2 maanden lang zette hij mijn beste vriendin onder druk om mijn MSN-adres te bemachtigen. Hij kreeg uiteindelijk zijn zin en voegde mij toe op MSN. Na lang aarzelen, accepteerde ik zijn verzoek uiteindelijk. Toen bood hij mij ineens een rit aan aangezien we dicht bij elkaar wonen en op dezelfde trein zaten. Maar ik weigerde steenvast. Toen hij mij op een avond in de bus zag zitten, heeft hij mij daaruit gesleurd. “Hier komen jij”, riep hij. Ik kon niet anders en stapte in zijn auto. “Hij valt nog best mee”, dacht ik. Maar de volgende keer verstopte ik mij in de bus. Ik had geen zin om hem te zien. Ik wou met rust gelaten worden. “Waar was je toch, Alimonia?” vroeg hij de volgende dag. En daar stond ik dan met mijn monden vol tanden! Maar hij bleef lief doen tegen mij. Hij vroeg op MSN hoe het met mij ging toen ik vreselijke onderzoeken in het ziekenhuis moest ondergaan. “Verzorg je goed”, zei hij. Hij was wel lief. Ondertussen heeft hij al 25 keer achter mijn GSM-nummer gevraagd. “Mag ik je nummer? Please please please???” kijkt hij mij dan aan met zijn mooie ogen. “Nee“, zeg ik dan. Altijd maar “nee“. Ik ben zo geprogrammeerd, denk ik. En toch blijft hij lief zijn tegen mij. “Ga je niet eens mee poolen?”, probeert hij de laatste weken. “Nee“, zeg ik. “Nee dank je. Geen zin”. “Krijg ik dan toch je nummer?”. “NEE, en hou er nu over op.”. Nee. Ik ken niets anders.
Een andere jongen op het werk chat al een paar weken met mij (intern op het werk – ja dat is mogelijk via Lotus Notus). “c’était chouette de voir une belle fille comme toi” begon hij het gesprek. “Pardon?” vroeg ik hem. “Oui. toi. Tu es belle.”. “Jaja”. Maar ik had geen zin in dat gezever en antwoordde koeltjes. Maar hij bleef doorzetten. Hij bleef me maar aanklikken en chatten met mij. Hoe koel ik ook reageerde! Op een gegeven moment vroeg hij mijn MSN-adres. “Nee” zei ik. “Pourqoui pas?” vroeg hij. Maar ik antwoordde niet. “Je dois partir”, verzon ik en sloot de chat af. De volgende dag vroeg hij opnieuw achter mijn MSN-adres. “nee“, zei ik voor de tweede keer. Ik had het hem graag gegeven, maar ik versteende. Het voelde vreemd aan. Alsof iemand anders in mijn lichaam was gekropen en beslissingen in mijn plaats nam! De laatste weken biedt diezelfde jongen mij ook een autorit aan. “à la gare par example”. “Non” zeg ik dan. “C’est gentille…mais pas nécessaire”. Tja! En toch blijft hij doorzetten. “Tu veux boire un verre après le travail?”. En ook hier zeg ik nee op. Maar toch bedankt!
Waarom blijven die mannen toch moeite doen als ik telkens met een norse “nee” antwoordt? En waarom geef ik zo snel op als ik 1 keer afgewezen wordt?
De wereld door de ogen van Alimonia 
En een derde vraag, waarom zeg je altijd “nee”? Misschien weet ik het al, maar ik vraag het toch. 😛
Dit doet me wel heel veel denken aan de laatste alinea die je in Te veel liefde schreef.
Blijkbaar zijn er toch mannen die speciaal vinden. Die moeite blijven doen. Die je gelukkig willen zien. Misschien is dit gewoon de laattijdige reactie op alle liefde die jij hebt gegegeven?
@Daan: ik heb eventjes de tijd genomen om hier een antwoord op te geven. Waarom ik altijd nee zeg? Omdat ik het tot het uiterste wil drijven…ik wil zien hoe ver de jongen zou gaan. 1 keer vragen betekent namelijk niets. 2 keer ook niet. 3 keer ook niet. En uiteindelijk kan ik dat ziekelijk spelletje niet meer te baas en doet het pijn bij mezelf….Wat mijn motivatie nog alleen maar groter doet worden!
Ik vind 25 keer vragen toch wel al veel. 🙂
Maar als je graag pijn hebt, is dit wel een ideale manier om het te krijgen. Ik hoop alleen dat je snel leert om ja te zeggen. Misschien de film ‘Yes Man’ eens bekijken? 😉
Ja, en nog steeds heb ik geen ja gezegd! Ik wou hem (want ik heb zijn GSM nummer wel :p) een sms’je sturen, maar ik ben weer snel van idee veranderd 🙂 Ik ben zéér koppig. Dat is ook mijn probleem lol 🙂
Als je na dat smsje terug 30x nee gaat zeggen, kun je misschien beter niks sturen. Ik heb nu al medelijden met die jongen. 😉
Nooit medelijden hebben in het leven met mannen!
Genade dan? We hebben het al zo moeilijk! Jullie ook trouwens 😉
Vrouwen hebben het véél moeilijker als man. Geloof me maar. Dan noem ik nog niet eens op “combineren werk/gezin”, altijd (!) goed uitzien, leven met mannen (lol), onderdrukt worden door de mannen,… :p