Druk(te)

De laatste 3 weken draai ik een dubbele shift op het werk. Eén van mijn collega’s is onverwachts ziek gevallen. En aangezien ons team uit minder bestaat dan het aantal vingers op één hand, zit ik letterlijk en figuurlijk te verzuipen in het werk. Ik hou van mijn werk. Ik hou van stress. En hoewel ik zit te zuchten als de telefoon voor de 50ste keer rinkelt, mijn collega aan mijn mouw zit te trekken en ik ondertussen 5 zéér zéér dringende belangrijke dossiers snel moet afhandelen, geniet ik er stiekem toch van. Ik hou van die druk. Zeker als ik het allemaal in de hand heb. De laatste dagen verloopt het wat moeizamer door de vermoeidheid, maar ik blijf overeind. En dat is heerlijk.

Ik heb altijd van stress en drukte gehouden. Bij examens en presentaties was ik één van de enigste die met plezier naar die momenten uitkeek. Hoewel ik ontzettend verlegen ben, genoot ik met volle teugen van een presentatie. Ik was er dan ook telkens (zeer) goed voor voorbereid. Ik kende alles en er kon mij weinig tot niets gebeuren. Ik wist alles. Ik wist wat er van mij verwacht werd en slaagde dan ook (meestal) vlekkeloos in mijn opzet.

Langs de andere kant haat ik dan wel weer drukte. Een hoop mensen op één plein beangstigt mij. Om die reden ga ik ook niet graag naar festivals of concerten. Ik heb altijd het gevoel dat iedereen naar mij zit te kijken bij de minste beweging dat ik maak. En dus ga ik zelden naar een festival of concert. En als ik ga dan beweeg ik zo min mogelijk. Kwestie van zo weinig mogelijk op te vallen. Vaak krijg ik er opmerkingen over. “Hoe kan je nu niet bewegen bij muziek?”. Ik snap hun reacties wel. Maar ik kan mij niet loslaten. Ik kan niet genieten op een festival van muziek. En dus ga ik niet meer zo vaak. Het is geldverkwisting en achteraf voel ik mij keer op keer slecht omdat ik mijn geest weer laten winnen heb.

Maar vanaf het moment dat ik mij van de drukte kan verplaatsen, kan ik er wel van genieten. In de trein bijvoorbeeld. Er zit ook veel volk maar ik heb wel de illusie dat ik alleen zit als ik mijn ogen sluit en naar mijn muziek luister. Op die plaats kan ik mij (gelukkig) wel laten gaan. Dan bewegen mijn benen en armen op de muziek. Mijn handen bootsen elke solo na. Wat mensen van mij denken, boeit me op dat moment niet. Ik sluit mijn ogen en laat me meeslepen door de muziek. Van metal tot klassieke muziek. Hetzelfde voor treinstations waar ik mij op een rustige plaats zet en naar de drukte kijk. Daar kan ik van genieten. Zolang ik mij er mij er zelf maar niet in bevindt.

Op menselijk vlak verafschuw ik wel het woord “druk”. Daarom dat ik ook al (veel) te lang geen relatie meer heb gehad. Ik dumpte ooit mijn grootste liefde omdat ik niet meer met de druk om kon. Hoewel er op onze jonge leeftijd nog geen sprake was van druk, had ik toch het gevoel verstikt te worden. Niet door hem, maar omdat ik dacht dat er druk was. Je kan het ook wel eens bindingsangst noemen. Ik had schrik. Ik was bang. Bang dat ik het allemaal niet zou aankunnen.

De ingebeelde druk is er met de jaren niet op verbeterd. Daarom dat het mij nog minder goed lukt om een relatie aan te gaan. Van op kilometers afstand ruik ik al de druk. De druk om er goed uit te zien. Om goed te kunnen kussen. Om goed te zijn in bed. Om een leuke stem te hebben. Om lief te zijn. Om er sexy uit te zien. Om creatief te zijn. Enzoverder. Ik hou niet van die druk. Hoewel ik maar al te goed besef dat ik nooit perfect zal zijn (zoals niemand nota bene), wil ik toch  proberen om het beste uit mezelf te halen. Ik wil me smijten. Voor 200%. Aan een jongen waar ik van hou. Maar het is moeilijk om om te gaan met druk. En tot nu toe heeft de schrik van de druk het altijd gewonnen van de liefde.

Ik ben bang. Bang van de druk en dat ik het uiteindelijk niet zal aankunnen. Dat er een vrouw zal zijn die er beter uit ziet dan mij. Die beter kust. Die beter is in bed dan mij. Die een leukere stem heeft. Die liever is, sexier is en nog creatiever is dan mij. Ik ben bang dat mijn vriend dat ook zal merken en uiteindelijk er met die ander vandoor zal gaan.

En dus pas ik voor relaties. Voorlopig toch.

Ik ga eerst op mañana-leerschool in Spanje.