En toen zag ik de woorden. Het leek op een kladblad, maar het was wel degelijk (een kopie) van het officiële document van hem. Verschillende woorden die meer uitleg gaven over mijn examen cello een aantal weken geleden.
Het was na 3 keer zagen (en 1 keer uitbarsten in huilen) bij de cellolerares dat ik uiteindelijk het document in mijn handen kreeg. “De vuile klootzak”, dacht ik bij mezelf toen ik het zag. Mijn voorgevoel had mij niet bedrogen. Want op dit document stond het zwart op wit dat hij iets tegen mij had. Woorden als “emotieloos”, “te snel”, “onrustig”, “nerveus” en “agressief” verbleekten naast zijn opmerking “deze juffrouw is té prestatiegericht”.
Ik verslikte mij even bij het lezen van de zin, maar herhaalde de zin. Luidop deze keer. Met vragende ogen keek ik de lerares aan. “Wat bedoelt hij juist?”, vroeg ik haar. “Tja”, zuchtte de lerares. “Het is een hele discussie geweest. Blijkbaar was hij de enigste die er zo over dacht, maar bon. Hij vond je dus prestatiegericht. Je straalde te fel dat je “punten” wou scoren. Hij vond je daardoor een tikkeltje minder muzikaal als de andere leerlingen”.
Ik lachte terwijl ik mijn tranen moest bedwingen. “Meen je dat nu?” vroeg ik haar nog een keer. “Ja”, zei ze. “Maar niemand gaf hem gelijk”, probeerde ze mij te troosten. Na een hele discussie met de leerkracht, kon ze mij niet anders dan gelijk geven. Ik ben één van de enigste leerlingen die echt graag cello speelt. Die een eigen mening heeft. Een eigen manier van spelen heeft gevonden en die muziekstukken speelt die ze zelf graag speelt. En dan komt er één of andere idioot zich bemoeien op mijn examen om te verkondigen dat ik prestatiegericht ben? Omdat ik wil scoren op het examen? Omdat ik mij compleet wil geven? Zucht. Boos en teleurgesteld in dit jurylid vertrok ik uiteindelijk uit de les.
Serieus. Wat een eikel.
Maar niet getreurd. De volgende keer ik hem tegenkom, zal dat voor de laatste keer zijn. En maak u geen zorgen als u morgen een persbericht over hem leest.
Ze vinden wel een nieuw jurylid.
Toch?
De wereld door de ogen van Alimonia 
Dat is misschien (één van) beste commentaren die ge ooit heb gehad. Het is veel makkelijker om totaal geen kritiek te hebben, want je speelt uiteraard verbluffend goed.
Maar wil je nog beter, dan zou dit goed advies kunnen zijn. Je bent inderdaad te prestatiegericht. Je zegt dat zelf. Je doet het enorm graag, maar oh wee als je minder dan 100% durft te geven. Hoe kan je genieten van een examen op die manier?
Ik heb ook niets aan mensen die geen kritiek (durven) geven, maar het moet wel “goede” kritiek zijn. Ik ben niet te prestatiegericht, maar wel op een examen. Dan wil je “scoren”, dat is toch logisch? Tijdens het jaar speel ik cello omdat ik dat graag doe! Niet omdat ik op het einde van het jaar wil “scoren”. Het hoort erbij, maar het mag niet de drijfveer zijn.
Dat het jurylid mij minder (!) punten geeft omdat ik “te prestatiegericht” speel is bullshit. Complete bullshit.
En komaan, wie geniet er nu echt van een examen?
Ik weet niet veel van muziek, maar als je gestresseerd bent (en dat was je) ga niet beter spelen, denk ik.
Probeer op een examen te spelen zoals je dat tijdens het jaar doet. Misschien geniet je er dan wel van. Zit er meer gevoel in. En is het misschien beter.
Dat is en was het plan…maar het is makkelijker gezegd dan gedaan 😉
Da’s inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan 🙂 Weet je wat het frustrerendste is? Op een examen maak ik altijd fouten die ik anders NOOIT maak. En hoeveel examens je ook meedoet, dat verbetert dus niet hé! Het is gewoon het gevoel van “’t is examen” dat alles om zeep helpt 😦
Klopt. Van die stomme fouten 🙂 Maar fouten maken is niet erg…. het hoort erbij… maar het is gewoon stom als bv. die dag je vingers niet willen glijden zoals ze normaal glijden…en dan verloopt alles stroef *grumbel*
Dus ge geeft me gelijk. 😉 Klaag dan wat minder over juryleden 😉
Alimonia,
Het komt regelmatig voor dat er juryleden zijn die ontdekken dat ze minder talent hebben als de persoon van wie ze een examen moeten afnemen, vooral in de kunstwereld, omdat talent nu eenmaal niet wetenschappelijk kan bewezen worden.
Met als gevolg dat jij nu uitgerekend…de perfectionist die je bent, dat moet tegenkomen zo iemand te treffen die je moet beoordelen.
Verdoeme toch…jij dutseke…ga je daar toch niet voor zo iemand in den bak gaan zitten hé…
Volgende keer neem ik jou het examen af 😉
Opgelet!!! Bij mij zal het kleurenpalet aan gevoeligheid in de muziek de grootste rol spelen.
En natuurlijk, de streverkes voor de punten, ipv de muziek ga ik ” door de fles trekken” , ” buizen “!!!
Maar daar hoef jij niets voor te vrezen!
de groeten,
Daniel
Muziek beoordelen is inderdaad moeilijk. Je kan wel kijken naar “techniek” en die zever, maar dan nog… Je kan natuurlijk wel punten geven op “juistheid”, maar je mag nog iemand hebben die alle noten vlekkeloos speelt maar geen muzikaliteit heeft…dan is het niets waard. Maar wie bepaalt wat “muzikaliteit” is?
Gelieve uw volgende ontmoeting met dat jurylid ook op youtube te posten. Ik ben benieuwd 😉
Eerst en vooral hebben we die “boze” blik….
en toch is dit maar een fragment in het leven…
Nieuwe kansen bieden zich wel aan
Ja. Volgend examen ergens in december 😉 En wacht maar tot ik hem terugzie !