Speciaal

Ik ben nooit populair geweest. In het middelbaar behoorde ik nergens toe. Niet bij populaire groep, niet bij de normale onopvallende meisjes en niet bij de losers. Nee, ik was een groep op mezelf. Ik was anders dan iedereen. Ik was “vreemd”. Ik werd niet gepest, maar ook niet aanvaard. Ik had vreemde ideeën. Maar ik verweerde mij met mijn sarcasme, wat uiteindelijk mijn sterkste kant werd. In het 5de middelbaar kwam ik via de godsdienstlessen in aanmerking met Gothic. Ik weet nog heel goed hoe ik vol bewondering naar de aflevering zat te kijken. Mensen gekleed in zwarte jurken, dramatische make-up en voornamelijk negatief kijkend naar het leven. De avond zelf zat ik al achter gothic op google te zoeken. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Ik had eindelijk gevonden waar ik toe behoorde: metal. De muziek (Rhapsody) beluisterde ik al, maar ik had nooit geweten hoe dit omschreven werd.

Ik voelde mij eindelijk ergens thuis! Op het einde van het middelbaar nam ik met gemengde gevoelens af. Ik was opgelucht dat ik van de mensen verlost was die me al 6 jaar ambeteerden. Maar langs de andere kant was ik bang voor wat me te wachten stond.

Mijn eerste jaar hogeschool verliep vlekkeloos. Ik studeerde af met onderscheiding. Mijn zelfvertrouwen nam een enorme boost dankzij mijn goed resultaat en mijn grootste liefde. Ik was gelukkig. Ik was nog steeds niet populair, maar ik kon met opgeheven hoofd rondlopen. Ik betekende eindelijk iets in de wereld!

Meer en meer kreeg ik complimenten naar mijn hoofd geslingerd. Maar ik had er vroeger nooit gehad en wist dus niet wat ik ermee moest aanvangen. In de meeste gevallen vergat ik zelfs “dank u” te zeggen. Maar dan leerde iemand mij “aanvaard ze gewoon. Zelfs als je er niet mee eens bent”. En dus deed ik dat. Ik bedankte, draaide mijn om en zei in mezelf “het zal wel”. Maar de blikken bleven. De complimenten ook.

“Speciaal“, dat ben je. Dat zeiden al de mannen tegen mij. “Negatief?”; vroeg ik dan met een bang hart. “Neen!”. Je bent anders dan de normale vrouwen. Je bent speciaal. En dan werden ze verliefd op mij. Voor even toch, want dan verlieten ze mij voor een andere ‘speciale‘ meid. “Jij verdient een betere man! Je bent te goed voor mij”, zeverden ze allemaal één voor één. Maar het werkte. Ik voelde me op een gegeven moment echt speciaal. Anders. Maar niet in de negatieve zin. Nee. Ik was fier om de vrouw die ik was geworden.

Maar mijn speciaal zijn brengt alleen maar miserie met zich mee. Geen enkele man kan deze speciale vrouw te baas. En dus wil ik graag terug normaal worden.

Normaal. En onopvallend.