Elektrisch geweld

U kent ze gegarandeerd. De vermomde brommers. Ook wel beter gekend als elektrische fiets. Pas op, ik ben er niet tegen. Het is een geniale uitvinding. Voor mensen waar de partner niet meer kan volgen. Of voor mensen die nog wel kunnen fietsen maar geen kracht meer hebben in hun benen om de berg op te geraken. Of voor stiekem luie mensen.

Ik heb altijd van fietsen gehouden. Ook van wandelen. En de laatste 2 jaren van lopen (ik zit nota bene aan 2 tot 3x in de week). Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mij de laatste maanden serieus erger aan de elektrische fietsen. Het is niet het feit dat ze mij voorbij zoeven, maar wel met welke air ze dit doen. Oudere mensen van 70+ die mij zonder een blik te gunnen voorbij crossen. Ze trappen. Ze denken dat ik niet zie dat het een elektrische fiets is. Maar daar hebben ze het mis. Je ziet het en je hoort het. En ik ben ook niet achterlijk eh. Als ik met moeite de berg op geraak en zo’n oud vrouwtje passeert me. Nee dat kan niet. Zo slecht is het niet gesteld met mijn conditie. Maar ze passeren me. Met de kop vooruit. De borst vooruit. En dan zo’n kleine tik in hun hoofd. Je hoort ze net niet “neh” zeggen. En dat vind ik frustrerend.

Ja je gaat rapper als mij. Maar serieus. Jullie hebben elektrische hulp. Ik gebruik mijn beentjes. Geef het gewoon toe. Knik op mij. Zeg goedendag en moedig mij aan. En bestel boven op de berg een fris kriekske voor mij. Zo alleen kunnen we vrienden blijven.

Maar tot dat niet gebeurt, blijf ik jullie haten. Met jullie elektrisch geweld.