Wat ik nu voel, heb ik nog nooit gevoeld. Op dit moment, en dat klinkt zo fout, wil ik er eventjes niet meer zijn. Ik weet het wel, ik zal het nooit doen. Ik ben sterker dan dat. Maar het zweeft wel in mijn hoofd. Ik ben op. Helemaal op. Ik laat het aan niemand zien en ik praat er ook met niemand over. Ik toon me sterk. De laatste dagen ben ik zelfs tip top gekleed, gemake-upd en gekapt. Ik ben een stralende parel. Maar ik voel me bij momenten als shit. Er is één collega die dat doorheeft. Hij ziet me soms naar het toilet verdwijnen als ik weer een weenmoment heb klaarliggen. Dan polst ie “alles ok daar, Alimonia” als ik terug ten tonele verschijn. En hij weet dat ik dan “ja” zal zeggen terwijl dat helemaal niet zo is. Pas een paar uur of dagen erna kan ik toegeven dat ik als ne debiel heb liggen uithuilen op het toilet. Voor de rest hou ik de schijn hoog op. Ondertussen ben ik dat al mijn hele leven gewoon. Dat er nu iemand is die het wel doorheeft, dat kan ik moeilijk plaatsen. En ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan.
Ik weet wel wat er aan de hand is. Maar op dit moment kan ik er weinig aan doen. Ik ontbreek kracht en moed. Het enigste wat ik kan doen is lachen. Plezier maken. En als iedereen ten tonele is verdwenen huilen. En zijn wie ik echt ben. Een onnozelaar. Een mislukkeling. Want dat is wat ik ben. En durf het niet te weerleggen. Want ik heb gelijk.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Bemoedigende groet,
Misschien is het toch beter er met iemand over te praten. Als een kip een ei moet leggen, kan ze het ook niet ophouden…
is er iemand die ‘liefdevol aanwezig’ is … ?
Hulp zoeken is geen zwakte, eerder een sterkte. Je zelfbeeld heeft een opkikker nodig…je bent een topmeid.
Meisje toch ……………! ?
https://alimonia1.wordpress.com/2013/02/14/zelfportret-27/
jeer
You are not your age,
Nor the size of clothes you wear,
You are not a weight,
Or the colour of your hair,
You are not your name,
Or the dimples in your cheeks,
You are all the books you read,
And all the word you speak,
You are your croaky morning voice,
And the smiles you try to hide,
You’re the sweetness in your laughter,
And every tear you’ve cried,
You’re the songs you sing so loudly,
When you know you’re all alone,
You’re the places that you’ve been to,
And the one that you call home,
You’re the things that you believe in,
And the people that you love,
You’re the photo’s in your bedroom,
And the future you dream of,
You’re made of so much beauty,
But it seems that you forgot,
When you decided that you were defined,
By all the things you’re not.
Not – by Erin Hanson