Het gevaar van advertenties

Een tweetal weken geleden kreeg ik via mail een onschuldige afslankingsadvertentie in mijn mailbox. Nog voor ik het goed en wel besefte, had ik mij ingeschreven. Eenvoudig en kosteloos. Eerst moest ik een vragenlijst overlopen. Van hoeveel keer porties groenten ik at tot hoeveel smeervet, alcohol en aardappelen en graanproducten ik per dag nuttigde. Het algemene beeld was heel positief. Ik at voldoende groenten. Voldoende fruit. Ik dronk genoeg. En ik at niet te veel snoep en ik bewoog voldoende. Kortom ik had de perfecte BMI. Waarom ik dan 2 kg op 2 weken wou kwijtspelen, was voor het online-programma niet helemaal duidelijk. Maar voor mij wel. Ik had nood aan wat zelfvertrouwen en die paar kilo’s zouden echt wel voor het verschil zorgen.

Na 3 dagen was ik al 2 kg afgevallen. Al vrij snel kreeg ik een standaardmail van het bedrijf met de vraag hoe ik dit had klaargespeeld. Ik antwoordde hen direct. “Ik heb sinds een paar dagen geen hongergevoel meer. Het afvallen gaat vanzelf. Ik voel me goed!” schreef ik hen. Toen ik na een week 3 kg was kwijt gespeeld, ontving ik weer een mail. Deze keer een persoonlijkere mail van een één of andere Sandra. Ook deze keer vertelde ik haar de waarheid. Geen hongergevoel. Een paar minuten later kreeg ik via een mail de opmerking dat ik mij misschien best eens zou richten tot een dokter. Ik lachte, delete de mail en ging verder met mijn leven. Maar nog geen dag later kreeg ik ontzettende maagkrampen. Een paar dagen heb ik hier nog mee rondgelopen maar uiteindelijk heb ik mij naar de spoed moeten begeven. De pijn was verschrikkelijk. Onuitstaanbaar. En dat is niet eens lichtjes overdreven.

In het ziekenhuis waren ze vriendelijk. Te vriendelijk. Met 6 (!) vrouwelijke verpleegsters (waar waren die mannelijke verplegers?) stonden ze rond mij. Op een gegeven moment kwam er een vrouw naar mijn hartslag luisteren. Ze geneerde zich niet om gretig gebruik te maken om mijn borsten te betasten. Ik was te zwak om mij hier tegen te verzetten. Na een paar minuten kwam er ook een man mijn borsten betasten. Ik begon me af te vragen of ik wel duidelijk genoeg was geweest in mijn verhaal. Ik had toch maagkrampen. Mijn borsten waren toch perfect in orde. Toch? Na enkele seconden had hij dan toch de weg naar mijn buik gevonden. Na een paar levensbedreigende vraagjes zoals wat zijn uw hobby’s mevrouw Alimonia, werd de diagnose gesteld. Een maagontsteking. Alweer.

Met in de ene hand een paar pilletjes en in de andere een gepeperde factuur werd ik het ziekenhuis uit gezet. Ondertussen zit ik hier nu bijna al een week thuis. Gezellig, toch?  Ik ben 3 kg afgevallen en ik heb niets moeten doen !

Trouwens, iemand toevallig zin om mij te komen verzorgen?