(Vr)Eetbuien

De laatste dagen heb ik vreetbuien zoals je ze alleen maar kent vanuit foute films. Het welbekend effect is dan ook dat ik de laatste tijd wat bijgekomen ben. Ik hoor nu officieel tot de groep dikkertjes. Of althans zo voel ik mij ! En dan behoor ik nog liever tot geen enkele groep. Ik heb nooit echt een probleem gehad met volslanke vrouwen, maar ik heb er wel altijd een mening over gehad. “Eet wat minder”, heb ik vaak gedacht. En zo denk ik ook de laatste weken. “Stop met eten, Alimonia!” En dat lukte, tot de avond valt en dan heel de snoepkast leegplunder. Een mars, een suzy wafel, een nougatti, een chips,… Noem maar op. En er is ook altijd wel een geldige reden waarom ik dat snoep verdien. Die variëren van een slechte dag, buikpijn tot gewoon goesting hebben.

Mijn verstand weet ook wel dat ik meer goesting dan honger heb, maar ach. Heeft niet iedereen zijn zwaktes? De mijne is chocolade. Er gaat geen dag voorbij zonder een portie chocolade. Dat begint ’s morgens al met choco op de boterham. En de laatste tijd heb ik nog iets beters ontdekt: rode confituur met zwarte fondant chocolade. Overheerlijk. Daar word een mens instant gelukkig van… Tot ik ’s avonds mijn lichaam zie. Vetrolletjes, dikke armen, dikke billen en dikke bovenbenen. De zomer die om de hoek loert, helpt ook niet echt voor de moral. En hoewel ik weet dat ik moet stoppen met eten (en dat ook fel verminderd hebt), gebeurt het omgekeerde effect. Ik word dikker en dikker.

Maar nu moet het stoppen ! En om die reden heb ik sinds kort een stappenteller op mijn GSM gezet. Ik was benieuwd als ik aan de 10.000 stappen per dag zou geraken. Laat me niet lachen. Geen enkele normale werkende mens die een bureaujob uitoefent komt hieraan. Op die 4 weken tijd heb ik dit welgeteld 1 keer bereikt en dan was het nog op een zonnige zondag.

Maar een stappenteller alleen is niet voldoende. Ik moet meer hebben. Een persoonlijke coach die samen met mij sport. En ook die vond ik. Online weliswaar. Maar tijd en goesting om een tête te beleven met mijn coach waren even snel spoorloos als de choco in de chocopot.

Dus nu zit in de situatie waarin ik 2 keuzes heb. Of ik geef het op en transformeer ik mezelf in een volslank model ofwel zoek ik het doorzettingsvermogen om de eeuwige strijd met de overtollige kilo’s te overwinnen.

Ik betwijfel beide keuzes en dus beland ik weer in de tussenfase. Te dik voor een maatje 36 en te dun voor een gezond 44-tje.

Het leven is zo oneerlijk !