Het is pijnlijk om toe te geven, maar ik verveel mij. Als 29-jarige meid hoort dat natuurlijk niet. Ik word verondersteld in de fleur van mijn leven te zitten. Plezier te maken. Te genieten. Maar in plaats daarvan verveel ik mij. Veel heb ik natuurlijk aan mezelf te danken. Heb er zelf voor gezorgd dat mijn aantal vrienden op één hand zijn te tellen en dan liefst van al spreek ik zo weinig mogelijk men hen af. Het kost me altijd zo veel energie. Ervoor, tijdens en zeker erna. Alles is fijn, in mijn hoofd, maar in het echt kost het me te veel moeite. Ik weet niet of ze dat begrijpen.
En dus kies ik voor het gemakkelijke. Gewoon thuiszitten. Wachten tot de avond valt en dan gaan slapen. Gelukkig heb ik altijd een lange treinrit voor de boeg, zodat ik toch niet te vroeg thuiskom van het werk. Ik eet, kijk wat tv, speel wat cello en kruip dan mijn bed in.
En zo gaat dat maar door. Tot ik vakantie heb. Daar kijk ik altijd zo ontzettend naar uit. Ik heb dan grootste plannen. In mijn hoofd weliswaar, want dan ineens overvalt het mij. Zeeën van tijd en niets zinnigs om te doen. Tot mijn verlof ineens voorbij is gevlogen. En ik moest nog dat, dat, dat en dat doen! Maar ik had geen tijd. Juist ja.
En dan kijk ik maar uit naar de volgende vakantie. En dan herhaalt zich alles gewoon opnieuw.
Een saai leven, dat heb ik. Maar daar kies ik uiteindelijk zelf voor. Mijn citytrips, ja die heb ik wel. Maar eerlijk is eerlijk. Daar komt zoveel stress bij kijken dat ik serieus aan het overwegen ben om het niet meer te doen. Het kost niet alleen stukken van mensen, maar er komt ook super veel werk aan te pas. Al die vergelijkingen, die voorbereidingen,… En dan spreek ik nog niet over de stress ter plaatsen omdat ik misschien niet alles ga gezien krijgen wat ik wou.
En wanneer ik mijn facebook open doe en de wereld afsurf, dan lijkt mijn leven pas echt saai. Geen huis. Geen kinderen. Geen vriend. Geen uitgaansfoto’s. Niets. Het is precies één grote zwarte vlek. Onnozel ben ik niet. Ik weet dat alleen de mooie dingen op facebook worden geplaatst. Maar ik heb totaal niets. Niets. Weet je hoe weinig dat is? Ik moet mijn facebook vullen met leuke youtubefilmpjes. Hier en daar krijg ik een like van een verdwaalde bezoeker. In ben er bijna zeker van dat ze nog niet eens gekeken hebben. Zucht.
Ik bedoel maar. Ik verveel me. Het is zaterdagavond. Een normale mens doet nu iets interessant. Ze staan op een festival. Doen een BBQ’tje of zitten op café. Ik doe niets. Ik speel wat met roller coasters in een gedateerd spelletje en wacht tot de klok 10 uur slaat. Dan kruip ik mijn bed in waar ik nog even de andere wereld op instagram bekijk. Uiteindelijk val ik in slaap en hoop ik zo lang mogelijk te kunnen blijven liggen. Want morgen is er al weer een dag die ik moet overwinnen.
Ik verveel me!
What’s wrong with me?
De wereld door de ogen van Alimonia 
Zeg,
Ik bezoek je he.
Hoe lang zit je aan zee?
Ik klik leuk maar ik vind het niet leuk voor jou. Als je tevreden bent met dit leven moet je niets veranderen, maar als je niet blij bent met je leven moet je nu onmiddellijk stante pede stoppen met niets doen, jezelf een schop onder je kont geven en doen wat nodig is om uit je cocon te komen!!! Doen écht!!!
Probeer jezelf zeker niet te spiegelen aan anderen.
Het Cello spelen en je fotograferen geeft jou vast enige voldoening.
Het bovenmatige en opzichtige gedoe van Feestboek past waarschijnlijk niet bij jou.
Bemoedigende groet,
Beste Alimonia,
Je blogs raken me. Zijn herkenbaar en lijken uit mijn eigen leven gegrepen. Soms put ik daar troost uit…ik ben dus niet alleen in deze gevoelens. En soms doen ze ook pijn. Omdat ze zo veel waarheid bevatten en omdat ze me doen beseffen dat ook jij worstelt. Dat spijt me.
Jeroen
Je raakte mij met jouw bericht. Maar het deed ook erg goed als ik het las. We zijn zeker niet alleen Jeroen, maar mensen zoals jou en ik, dat komen we niet vaak tegen. En waarom niet? Omdat wij nergens te vinden zijn.
Misschien moet ik toch eens serieus overwegen om een spellenclub op te richten.
Je hebt alles in je om je niet te hoeven vervelen. Je bent knap, hebt uitgebreide interesses,… Begin misschien toch eens iets meer te doen met die handvol vrienden, en wie weet, uit het één volgt het ander…
Tssss, KISS ! Ik sluit me aan bij TP. Je hebt meer dan genoeg om blij mee te zijn. Opvoedingspsychologen zeggen dat vervelen kinderen rijker maakt 😉
Gefeliciteerd, je hebt de zinloosheid van het bestaan ervaren. Daar is helemaal niets mis mee.
Dat heb ik al meer dan 10 jaar door hoor, don’t worry. Maar die gedachtengang remt juist alles in mijn leven af.
Het ‘probleem’ is dat je dan in de dingen die ‘al die anderen’ doen dan wel een vorm van ‘zingeving’ ziet. Probeer de gedachte dat het geen zin heeft vast te houden en van daaruit te vertrekken. Dan zou er geen rem meer moeten zijn, immers, het maakt niet uit wat je doet. Daar komt een grote vrijheid uit naar voren om te doen wat je wilt. Ook niets doen is dan in die zin ‘goed’. Wanneer je je leven met anderen gaat vergelijken, krijg je de negatieve gedachten. Maar dat vergelijken heeft juist weinig zin, omdat het allemaal zinloos is. Minder kijken naar hoe anderen hun leven vorm geven dus.
Zoals Rob Alberts schrijft, ik denk dat je je teveel spiegelt aan het leven van anderen. Facebook is daar geen goede raadgever in 🙂 Ik had vroeger ook een veel “drukker” leven – veel dingen doen om ze toch maar te doen, om maar niet “alleen” thuis te zitten. Nu ben ik veel selectiever, ga enkel naar zaken waar ik 100% zin in heb, en dit voelt veel natuurlijker en ontspannen aan. En thuis lees ik veel, kook ik graag, luister ik muziek, verzorg mijn planten of ga ik eens lopen of fietsen. Ja, ik ben écht een saaie vent :-))
Hey Alimonia, ook voor mij vaak herkenbaar. ‘k Krijg de indruk dat je echt wel iets wil veranderen, dus misschien moet je dat maar gewoon doen. Minder hoge verwachtingen stellen aan vriendschap zodat het je minder energie kost om af te spreken? Of misschien kan het helpen om je wat bewuster te zijn van wat je eigenlijk wil doen op een avond?
Een tijdje geleden was ik alleen thuis. En onverwachts ervoer ik een soort vrijheid – de kans om mijn avonden volledig zelf in te delen. Eten wanneer ik wil, gaan lopen wanneer ik wil, kuisen wanneer ik wil. (Lopen en kuisen doe ik niét graag, maar door die vrijheid voelde dat plots anders!)
Alimonia,
Ik had mij voorgenomen om niet meer te reageren, maar na dit “ik verveel me” logje kan ik het toch niet laten.
De volgende senryu had ik al “tig” keer willen plaatsen.
————————————————–
vluchten hoeft niet meer
ga echt met de billen bloot
het is niet te laat
————————————————–
jeer
Beste Jeer,
De persoonlijke foto’s vind ik tot nu toe intrigerend.
Op een ordinaire blote billen serie zit ik als lezer niet te wachten.
Tussen de regels door vind ik juist dat er voor de goede verstaander heel veel wordt bloot gegeven.
Vriendelijke en beleefde groet,
Beste Rob,
Een goede verstaander weet wel wat ik bedoel met “echt met de billen bloot gaan” en dat zijn in ieder geval geen ordinaire blote billen foto’s.
Met tussen de regels door kom je ook niet echt veel verder.
Groetjes,
jeer
Beste Jeer,
we moeten afwachten tot na de vakantie hoe de hoofdrolspeelster hierop zal reageren.
Zonnige zomergroet,
Ging je hier niet meer reageren, waarom? In het algemeen of alleen op deze post?
Gaan we dit weekend een terrasje doen?
Als u mij komt oppikken, mij trakteert en mij weer netjes braaf op tijd afzet. Then we have a deal.
Heb je er nog niet bij stilgestaan dat er misschien met al de rest iets scheelt, en niet met u? Soms lijken al die keuzes wel op een wedijver: iedereen wil het beste sociale leven, de beste job, superpopulair zijn, een drukke agenda, het beste lief, het beste sexleven,… en als het kan willen we dat nog allemaal met elkaar vergelijken. Gewoon gewoon is m.i. veel meer waard. En gewoon kunnen zeggen ‘het is misschien niet veel, maar voor mij is het goed zo’, is goud waard. Dat is hetgeen al de rest net niet doet en dat geeft tonnen onrust. Ik kan echt genieten van iemand die durft schrijven wat jij schrijft. Het voelt zoveel vrijer, rustiger en eerlijker aan. Dus ik ga niet schrijven ‘doe er iets aan’, maar eerder: ‘dank u om dit zo te zeggen. Mij doet het deugd’.
Dank u ! Dit is een reactie die ik nodig had.