Het lijkt wel alsof ik nooit tevreden kan zijn met de resultaten die ik behaal. En dat is nooit anders geweest. Ik heb nooit voor de gemakkelijkste weg gekozen. Er “gewoon” door zijn op school was voor mijn geen optie. Ik wou de hoogste punten. Het maximum. En als het kon, nog meer dan dat.
Zo herinner ik mij nog heel goed het blokfluitexamen van een aantal jaren geleden. Als ijverige studente had ik al weken op voorhand alle muziekstukken gestudeerd. Ik kende elk nummer van voor tot einde en omgekeerd. Mijn examen verliep dan ook als een fluitje van een cent. Uiteindelijk behaalde ik 99%, wat geweldige punten waren. Maar zo zag ik het niet. Hoewel ik (alweer) de meeste punten had, was ik ontevreden. De helft van mijn vriendinnen was er net door, de andere helft was gebuisd, maar enkel ik was ontevreden met mijn punten. Achteraf ging ik dan ook klagen bij leerkracht Vic. Ik had – in mijn ogen – nergens een fout gemaakt en verdiende dus 100%. Maar meneer Vic had een uitleg klaar voor vervelende klagende studenten zoals ik. “Je kan nooit 100% halen in de muziek”. Volledig onder de indruk van deze complete onzin, ging ik naar huis. Ik was kwaad. Weken aan een stuk heb ik mij afgevraagd waarom ik geen 100% kreeg. “Had meneer Vic misschien gewoon “ne pik” op mij?”. Tot op heden krijg ik nog steeds een lichte rilling over mijn rug als ik een blokfluit hoor.
Sindsdien is het alleen maar erger geworden. Tot nu toe ben ik zelden “gelukkig” geweest met de behaalde doelen in mijn leven. En zelfs al behaalde ik hier en daar een 20/20, zelfs dan kon ik gewoonweg niet “gelukkig” zijn. Het waren andere mensen die mij wezen op de “uitstekende” punten, maar ikzelf kon er niet gewoon ‘blij’ mee zijn. “Het is toch normaal dat ik 20/20 krijg. Daarvoor heb ik geleerd”, dacht ik bij mezelf.
Nog steeds wil ik “perfect” zijn in alles wat ik doe. Gewezen worden op fouten is – in mijn ogen – nog erger dan gebrandmerkt worden. Maar meer en meer besef ik dat ik niet perfect kan zijn en dat niemand dat is. Maar ik kan me er (voorlopig) nog steeds niet bij neerleggen.
“Het is toch niet omdat niemand er in slaagt, dat ik het niet kan worden?”.
En dus blijf ik op zoek gaan naar “perfectie”. Want ooit kom ik het tegen.
En dan?
De wereld door de ogen van Alimonia 
De ware en perfecte tegenkomen en dan fucking perfect durven zeggen ……
Wat kan daar voor perfects uit voortkomen, of is dat te pervers om over te dromen?
Daar stroomt 200% perfectheid uit 😉
En dan? en dan weet je hoe je het schrijft. MOISÉS
Groeten uit Spanje.
Gelukkig zijn… Das nog altijd beter dan perfectie… Laat de touwtjes lekker vieren!
tell it to my mind 😉
Ik weet zelfs niet of ik hier – als ex-perfectionist – wel genade voor kan opbrengen. Dit leidt op termijn tot een burn-out. Een perfect iemand zou het zich zo niet aantrekken.
nee klopt… daarom dat ik “perfect” wil worden zodat ik het mij niet meer aantrek 😉
Accepteren dat perfectie niet bestaat en mogelijk is, maakt dat je het jezelf niet meer aantrekt. Geduldig zijn Alimonia, het zijn groeipijnen, en je wentelen in zelfbeklag heeft slechts een tegengesteld effect… (en dat bedoel ik niet hooghartig hoor!:-))
Alimonia,
In het dagelijkse leven op alle vlakken iets ” goed ” willen doen: O.K. dat zie ik wel zitten, maar perfect willen zijn…alé zeg laat me niet lachen hé!!!
Heb ik het woord ” perfect” goed en perfect geschreven…men zou als men perfectie begint na te streven aan alles twijfelen zeg… 😉
Grtjs, Daniël
Ha, ik wist het! Je bent een perfectionist 🙂
Ik zal je alvast dit zeggen: perfectie is saai! Het zijn de afwijkingen die de dingen interessant maken 🙂 En er zal altijd iemand beter, sterker, mooier,… dan jezelf zijn. Het gaat erom om te aanvaarden wie je bent. Jij bent duidelijk nog “op zoek”. Normaal misschien, want je bent nog vrij jong. Maar het zal op den duur wel opklaren. Enne… ik hoop dat je nooit de perfectie bereikt! 😉
U gaf het antwoord dat ik niet schreef, maar wel dacht 😉
Trouwens, ik ben al jaren “op zoek”, maar nog steeds niets gevonden. Best frustrerend !