Om heel eerlijk te zijn gaat het niet zo goed met mij. Ik voel me slecht. Heel slecht. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd elk moment kan ontploffen. Het zit vol met dingen die ik allemaal op één of andere manier nog moet verwerken. Maar net zoals mijn kamer opruimen, neem ik er nooit de tijd voor. Ik werk hard. Ik luister muziek. Ik doe er alles aan om mijn problemen niet te ‘facen’. Maar op een gegeven moment sta je ineens onverwacht voor een muur. Ik heb tot nu toe altijd een manier gevonden om de muren te omzeilen, maar de laatste dagen lukt het mij niet meer. Ik heb het gevoel opgesloten te zijn en ik ontbreek de moed en energie om de muren één voor één af te breken. Integendeel zelfs. Ik het zelfs het gevoel dat ik op de laatste paar dagen meer nieuwe muren heb gebouwd dan ik ooit op een gans jaar heb kunnen zetten. Niemand doet nog de moeite om de muren af te breken. En ongelijk kan ik hen niet geven want achter elk geslopen muur, bevindt zich een nieuwe.
En hoewel het beangstigend is om opgesloten te zijn, voel ik mij er erg vertrouwd. Ik wil niets anders meer. Ik sluit mij af van de wereld. Van mijn vrienden. Van mijn werk. En het doet me weinig. Af en toe “verplicht” ik mezelf om buiten te komen. Zo ga ik vrijdag naar Graspop en zondag naar bobbejaanland, maar om eerlijk te zijn: het boeit mij voor geen meter. Ik heb er geen zin in. Liefst van al zou ik thuisblijven. Om niets te doen. Gewoon te slapen. Of zinloos voor de tv te zitten.
Het gaat niet goed met mij en het lijkt elke dag een stuk moeilijker te gaan.
En nee, het spijt me, deze post is voor 1 keer niet met een korreltje zout te nemen.
Het kan me trouwens ook geen moer schelen als je mij een aandachtshoer vindt. Je mag gerust eens een dag met mijn geest komen wisselen.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Been there, doing that too. In other words: join the club.
Ik ga geen raad geven hoe je het anders kan/moet/zou moeten doen. Ik ben geen haar beter.
Het is goed dat je dit via een blog kunt delen. Deze link met de wereld heb je alvast nog niet afgesloten. Maar ik zou zeggen: praat erover. Met vrienden, kennissen, je huisarts, een psycholoog, … whatever. Praat erover. Want jezelf opsluiten heeft geen zin, want dan komt het nog veel meer op je af. Of ga een wandeling maken aan de zee. Ook altijd goed om dingen in het hoofd op te klaren.
Hopelijk gaat het vlug beter met je.
M
Alimonia,
Echt, als het deze keer zonder zoutkorreltje is!!! nie goe ze…nie goe bezig…kan er van meespreken, ken dat ook!!!
grtjs,
Daniel
Ook ik kan je hier weinig raad geven. Maak ongeveer hetzelfde mee. Maar laat je omringen door vele lieve mensen en kom juist wel buiten. Dan komt het allemaal wel goed!
X
ik zou helemaal niet willen wisselen, Alimonia
Ik hou het liever helder in m’n hoofd, en voorlopig lukt dat best.
Ik hoop dat jij er ook in slaagt om dat slechte gevoel kwijt te raken. Misschien kan een ritje op de rollercoaster in bobbejaanland je deugd doen.. 😉
Fijne zondag!
(Komt een hele dikke lieve moederlijke knuffel geven.)
(en kusjes op je bol)
(en chocolaatjes brengen, en zachte snoepjes)
Hang in there!