Zelfvertrouwen is zoals zuurstof in de lucht. Je kan niet zonder als je wilt overleven. En laat dat nu juist iets zijn waar ik er niet zo veel van bezit. Mensen die me niet kennen, zouden me kunnen tegenspreken. Ze vinden mij arrogant. Of ze denken dat toch. Eens ze mij “echt” zouden kennen, zouden ze dat woord nooit durven uitspreken. Ik ben niet arrogant. Ik heb geen dikke nek. Verre van. Ik ben een verlegen vrouw met een ontzettend klein hartje.
“Dat ik naar de grond kijk als ik hen voorbijwandel is niet omdat ik mij beter dan hen voel, maar wel dat ik mij minderwaardig voel.”
Ik ben het niet waard dat ik hun schoonheid aanschouw.
In groep voel ik mij ook altijd de mindere. Als ik mijn mond open trek en wat zeg, heb ik altijd het gevoel dat iedereen mij aankijkt alsof ik net het domste gezegd heb wat er ooit gezegd is geweest door een menselijk persoon. En dus zwijg ik maar. En kijk ik maar rond. En zo denken ze alweer dat ik mij te goed voel voor hen.
En hoewel ik weet dat ik best gezien mag worden, heb ik toch nog weinig zelfvertrouwen. De gevoelens die ik vroeger in mijn schooljaren gevoeld hebben, kan ik na al die jaren nog steeds niet loslaten. “Ik ben lelijk” verschijnt er op mijn voorhoofd als ik een blik durf werpen in de spiegel. En hoewel ik een mooie vrouw zie, voel ik mij niet mooi. Er zijn gelukkig wel momenten dat ik besef dat ik gezien mag worden, maar ik ben dan niet zelfverzekerd, ik speel het. En dat is een klein verschil.
Ik heb nooit weinig vertrouwen in mezelf gehad. Pas nadat ik “onderscheiding” behaalde op school, begon ik eindelijk in te zien dat ik wel degelijk “brains” had. Maar na al die jaren voel ik mij nog steeds niet “intelligent”. Ik heb geen universitair diploma zoals “al de rest” en behoor dus niet tot de “slimme mensen”. Met “niet intelligent zijn” kan ik best leven. Het is geen drama. Ook mijn muzikaal talent onderschat ik vaak nog. “Ik ben niet goed”, denk ik vaak. Dat is ook vaak de reden waarom ik die cello soms nog te vaak in de hoek laat staan. “Hij staat daar goed”, denk ik dan. “Ik kan het toch niet”, maken mijn gedachten mij wijs. Maar ik kan het wel ! De 91% die ik vorig jaar behaalde, was daar het bewijs van. “Ach ja”, zucht ik dan. “Wat kennen die juryleden daar nou van?”. Juist ja.
Mijn hobby fotografie ligt ook al maanden stil. Ik fotograaf nog af en toe, maar ik voel me meestal niet waardig genoeg om met zo’n duur toestel rond te lopen. Ik heb meestal het gevoel dat iedereen mij zit te observeren en mij zit uit te lachen. En dus steek ik meestal mijn camera na een tijd weer veilig weg. “Zie je wel dat ze het niet kan”, hoor ik hen dan denken. Hun schijnheilige glimlach op hun gezicht versterkt dat gevoel alleen maar. De complimenten die ik achteraf gezien op internet krijg van sommige mensen wegen niet op tegen de blikken die ik heb moeten trotseren op straat.
Ik ben niet zelfverzekerd. Ik ben het nooit geweest en zal het waarschijnlijk nooit worden.
Maar waar koop je toch een portie zelfvertrouwen want ik wil het ook!
De wereld door de ogen van Alimonia 
als je het adres hebt, weet je het me dan te zeggen? de herkenning is weer enorm.
maar gelijk hoe, we kunnen wel steeds 100% vertrouwen op het vermogen onszelf neer te halen en de grond in te boren…
Ik geef geen adres, ik koop de ganse winkel op 😉
Klopt. Daar zijn we de beste in….
en 1 is drie, maar kom op, zoveel schoonheid en talent…
Schoonheid? Baseer je u op de schimmen die ik hier geplaatst heb? En talent voor wat?
😉 [u zal nooit de discussie met mij kunnen winnen 🙂 Het is jouw woord tegen dat van mij, maar laat je niet ontmoedigen om geen complimenten meer te geven ]
Mij te laten ontmoedigen om u geen complimenten meer te willen geven. Dan moet je beter je best doen want dat zit nu eenmaal in mij. En geven is krijgen;)
ik zei “laat je niet ontmoedigen” dus laat die complimenten maar komen 😉
Ok, nou bijdeze vindt ik je een leuke, aantrekkelijke, altijd goed lachse, vriendelijke talentvolle, sliimme, ruimdenkende, inspirerende, altijd naar uit kijkende, spannende, diepzinnige, ondoorgrondelijke, begeerlijke mooie jonge vrouw. Maar ik ben een gever hè.
U kent mij al goed :p
Ach, u straalt al deze positieve deugden uit op uw blog.
u bent een beetje verblind lijkt me 🙂
misschien wel door u
nee nee, door Alimonia 😉 Dat is een klein verschil.
Vind je het niet ontzettend zwaar om steeds die discussie met jezelf te voeren? Knap van je om dit al zo lang vol te houden, je bezit een enorme kracht.
Het zou mij niet lukken om me zo tegen mezelf te blijven verzetten. Ik kies liever voor de feestelijkheden in het leven.
Het voordeel voor mij is, dat alleen jij jezelf hier mee hebt en blijkbaar vind je dit prettig aanvoelen, anders zou je wel andere keuzes maken.
Zo vind je me al irritant? Ik hoop van wel, want dat was wel de bedoeling, namelijk.
Waarom, omdat ik dan een gevoelige snaar (cello ;)) raak en er dan wellicht iets kan gebeuren.
Waarom maak je het jezelf zo moeilijk, wat levert het je op? Waarvoor ben je bang? En is die angst reeël?
Weet je waardoor dit gevecht met jezelf ontstaat? Omdat je innerlijk weten (je gevoel) het uitschreeuwt van de pijn om gezien/gehoord te worden en jij je gedachten de baas laat zijn over dit gevoel. Je durft niet te vertouwen op wat je gevoel je te vertellen heeft, op wie je werkelijk bent en wat je allemaal kunt.
Een mooie quote van Nelson Mandela is: “Onze diepste angst is niet om tekort te schieten. Onze diepste vrees is dat we oneindige kracht hebben.
Het is ons licht, niet onze duisternis, dat ons de meeste angst aanjaagt”.
Laat de gedachten er zijn, geef er geen betekenis aan, die gedachten zijn niet van jou, die zijn van je ego en jij bent je ego niet. Door controle te krijgen over je gedachten of je er bewust van te worden dat die van je ego zijn, kan je je gaan verbinden met je gevoel (diegene die zo hard schreeuwt om gehoord te worden, pijn), met wie je werkelijk bent
En dan hoeft die cello niet in de hoek te blijven staan of de camera in de tas te blijven zitten, die kunnen dan samen met jou het feestje van het leven gaan vieren.
Wees lief voor jezelf!
Lieve groet,
Chantal
ps Tipje: ik zou de minder positieve woorden in je bio weg te halen. Datgene wat je aandacht geeft, krijg je meer van en ik wil liever niet meer krijgen van de minder prettige dingen, jij toch ook niet?
Chantal, iedereen kent de theorie, en die is doodsimpel: “denk positief over jezelf, en de rest volgt vanzelf”, maar laat de praktijk nu net een beetje moeilijker zijn.
Ik ken Alimonia niet, tot voor een paar weken had ik er nog nooit van gehoord, misschien is het omdat alles wat ze schrijft enorm herkenbaar is voor me, maar ik denk dat zelfs een blinde kan zien dat ze schreeuwt om aandacht, en dat doet ze m.i. op de enigste manier dat ze kan: geleerd door ervaring, en die is/was negatief. Je zegt dat ze zo wil zijn, dat ze anders andere keuzes zou maken, wie zegt dat ze die keuzes heeft?
Zonder een steen te werpen, maar uw reactie doet me denken aan ouders met normale kinderen die ook hun mening hebben over kinderen met ADHD: “Breng ze eens een weekje bij mij, ze zullen rap genezen zijn…..”
Ik verdedig nier voluit Alimonia, zeker niet omdat ze dat zelf niet kan, maar omdat ik me ook aangesproken voel, neem me niet kwalijk.
groetjes
Johan
Lieve Johan,
Ik ga niet zeggen dat je positief moet denken en dat alles dan weer goed is. Ik weet dat het niet zo werkt als je het niet zo kan voelen. Ik probeer alleen een inzicht te geven, omdat ik graag wil dat mensen zoveel mogelijk kunnen genieten van het leven, zoals ik nu doe.
En geloof me, ik heb me zo echt niet altijd gevoeld. Als kind dacht ik met regelmaat, was ik maar dood en had ik ook enorme strijd met mezelf, een slecht zelfbeeld en herken ik haar verhaal.
Ik heb een relatie gehad met een adhd-er en ik heb van hem geleerd welke keuzes ik kan maken. En ik weet nu, dat iedereen die keuze heeft. De keuze om zo gelukkig mogelijk te leven.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet weet waar je moet beginnen of hoe je dat aan moet pakken. En daar zijn ook weer talloze mogelijkheden voor, ook hierin heb je een keuze.
Je hoort mij niet zeggen dat het makkelijk is, het is alleen wel mogelijk.
Lieve groet,
Chantal
hé Chantal,
nog op, of al op? of niet veel slaap nodig?
misschien is het inderdaad mogelijk, maar dat is dan een proces van jaren, en dan mag je nog de tegenslag niet hebben dat je vertrouwen eens geschonden wordt als je op de goeie weg bent, anders ben je weer terug naar af.
liefs
Johan
Haha, nog wakker en enorm moe, ben nog een stuk aan het uitwerken en wil ik graag afmaken 🙂
Het is een behoorlijk proces, I know. Ben nu ook de eerste stappen (verkort) aan het opschrijven, waardoor het mij nu wel lukt.. 🙂
Heb vertrouwen en wees lief voor jezelf
X
“Heb vertrouwen en wees lief voor jezelf”
daar zeg je het……
slaapwel en goed.
Johan
Het is iets om mee te beginnen… en iedere dag kan je opnieuw beginnen.
Voor jou ook!
Chantal
Waar je wiegje staat
hoe men zichzelf ziet dat hangt af van veel factoren
sommigen willen in de felle stralen van de zon staan
anderen in de onvolmaakte duisternis van de maan
misschien zijn velen op de verkeerde plaats geboren
Lenjef
lenjef, ik weet niet hoe je het doet, maar soms sla je echt wel de nagel op de kop….
Bedankt voor jullie reacties, allemaal! (Jij dus ook Lenjef)
Chantal en Maddox: Ik zal er verder op ingaan, maar dan via mail.
doe maar als het je past en je er zin in hebt, geen probleem.