Daan

Het is ondertussen al een paar weken geleden dat we van Daan afscheid moesten nemen. Tot op vandaag kan ik het verlies niet plaatsen. Ik mis hem. En niemand anders kan dat begrijpen. Het is ondertussen een dikke 2 jaar geleden dat ik Daan leerde kennen. Hij plaatste hier en daar wat reacties op mijn blog en na een serieuze discussie op mijn blog kwamen we aan de praat via de chat. Dagen, weken hebben we liggen chatten. Hij dacht mij te begrijpen omdat hij heel veel van de oude Daan in mijn herkende. Hij geloofde in mij en wou mij een kans geven. Daan kreeg mij uiteindelijk zo ver dat we begonnen te bellen. Ik haatte bellen, maar voor hem maakte ik hem een uitzondering. Uiteindelijk, na veel doorzettingsvermogen van hem, spraken we af.

Onze eerste afspraak was een ramp. Daan stelde zich op als een soort “psycholoog” met het gevolg dat ik mij ongemakkelijk voelde. Na nog geen 2 uur later was ik al op weg naar huis. Onze afspraak was een complete ramp geworden. Hij excuseerde zich, maar ik bleef mij koppig opstellen. Wonder boven wonder bleven we in contact met elkaar. Onze vriendschap heeft op bepaalde momenten gewankeld. Hij zocht positieve personen en had niets aan mijn negativiteit. Uiteindelijk overwon onze vriendschap dit probleem. Hij herkende zoveel in mij, dat hij mij niet aan mijn lot kon overlaten. Hoe erg het ook klinkt, maar hij had medelijden met mij.

Na een paar maanden kreeg hij te horen dat hij “ziek” was. Vrij snel had ik door dat de ziekte vrij “serieus” was en dat hij ooit de strijd zou moeten opgeven. Maar dat heb ik hem nooit getoond. Ik probeerde hem moed te geven en samen met hem mee te geloven dat hij er ooit door zou komen. Ik heb veel (in mijn ogen) contact met hem gehad. Op het werk chatte ik met hem. Hij was er altijd voor mij. Ik heb hem overladen met mijn miserie terwijl hij aan het vechten was tegen de vreselijke ziekte. Geen enkele keer heeft hij mij gevraagd om mijn mond te houden.

Hoe slecht Daan zich ook voelde, hij was er altijd voor mij en probeerde mij te helpen. Ik had een enorme bewondering voor zijn positiviteit. En niet alleen dat. Daan werd een goede vriend van mij. Eén van mijn beste vrienden die ik ooit heb gehad. Ik vertrouwde hem volledig en kon met alles bij hem terecht. Hij wist geheimen die zelfs mijn vriendinnen niet wisten. Hij begon van mij te houden zoals alleen hij dat kon.

Uiteindelijk hebben we een paar keer afgesproken. Een paar dagen voor zijn dood besloten we samen om nog eens af te spreken. Eerst gingen we gaan laserschieten maar omdat ik bang was om te verliezen en hij op het einde te veel pijn had, besloten we iets anders te gaan doen. Hij boekte en betaalde. Ik zou hem later terugbetalen. Hij grapte over mijn gierigheid. Dat het een slimme zet van mij was. Want als hij zou dood gaan, ik betaald zou hebben voor hem.

Uiteindelijk stierf hij nog voor we samen iets hadden gedaan. Ik heb gevloekt en getierd. Ik stuurde hem nog een sms en een mail, maar ik kreeg geen antwoord. Ik kon het niet begrijpen. Daan dood? Dat kan toch niet? Maar het was zo. Toen ik uiteindelijk hem ging groeten, begon het effectief pas tot mij door te dringen. Daan was dood.

Ik mis Daan. Ik voel mij leeg. Hoewel hij niet meer fysiek aanwezig is, ben ik (en dat was hij ook) overtuigd dat hij hier nog altijd aanwezig is. Ooit schreef ik hem dat hij nooit dood zou gaan want als wij mensen aan hem zouden blijven denken, hij zou blijven overleven in onze gedachten.

Vandaag de dag, nu hij er effectief niet meer is, houdt deze gedachte mij sterk.

Daan.

Ik hou van jou.

Op mijn manier.