Update gevoel

Degene die mijn blog (tussen de lijntjes) en instagram een beetje volgen, weten dat er wat meer aan de hand is. En aangezien het hier nog altijd over mijn eigen blog gaat, ga ik nu eens schrijven waar ik echt zin in heb. Misschien krijg ik straks spijt en verdwijnt deze blogpost als sneeuw voor de zon. Maar dat zijn zorgen voor later. Mijn vaste lezers die mijn blog al jaren volgen (ja zo zijn er een paar onder jullie !) weten dat ik een paar jaar terug een enorme obsessie voor iemand heb gehad. Dat was leuk, tot op een gegeven moment. Want ik werd er gek van. Ik schreef er een blogpost over direct uitgeroepen is tot mijn meest gelezen blogpost ooit. Misschien moet ik deze blogpost wel herschrijven want ondertussen denk ik er een beetje anders over. Soit. Ik zal het proberen uit te drukken, maar ik heb sinds een paar maanden een zwak voor iemand gekregen. Ja een man in een wit hemd en mét borsthaar. En sinds hij weet dat ik er knettergek van word, heeft hij volgens mij al zijn andere hemden uit de kast gesmeten. Argh ! Laten we zeggen dat het mij niet onberoerd laat. En dat is nog redelijk zwak uitgedrukt. Hij was ook de reden waarom ik eventjes een andere blog ben begonnen. Maar laten we eerlijk zijn. Er was gewoon niemand geïnteresseerd in deze blog. Hij bestaat nog ergens online, maar er werd sinds mei niets meer op gepubliceerd. Nochtans heb ik materiaal genoeg…

Als ik heel eerlijk ben tegenover mezelf dan kan ik u vertellen dat ik dit nog nooit heb meegemaakt. Ik wist dat je heel veel aan iemand kon denken. Maar dag en nacht? Nee dat is nieuw voor mij. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan hem denk. Als ik in een winkel ben, zijn er altijd wel spulletjes die ik zie de me leuk lijken voor hem. Meestal laat ik het staan, maar soms koop ik ze wel. Het is moeilijk jezelf in te houden en waarom zou ik? Ik word blij als ik hem blij zie worden…. En dat is nog zoiets. Wist ik veel dat mijn humeur zo zou afhangen van iemand. Als hij zich niet goed voelt, heeft dat direct een weerspiegeling op mijn humeur. Ik word er dan knettergek van. Ik zou hem willen helpen, maar dat is allemaal niet zo evident. En andersom is dat – volgens hem- ook zo. Het is gewoon raar. Soms heb ik maar één blik of woord nodig om te weten wat zijn gemoedstoestand is. Ik zie hem dan toneel spelen met de andere personen, maar ik doorzie dat. Ik voel gewoon als er wat is. En dat vind ik er zo mooi aan. Ook dat is andersom.

Genieten doe ik momenteel bij momenten. Van de gesprekken, de leuke attenties, de complimenten,… Maar van de subtiele aanrakingen word ik de laatste tijd helemaal gek. Hoe ontzettend fel kan een mens verlangen naar een onnozele aanraking aan zijn arm? Nuja. Heel zot. Zeg maar dat Alimonia het gezegd heeft.

Ik zweef een beetje. Heb natuurlijk een (zeer dikke) matras onder mijn roze wolk gelegd, want ik ben me redelijk bewust dat ik op een gegeven moment gekwetst zal worden (laten we zeggen dat de situatie complex is, what did you expect?). Maar voorlopig geniet ik. En als ik ooit een dag val, dan heb ik jullie om mij op te vangen, toch?