Vakantie

Het was beslist. Al zoveel maanden terug. Dat we op vakantie zouden gaan naar Kroatië. Vorig jaar zaten we in het mooie Slovenië. Maar Kroatië zou blijkbaar nog mooier zijn. We hadden een plan. Tot enkele weken terug. Toen bleek dat zijn ex (en haar nieuw vriendje) ook naar Kroatië zouden trekken. En toen bleek dat precies gans België naar daar ging afzakken.

Mijn vriend kent me door en door en wist dat ik mij niet ging kunnen ontspannen daar in Kroatië. Want overal zou ik denken “zouden ze hier geweest zijn?” of “zouden ze hier romantisch een foto genomen hebben?”. Dus eventjes twijfelden we om dan toch maar voor Frankrijk te kiezen. Maar daar hebben ze al hun voorbije vakanties samen gevierd. Zou ik mij daar dan kunnen ontspannen?

Hij gaf me tijd. Ik dacht na. En koos uiteindelijk toch voor Kroatië. Foert, ik moet me over “dat mens” heen zetten. Uiteindelijk maak ik van haar het grote “boeman-mens” terwijl ze niets fout doet. Ik heb eigenlijk geen last van haar. Nuja, dat heb ik wel. Maar dat doet mijn geest me zelf aan.

Maar nu twijfelen we weer. Niet omwille van haar, maar door corona. Is het niet beter om in deze tijden in een land te zitten dat je toch iets beter kent. Waar je de taal machtig bent (niet dat mijn Frans zo perfect is). Thuisblijven zit er weliswaar niet in. We hebben geen tuin en zijn niet van plan ons 2 weken op te sluiten in ons appartement. Misschien gaan we wel met de (elektrische) fiets door Frankrijk. Misschien met de tent. Misschien met de wagen. Je ziet. Er ligt nog niets vast.