Mail – 2

Nog geen kwartier nadat ik hem een mail had gestuurd, ontving ik al antwoord. Mijn hart sloeg een paar tellen over toen ik het opmerkte. “Ik durf niet”, sms’te ik naar een vriendin. “Kijk nu maar. Hier wacht je al 2 jaar op”, stuurde ze terug.

Minutenlang staarde ik naar het scherm om uiteindelijk al mijn moed bijeen te schrapen en de mail te openen. Het antwoord was niet wat ik gehoopt, noch gedacht had. Hij wou mij spreken. Onder 4 ogen.

Nog geen half uur later spraken we af in een gesloten vergaderruimte. Zenuwachtig begaf ik mij naar het juiste verdiep. Mijn hart bonsde zo hard dat ik schrik had dat iemand het zou horen kloppen. Met een bang hart opende ik de deur. Al vrij snel merkte ik op dat hij er nog niet was. Ik zette mij neer en probeerde mijn ademhaling terug op peil te brengen. Een halve minuut later wandelde hij binnen. Sexy, zoals elke keer. Hij glimlachte. Lichtjes. Hij zette zich tegenover mij, keek mij aan en begon uiteindelijk het gesprek.

“Bedankt voor je mailtje”, zei hij terwijl zijn ogen glinsterden. “Ik was getoucheerd”, sprak hij. Nog voor ik een bedanking kon maken, kwam hij er al weer tussen. “Maar”, zei hij. Ik voelde het al aankomen. Het was te mooi om te waar zijn. “Maar wat?” vroeg ik hem. “Het is moeilijk. Niemand weet het op het werk, maar ik ben voor de mannen”, fluisterde hij zachtjes.

Ik stond perplex. Ik had alle scenario’s overlopen. Van de idioot die niet terug mailt tot de gentleman die mij na het werk zou opwachten met een roos. Maar een homo? Serieus. Dit had ik niet verwacht.

Uiteindelijk bedankte hij mij nog uitvoerig voor voor alle cadeaus die ik hem anoniem had bezorgd. Hij was geflatteerd, maar excuseerde zich dat hij niets voor mij kon betekenen.

Ik bedankte hem voor zijn eerlijkheid en vertrouwde hem toe dat zijn geheim veilig bij mij zou zijn. Voor eeuwig.

Want ik hou van hem.

Ook al ben ik een vrouw.