Het vierde

Vroeger zat ik op “het vierde”. Het 4de verdiep om concreter te zijn. Sinds een jaar is onze dienst verhuisd naar het “eerste verdiep”. Ik herinner mij de dag van de beslissing nog als gisteren. Ik was kwaad. Teleurgesteld. Droevig. Want ik hoorde thuis op “het vierde”! Op “het vierde” kende ik ondertussen iedereen. En het allerbelangrijkste, hij zat op het vierde. Maar mijn bazin had de knappe jongen een paar meter verder ook gezien. Ze had ook gezien hoe ik mijn concentratie verloor als hij was gepasseerd. En dus besloot ze – in haar ogen – wijselijk onze dienst naar het eerste verdiep te verhuizen.

Ik herinner mij de laatste dag op “het vierde” nog zeer goed. Ik bleef expres zeer laat op het werk zodat ik afscheid kon nemen. Ik stond minutenlang voor het raam. Ik kon met moeite mijn tranen bedwingen. Ik keek rondom mij en probeerde het beeld zo lang mogelijk vast te pinnen. Dit mocht ik nooit meer vergeten. Ik wandelde het hele verdiep rond. Er was praktisch niemand meer. Het hele verdiep was nu van mij. Voor de laatste keer. Ik ging naar het bureau van hem en zette mij op zijn stoel. Dit was zijn plaats. Ik keek vanaf zijn stoel rond mij. Dit waren de dingen die hij al maanden zag. Nu keek ik met zijn ogen naar zijn verdiep. Uiteindelijk nam ik afscheid. Door de verhuisdozen zocht ik mijn weg naar huis. In de trein speelde er een hele film over het vierde af.

Sinds ik op “het eerste” zit, ben ik nog zelden naar “het vierde” terug gegaan. Vandaag was de derde keer in een dik jaar tijd. Ik krijg rillingen als ik de trap op wandel. Vanaf “het derde “verdiep begint mijn ademhaling sneller te gaan. Ik heb dan ook een haat-liefde verhouding met “het vierde”. Ik heb een zeer mooie tijd gehad, maar het behoort nu tot het verleden. En die tijd komt – jammer genoeg – nooit nog terug.

tenzij…..

ik intern een nieuwe functie vind.

Op “het vierde” natuurlijk!