Verslaafd

Dat ik verkoos om te ‘gamen’ boven een gesprek met iemand aan te gaan in de trein, was de druppel die mijn emmer deed vollopen. Ik besefte ineens: “Ik ben verslaafd”. Aan mijn ipod en op de tweede plaats aan mijn GSM.

Vanaf het moment ik de deur ’s morgens achter mij toetrek, begin ik ostentatief op de toestellen te tokkelen. Muziek beluisteren terwijl ik mijn sms’jes bekijk en ondertussen mijn persoonlijke records probeer te verbreken. Dagelijkse kost.

Hoe ik het al die voorbije jaren heb kunnen volhouden zonder, is mij een raadsel. Maar sinds de aankoop van mijn ipod en telefoon, staat verveling niet meer in mijn woordenboek. Minstens één keer per week probeer ik de “app store” te raadplegen en download ik al wat ik kan tot het geheugen overvol zit. Om bijgevolg een opkuis te houden en weer plaats vrij te maken voor nieuwe apps.

En heel eerlijk. Ik word het nog steeds niet moe. Nog niet. Er zijn gewoon te veel spelletjes. En vanaf het moment dat ik ze allemaal lijk te hebben, zijn er al 100 nieuwen uitgebracht. De gratis fase is ondertussen ook al gepasseerd. Tegenwoordig betaal ik (en graag zelfs) voor geweldige spelletjes die mij uren en uren spelplezier bezorgen. En er is te weinig tijd. Ik moet bekennen dat ik soms op het werk mijn spelletjes verder afhandel. Ook ’s avonds zal ik niet nalaten om nog een paar spelletjes te spelen voor ik in slaap sukkel.

Het is namelijk enorm verslavend. Maar ik ben zeker niet alleen. Dat merk ik als ik rondom mij kijk in de trein. Sommige mensen lijken wel verschroeid te zijn met hun GSM.

En is dat het allemaal wel waard, vraag ik mij af. Zouden we niet beter allemaal wat socialer worden. Wat babbelen met elkaar. Onze problemen maar ook ons geluk delen. Want tegenwoordig zijn we bijna allemaal erg eenzaam. We beseffen het nog niet allemaal. Omdat we vele facebook-vriendjes hebben of online berichten krijgen. Maar hoe lang is het niet geleden dat je een verse pint met hem of haar bent gaan nemen? Want geef eerlijk toe. Online is niet hetzelfde als live. We ontbreken immers de gelaatsuitdrukkingen. De echte emoties en gevoelens die je face to face niet kunt verbergen.

Maar zolang we zelf ons niet slecht en miserabel voelen en we de steun van vrienden kunnen gebruiken, beseft geen mens dat. We blijven maar leven in onze online wereld. Want dat is het per slot allemaal. We plaatsen foto’s van ons huis, reizen, eten,… maar het betekent allemaal niets. Dat zijn materialistische dingen. Een mens heeft nood aan emoties. Een echt gesprek, een knuffel, een luisterend oor en een frisse pint.

Ooit komen we weer allemaal tot die conclusie. Maar tot die tijd blijf ik lekker verder tokkelen want ik sta op het punt mijn persoonlijk record te verbreken…