Oogtest

Het was op een gewone werkdag dat hij mijn concentratie verstoorde. Een man van rond de 40 jaar trok mijn aandacht. Nadat ik hem 4 keer op een ganse voormiddag had zien passeren, begon ik mij vragen te stellen. “Wat doet die man hier?”. “Hij zou toch niet….?”. “Nee toch!”.  Ik had er nu wel zelf om gevraagd.

Na de eerste keer hadden mijn ogen hem grondig gecheckt en was hij goedgekeurd. Hij had dan wel niet het uiterlijk van een model, maar hij had wel charisma en een goede kledingsmaak: volledig in het zwart. Ik hou van mannen die volledig in het zwart zijn gekleed. Dat zijn mannen die ’s morgens elke minuut grondig willen benutten zonder een half uur voor de kast te staan nadenken. Ze nemen gewoon iets. Iets zwart. Dat past bij alles.

Elke keer hij passeerde keek hij recht in mijn ogen. Ik hou van flirten. Het maakt je gelukkig en het gaat nooit verder dan dat.

De ganse dag verliep voor de rest vlekkeloos. Ik was een gelukkige werknemer en dus was ik rendabel voor het bedrijf. Tot ik op een gegeven moment telefoon kreeg van een vriendelijke jonge dame. Of ik misschien mijn afspraak met de oogarts was vergeten. “Verdoemme”, dacht ik bij mezelf. Was dat vandaag die afspraak? Juist ja. Ik werd verwacht en haastte mij zo spoedig mogelijk naar de juiste zaal.

En toen zat hij daar. De man waar ik al de ganse dag mee aan het flirten was. “Goeiedag”, zei hij mij. Een kleine glimlach verscheen spontaan op zijn gezicht. “Zet u maar neer”. “U heb ik al opgemerkt” zei hij niet verlegen. “U kijkt wel boos hoor!”. “Maar wat is je naam?”. “Excuseer?” vroeg ik hem verbaasd. “Je naam. Ik doe de administratie voor de oogarts”. “ah. Alimonia”.

Hij keek mij aan en noteerde mijn naam. “En wat is je gsm-nummer?” probeerde hij. Daar stond ik met mijn mond vol tanden. “Excuseer?” vroeg ik voor de tweede keer. “Moeten we bij jou niet beter een gehoortest doen?” zei hij sarcastisch. “Ik heb dat nodig voor de gegevens natuurlijk”, lachte hij.

Nadat hij ondertussen alles van mij wist, werden mijn ogen getest. “Zet je bril maar af en lees maar”. “Ik zie niets”, zei ik serieus. “Serieus?”, vroeg hij mij? “Ja” zei ik op een zeer duidelijke toon. “Ok, dan draaien we hier wat aan….en voila. Probeer maar opnieuw”. “Ik zie nog steeds niets”, zei ik geïrriteerd. “Dat kan niet” zei hij op een iets luidere toon. “Toch is het zo”. “Geef je bril eens”, beval hij.

“U heeft wel dikke glazen” zei hij op een kwetsende toon. “Ja dat weet ik ook wel”, snauwde ik hem toe. “Ik heb min 7”.

Hij probeerde zijn gedrag nog goed te praten, maar meer dan “nee” en “ja” heb ik daarna niet meer gezegd.

Tot binnen 3 jaar, zei ik hem nog toen ik de deur achter mij terug trok.