Als u op een normale manier aan mij zou vragen of ik gelukkig ben, zou ik u moeten teleurstellen en simpelwel “nee” antwoorden. Nee, ik ben het niet. Ongelukkig zou ik het ook niet kunnen noemen. Het is iets tussenin. Ik heb al jaren het gevoel dat ik niet leef. Dat ik ergens op een druk kruispunt vast sta en maar niet kan overstappen. Het zijn die verdomde verkeerslichten die nooit op groen springen. En dus blijf ik maar wachten en hopen op dat ene moment wanneer er geen auto’s meer op de baan zijn of dat er een paar vriendelijke auto-chauffeurs mij overlaten.
Ik wacht.
En ondertussen gebeurt er niets. Nee. Ik kijk maar naar al de passerende wagens met mensen in. Gelukkige mensen. Of zo lijkt het toch vanaf de plaats waar ik sta. En dus open ik vanaf morgen van de eerstvolgende auto die passeert de deur en stap ik in.
Ik ben klaar voor het avontuur!
De wereld door de ogen van Alimonia 
Ik begrijp precies wat je bedoelt, en alsjeblieft, stap in.
Ik vrees dat ik u moet teleurstellen
nee hoor, u stelt mij niet teleur. Ik weet wat er voor nodig is.
zo lijkt het soms inderdaad precies van waar je staat….het groene gras.
i know
Levensweg
de levensweg heeft rechte stukken en bochten
sommigen blijven aan de zijkant staan
anderen proberen tot het einde te gaan
velen vinden nooit waarnaar ze altijd zochten
Lenjef
Een rugzak, met tentje en slaapzak staat voor mij klaar. Zonder voorop gezet plan gewoon de deur uit lopen, richting nergens ….
De drukte en het moeten achterlatend kom ik dan tot rust.
Bemoedigende groet