Hoe meer ik erover begin na te denken, hoe erger het wordt. Alles wat ik rondom mij zie, beangstigt mij. Het kopen van een auto en cello, op mijn eentje wonen, alleen op reis gaan,… Het zijn allemaal dingen die in de toekomst ooit moeten gebeuren maar om één of andere reden probeer ik ze elke keer opnieuw uit te stellen. “Een auto heb ik toch niet nodig. Ik kan toch alles perfect met het openbaar vervoer doen”. Hetzelfde liedje bij de cello. “Ik kan toch gewoon blijven huren? Zoveel geld. En ik ben maar een amateur. En hoe lang ga ik nog cello spelen?’. En zo kan ik wel even blijven doorgaan want alleen wonen brengt alleen maar negatieve zaken met zich mee, toch? Je moet alles zelf doen en betalen. Waarom zou iedereen anders zeggen om zo lang mogelijk thuis te blijven. Alleen maar voordelen, toch?
Maar ondertussen blijf ik langs de andere kant wel vloeken als ik vertraging heb met de trein waardoor ik mijn bus mis. Dat ik nog steeds niet op mijn eigen cello speel en dat ik nog geen eigen stek heb.
Maar ik wil het niet. Ik wil geen leven zoals de andere mensen. Ik wil niet nadenken. Ik wil geen zorgen. Ik wil mijn geld niet steken in een stomme auto waarmee je toch alleen maar in de file staat. Ik wil geen job tegen mijn zin doen. Ik wil geen vriend waar ik mij constant zorgen over lig te maken of waar ik constant ruzie mee heb. Ik wil geen gezin. Geen kinderen die ik elke morgen gehaast naar school moet brengen en waar ik een half uur vroeger moet voor opstaan. Ik wil ’s avonds in de trein niet bespreken wat ik wil eten. Ik wil geen babysit liggen zoeken als ik met vriendinnen wil gaan eten. Ik wil geen boodschappen doen. Ik wil mijn bankzaken niet regelen. Ik wil niet achter nieuwe kleren liggen zoeken. Ik wil geen stress.
Verdomme.
Ik wil het niet.
Nee.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Ik mag me nergens mee bemoeien, maar het is sterker dan mezelf. Vooruit dan maar. Op het gevaar af voor een pseudo-psycholoog te worden uitgekafferd:
Wat zijn je dromen? Wie of wat heb je lief? Waar vind jij passie? Wat brengt je aan he lachen? Waar ben je goed in? En wat wil jij (wel)?
troost je, niks van wat je opsomt is bij wet verplicht!
en soms kan ik je geen ongelijk geven, ook al kan/wil ik niet van iemand afhankelijk zijn.
groetjes
johan
Hey! Hoe gaat het nog? Lang geleden hé 🙂
[…] is een reactie op dit stukje van de blog van deze dame. Het gaat over wat een mens wel en niet wilt in het leven. Want dat is […]
Nu kom ik voor de eerste keer op Alimonia’s blog terecht, en krijg ik direct iets dergelijks voor de kiezen gegooid. Mag ik iets zeggen?
De leuze zou moeten zijn “ik moet niets”, maw zoals madddox (alias Johan) zegt: niets van dat alles is bij wet verplicht. Maar ik kan me niet inbeelden dat iemand van 25 niets wil. Verdemme toch, Alimonia, we willen toch allemaal iets? Dat je niet conformistisch wil zijn kan ik me inbeelden, daar zijn heel wat redenen voor te bedenken. Maar koop je dan toch die cello en trek er de wereld mee rond. Of zoek gelijkgestemden. Ze bestaan.
Lees bvb eens ter info: http://www.waarom-niet.be/
Groeten !
En ik wil niet dat je een rot 2012 hebt!
“Hoe meer ik erover begin na te denken, hoe erger het wordt.”
er misschien gewoon een beetje minder over nadenken dan?
Awel hé, ge hebt gelijk! Zullen wij, als 25-jarigen, gewoon afspreken dat we niets willen?