Nog 2 weken en hij was 15 jaar geworden. Maar het mocht niet zijn. Vandaag besloten we gezamenlijk om hem te laten inslapen. Onze hond. Al die jaren was hij een waardig familielid geworden, maar vandaag heeft hij ons verlaten. Hij is nooit mijn beste vriend geweest, maar toch huilde ik als een klein kind. Hoe vaak ik hem ook “stomme hond” genoemd heb, toch hield ik van hem. Wij hadden de pech om een asociale hond in ons bezit te krijgen. Hij hield niet van mensen. Hij hield niet van aanrakingen en hij hield al zeker niet van wandelen. Kortom, onze hond deed niets meer dan slapen, eten en drinken en af en toe achter de katten aanlopen in de tuin. Aangezien Puk niets deed (op het einde werd hij zelfs gepakt om hem in de tuin te zetten en gaven we hem één voor één brokjes), was zijn hart nog in volledig goede gezondheid. Hij zal zeker niet sterven door een slecht hart, had de dierenarts nog gezegd.
Maar zonet heeft hij zijn laatste adem geblazen. Ik heb het er nog moeilijk mee. Niet het feit dat hij dood is, maar wel het feit dat wij als mens die beslissing hebben genomen. Wat maakt ons zo superieur dat wij beslissen wanneer hij moet sterven? Wie zijn wij om te denken dat hij pijn heeft? Wie zijn wij om te denken dat dit “onmenselijk” is? Wie zijn wij om hem te laten dood gaan? Wie zijn wij om te zeggen dat hij een mooi leven heeft gehad? Wie zegt dat dit de beste beslissing was?
Zucht. Ik mis hem nu al. Al was het maar omdat hij niet meer zal blaffen terwijl ik cello speel. Al was het maar omdat hij niet meer in de weg zal liggen en we niet meer kunnen struikelen. Al was het maar omdat we niet meer in het midden van de winter met hem naar buiten zullen moeten gaan. Al was het maar omdat hij niet meer zal grommen terwijl we hem strelen. Al was het maar omdat hij niet meer zal snurken terwijl we tv kijken.
Puk, ik mis je, maar ik ben er zeker van dat je goede vriendjes met Daan zal worden.
Het ga je goed.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Sterkte.
En Puk is jullie zeker dankbaar voor het mooie leven en de rustige dood.
Condolerende groet
Ik hoop het. Ik heb schrik dat hij het ons kwalijk neemt 😦
Alimonia,
Wel erg hé, en je hond noemde Puk ! mooie naam, hij had tenminste een naam die hond van jou! wij hadden thuis ook een hond, zo een goedkope straathond, een roste, hij stonk ook altijd, och ja, maar den onze had geen naam. Je mocht roepen zo hard je wou, hij kwam toch niet, hij lag ook altijd ergens, meestal in de weg. Maar onze hond kon niet reageren, de lozer, hij was potdoof en had geen pootjes, verloren bij een ongeval in zijn kleinte, daarom had hij geen naam, hij reageerde toch niet op wat je zegde!Maar wel lag hij ook steeds te grommen, grap is, hij is uiteindelijk gestorven aan een oorontsteking ! grtjs, Daniël
Heel veel sterkte Alimonia,
Dank je Moisés.
Sterkte. Het moet wennen als een aanwezigheid er ineens niet meer is…
Ja. Ineens vallen de gewoontes die je al die jaren gewoon waard, op.
Dank je.
Ik heb het al tweemaal moeten doen. Is absoluut geen fijne belevenis.
Ik snap echter de volgende zin niet: ‘Vandaag besloten we gezamenlijk om hem te laten inslapen.’ Die we, slaat dat op jou en de hond?
Mijn mama en ik.
Het is niet fijn….zeker als hij zijn laatste adem uitblies…. Ik voel me nog steeds een moordenares.
Een hond moeten missen is een ramp!! Stomme hond of niet, het is een drama, altijd weer, heel veel sterkte.
Dank je wel lieve Danique