We praten zelden. Niet dat hij niet wilt, maar deze keer ben ik de schuldige. Ik praat nochtans graag en veel. Maar niet bij hem. Bij hem voel ik mij rustig. Op mijn gemak. Mijn hoofd komt tot rust en daar wil ik ten volle van genieten.
Bij hem wil ik niet praten of toch zo min mogelijk. Ik wil genieten van de stilte. De rust. In mijn hoofd. Het gebeurt zelden dat ik mij zo kan ontspannen. Ik geniet zonder dat mijn hoofd moet werken. En dat doet zo’n deugd.
En dus praten we niet veel alhoewel hij wel zou willen. Elke keer opnieuw zie ik hem spartelen om een gesprek met mij te kunnen beginnen. Om mij beter te leren kennen, veronderstel ik. Maar ik zwijg elke keer. Hij zucht dan en kust me zachtjes op mijn voorhoofd. “Waarom vraag je nooit wat?” fluistert hij dan. Elke keer opnieuw haal ik mijn schouders op. “Ik weet het niet” zeg ik terwijl ik mijn hoofd van hem afwend. Elke keer opnieuw verbijt ik dan mijn tranen want ik weet verdomd goed waarom niet.
Mensen in mijn omgeving vragen mij geregeld over hem uit. Heel vaak moet ik hen het antwoord schuldig blijven. “Wat doen jullie dan een ganse avond?” vragen ze bezorgd. “Tja, we wandelen, kijken wat TV en spelen wat spelletjes” zeg ik dan. Ze geloven mij, denk ik. Ik weet het niet.
Heel vaak lig ik naast hem waarbij zijn arm rondom mij ligt. Ik kijk dan naar hem. Naar zijn gezicht. Zijn stoppelbaard. Zijn lichaam. Ik luister naar het kloppen van zijn hart en analyseer zijn ademhaling. En dan voel ik mij gelukkig. Soms opent hij zijn ogen en verschiet hij. “Wat zit je mij toch aan te staren?”. “Wat gaat er toch in dat hoofdje van je om?” vraagt hij zachtjes. “Niets” zeg ik dan. Helemaal niets en dat voelt goed. Heel goed. Maar dat zeg ik hem nooit. Ik vind de woorden nooit en mocht ik ze vinden dan ontbreekt het mij vaak aan moed.
Ik herinner mij nog goed de eerste keer dat ik hem toch een vraag stelde. Het had me enorm veel moeite gekost, maar na een 5-tal maanden had ik hem eindelijk gevraagd of hij een vriendin had. “Eindelijk vraag je dat!”, zei hij terwijl een trotse “nee” volgde. “Waarom vroeg je dat toch niet eerder?”. “Omdat ik het al wist”, verzon ik.
Ondertussen zijn we bijna een jaar verder en nog steeds vraag ik hem zo weinig mogelijk. En dat is niet omdat ik tot rust wil komen, maar omdat ik er een grondige reden voor heb. Ik ben bang dat door al mijn vragen (en zijn bijhorende antwoorden) ik hem interessant en leuk ga vinden. En dat wil ik niet. Ik wil niet verliefd worden.
En dus praten we niet.
Al zou ik wel willen.
Want ik heb hem zoveel te zeggen….
De wereld door de ogen van Alimonia 
Romantisch en naief tegelijkertijd!
Vriendelijke groet uit Amsterdam-ZuidOost
Praat, jij kan het tenminste nog als je wilt. Verliefdheid is voor later.
Een brug naar…
de brug tussen vriendschap en liefde is dikwijls heel klein
om ze samen over te steken
moet je met elkaar spreken
anders wacht voor één aan de overkant een oeverloze pijn
Lenjef
ik vind dit één van je beste
Wauw, lijkt me lastig. Waarom wil je per se niet verliefd worden?
dat brengt toch alleen miserie met zich mee, niet?
Ik ben verliefd, en ook al weet ‘k niet wat ermee aan te vangen, ’t is niet alleen miserie vind ik.
Je gaat toch ook niet je hele leven alleen blijven? Niet slecht bedoeld hé! Maar als argument op de zin ‘verliefd zijn brengt miserie mee.
Slechte ervaring met verliefd zijn? Of, andere miserie?
In het begin verdooft de verliefdheid je. Je kan de realiteit maar moeilijk onderscheiden van fictie. Die tijd is geweldig. Maar die gaat ook voorbij 🙂
En dan valt het doek 😉
Dan heb je tenminste dat gehad. 😉
Better to have loved and lost enzo, hé 😉
dat is jouw mening Daan 🙂 Ik heb liever wat ‘stabiliteit’ van mijn gevoelens….. Alhoewel 🙂
Voila! Doe dus niet moeilijk. 😉
Tis niet alsof je gevoelens anders zo stabiel zijn. 😉
Ik zal de volgende keer praten 😉
Hé, jou link staat verkeerd 🙂
En euh, is ’t niet beter om te wachten met ‘love’ tot die ware? Als die bestaat? Dan heb je de last van de lost er niet bij hé?
dan kan ik nog lang wachten !
Ik heb al een paar keer de ‘ware’ gehad. De vorige keer was ik echt, echt zeker! 😉
Maar telkens leer ik er wel uit en ik besef steeds beter wat *echt* de ware is.
Door de verkeerde te hebben, kom je dus steeds dichter bij wat je echt wilt.
P.S. Link werkt wel nu. Alimonia, fix mijn andere links eens! :p
So so so … Alimonia is sad today ? Where are you, Mistress of the Darkness ? I saw you playing violent cello music, I listened to some energic sounds coming from your preferred instrument, please, more energy’s better for you. Don’t let you go like an old woman, like a dying mytic animal. A few month in a movie, a couple of people same as described in your “Praten” was killed ! Horrible, yes, horrible. But theirs spirits were better than before, realy, once death … There is always a worse history, don’t forget it :-]
canis666: welcome to my blog 😉 So you found through the path of darkness my blog? Really nice 🙂 Yes, playing cello in the snow while the dead people are lying behind me is cool 🙂
I’ll not forget that 😉
Yes, I’m realy happy to watch in your mind through your blog. Perfect, I will be terrified to see you playing cello in these conditions, it will be coooool !
patience !
Lieve Alimonia.
Geef je 9over aan de verliefdheid en je zal heus niet gekwetst worden, vriendschap is mooi maar liefde is fijner.
Wens je hele mooie dagen.
zo eenvoudig gaat dat niet 🙂 Ik vecht al jaren in mijn hoofd tegen die gedachten….
Hetzelfde !