Doos

Onlangs kwam ik ze tegen. Een doos. Vol herinneringen. Een doos vol spulletjes. Cadeaut’jes, cinematickets, foto’s, rekeningen van restaurants,… Ik begon te huilen. Verwonderd hoe snel je iemand kan wissen uit je hoofd en leven. Alsof je iemand kan vergeten door alles in een doos te steken. Ik keek wat verder. Las een paar briefjes. Keek naar een paar cadeau’tjes en foto’s. Destijds konden ze zorgen voor het sneller slaan van het hart. Nu bezorgden ze mij verdriet. De doos weggooien kan ik nog niet. En dus heb ik ze maar ergens helemaal onderaan gezet ergens op zolder. De kans is klein dat ik ze dan ooit nog tegenkom. Ik zal ze nog wel tegenkomen. En wat zal ik er dan uiteindelijk mee doen? Want waarom hou ik ze uberhaubt bij? Het verleden is het verleden, zeggen ze zo vaak. Je moet in het heden leven en uitkijken naar de toekomst. Waarom blijven we zou graag leven in het verleden? Waarom willen we alles zo graag vergelijken met vroeger? Misschien was vroeger niet zo slecht. Twijfel. Waarom twijfelen we zo graag? Waarom kunnen we niet voor één keer gewoon gelukkig zijn en ons niet heel de tijd afvragen of we wel goed bezig zijn. We zijn goed bezig. Of althans dat proberen we. Het leven is niet eenvoudig. Zoveel keuzes die we moeten maken in het leven. Achterom kijken, daar hebben we eigenlijk de tijd niet voor. En toch blijven we het maar doen. Het leven gaat voort. Wat er ook gebeurt. En af en toe eens een doos openen, kan heus geen kwaad. Maar op een gegeven moment moet je ze weggooien. En moet je een nieuwe doos klaarzetten. Om te vullen met nieuwe herinneringen. Nieuwe cadeau’tjes en nieuwe cinematickets. En dat is wat ik afgelopen tijd gedaan heb.

Er is nog wel één vraag die de afgelopen dagen in mijn hoofd spookte. Zou er ook zo een doos van mij bestaan?