Ik dacht dat deze film mijn lachspieren zou activeren, maar dat viel wel eventjes dik tegen toen ik vrij snel door had dat dit niet het geval zou zijn. Tegen het midden van de film waren zelfs al de eerste tranen gevloeid en die zijn niet meer verdwenen tot het einde van de film. Detachment speelt echter niet op platte emoties maar gaat veel dieper dan dat. Zelden mij zo sterk aangetrokken tot het hoofdpersonage dat ik er helemaal in opging dat ik zelfs de chaositeit – waarom sommige recensies van spreken – niet opmerkte.
“A child’s intelligent heart can fathom the depth of many dark places, but can it fathom the delicate moment of its own detachment?”
Open je ogen. Oren. En vooral je hart en dan krijg je een meesterlijke film te zien.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Wauw. Enorm bedankt voor deze aanrader!
De film eiste al mijn aandacht op, en zoog mij mee in een bijzonder betrekkende neerwaartse spiraal. Het doet datgeen wat voor de buitenwereld verborgen blijft resoneren. Adrien Brody wist zijn rol perfect te vertolken. Het afsluitende citaat, compleet:
\”During the whole of a dull, dark, and soundless day in the autumn of the year, when the clouds hung oppressively low in the heavens, I had been passing alone, on horseback, through a singularly dreary tract of country, and at length found myself, as the shades of the evening drew on, within view of the melancholy House of Usher. I know not how it was—but, with the first glimpse of the building, a sense of insufferable gloom pervaded my spirit. I say insufferable; for the feeling was unrelieved by any of that half-pleasurable, because poetic, sentiment, with which the mind usually receives even the sternest natural images of the desolate or terrible. I looked upon the scene before me—upon the mere house, and the simple landscape features of the domain—upon the bleak walls—upon the vacant eye-like windows—upon a few rank sedges—and upon a few white trunks of decayed trees—with an utter depression of soul which I can compare to no earthly sensation more properly than to the after-dream of the reveller upon opium—the bitter lapse into every-day life—the hideous dropping off of the veil. There was an iciness, a sinking, a sickening of the heart—an unredeemed dreariness of thought which no goading of the imagination could torture into aught of the sublime.”
Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik mij soms enorm gestoord heb aan de acteur… er was iets wat mij enerveerde aan hem 🙂
En ja de film is ontzettend melancholisch, maar daarom is hij net zo goed. Hij kan die snaren raken die hij moet raken. Niet de voor-de-hand-liggende snaren waar elke hollywood movie op speelt.