Mijn grootste leugen hier moet wel geweest zijn dat ik gestopt zou zijn met cello. Natuurlijk was dit een leugen. Ik heb wel degelijk een innerlijke strijd gevochten zoals elke artiest ooit in zijn leven meemaakt. Want moeten toegeven dat je nooit zo goed zal zijn als een professional, is pijnlijk. Voor mij althans. Het was een zware dobber. Ik kon niet meer genieten van muziek. Niet van anderen, maar al zeker niet meer van mezelf. Ook de jaarlijkse stress van examens en de bijhorende commentaar van de juryleden hielpen mij niet. Integendeel ! Ik heb gevloekt en geweend. Ik was razend. Boos. Ik begreep niet dat juryleden zo kortzinnig konden zijn. Dat ze niet verder dan hun neus konden kijken. Want ja ik ben prestatiegericht, maar is dat niet normaal op een examen? Ik wil niet afgaan als een gieter op het examen. Ik wil kunnen tonen waar ik een gans jaar aan gewerkt heb. Dan wil ik niet nonchalant het podium betreden. Teleurgesteld ben ik ook geweest. Omdat ze mijn gevoel dat ik in de muziek stak niet konden voelen. Maar ik heb ook begrip getoond. Omdat ik nu eindelijk besef wat het jurylid mij wou zeggen. Ik ben geen professional en zal het ook nooit worden. En in zijn ogen ben ik dan geen muzikant. Maar dat is zijn mening. En die stemt niet overeen met de mijne. Maar daar moet ik mij niets van aantrekken.
Ik heb nog steeds mijn moeilijk momenten. Zo was ik onlangs op een concert waar de cellist een super mooie solo had gekregen. Als enigste cellist in het orkest blies ze de hele zaal omver. Mijn haartjes gingen overeind en mijn tranen rolden over mijn gezicht. De emotie overviel mij. Ik was droevig. Deze cellist was steengoed en zo’n solo, daar kon ik alleen maar van dromen. Ik besefte ineens waar ik stond: nergens. Mijn klank met de hare was niet te vergelijken. Mijn medemuzikanten hadden mijn tranen niet gezien, maar wel mijn verdriet gevoeld. Enkele muzikanten kwamen mij een schouderklop geven. “Alimonia, jij zou dat ook kunnen”, zeiden ze terwijl ze wisten dat ze de waarheid niet spraken. Maar daar ging het helemaal niet om. Ze zijn trots op hun enigste celliste. En dat ben ik ! Ik ben geen professionele muzikant en dat weten ze ook wel. Maar ik geef mij én ik geniet. Samen met hen want samen muziek dat is pas genieten. Na ons concert dronken alle muzikanten een pint. De professionele cellist van de andere groep was al lang naar huis. “Is het dat wat ik wil?”, vroeg ik mij af. Neen !
En dus veegde ik al mijn tranen van mijn gezicht en dronk gezellig een pint met mijn medemuzikanten. Ik zal misschien nooit zo goed als haar worden, maar dat hoeft ook niet. Cello spelen is voor mij een hobby. Iets extra in mijn leven. Zoals fotografie. Of deze blog. Het overheerst mijn leven niet. Als ik een maand geen zin heb om cello te spelen, dan speel ik een maand geen cello. En die vrijheid is als amateurmuzikant onbetaalbaar.
Ik heb nog wel enkele frustraties. Zo lukt mijn vibratie na 3 jaar nog steeds niet. Ik speel te gecrispeerd. Mijn schouder, arm, hand en vingers zitten vast. Ik lijk wel op Pinokkio die cello speelt. Ik bestudeer andere cellisten. Lees over technieken en luister naar anderen, maar het lukt me nog steeds niet. Mijn tweede frustratie is het feit dat ik nog steeds geen eigen cello heb. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik geen vioolbouwer meer durf binnenstappen. En dan wordt het natuurlijk moeilijk om een cello te vinden. Ik denk nog steeds dat mijn droomcello in de plaatselijke Carrefour te koop zal staan of dat er ooit eentje voor mijn deur zal staan. Helaas !
Amateurmuzikant zijn is niet zo evident. Je balanceert heel de tijd op een koord. De ene keer wil je graag een beetje meer professioneel zijn, de andere keer ben je blij dat je niet constant onder druk staat. Muziek maken is leuk, maar het moet nog plezant blijven. En dat ervaar ik bij momenten enorm.
Dit jaar is mijn laatste jaar cello aangezien ik dit schooljaar zal afstuderen. Met opgeheven hoofd, want doe het maar eens na. Elk instrument is moeilijk, maar cello lijkt mij nog steeds één van de moeilijkste instrumenten. Weliswaar is het ook het instrument met de mooiste klank. Dus je moet er iets voor over hebben. En ondertussen zijn er 3 mensen in mijn omgeving die begonnen zijn met cello. En dat verwarmt mijn hart, enorm.
Mijn eindexamen zal zijn:
Kol Nidrei van Max Bruch
Allegro Appassionato van C. Saint-Saëns
River Flows in you van Yiruma.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Wat een prestatie. Echt. Dat meen ik. Zelfs met jaren training zou ik geen zinnig geluid uit een cello krijgen. Weet je, mijn echtgenote speelt/speelde muziek als amateur. Op een deftig niveau, maar de top in muziek is flinterdun. Ze kan het, zoveel is zeker, maar of ze dat in de ogen van professionals ook “kan”, is maar de vraag. Mijn persoonlijke idee: muziek is puur “snobisme”, als je snapt wat ik bedoel. Go Alimonia go… eigenwaarde is zo veel meer waard dan waarde van een jury.
Wat speelde je vrouw als instrument? En speelt ze nu niet meer? Zou toch zonde zijn ! Ik snap wat je wilt zeggen… Echt waar. En neen ik laat me niet uit mijn loods slaan door één onnozel jurylid. Daar ben ik nu iets te oud voor geworden 🙂
Piano en harp. Ze speelt nog maar weinig.
Harp? Echt? DAT is pas een moeilijk instrument 🙂
Ik ben niet gekend als zijnde een groot zanger. Destijds, in het lager onderwijs, kreeg ik een triangel in de hand geduwd als ons klasje eens het koor wou uithangen. Wat een triangel-virtuoos was ik, en dat zonder scholing.
Alle gekheid op een stokje, proficiat met de volhouden. Ik ben overtuigd dat je het veel beter kan dan je in dit logje wil uitschijnen. Perfectionist zijnde heb je daar misschien een ander idee over.. Veel succes met de laatste loodjes!
Je weet toch dat de slagwerkers een zeer belangrijke rol spelen in een orkest ! Als ik mij zelfs niet vergis, dan verdienen ze het meest van heel het orkest…. Maar ik snap wat je wilt zeggen 🙂 Bedankt Thomas Pannenkoek !
Ambities heb ik feitelijk nooit gehad.
Toch genoot ik van jouw ambitie op jouw Cello.
Met bewondering heb ik langer terug naar jouw muziek geluisterd.
Accepteren dat het leven anders loopt, heeft met volwassen worden te maken.
Eerst zag ik jou als een leuk blogvriendinnetje.
Nu zie ik jou vooral boven jezelf uitstijgen.
Complimenten!
PS: jouw persoonlijke foto’s bezie ik als een grotere gave van jouw creativiteit.
Vriendelijke groet,
Dat is fijn te horen Rob. Ik voel me inderdaad openbloeien….en dat is een heerlijk gevoel.
Mijn zelfportretten daar moet je nog even op wachten. Even mijn camera herstellen of een nieuwe kopen…En als dat even snel gaat gaan als een cello kopen…Haha
Jullie raken me met jullie mooie commentaar. Ik dacht dat jullie boos gingen zijn omdat ik had gelogen…maar jullie zijn zo lief. Ik dank jullie. Ik kan me geen beter publiek dan jullie wensen !
Ow! Wacht, ik ga even de bozerik uithangen! Het is veel te gemakkelijk om zo maar met een excuus af te komen… Ik grap maar! Hoezo jij studeert nog? Ik dacht dat je minstens 40 jaar was. Ok, even serieus nu. Ik ben in het verleden ook vaak afgekraakt geweest door mensen uit het vak, die het hebben gemaakt en zo. Ik heb daarom nooit mijn moed laten zakken. Ik heb voor de rest niets bereikt met wat ik vroeger wou doen. Maar ik ambieer iets in een andere richting, alleen moet ik er tijd voor vinden. Jou toegeving in deze blog is zou ik zeggen een “coming out of the closet” situatie. Ik moet zeggen dat je er stralend uitziet met die cello en dat al die zelfportretten in lingerie niet meer nodig zijn. Die cello doet het helemaal! Voor de rest blijf spelen al was het maar voor jezelf! Groetjes en tot later…
Al die uren dat ik cello speel, dat is voor mezelf. Dat hoort niemand – buiten de buren. Dat examen op het jaar, daar doe ik het niet voor maar het is wel een kers op de taart om eens te laten zien wat je kan. En het is gewoon jammer als professionele mensen je gewoon afkraken omdat je niet professioneel bent…. Ik vraag me nu wel af wat jij ambieert 😉
Absoluut niet boos – alleen heel blij om te horen dat het ’n leugen was! Want het was maar al te duidelijk dat je nog steeds van (je) cello houdt 🙂
Mooie stukken overigens! ‘k Heb river flows in you onlangs leren spelen op piano en dat stuk klonk eigenlijk al “volledig”, maar de cellolijn erbij vind ik héél héél mooi 🙂
Ja eh. Binnekort spelen we dat samen. Ik op cello en jij op….Ha je mag kiezen 🙂
Ik zal ALTIJD van cellomuziek houden… Oei. Altijd is misschien wat overdreven, maar je snapt het wel 😉
Allé, ik ben blij dat ik je buur niet ben 🙂 Ik grap maar.. Wat ik ambieer? Vroeger schreef ik scenario’s en deed mee aan – tja hoe noemt men dat nu weer – je kon je vroeger inschrijven om uw werk te presenteren en naargelang de interesse, ontving men een uitnodiging. Dat was vaak met de start van het Filmfestival van Gent, waar we dan naar toe moesten gaan in een zaaltje. Nu foert; raar dat ze er wel interesse in hadden, maar het dan toch links lieten liggen. Ook gesolliciteerd bij andere productiehuizen, maar die zijn vaak nooit tevreden genoeg en op den duur dacht ik van : foert. Ik ambieer het volgende momenteel : een boek schrijven. Ik heb een paar verhalen in mijn hoofd, maar aan één verhaal ben ik al begonnen. Vorige zomer had ik er een paar nieuwe hoofdstukken bij en toen crashte mijn pc. Van die laatste hoofdstukken had ik uiteraard weer geen back-up. En ’t is nu die wil dat eerst moet terugkomen om opnieuw te beginnen. Want het verhaal zit wel nog in mijn hoofd. En zo kan ik nog veel meer vertellen. Zo veel zelfs, dat je plots weer geen zin meer zou hebben om cello te spelen 🙂
Ben je scenarioschrijver? Cool ! Ik denk dat ik goed kan filmen, haha. Waarom werken we niet samen? 😉 Nee, serieus: waarom zet je u niet gewoon aan dat boek schrijven? Dat lijkt me leuk: een eigen boek.
Alimonia,
Voor iemand, die muziek maakt heb ik altijd bewondering. Ik kan er zelf namelijk geen hout van, maar daarom niet getreurd toch. Ieder mens streeft ergens wel naar een beetje erkenning, maar dat ligt voor de meesten niet op topnivo. Zolang je er zelf en ook nog samen met anderen plezier aan beleeft zal het voldoening geven. Ik wens je nog veel speelplezier toe.
Groetjes,
jeer
p.s Nog even dit, een “poppetje” fluistert mij al tijden het volgende toe: Verzoening!
Dank je Jeer. Wat bedoel je met je verzoening?
Alimonia,
Het was een gedachte die bij mij opkwam. Bijvoorbeeld verzoening met iemand, iets of jezelf. Wellicht weet je het zelf of ook helemaal niet. Ik weet het niet.
jeer
Ik heb mijn piano-lessen na vier jaar stopgezet – te weinig tijd om te oefenen, teveel frustraties omdat het zo traag vooruit ging. Dus alle respect voor jou – ik begrijp die innerlijke strijd waar je het over hebt. En troost je, 99% van de mensen hoort het niet dat je niet zo perfect speelt – ze genieten van de ongetwijfeld bijzonder mooie klanken die je uit je cello tovert!
Piano gaat idd ontzettend traag… Dat heb ik nog al gehoord. Nochtans lijkt het alsof iedereen het kan spelen.