Open brief aan collega

Beste collega

Je bent verbaasd. Ik weet het. Omdat ik collega typ in plaats van je naam. Nochtans ben ik een grote fan van je naam die ik dagelijks wel een paar keer vernoem. Maar deze keer ben je een brug te ver gegaan. Je hebt me teleurgesteld. En niet een beetje. Ik ben gekwetst. En ik vrees dat er deze keer niets aan te doen is. Geen glimlach, koekjes-offensief of een mailtje met een paar gedichtjes in. Nee. Je hebt iets moois kapot gemaakt. We hadden iets moois zoals je soms vernoemde.

Ook al ben je maar een collega, we weten allebei dat er meer is dan gewoon maar collega’s zijn. Er is meer. Iets waar anderen jaloers op zijn. Er hangt zo’n heerlijke spanning tussen ons die zelfs anderen niet ontgaan is. Je kent me zoals weinigen me kennen. Ik ken jou zoals geen enkele collega jou kent. We hebben een gave. Om in één oogopslag te zien hoe de andere zich voelt. Echt voelt. Want ik heb je een paar keer wijsgemaakt dat alles goed ging met mij. Maar je weigerde mij vaak te geloven. Nochtans probeerde ik vaak om mijn lach op te zetten en toneel te spelen. Maar je keek door mij heen. Je zag mijn ogen iets minder stralen als anders en soms zag je zelfs mijn waterige ogen. Dan zei je vlakaf. “Ik wil je graag geloven, maar ik zie wat anders Alimonia”. Dat is iets wat ik zelden tot nooit heb meegemaakt. En andersom was dat niet anders. Je kon me niets wijsmaken. Ik doorzag je. Aan de manier van kijken, de manier van wandelen,… Het zijn kleine dingen, maar ze werden door me opgemerkt.

De ganse dag konden we lachen, praten, zeveren,… over alles. Van serieuze dingen tot onnozelheden. Ik wist heel veel van jou. En andersom. Tot eergisteren. Toen één van onze collega’s vroeg of je al verhuisd was. Verhuisd? Ik was met verstomming geslagen. Ik wist dat je aan je huis aan het werken was en dat er een verhuis zat aan te komen…. Maar dit weekend? Serieus? Alles vertel je mij, maar een onnozele verhuis vergeet je mij mee te delen. Nee dat begrijp ik niet. Ik ben kwaad, mijn beste collega. Teleurgesteld. In jou. En ik vrees dat er niets meer aan te veranderen valt.

Het viel je de afgelopen dagen al op. Dat ik stiller ben als gewoonlijk. 10 keer vroeg je al of alles OK met mij was. Dat ben ik zeker, mijn beste collega. Tegen al mijn andere collega’s doe ik normaal maar jou heb ik even aan de kant gezet. Ik kan eventjes niet meer lachen met je moppen. Ik geef je geen aandacht meer en ik laat u de kans niet meer om mij aandacht te geven.

Ik weet niet hoe we dit opgelost krijgen want deze keer is je slagzin “alles komt goed” waardeloos. Nee het komt niet meer goed, mijn beste collega.

Alimonia