Waarom ik de laatste weken minder actief ben op deze blog heeft maar 1 reden en dat is dat ik mij ontzettend slecht voelt. Dat jullie dat niet merken is niet moeilijk. Ik ben ontzettend goed in het “faken”. Ik doe maar alsof. Ik lach terwijl ik wil wenen. Maar ik ga maar door. En nu ben ik op een punt gekomen dat ik STOP zeg. Het is genoeg geweest.
Eerlijk gezegd interesseert mijn blog mij voorlopig niet meer. Eigenlijk interesseert mij niets meer. Jullie commentaar niet, jullie miserie niet, jullie troostende woorden,… Nee, het doet me niets. Het lijkt wel alsof mijn ziel uit mijn lichaam vertrokken is. Ik voel niets. Ik begin gewoon op plaatsen te huilen zonder dat ik weet wat de oorzaak is. Ik voel mij leeg.
Ik leef niet. Ik laat me leven. Ik sta op, ga werken en ga terug naar huis. Voor de rest doe ik niets. Het boeit mij niet meer. De zelfgemaakte cd die ik van een goede vriend kreeg, ligt al weken op mijn bureau. Net zoals de DVD die ik al maanden in mijn bezit heb en nog steeds niet heb uitgekeken. Het lijkt wel alsof ik alles over mij heen laat komen. Commentaar van collega’s laat ik langs mij heen passeren. Vroeger zou ik mij verdedigd hebben. Maar niet nu. Het boeit mij niet. Ik heb de energie niet meer.
Het voelt vreemd aan. “Niets voelen”. Ik had nooit gedacht dat ik dat kon, maar het is zo. Ik voel niets meer. Het kan me even allemaal niet schelen. Nee ik ben niet gelukkig. Helemaal niet. Eerlijk gezegd ben ik doodongelukkig. Ik ga werken, zonder er te veel bij na te denken. Ik doe wat er van mij gevraagd wordt en dat is het. Voor al de rest luister ik naar muziek en speel ik spelletjes op mijn ipod. Ik analyseer geen mensen meer en luister vooral niemand nog af. Alles wat ik hoor is alleen maar zout voor de open wonde. En dus speel ik maar lustig verder op mijn ipod. Zo weinig mogelijk mijn zintuigen laten prikkelen. Enkel wat ik zelf wil.
Eergisteren stond er een vriend voor de deur. Na een half uur heb ik hem vriendelijk verzocht te vertrekken. Erg gediend was hij er niet mee. Maar wat kan mij het schelen? Ik had er geen zin meer in. Naar zijn gezever te luisteren. Waarom moet ik altijd naar jullie luisteren? Waarom is er nooit iemand die naar mij vraagt? Hoe ik mij werkelijk voel? Waarom is er niemand die mijn “ware” ik zie?
Dus, mocht je nog geen antwoord ontvangen hebben op je mail/sms/brief/…. Geen paniek. Ik heb er gewoon geen zin in.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Ik heb eerst ietwat zout over mijn laptopje gestrooid.
En lees toch nog enige tegenzin in deze blogaflevering.
Mag ik jou desondanks toch een fijn weekend toewensen.
Met het voorjaar opkomst lengen de dagen al fijn.
En komende week wil ik enkele vriendelijke opmerkingen ook bij jouw plaatsen.
Vriendelijke groet uit Amsterdam-ZuidOost
Alimonia,
Er geen zin in hebben, en dat durven toepassen is één der meest bevrijdende acties die je kan ondernemen!
Je doet niets, je reageerd op niets, je laat alles over je heen gaan!!! Dan pas besef je dat je alleen op de wereld bent met je eigen ” ik “.
Vervolgens bestudeer je deze ” ego” en kom je tot de vaststelling dat je bent zoals iedereen, maar met een nuance, ja, iedereen heeft wel iets speciaals…alé ” iets ” om nu ook niet om over naar huis te schrijven ze.
Maar bon, ge beseft dat je er alleen voor staat en dat is de grootste vooruitgang in je leven dat je kan ontdekken, geloof me maar.
Verder blijf je faken zoals iedereen, verlangen naar begrip en je eigen gelijk krijgen zoals iedereen… en zo kunnen we , eindeloos verder spelen met ons onverzadigdbaar ego.
En geloof me, de grootste uiting van liefde is voor de mensheid het strelen van het eigen ego?
Weet je wat ook leuk is? Vragen om compassie…echt moet je eens doen!
Verder wens ik je nu nog een leuk weekend, eentje met veel verlangen naar aandacht en medeleven.
PS: en toch ben je een leuk…
groetjes,
Daniël
Hmm, ‘k versta je denk ik!
‘k Heb beetje hetzelfde gevoel. Maar ik reageer het af door met iedereen ruzie te maken. Door mijn beste vrienden/ geliefde weg te duwen. Zo lijkt het alsof ik de harde vorte bitch ben. Ben ik helemaal niet, ’t gaat mij gewoon niet af. Zucht.
Meid, véél chocolade! Op aanraden van mij, serieus. En zwanworstjes, chips, cola, koeken,… (of misschien is dat mijn examen-voedsel)
erg hoopgevend is dit logje niet, Alimonia
Maar toch denk ik dat het al bij al nog wel zal meevallen, op termijn…
Ik hoop dat je toch wat kon genieten van je weekend tot nu toe, en wens je nog een fijne zondagnamiddag!
Wijs dat je toegeeft aan je gevoel!
Ja…
Heb ik ook gehad…
Gaat ook weer over…
Alimonia, we love you, we love you, we love you … yes, we love you.