En toen zag ik hem. De jongen die mij in de kou liet staan voor een ander. Hij stond daar. In het superdrukke station van Brussel. Hij woont daar helemaal niet, dus was ik verbaasd hem daar te zien. Mijn hart begon zo hard te bonzen dat ik bang was dat omstaanders het zouden kunnen horen. Ik maakte een enorme boog rond hem en hield hem van op afstand in het oog. Maar ik wou zekerheid. Ik wou weten dat hij het was. Ik wou hem zien, want het was al een maand geleden dat ik hem nog aangeraakt had. Laat staan gezien. En toen werd ik geleid door angst en stond ik ineens vlak achter hem. Ik bestudeerde hem, maar mijn trein zou binnen 10′ vertrekken. Dus ik hield met het ene oog de klok in het oog, met het andere hem. Maar mijn aandacht verschoof van de klok naar hem. Ik stond verstijfd achter hem. De klok tikte verder, iedereen wandelde naar zijn trein,… maar ik stond daar. Achter hem. En hij zag me niet. Het was alsof ik alleen daar stond. Met hem.
Maar op een gegeven moment merkte ik op dat hij niet alleen was. Er stond een leuke meid naast hem. Ze waren aan het praten. Ik stond op een halve meter achter hen. Ik kon hem bijna ruiken. Ik hoorde zijn stem. Ik hoorde een Gents dialect. “Dit is hij niet”, dacht ik bij mezelf. Maar hoe meer ik hem in het oog hield, hoe zekerder ik ervan werd dat hij het toch was. Hij had dezelfde gestalte als hem, hetzelfde haar, dezelfde kleur van ogen, dezelfde broek, dezelfde manier van doen & dezelfde GSM. Enkel over zijn schoenen was ik nog aan het twijfelen.
En toen kijk hij in mijn ogen. Het was dezelfde kleur van ogen als hij, maar ze keken niet zoals vroeger. Zijn ogen negeerde mij. Ze keken door mij heen. Alsof ik daar niet stond. Alsof ik veranderd was in lucht. Alsof hij mij niet kende.
Op ineens ging alles heel snel. Ze gingen weg, gaven elkaar een vriendschappelijke kus op de wang en gingen elk naar hun treinspoor. Ook ik ging naar mijn trein die er wonderbaarlijk nog stond. Ik stapte op en dacht heel de rit aan het moment.
’s avonds laat kwam ik op msn en zag hem online. Ik vroeg op de man af of hij in Brussel was geweest. “Nee, euh?” zei hij mij. “Waarom zou ik?”. En toen geloofde ik hem. Het was hem niet.
Maar ik had hem gezien.
En ik had afscheid genomen.
Zoals zij ook had gedaan.
Al had ik geen kus meer gekregen.
De wereld door de ogen van Alimonia 