Het gesprek

“Excuseer”, zei hij terwijl hij op mijn schouder tikte. “Ben jij niet Alimonia?”, vroeg hij. “Wablieft”, antwoordde ik terwijl ik zeer verbaasd keek. “Alimonia? repliceerde hij. “Wat zegt u?” probeerde ik nog een keer. “Ja je bent het !”, zei hij. Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken en dat was genoeg om hem bevestiging te geven. “Miljaar, wat doe jij hier?”, vroeg hij mij. “Neem je altijd deze trein?”. Ik schudde mijn hoofd. “Dat is jammer !”. Zonder mijn goedkeuring, zette hij zich bij mij. “Je bent nog knapper in het echt”, zei hij. Ondertussen hielden de mensen rondom ons, ons netjes in de gaten. Ik hoorde ze al denken. “Die 2 hebben een date. Op de trein dan nog wel !”. “Bedankt”, fluisterde ik.

We bleven aan de praat en dat was – ik geef het niet graag toe – gezellig. “En dan nu de vraag die zich ondertussen iedereen al afvraagt op je blog”, zei hij. Ik keek hem met 2 grote ogen aan. “En dat is?”, vroeg ik verbaasd. “Heb je nu iemand?”. Ik antwoordde niet. Keek hem nog steeds met grote ogen aan alsof hij chinees tegen mij sprak. “Awel? Hoe zit dat nu?”, bleef hij aandringen. Ik hefte mijn schouders op.

“Ik hoef het niet te weten” zuchtte hij. “Je hebt alles. Je bent knap. Je hebt humor. Je bent intelligent en daarbovenop ben je mysterieus! I love it !”, zei hij al blozend. “Heb je eigenlijk negatieve eigenschappen”, vroeg hij. “Wat ben je niet?”, probeerde hij nog een keer.

“Eerlijk” zei ik hem terwijl ik mijn spullen bijeen zocht en de trein verliet.