Verdwenen blazer

Zoals ik eerder al vermeldde ben ik sinds een dikke maand mijn dierbaarste blazer verloren in de trein. Een combinatie van het in slaap vallen en het flirten met mannen. Ik weet het niet. Maar één ding is zeker: mijn blazer is weg. Aangezien de NMBS even snel werkt aan de talloze vertragingsproblemen als het op zoek gaan naar mijn blazer besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Bang om mensen aan te spreken heb ik niet (het zal eerder andersom zijn!) en dus wachtte ik geduldig tot ik de man terug tegenkwam die op de dag van de grote verdwijntruc tegenover mij zat. Ik herinner hem mij nog levendig. Hij had super mooie blauwe ogen en was heftig in gesprek met een vrouw over één of andere trouw. Van de vrouw herinner ik mij niets meer, dus het was afwachten tot ik die knapperd terug tegen kwam.

Na enkele weken kwam ik eindelijk (oef!) terug tegen. Ik sprak hem aan en legde hem op een rustige manier uit wat er gebeurd was. “Sorry, maar ik herinner mij daar niets meer van. Tja, sorry. Ik kan u zelfs niet meer herinneren”, zei hij een beetje beschaamd. Ik knikte en begreep het. “Maar ik zal het aan het meisje vragen waar ik in gesprek mee was”, voegde hij er nog aan toe. Nog geen paar dagen later kwam hij weer tegenover mij zitten. Ik verwachtte een vriendelijk knikje, maar zelfs dat kreeg ik niet uit zijn hoofd geschud. “Maakt niet uit”, dacht ik bij mezelf terwijl ik mijn muziek wat harder zette. Na een aantal minuten begon mijn nieuwsgierigheid weer de kop op te steken. Ik zette mijn muziek stiller (lees: volledig stil) en luisterde hen af.

Op een gegeven moment begon de jongen over mij te praten. Dat hij onlangs was “benaderd” door een vrouw (heb ik het woord ‘knap’ gemist?) voor een verloren voorwerp. Een jas ofzo. Hij begon het hele gesprek dat ik met hem had gehad na te vertellen. Het voelde heel vreemd aangezien die jongen gewoon over MIJ aan het praten was en hij dat blijkbaar niet door had. Een enorme gloed van warmte steeg naar mijn hoofd. Gelukkig was het warm, zodat ik mijn roodheid daarop kon steken, maar toch. Het leek alsof ik onzichtbaar was ! Had hij nu echt niet door dat ik het was? Of was het een test om te zien of ik af aan het luisteren was?

Hun gesprek over “mij” ging een aantal minuten door. “En is ze dan geen aangifte gaan doen?”, vroeg het meisje. “Ja, ze zei van wel, maar ja”, antwoordde hij.  Het meisje zuchtte. “Ik leg mijn spullen nooit bovenaan”. “Ik ook niet”, wou ik zeggen, maar ik kon me nog netjes bedwingen. Ik had nochtans veel zin om mijn frustraties op hun af te reageren. Natuurlijk heb ik aangifte gedaan. Natuurlijk heb ik iedereen keurig in het oog gehouden om te zien of ze niet met mijn blazer rondliepen. En natuurlijk heb ik de NMBS al 10 x opnieuw gebeld om te vragen of ze mijn mooie blazer niet gevonden hadden. Natuurlijk. Wat dacht je anders?

Soit. Ik heb altijd al wel onzichtbaar willen zijn, maar dit was wel heel freaky !