentas in zijn handen. Sommige hadden hun vertrouwd metro krantje in hun rechter hand. Anderen probeerden zich op te warmen aan de koffie. Het enige verschil was dat mijn wagon niet voorzien was van de nodige verlichting. Als blinden probeerden we onze weg te vinden naar een lege zitplaats. Om 7 uur ’s morgens is alles immers nog donker en makkelijk was deze klus dus niet. Na gevallen te zijn over 2 rugzakken, kon ik mij eindelijk neerzetten.
De treinrit verliep voor de rest vlekkeloos. Iedereen sloot zijn ogen en probeerde zijn dromen van voorbije nacht nog voor de geest de halen. Zelfs de vaste metrolezers lieten zich voor één keer over aan Morpheus. Ik had me strategisch aan het raam gezet en kon sinds lange tijd weer buiten kijken. Het leven achter het raam ontwaakte. Het leven in de trein probeerde terug in de tijd te gaan. Het was mooi om dit te kunnen aanschouwen.
Maar na een paar minuten gingen de lichten terug aan. Enkel de vaste metrolezers namen direct hun vast krantje bij de hand. Ik opende mijn ogen, keek de realiteit in de ogen en dat was een zeer knappe jongen. Miljaar, dacht ik bij mezelf. Zit ik nu al een kwartier op deze trein naast een knappe gast en dat heb ik nu pas door? Even vloekte ik op de verdoemde lichten die steeds maar aan en uit aan het pinken waren. Maar toen de lichten weer uitgingen, besloot ik om van dit probleem mijn genot te maken. Ik schoof dicht tegen hem aan. Niemand zou er iets van merken, toch? En shit. Toen kwamen we aan op onze bestemming!
But when the lights are down
There’s no more to say
There’s no more to say
Kamelot – when the lights are down
De wereld door de ogen van Alimonia 
Oh, hoe herkenbaar! Ik hoop dat je hem nog eens mag tegenkomen!
Dit is echt leuk geschreven, het was net of ik ook bij je in die wagon zat.
Natalie
zeer leuke reactie! Dank je wel Natalie!! Een erg leuk compliment 🙂
God wat een leuk stukje, ik zit ook veel en vaak in het OV, zou er boeken over kunnen schrijven en soms ja, dan zijn het hele spannende momenten…
@Danique: Ja het openbaar vervoer is een apart leven, maar ik beklaag het me momenteel nog niet. Het enige vervelende is een vertraagde trein juist als je die avond ergens moet zijn….
Bedankt voor je reactie!
Ik ga straks naar Vlaanderen, met de trein, zal eens heel goed om me heen kijken, mochten het spannende ontmoetingen zijn, je hoort ze. Terug reis ik met mijn vriendje, ook leuk hoor maar anders haha.
Fijn weekend meis, nog wat leuks doen?
liefs, Danique