Eerlijker als dit kan ik niet zijn. Het gaat niet goed met mij. Al even niet meer. Ondertussen is het al meer dan 2 maand dat ik met een raar gevoel opsta. Mijn buik doet pijn. Een stress gevoel dat ik enkel kan thuisbrengen bij examens of evaluaties. Maar nu heb ik deze pijn vaker. Vooral ’s morgens maar de laatste tijd ook overdag. Niemand merkt er iets van, maar ik voel me niet goed. Daarnet zat ik in de trein en moest ik vechten tegen mijn tranen. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik voel me niet goed. Ik mijd zoveel mogelijk sociaal contact, want ik kan er niet meer tegen. In elk gesprek dat ik voer of hoor, is er wel iets dat mij slecht doet voelen. En dan komt die pijn weer opsteken.
Op het werk probeer ik zoveel mogelijk mensen en gesprekken te ontlopen. En als mijn collega’s over koetjes en kalfjes beginnen te praten, loop ik een blokje om. Op zoek naar koffie, alhoewel ik die niet drink.
Gisteren ging ik om half 10 slapen omdat ik mij verveelde. Kun je u dat voorstellen? Ik zou in de fleur van mijn leven moeten zitten, maar nee ik verveel me. Weinig kan me op dit moment boeien. Geen cello, geen fotografie, geen games, geen puzzels, geen draken,… Niets.
Tijdens de winter heb ik het vaak wel moeilijk, maar nu duurt het wel lang. Ik loop op de toppen van mijn tenen, bijt iedereen zijn neus af en voel me vreemd. Uiteindelijk komt alles wel weer goed. Maar wanneer is altijd de vraag.
En ondertussen gaat het leven gewoon verder.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Zonder Cello ontbreekt de muziek in jouw leven.
Een verstopte camera maakt geen lichtbeelden.
Jouw gevoel verwoorden blijft een gave.
Voeg daarbij nog een sprankje voorjaarslicht;
Staat er later misschien een lief voor de deur?
Bemoedigende groet,
Je bent lief Rob.
Nog efkes en ’t is weer lente 😉
Je cello wacht geduldig tot ze weer mag zingen.
pfff ik heb nog geen eens een eigen cello 😦
Jij gaat je eigen Cello vinden.
Ergens wacht jouw Cello op jou.
Ooit vind jij die plek.
Warme groet,
Er wacht vast ergens een hele mooie op je.
Ik ben vandaag nog op zoektocht geweest. Weer niets.
Je kijkt ook op internet neem ik aan? Misschien niet ideaal maar beter dan niets. Eentje huren misschien?
Op internet kijk ik niet. Ik ga direct naar de vioolbouwers. Ik huur er nu eentje eh 🙂
Op tijd hulp zoeken, dat is de enige goeie raad die ik je kan geven. Laat het niet te ver komen. Sterkte xxx
De winterblues is aan zijn laatste adem toe…
Ik hoop het. Het is erg lastig aan het worden.
De zon komt er aan ! Maar kijk, Rob gaf je zo’n fijne serenade dat het vanaf daarnet alleen beter kan gaan. En neem de camera even ter hand, dat is een kwestie van even doorbijten maar dan komt het zeker terug 😉
Bij elke zonnestraal ben ik buiten te vinden…
Soms is zo’n besef genoeg om het tij een beetje te doen keren. Je kunt eens overwegen om met iemand te gaan praten? En anders kun je eens proberen te zoeken wat die stress veroorzaakt? Misschien is er iets dat je moet loslaten?
Ik vrees dat ik heel veel dingen moet loslaten.
Misschien kunnen andere mensen je daar wat bij helpen? ‘k Heb deze zomer zo’n periode doorgemaakt zoals jij die beschrijft, en sindsdien leer ik om mijn perfectionisme wat losser te laten – niet gemakkelijk… In elk geval, ik hoop dat de lente jou wat betere gedachten brengt!
Daar zeg je het: perfectionisme. Het maakt een mens zot heb ik de indruk.
Misschien even professionele hulp erbij halen…. Laat het niet te ver komen
Alimonia,
———————————-
wrong; het wringt nog steeds
diep van binnen heerst stilte
laat de pijn eruit
———————————-
jeer