Een zomerdag

Het was een aangename zomerdag waar ik hem voor het eerst ontmoette. Voor de deuren van onze school. Onze allereerste officiële date. Hoewel ik hem al een klein jaar in de mot had, had ik pas na talloze maanden de moed gevonden om effectief toenadering te zoeken. Al die stress was overbodig geweest want onze eerste date was een succes. Ik voelde mij overgelukkig en was ervan overtuigd dat hij de ware was. We genoten van elkaar en voor ik het wist lag ik met mijn hoofd in zijn schoot. De uren vlogen voorbij en ineens stonden zijn vader en broer voor onze ogen. Ze kwamen hem oppikken.

Het gezicht van de vader toen ik hem een afscheidsknuffel gaf, zal ik nooit nog vergeten. Je zag hem zo denken wat vaders altijd hopen. Een knappe schoondochter en een lieve toffe vriendin voor de zoon. Ik kreeg nog een lift aangeboden naar het station maar die sloeg ik vriendelijk, maar beleefd af. “Ik neem de bus wel. Die komt zo”, antwoordde ik. Er werd nog een tweede en derde keer aangedrongen, maar koppig verkoos ik de bus. Na enkele minuten wachten, werd het mij duidelijk dat er geen bus meer zou komen. Ik lachte. Het kon me allemaal niet schelen. Ik was te verliefd. Zonder veel nadenken, ging ik te voet naar het station. Een klein half uur goed doorstappen, kwam ik eindelijk aan in het station.

Na enkele minuten wachten, kwam mijn bus aan. Vrij snel werd ik benaderd door een jongeman. “wat een beauty ben je”, zeverde hij. Ik lachte en bedankte. “Heb je een vriend?” vroeg hij. “Ik weet het niet” antwoordde ik. Ik zweeg even en keek hem terug aan. “Ik weet het niet”, zei ik hem terwijl ik mijn schouders ophaalde.

Heel de busrit werd ik door hem lastig gevallen. Ik had beter gezegd dat ik iemand had, dan had ik deze miserie niet moeten meemaken. Maar ik was op dat moment te gelukkig om iets redelijk te denken.

Eén halte voor ik moest afstappen, verdween hij van de bus. Mijn nummer had hij niet gekregen. Wel mijn mooiste en breedste glimlach ooit want gelukkiger dan dat moment ben ik nooit nog geweest.