Ik hef mijn schouders op als ze mij wijzen op de rode strepen op mijn armen. “Het hoort bij mij. Als persoon”, zeg ik hen. Maar ze begrijpen het niet. Ze kunnen enkel met hun hoofd schudden en zuchten. Fel zuchten. Maar ze weten niet hoe ze moet reageren want ze voelen niet wat ik al weken maanden doormaak. Geestelijk ga ik door een hel, maar fysiek voel ik mij sterker als nooit te voren. En dat gaat niet samen. Lichaam en geest moeten één zijn. En dat is niet het geval. En dus moet ik proberen één van de 2 naar een hoger level te brengen. Aan de hand van automutilatie probeer ik voor een (kortstondig) goed gevoel te zorgen dat ik op geen enkele andere manier (nog) kan beleven. Niet met iemand en zeker niet alleen.
Het is niet het toebrengen van pijn dat leuk is, maar het moment erna wanneer de endorfine vrijkomt als je naar je lichaam kijkt. De rode schrammen zorgen voor een gevoel dat je nog sterker doet voelen dan ervoor. Het moment dat je jezelf weer toetakelt volgt vrij snel want het is zoals een verslaving. Eens je er van geproefd hebt, kan (en wil) je niet meer zonder.
Maar vrees niet, ik heb mij nooit fel toegetakeld. Ik weet perfect waar de lijn ligt en tot hoe ver ik kan gaan. Voorlopig ben ik er nog nooit over gegaan. Ik heb mezelf nog onder controle. Volledig.
Enkel vandaag niet.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Ik herinner mij de fietstochten naar de Eerste Hulp van het nabijgelegen ziekenhuis om mijn vriendin weer te laten hechten. Op het moment dat de eerste hechting wordt gezet val ik altijd flauw.
Soms herken ik het bij een leerling.
Maar nog steeds roept het heel veel gevoelens bij mij op.
Ik wens je sterkte. Stil staan bij je eigen gevoelens of zoeken naar je eigen ik blijft vreselijk moeilijk.
De mooie dingen van jou zelf kun jij vooral zelf duiden.
Bemoedigende groet
Als ik van jou was ging ik auto’s mutileren ipv aan automutilatie te doen. Je gaat nu nog niet over de lijn. Nu nog niet… Oppassen daar!
Alimonia,
Ik weiger dit te geloven!
Ik heb veel moed nodig om nog maar deze reactie te schrijven!
Al hoe wel ik je blog met een korreltje moet nemen…dat verlang je toch hé in je profielbeschrijving. 😉
groetjes,
Daniel
meid, ik hoop dat je deze keer toch overdreven hebt…
😦
en anders zou ik toch wat hulp overwegen…
A bad moment, automutilation. I made some, few years ago. Realy bad moment you will never forget. That’s not for fun …
(TAKE A KNIFE …)
heel herkenbaar wat je schrijft, helaas………..
Ik kan je wel sterkte toewensen, maar dat zal je waarschijnlijk niet ver brengen. Ondanks de steun van anderen, sta je er als het puntje bij paaltje komt steeds alleen voor. Daarom ook wens ik je de sterkte om jezelf te bevrijden uit je persoonlijke gevangenis. Ik besef maar al te goed dat het zware tijden voor je zijn. Maar hee, kom op en vind die kracht binnenin. Wat je schrijft is helaas maar al te herkenbaar voor mij. Ik zit vastgeroest in mijn gewoontes, gevangen achter mijn zelf gesmede tralies. Om korte metten te maken met mijn zwarte gedachten, richtte ik sinds kort eveneens een blog op: eenongewildverlangen.blogse.nl. Het is niet mijn bedoeling om sluikreclame te maken. Enkel om aan te geven dat er nog personen zijn die weten hoe moeilijk het is om nee te zeggen aan het brandende verlangen.
Hopelijk kan ik je met mijn woorden een deeltje van je innerlijke kracht laten ontdekken.