Een tijd geleden was mijn website verdwenen. Ik sloeg compleet in paniek. Hoewel ik blijkbaar al een jaar hier niet meer geschreven noch geweest ben, panikeerde ik toch. Al die jaren dat ik hier versleten heb. Mijn foto’s, mijn verhalen, mijn emoties, jullie reacties,… Het was allemaal als sneeuw voor de zon gesmolten.
En nu is de site terug.
Maar of ik daar mee terug ben, ik weet het niet.
Ik voel nog weinig met mijn personage. Ik ben Alimonia niet meer. Ik ben nu mezelf.
Een sterke vrouw.
Zelfzekerder als toen.
Ik heb gevochten, verloren en gewonnen.
Nochtans is het elke dag nog steeds een strijd. Een strijd met mezelf. Een strijd met de buitenwereld.
Want vergis u niet. In elke sterke vrouw schuilt iets bangs.
Iets angstigs.
Iets waar we ver van willen lopen.
Maar het is van mij.
En daarom ontarm ik het.
De wereld door de ogen van Alimonia 
Ik wens je toch wat minder strijd toe. 🙂
Wat lief van je marieclaire….
Een mooie strijd….komt goed.
Alles komt goed is mijn nieuw motto 🙂
Top!
Je was toen denk ik ook wel jezelf hoor. Maar evolutie is deel van het leven denk ik dan. En eens trijd is het altijd. Soms een staakt-het-vuren.Soms schermutslingetjes. Soms regelrechte oorlog. 😉 Maar ik was toen altijd blij om eens door mijn ogen in jouw ogen te kijken en zo naar de werled er achter. Mooie ogen he. Sprekende ogen. Take care.
Man man man, al die typfouten. Pffff 🙂
De schrijffouten vergeef ik je. Ik verschiet er nog altijd van dat jullie hier nog rondneuzen 🙂
Ik heb veel plezier aan mijn blog beleefd. Het was een soort therapie.