2 jaar 5 weken 6 dagen

Zolang is het exact geleden dat één van mijn vriendinnen een ingreep liet ondergaan. Plastische chirurgie om iets specifieker te zijn. Blijkbaar was ze zo jaloers op mijn boezem – tja – dat ze een borstvergroting liet uitvoeren. Een wijzing van letter B naar C. De ingreep zorgde ervoor dat er verschillende deuren voor haar opengingen. Letterlijk én figuurlijk wel te verstaan. Haar armen deden in het begin zoveel pijn dat ze zelfs geen boeken kon vasthouden, laat staan een deur openen. En dus deden wij – haar toffe vriendinnen – dat zonder te morren. In de letterlijke zin had ze na haar borstoperatie vrij snel een vriend. Kortom, de ingreep had haar zeker geen windeieren gelegd.

Ik heb ook een ingreep ondergaan. Exact 3 jaar 4 weken en 20 dagen geleden. Geen fysieke, maar een geestelijke. Het vergde ontzettend veel moed, maar uiteindelijk heb ik de stap genomen. Ik heb mijn geest kunnen loskoppelen van mijn lichaam. Pijnlijk was het niet. En niemand ondervond er last van. Niemand moest deuren voor mij openen. Mijn ingreep is ook niet definitief. Ik kan het elk moment terug ongedaan maken. Het is maar die “klik” die ik moet maken.

Ik heb mijn geest kunnen loskoppelen van mijn lichaam. Dat zorgt ervoor dat ik net als mensen die plastische chirurgie hebben ondergaan zich niet kunnen aanvaarden in de spiegel. Wat er in hun hoofd zit, zien ze niet meer in de spiegel. De borsten zijn groter – de neus staat meer naar links – het vet is weg – de rimpels zijn verdwenen,… Ik kan me ook maar niet aanvaarden. De spiegel toont wat anders dan ik in mijn hoofd heb. Dit zorgt ervoor er deels voor dat ik niet met complimenten overweg kan. Wat de mensen zien, zie ik maar niet in die spiegel. Ik heb me jaren en jaren weggestoken achter jassen, truien en andere mensen.

Maar ik mag gezien worden. Ja toch? Zo zonder hoofd….