Verslag pelgrimstocht

Gehoopt had ik het wel. Dat de pelgrimstocht mijn onopgeloste vragen beantwoord zouden worden. Maar wat had ik wel gedacht? Zouden 11 dagen “rust” nu echt een antwoord geven op vragen waar ik al heel mijn leven mee worstel? Niet dus. Lag het aan mij, aan de groep of aan het klimaat? Waarschijnlijk aan het tijdsgebrek, want 10 dagen is echt niet lang. Of lag het toch aan de omgeving? Want mooi was het daar wel, maar de Mont Saint Michel is natuurlijk niet hetzelfde als Santiago De Compostella. Lag het dan aan de groep? De groep gepensioneerden die mij snel onder hun vleugels namen? Ik denk het niet. Maar ik had er wel iets anders van verwacht. Meer tijd om echt na te denken en momenten waar ik mezelf zou tegen komen. Maar dat gebeurde niet. Misschien omdat ik mezelf eigenlijk al goed ken? Of is de muur die ik rond mezelf heb gezet nu ook al te stevig voor mezelf?

Tijd was er amper. Nochtans begon de dag vroeg genoeg. Voor het ontbijt namen we nam ik wel uitgebreid de tijd. Er was ook altijd zo veel te eten ! Een echte pelgrimstocht was het niet als je zag hoeveel ik die dagen gegeten heb. ’s morgens belegde ik mijn frans stokbrood uitvoerig met choco, kaas en vlees. En af en toe nam ik nog ontbijtgranen. Tegen 8.00 waren we dan gereed om de dagelijkse wandelingen aan te vatten. Op een gezapig tempo lekker samenwandelen.

En toch klopte er iets niet. Het leek of ik met een groep vrienden op pad was. We babbelden over luchtige dingen. We lachten. Soms lieten we een traan of twee. Maar langer dan een uurtje hield ik het niet vol. Die drukte. Die babbelende mensen. Vaak liep ik dan maar eenzaam vanachter in de groep. Ik hield afstand van de groep, nam foto’s van het mooie landschap en zocht stenen of schelpen. Maar we moesten ons aan een strak schema houden. Tijd voor te genieten of souvenirtjes (ik bedoel stenen, schelpen,…) te zoeken was er niet vaak. Niemand stopte – dat is niet goed voor je benen- en dus moest ik als een halve gek de groep achterna lopen. Maar dat hield me niet tegen. Ik was tenslotte de jongste van de groep !

Tegen 10.30 hadden we meestal onze eerste halte. Tijd om een koekje, appel en drankje te nuttigen en een klein opstapje te doen [we wandelden volgens een bepaald thema en dit moest behandeld worden]. Daarna was het weer haasten naar de volgde stop: het middageten. Een busje bracht ons het eten wat altijd zeer lekker was. Eenvoudige kost, maar als je 15 km in de benen hebt, smaakt dit ! Ik at mijn buikje meestal erg rond. Een pelgrimstocht? Ja mijn gat. Een luxe vakantie leek het bij momenten.

In de namiddag kregen we dan geregeld een stiltemoment. Dan waren we verplicht om in stilte te wandelen. Heerlijk ! Ik was dan bij de eerste om aan te geven dat ik het kwartier in een half uur wou zien veranderd geraken. En dat gebeurde ook !

En dan begon het. Je oogt het niet voor mogelijk met deze bekende oudjes, maar het gevecht om een goede kamerplaats. Want ja er waren mensen in de groep die (enorm) snurkten. Maar dat heb je nu eenmaal als je met een groep op reis gaat. Kinderachtig gedrag ken ik maar al te goed, maar deze gepensioneerden vochten weliswaar voor een goede plek te hebben. Eén keer heb ik mij kwaad gemaakt. Toen er een probleem was met onze slaapplek en we in een party tent buiten moesten liggen op een simpel matrasje. Met 16 zouden we er net in kunnen. Maar dat ging jammergenoeg niet door. Een paar wandelaars met lange armen hadden een leuke caravan/kasteel op de kop kunnen tikken. En dus konden zij in een nette propere kamer liggen en moesten wij op een matras op het gras liggen. Maar bon. Ik heb mijn gedacht gezegd en dan lekker in de party tent gaan liggen. Ik was boos. Furieus. Maar mijn droom om eens in een kamer met 10 mannen te liggen, kon ik toch niet laten liggen? En heel eerlijk. Ik heb er heerlijk geslapen !

De volgende dag was alles terug in orde en konden we ook in in het kasteel slapen. Je gelooft het bijna niet. We hadden zelfs een zwembad…. [de overige keren sliepen we in eenvoudige etablissementen met kamers van 3 à 4 bedden]

’s avonds hielpen we (nuja: meestal altijd dezelfde mensen want er zijn er altijd mensen die ineens spoorloos verdwijnen) met het avondeten. We maakten ons proper en we aten een lekkere maaltijd ! Na het eten hadden we dan een kleine viering gevolgd door sacrale dans voor de geïnteresseerden. Niet mijn ding, maar ik deed mee.

De meeste bleven hierna nog plakken, maar ik trok er altijd alleen op uit. Heerlijk. 23 km stappen was me nog niet genoeg. Zo herinner ik mij één avond dat de zee mij riep. Ik wandelde ver en lang. Ik werd een beetje bang want het was al redelijk donker. Maar ik genoot. Ik voelde mij vrij. Stak mijn voeten in het water en luisterde naar de golven. Een moment van mij alleen en niemand die mij had gemist. Buiten mijn kamergenoot die een beetje ongerust was.

De dagen vlogen voorbij. En echt tijd om na te denken heb ik niet gekregen. Of misschien gebruikte ik de tijd niet nuttig?

Feit is wel dat ik mij geamuseerd hebt, dat ik een paar leuke mensen heb leren kennen en dat ik iets heb meegemaakt dat ik niet snel zal vergeten. En ik mag trots zijn op mezelf. Niet enkel dat ik het fysieke gedeelte heb overleefd, maar ook dat ik dit gedurfd heb. Voor mezelf was dit een grote stap. Ik wandel nu niet op een andere weg, maar ik zie nu wel andere paden liggen. Niet alleen van mezelf maar ook van anderen. En geloof me vrij: die hun pad ziet er smeriger uit als dat van mij.

Ik heb niet te klagen.
Integendeel.