Filmtip

Het is weer eventjes geleden, maar ik heb voor jullie weer een pareltje klaargezet. Ik kan er niet aan doen. Wekelijks ga ik naar de film, maar jammergenoeg gaat het niveau niet evenredig omhoog met de inkomprijzen. Soit. Deze keer heb ik wel een film voor jullie klaarstaan die zijn geld dubbel en dik waard is. Nerve, geregisseurd door Henry Joost & Ariel Schulman.

Een meisje geraakt verslaafd aan een spelletje. Via je telefoon krijg je opdrachten binnen (als je player bent althans) die je binnen een bepaalde tijd moet behalen. Terwijl je  de opdrachten aan het uitvoeren bent, zijn er watchers. Hoe meer watchers, hoe populairder je bent en hoe hoger je op de ranglijst komt te staan. De bedoeling van het spel is om uiteindelijk op plaats 1 en 2 te geraken en zo de finale te spelen. Wat staat er tegenover? Al het geld dat je tot nu toe van je opdrachten hebt verdiend. De watchers bepalen trouwens ook je opdrachten….

Klinkt spannend, toch? En dat is het ook. Het is niet enkel een leuk scenario, maar het is gewoon visueel interessant. Nog eventjes geduld, want de film is nog niet officieel uit. Maar noteer het alvast in je agenda !

Ik heb me alvast kostelijk geamuseerd.

 

Filmtips

Hoewel ik elke week naar de film ga, is er sinds lange tijd niets meer dat me echt omver kan blazen. Misschien word ik gewoon moeilijker. Hoe meer je ervaart, hoe moeilijker dat iets je van je sokken kan blazen. En toch heb ik deze keer 2 pareltjes voor jullie.

Gisteren zag ik in avant-première de nieuwste film van Guillermo del Toro: Crimson Peak. Misschien doet de naam niet direct een belletje rinkelen, maar hij is de regisseur van de geweldige film Pan’s Labyrinth. Zo goed als Pan is hij niet, maar hij is niet slecht. De film schoot traag in gang, maar eens de trein vertrokken was, was het voornamelijk genieten. Vooral de sfeer maakte een positieve indruk op mij. Zeer mooi decor, mooie kostuums, mooi geesten/monsters en zeer puike acteerprestaties. Als je denkt dat deze film creepy is, dan kan je je lelijk mispakken.

Als tweede film prijs ik Cafard aan. Deze film heb ik gezien in aanwezigheid van de Belgische regisseur Jan Bultheel. De film geeft een iets andere kijk op de eerste wereldoorlog als we gewend zijn. De trailer trok enorm mijn aandacht waardoor mijn verwachtingen zeer hoog lagen. Ingelost werden ze niet, maar ik was zeker niet teleurgesteld. Geef deze unieke film een kans. Ze verdient het. De regisseur leek me trouwens een toffe kerel. Nam uitgebreid zijn tijd en bleef heel geduldig. Deze man hield van zijn film, dat kon je zo zien. Mocht hij dit lezen, kan je mij dan iets meer vertellen over de muziek Jan, want die was schitterend (aangezien ik geen vragen durfde te stellen in de zaal).

Hieronder de trailer en een making of.

Filmtip

Het is weeral even geleden, maar dit weekend mocht ik (waarschijnlijk) één van de beste films van 2013 ervaren. Side Effects, de nieuwste film van Steven Soderbergh, begint als een thriller zoals er al zo veel zijn. En toegegeven het eerste uur “verveelt” hij wat. Maar dat is allemaal nodig om het tweede deel spannender te maken. Meer kan ik niet vertellen.

Je moet hem echt zien !

Film van de dag

Op het nippetje heeft deze film het niveau van de afgelopen uitgebrachte films van 2012 omhoog kunnen halen. Want zeg nu zelf: heeft u dit jaar al een spectaculaire film gezien? Ik niet! Dit jaar ben ik, buiten The Hunt, Detachment en deze film, op mijn honger blijven zitten. Dans la maison is een geweldig subtiele komische psychologische film. Al is de humor eerder te omschrijven als tragikomedie. Het verhaal is ontzettend meeslepend en dat is niet enkel dankzij het leuke scenario maar ook dankzij de zeer goede acteurs !

Ik heb gesmuld van begin tot einde. Jammer van het einde, maar laat u dat vooral niet tegenhouden om één van de beste films van 2012 te gaan kijken !

Film van de dag

De laatste weken heb ik verschillende films gezien, maar geen enkele heeft zo een indruk om mij nagelaten als Jagten (The Hunt). Deze geweldig beklijvende film van de heer Thomas Vinterberg is een echte aanrader. Het verhaal op zich is niet spectaculair, maar het wordt wel meesterlijk gebracht met heel goede acteurs. Zeker de moeite waard om te zien !

Film van de dag

Ik dacht dat deze film mijn lachspieren zou activeren, maar dat viel wel eventjes dik tegen toen ik vrij snel door had dat dit niet het geval zou zijn. Tegen het midden van de film waren zelfs al de eerste tranen gevloeid en die zijn niet meer verdwenen tot het einde van de film. Detachment speelt echter niet op platte emoties maar gaat veel dieper dan dat. Zelden mij zo sterk aangetrokken tot het hoofdpersonage dat ik er helemaal in opging dat ik zelfs de chaositeit – waarom sommige recensies van spreken – niet opmerkte.

“A child’s intelligent heart can fathom the depth of many dark places, but can it fathom the delicate moment of its own detachment?”

Open je ogen. Oren. En vooral je hart en dan krijg je een meesterlijke film te zien.

BIFFF 2012

In de week van de 9de krijg ik altijd mijn maandstonden. En wat is er dan beter om te doen dan mijn bloed te vergieten op het Brussels International Fantastic Film Festival ? Juist ja. Niets. En daarom bevond ik mij de afgelopen 9 dagen op het festival der zotten. Want hoewel ik mij vorig jaar nog kostelijk had geamuseerd, heb ik mij dit jaar vreselijk geërgerd. Het fantastische filmfestival is veranderd in een fantastisch circusfestival. Mensen lijken in eerste instantie niet meer voor de film te komen maar om zichzelf compleet belachelijk te maken. Een bende respectloze clowns bij elkaar. Tussen de vele circusoptredens door ben ik er toch in geslaagd om in het totaal zo’n 26 films te zien.

Omdat ik jullie de kans wil geven om er volgend jaar ook bij te zijn, heb ik enkele regels voor jullie opgesteld zodat jullie je als een echte BIFFFER zouden gedragen.

De gedragsregels voor de typische BIFFF bezoeker :

– wees compleet respectloos

– maak nooit een rij want dit is ouderwets. Worden er toch gemaakt, negeer ze dan compleet. Rijen maken is geleden vanop de lagere school. Niet op een filmfestival. Volg je eigen weg en loop zo snel mogelijk naar de ingang. Als je hierbij mensen omver loopt is dit niet erg. Ze moeten maar een andere weg volgen.

– als je groot bent ga je zeker voor iemand zitten ook al is de zaal maar voor 30% gevuld. Voel je vooral niet schuldig als de persoon achter je niet ziet. Er is immers plaats genoeg, toch? Vergeet tijdens de film zeker niet om je recht te zetten. Niemand wilt immers de volgende dag rugpijn hebben.

– laat al je spullen in de zaal achter als de film afgelopen is. Je bent immers lui om je eigen rugzak te dragen. Ook je jas en trui laat je achter. Zij zullen je plaats warm houden ook al kom je niet naar de volgende film kijken. Je wilt toch niet dat iemand met zijn achterwerk op jouw stoel gaat zitten?

– parle toujours français parce que les néerlandophones sont vraiment des idiots !

– als er iemand voor je zit, stamp dan tijdens de film zeker met beide voeten op zijn stoel. Hierdoor krijgt hij een heerlijk gratis massage !

– laat nooit iemand passeren als de film nog bezig is. Mensen moeten maar voor of na de film naar het toilet gaan. Proberen ze toch te passeren, aarzel dan niet om hen te laten struikelen.

– kom nooit maar dan ook nooit op tijd de zaal binnen. Wacht altijd tot de film een tijdje bezig bent zodat je zoveel mogelijk mensen kunt storen. Zoek ook altijd een plaats in het midden van de rij. Hierdoor kan je zoveel mogelijk gratis gymnastiek uitoefenen.

– als een filmmaker uitleg over zijn film komt geven, laat hem dan vooral niet uitspreken. Niets zo vervelend als een zagende filmmaker. Laat hem zingen of een striptease-act doen. Maar zeker niets over zijn film komen vertellen.

Enkele sfeerbeelden:

De beeldwerken zijn van Jean-Marc Laroche. Meer te vinden hier

Film van de dag

Het was al jaren geleden dat ik nog betaalde voor een film, maar voor deze éne keer maakte ik hier graag een uitzondering voor. “We need to talk about Kevin”, is een meesterlijke film. Eentje die je niet snel zal vergeten.

Deze film, die je niet onberoerd zal achterlaten, heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Ik hoop voor u hetzelfde.

Tip van de dag

Zelden zo omver geblazen door de openingsscène van een film als deze bij The Girl With the Dragon Tattoo.
Watch this stuff. En geniet.

Melancholisch

Ik heb net de nieuwste film van Lars von Trier gezien: Melancholia. Meneer Von Trier is geen onbekende regisseur voor mij. Ik zag ondertussen al Manderlay en vorig jaar nog AntiChrist. Manderlay vond ik in die tijd niet slecht. AntiChrist was ontzettend overroepen. Mensen waren de zaal ‘zogezegd’ uitgelopen (ik ben nog steeds van oordeel dat hij die mensen betaald heeft om uit de zaal te gaan) omdat ze de film zo “gruwelijk” vonden. Toen ik de film bekeek, heb ik niets gruwelijks opgemerkt. Zelfs “The killer inside me” vond ik gruwelijker.

Soit. Melancholia was niet slecht, maar ook niet goed. De film zou gaan over een depressie maar tot op heden ben ik nog steeds op zoek naar wie er juist depressief was in de film. Was het nu Justine of toch Claire? Of was het gewoon Alimonia die in de zaal zat? Geen idee. Als deze film ons een beeld moet geven over een depressie, dan maak ik mij serieus veel zorgen over mezelf. Alles wat je in de film zag, heb ik ook al meegemaakt. En wat je in de film zag, was nog geen honderste van wat ik soms voel of doe. Was meneer Von Trier wel serieus of spotte hij voor de zoveelste keer met het publiek en de recensenten?

Ik weet niet of het nu aan mij ligt of aan de films die ik tegenwoordig bekijk, maar bijna niets kan mij nog “raken”. Ik ben nochtans niet zo moeilijk. Een goede film gaat niet over de complexiteit hoe hij in mekaar steekt. Het gaat niet over de verschillende outfits die we te zien krijgen of over de mooie landschappen,…. Een goede film moet maar 1 ding doen en dat is emoties losweken.

De meeste films die ik de laatste jaren bekijk, blijven aan de oppervlakte steken. Ze prikken, maar ze laten je niet doodbloeden. En dat is ontzettend jammer. Ik heb wel vaker het “hier zat zoveel meer in”-gevoel. Net zoals bij Black Swan. Prachtige film, maar de ‘echte’ diepgang ontging mij. Ik voelde het niet en dus vergat ik de film na een half uur.

Hoewel ik van complexe films hou, moet een film in eerste instantie emoties losweken. Laat de regisseur maar voor je denken, dat is zijn werk en wordt hij uiteindelijk ook voor beloond. Als kijker moet je emoties ervaren. Je moet huilen. Lachen. Gefrustreerd voelen. Het moet iets met je doen als mens. Als je na een klein half uur in de auto zit te lachen, naar de radio zit te luisteren of zit af te vragen wat je morgen zult doen, dan was het geen goede film. Een echt goede film laat je dagen niet onaangeroerd.

Overlaatst kwam “Udaan” dicht in de buurt. Het eerste deel was gewoonweg saai, maar het tweede deel was ontzettend ontroerend. Tegen het einde van de film was ik dan ook serieus aan het wenen. Misschien had het niets met de film te maken, maar de film had een ontzettend gevoelige snaar geraakt. En dat is wat een film moet doen. Mij ontroeren. Iets los in mij maken. Hetzelfde geldt bij muziek. Dan mag je nog de beste muzikanten hebben, als ze niet met gevoel kunnen spelen zijn ze waardeloos. Goede muziek hoeft geen uitleg. Hetzelfde voor de fotografie. Een goede foto doet een mens huilen. Als je eerst naar de bijhorende uitleg moet kijken voor je de foto kan begrijpen, dan is de foto mislukt. Daarom plaats ik ook nooit nog uitleg bij mijn foto’s. Als je bij mijn vorige foto’s niets innerlijk voelde, dan heb je er niets van begrepen. Als je alleen maar ‘ziet’ wat je ‘wilt’ zien, dan heb je het mis. Je moet verder kijken dan wat je voorgeschoteld krijgt. Verder kijken dan de titel of wat tags. Je moet het “voelen”. Je moet je niet ongemakkelijk voelen als de foto dat niet overbrengt. Mijn ogen straalden geen pijn uit. Op het eerste zicht misschien wel, maar ondergronds is er een andere betekenis. Iets dat je als buitenstaander misschien niet direct kan begrijpen. Maar misschien wil ik dat ook niet. Zelfportretten zijn heel emotioneel. Ze vergen heel veel van een mens. Je moet als het ware je “ziel” blootgeven. Woorden kunnen dingen omzeilen, maar een goede foto doet dat niet.

Waarom – in godsnaam – kunnen regisseurs dat eens niet en moeten ze altijd wat tam tam maken om mensen naar hun film te lokken?

Film van de dag

Het was al veel te lang geleden dat ik nog een goede film had gezien die een vermelding op mijn blog waard was. Maar vandaag schotel ik jullie een sublieme film voor die je van je sokkel blaast. Het is de eerste klei-animatiefilm (kleipoppetjes worden per frame opgenomen) van Adam Eliot. De film is visueel erg spectaculair, maar het verhaal is gewoon héél goed. Hartverwarmend. De humor is droog (en daarom subliem) en dus heb ik mij geen seconde verveelt (uitgezonderd het laatste kwartier)!

Mensen, probeer deze film wat meer promotie te geven want het is dat waard! Het moet één van de beste films zijn die ik ooit zag!

Film van de dag

Nee. De prijs gaat niet naar Inception (een teleurstelling wat mij betreft). Het gaat naar Big Fish van Tim Burton. Meneer Burton is mijn favoriete regisseur. Ik ken geen enkele regisseur waar ik zoveel – en zo’n goede – films van heb gezien. Sleepy Hollow, Corpse Bride, Sweeney Todd, 9,… En ook Big Fish past nu perfect in dit rijtje.

Big Fish is heerlijk om naar te kijken omdat het verhaal vertelt wordt aan de hand van verschillende verhaaltjes. Zoals elke film van Tim Burton komen er geregeld vreemde figuren over de vloer. Een geniale film wat mij betreft. Deze keer slaagt Tim Burton wel in het feit om de film emotioneel te maken.

Film van de dag

Soms gebeurt het dat een film mij helemaal kan inpalmen. Dit weekend heeft Ink, een film van Jamin Winans dit kunnen doen. Het duurde een klein half uur voor ik helemaal in het verhaal was gedoken, maar eenmaal de film mij in de greep had, kon ik niet meer ontsnappen. Het verhaal is eigenlijk niet zo simpel. Je moet best wat moeite doen om alles te begrijpen. Maar wie de moeite doet, krijgt een heerlijk verhaal cadeau. Bekijk deze heerlijke film mét aangrijpende muziek.

Eerlijk gezegd, ik heb nog nooit een film gezien waar ik me zo vertrouwd mee voelde.

De eerste trailer geeft een verkeerd beeld weer van de film. Ik vind de tweede trailer beter, maar ga gewoon die film zien!

Ga dat (niet) zien!

Het gebeurt niet vaak – en dan ligt het niet aan mij maar aan het feit dat er bijna geen goede films meer uitkomen – blog ik over goede film. Maar in feite past dit helemaal niet bij mijn blog. Ik zou veel beter over slechte films schrijven. Kritiek geven ligt ten eerste meer in mijn aard en ten tweede is dit helemaal niet moeilijk. De laatste maanden heb ik méér slechte dan goede films gezien. Een regelrechte schande want tegenwoordig kost een filmticket méér dan een avond op restaurant gaan – bij wijze van spreken natuurlijk –

Deze keer ben ik enorm teleurgesteld in de nieuwste film van Terry Gilliam: The imaginarium of doctor Parnassus. Nochtans had deze regisseur me in 2005 helemaal betoverd met Tideland en had ik dus hoge verwachtingen voor zijn nieuwe film gecreëerd. Ook de trailer zag er veelbelovend uit. Maar laat je niet misleiden, want de film is een regelrechte mislukking.

Het eerste gedeelte, waarin onze goede vriend Heath Ledger het meeste voor zijn hand neemt, is om het nog zacht uit te drukken: saai. De samenhang verloopt moeizaam en het verhaal komt niet erg goed op gang. Toegegeven er komen op bepaalde ogenblikken mooie filmfragmenten voorbij, maar deze duren jammer genoeg niet lang genoeg. Pas in het midden van de film – als je bij geluk nog wakker bent – begint de film open te bloeien. Laten we niet overdrijven, de film blijft saai en het verhaal blijft oppervlakkig. Het is Johnny Depp die de film op één of andere manier nog weet te redden. De film geraakt in een stroomversnelling en we worden meer getrakteerd op schitterende beelden. Nog voor je goed en wel gewend bent geraakt aan dit ritme is de film al bijna aan zijn einde toe en kan je thuis zelf beginnen te fantaseren.

Wat een teleurstelling! Gelukkig waren de eerste seconden van de film schitterend. Nuja, de muziek toch.

Film van de dag

Het gebeurt niet vaak dat ik echt goeie films zie. De laatste tijd is het een beetje triestig in de cinema. Maar een paar dagen geleden heeft “troubled water” van de Noorse regisseur Erik Popper mij positief verrast! De film is een intens geconstrueerd en gedetailleerd psychologisch drama. Het verhaal raakt je erg diep. En je krijgt sympathie voor beide acteurs! Over het verhaal ga ik zelf niet te veel vertellen, maar het gaat over het verleden van beide personen. Ze willen allebei in het reine komen met het verleden. Een klein minpuntje van deze film is dat hij op sommige momenten iets te traag gaat en daardoor een beetje “saai” overkomt Maar de acteerprestaties, de muziek (orgel én een heel klein beetje cello) en het verhaal maken alles goed!

Slecht

Wat is dat tegenwoordig toch met die verschrikkelijk slechte films? Ik noem maar wat op: Julie & Julia & , Cirque du Freak: The Vampire’s Assistant, The Young Victoria, Jennifer’s Body,… En “verschrikkelijk” is dan nog zacht uitgesproken. De films zijn één voor één rommelfilms en totaal niet de moeite om te gaan zien. Ligt het misschien aan mij? Ga ik de laatste tijd te veel naar de film en ben ik daardoor kieskeuriger geworden? Geen idee!

Ik ben dan nog beleefd en blijf 2 uur lang op mijn stoel zitten. Braaf. Ik val niemand lastig. Ik begin niet te praten of overdreven hevig te eten waardoor ik de helft van de zaal zou storen. Nee, ik blijk elke minuut “wachten” op een ommekeer in de film. “Je weet nooit” denk ik. Maar het komt nooit. De films blijven slecht. De acteerprestatie blijven op een laag niveau en over de inhoud zullen we het niet hebben want die is er meestal niet.

Het is triestig, erg triestig. Miljarden euro’s worden er in die verschrikkelijk slechte films gestoken en dan trekt het op geen bal! De opbrengsten zijn voor een regisseur die ze eigenlijk zouden moeten “ontslaan”, maar zo gaat dat niet in het wereldje. De acteurs en actrices denken dat ze “het” zijn omdat ze in een film spelen, maar geloof me vrij, ze zijn geen frank (euro) méér waard dan ons, normale werkende mensen!

En mensen zijn nu eenmaal nieuwsgierige wezens en vergeten snel hoe slecht een film wel niet was. En zoals ik al eerder heb vermeld: de meeste mensen kunnen niet voor zijn eigen denken. En dus blijven deze films bestaan. En blijft er een publiek voor deze slechte films bestaan.

Maar geen nood. Gelukkig bestaan er mensen zoals ik. Overdreven kritisch en toch altijd aanwezig.

Want ja, ik behoor ook tot het publiek. In sommige gevallen zelfs het slapend publiek. Maar beter een publiek dan geen. Toch?

Film van de dag

Gisteren zag ik weer eens een super geweldige film mét schitterende muziek. Het was de schitterende Corpse Bride van Tim Burton, gemaakt met de stop-motiontechniek. Van de eerste tot de laatste seconde was ik verwonderd. Achteraf zag ik nog de beelden hoe alles was gemaakt. Echt geweldig leuk. Blijkt dat ze die poppetjes effectief handmatig geknutseld werden en er een heel mechanisme achterzit. De film is duister, maar met een romantisch kantje.

Muziektip 14

De grootste ontgoocheling die ik de laatste weken heb ondervonden, was de film “The young victoria“. Gelukkig fleurde Sinead O’connor mij helemaal op. “Only you” is een schitterend, maar triestige soundtrack. Soms is het een beetje jammer dat je het nummer pas op het einde van de film hoort. Maar kijk, soms wordt je beloond voor het wachten. Geniet van het nummer, maar voornamelijk van Victoria & Albert.

Film van de dag

Het is al een tijdje geleden dat ik nog echt een goede film gezien heb! Maar vorige week was het zo ver. Op de Brussels Movie Days kon ik heerlijk genieten van de avant première van “Le petit Nicolas“. Deze film zal sowieso in mijn lijst van topfilms terechtkomen. Wat heb ik duimen en vingers afgelikt bij het bekijken van deze komedie. Elke minuut, maar dan ook elke minuut heb ik moeten lachen. Bij het buitenkomen van de film had ik gewoon buikpijn van het brullen, lachen en gieren. Het was echt ontzettend grappig. Kinderlijk voorspelbaar, maar toch zo grappig!

Deze film moet je gewoon zien. Oh, en als je geen kandidaat vindt die deze film wil zien, ik ben ALTIJD vrij! De trailer is hier te vinden

Staande ovatie

Ik moet het kwijt want ik ben het beu. Echt beu! Ik ben een geregelde bezoeker van theatervoorstellingen (zowel in het nederlands als frans), (dans)voorstellingen, films (alle genres!),… En sinds gisteren kan ik daar trots musical aan toevoegen. Ik kan dus wel al zeggen dat ik al wat gezien heb. We blijven niet in één hoek van België hiervoor. Nee, we rijden het ganse land rond. Van Oostende, Brussel, Leuven, Antwerpen tot de kleine cinemazaal in Beringen.

4 jaar geleden begon alles. En sindsdien heb ik zelfs een evolutie kunnen waarnemen. Theatermensen zijn speciale mensen. Maar naargelang de plaats in het land kunnen ze nog meer verschillen. Mensen in Antwerpen zijn het vreemdst. Ze kleden zich bizar. Ze praten uit de hoogte, want meestal kennen ze ook veel van theater. (of denken ze dat toch – het is niet omdat je een vreemd brilletje draagt dat je daarom intelligenter bent). Het publiek in Brussel is sympa. Ik hou van hun taaltje. Mensen in Oostende zijn normaal. Mensen in Limburg zijn het vriendelijkst. Clichés kunnen soms kloppen.

Maar het publiek interesseert me niet. Ik kom voor de voorstelling. Ik heb al veel gezien, maar de voorstelling die me het meest is bijgebleven is wel “Glow” in Oostende. Ik had voor de show geen verwachtingen opgebouwd. Dat is het beste, want meestal kunnen ze niet aan je verwachtingen voldoen (dat heb je met een levendige fantasie). Net hetzelfde als met films. Goede trailers zijn er in overvloed, maar meestal valt de film serieus dik tegen. De mens misleiden noem ik dat. Soit. De show was erg erg erg goed. Hij was vernieuwend. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ik werd terplekke omvergeblazen. Ik was wild enthousiast! En voor de eerste keer verdienden deze “artiesten” een staande ovatie. Maar tegenwoordig, en dat is wat ik nu al een 3 minuten probeer te zeggen, staat IEDEREEN bij ELKE voorstelling RECHT. Ik krijg het er van. Serieus. Een staande ovatie wilt zeggen dat je het SUPER GEWELDIG vond! En dat is onmogelijk dat je dat bij elke voorstelling kunt zeggen.

Net hetzelfde als bij concerten. De artiesten weten op voorhand al welke BIS nummers ze gaan spelen. Kan het nog belachelijker? Vroeger was er een concert. Wanneer het publiek WILD enthousiast werd brachten de artiesten ONVOORBEREID (want zo herken je echte artiesten!) een cool vet gaaf vreemd nummer. Nu brengen ze bis nummers zonder dat ik daar voor vraag. Want soms vind ik het niet goed en dan wil ik niets meer horen!!

Ik heb al barslechte voorstellingen gezien. Eigenlijk om van te huilen. En dan NOG staan mensen recht. Waarom? Uit verplichting? Zijn ze familie van de acteur? Omdat ze pijn hebben in hun benen? Omdat ze zo rap mogelijk naar huis willen? Omdat ze anders niet zien met de persoon voor hen? Ik heb er geen idee van! Het boeit me ook niet. Blijf toch eens zitten als je de voorstelling niet goed vond!

En zo ook gisteren stonden ze weer recht. Overbodig! Mijn eerste musical: “the sound of music“. Hij was ok, eigenlijk slaapverwekkend, maar toch stonden de rijen voor mij recht. Sorry hoor! Ik bleef koppig zitten en als ik daardoor het einde niet goed kan zien kan me geen barst schelen, echt niet.

“Ik weiger om verplicht deel te nemen aan staande ovatie als de voorstelling op gene fuck trok.”

Ik moet zeggen dat het decor uitstekend tot zéér mooi was! Ik ben altijd nieuwsgierig wie de mensen zijn die zich hier maanden op toeleven. Ze krijgen nooit applaus. Maar van mij wel.

En ik sta nu recht voor hen. Een staande ovatie. Want het was schitterend!

Naast de evolutie in het publiek is er ook een evolutie in de voorstellingen. BLOOT. Dat is het. In elk, maar dan ook elk, stuk komt er BLOOT in voor. Vroeger was het nog leuk en spannend. Nu is het vulgair, degoutant en overbodig. Zo zat ik op een gegeven moment een kwartier – ik overdrijf niet – naar een blote man te kijken. Ja, volledig bloot. Hij was niet knap, verre van. En het strafst van al was dat het totaal OVERBODIG was. Maar de zaal zat vol. En dat is wat tegenwoordig telt zekers?

Een mens gaat niet meer naar een voorstelling omdat die goed is, nee. Een mens gaat naar het theater om “erbij” te horen en eens weg te zijn (en een blote man te zien *zucht*)

Ja, het is zielig. Maar ik blijf gaan naar de voorstellingen. Want het is en blijft leuk om mensen te observeren.

Muziektip 6

In de film “the fall” werd ik heerlijk getrakteerd op dit streepje muziek. Bij het einde van de film bleef ik zitten om te zien wie de componist was. Beethoven! Wat een heerlijk nummer dat me keer op keer aan de geweldige film doet terugdenken.

Film van de dag

The fall. Wat een geweldige (fantasy) film! Dit is een top film voor iedereen die nog kinds is. Mooi beelden, leuk verhaal mét boodschap, beetje emotioneel en voornamelijk goede acteurs (vooral dat kind is g-e-n-i-a-a-l). Bekijk hier de trailer.

Film van de dag

Stop!

Stop de tijd. Soms wou ik dat ik dat kon. Net zoals in de film Cashback. De laatste maanden heb ik het gevoel dat het leven me voorbij passeert en dat ik er maar geen grip op kan hebben. Een raar en vreemd gevoel. Ik wil véél doen. Maar om één of andere reden kan ik niet alles doen. Ik wil elke dag een nieuwe cd ontdekken, maar constateer dat ik al blij mag zijn als ik er 1 op een maand kan checken. Ik wil een mytholoog kenner worden. Ik wil terug cellist worden. Ik wil beroemd worden met mijn fotografie. Ik wil bloggen. Ik wil elke week een nieuwe film zien. Ik wil zo veel. En ik wil al de verloren maanden terug inhalen. Maar het lukt me niet. Gisteren niet, vandaag niet en morgen ook niet. Ik wil de tijd stoppen. IK wil stoppen.

“Time is running out on my way
I already belong to the past
And getting closer to heaven“

Ik ben altijd gefascineerd geweest door “tijd”. Toen ik nog studente was, wou ik eens ‘timen’ hoeveel minuten ik nu exact studeerde. Ik was verbaasd van het antwoord. Min 2 keer 2 minuten voor een toiletbezoek, 4 keer 3 minuten voor een leuk nummer op de radio, 4 minuten voor een biscuit te zoeken en op te eten, 15 minuten pauze, 5 minuten voor het zoeken achter een studieboek (een ander weliswaar dan waar je in zit te studeren), 2 minuten voor het zoeken van kladpapier, 10 minuten voor spiekbriefjes te maken…. Dat geeft al 52 minuten. Bijna een uur u “onnuttig” bezig houden.

En hoewel er genoeg uren in een dag zijn lijkt de mensheid wel altijd gehaast te zijn. Als je hen aanspreekt, geven ze in 9 van de 10 gevallen het antwoord “sorry, ik heb nu geen tijd….”. Mensen lopen naar hun bus of trein. Lopen dan weer van hun trein naar hun werk. En zo weer omgekeerd. Men moet “rap rap” de kinderen van school halen, “rap rap” eten maken, de kinderen nog “rap rap” naar de muziekschool brengen en die dan ook weer “rap rap” gaan halen (want zoon- of dochterlief zou zo eens moeten wachten). Onderweg zich “rap rap” haasten voor de winkel sluit en dan “rap rap” naar huis rijden want hun tv-programma zal over 5 minuten beginnen. En we willen dat begin toch niet missen? En zo komt men moe thuis. Om de volgende dag weer net hetzelfde te beleven.

“Perhaps we’ll all find the answers
Somewhere in time”

Ik wandel de laatste maanden achter een trein, die ik zelfs al lopend niet kan inhalen. De trein vertraagt niet. Integendeel, ze versnelt elke dag meer en meer. En de trein heeft geen haltes. Ik zie hem in de verte….

Wie wilt van de trein springen om samen met mij achter de trein te wandelen?

Bromberen

Ik was een grote fan van bromberen. Bromberen was een subliem programma op radio 1 (onder leiding van Pat Donnez). Bekende koppen gaven ongezouten hun mening over allerlei onderwerpen. Er werd kritiek gespuugd op Hollanders (“Nederlanders zijn eigenlijk giraffen. Ja, ze zijn ook oranje. Ze steken boven iedereen uit want ze hebben die lange nek. En ze zijn natuurlijk ook zeer houterig en een giraf is eigenlijk ook een zeer lelijk dier. Het is gedisproportioneerd en ze weten zich ook niet te gedragen”; Brigitte Raskin).

Ook onderwerpen als valentijn (“Eerst is er de lust, dan de liefde en tenslotte de last”; Jan Van Den Berghe), een cultureel avondje uit (“Gaan we theater maken of lullen uit onze nek?”; Begijn Lebleu), goede voornemens (“Ik ga mijn leven verbeteren, ik ga slechte gewoonten opgeven, nieuwe dingen doen. En een jaar later stel je vast dat het er allemaal niet van gekomen is en zink je weg in een nieuwe depressie en die probeert je op te kalfateren met opnieuw goede voornemens te nemen en jaar na jaar komt daar niets van in huis en je eindigt als een zielige oude man”; Yves Desmedt), moderne technologie (“vertrouw nooit een toestel waarvan de handleiding zwaarder weegt dan het toestel zelf”; Yves Desmet). Kortom: sublimiteit alom.

Op zondagnamiddag, tussen 13.00 en 14.00 sloot ik me steevast op in mijn eigen kamer. De radio snoeihard op dit programma. En zo kwam er ook eens het onderwerp: cinema over de vloer. Bromberen gaven volgende kritieken: “Cinema’s zijn restaurants geworden, waar een film wordt vertoond”, “Heel de zaal is gevuld met een bende etters die eigenlijk absoluut niet de bedoeling hebben om een film te zien, maar om te sms’en en vooral gigantische emmers popcorn te eten.”, “Het begint met een kleine emmer popcorn en eindigt met een wastobbe popcorn”.

Nu, échte fans doen hun idolen na. En dus ik ook. Deze keer is het brombeer Alimonia die haar commentaar uitspuwt over het onderwerp: cinema.Ik ben een geregelde bezoeker van de cinemazalen. In de lijst “nooit, soms, vaak, elke week, alle dagen” behoor ik tot de categorie vaak. Van de welbekende UGC’s, Kinepolissen, Metropolissen tot de minder bekende zalen zoals Flagey en Actor’s Studio.In 99% van de gevallen doe ik dat met mijn cinema metgezel gratis. De prijs voor een film varieert tegenwoordig tussen de € 6 à € 9. Dat is véél geld, voor een film die je later gratis op tv kunt bewonderen. Of voor een paar luttelige euro’s op dvd in je eigen woonkamer.

Er zijn wel een paar ergernissen die ik ondervind in de cinema:

– mensen die denken dat ze op café zijn in plaats van in de cinema. Serieus. Als je TE dom bent voor de film en er niets van begrijpt, ga dan naar buiten! Ga naar een discotheek en drink je zat, maar laat de mensen die het WEL begrijpen met rust! En als je wilt praten met je lief (omdat je thuis alleen maar tijd hebt voor seks), doe dat dan TIJDENS de reclame of VOOR of NA de film, maar NIET, ik herhaal NIET, tijdens de film!

– de cinemazalen waar je op voorhand je zitplaats moet opgeven. Komaan, zijn we nu echt op ons hoofd gevallen? Waar is de vrijheid van de mens gebleven? Als je niet meer kunt gaan zitten waar je wilt, hoeft het voor mij niet meer. Echt niet. Gisteren zou ik noodgedwongen op rij 4 moeten gaan zitten. Rij 4? Zijn jullie helemaal zot geworden? Ik ga geen 2 uur met mijn hoofd een kilometer omhoog zitten kijken om dan de volgende dag tot constatatie te komen dat ik nekpijn heb. Zjesus. Ik ga zitten waar ik wil! Wil je plaats hebben, kom op tijd! Is er nu echt iemand die op zijn gereserveerde stoel gaat zitten?

– waarom lijkt het alsof mensen nog nooit eten hebben gezien als ze in de cinema zitten? Een bende veelvraters bijeen, dat is het. Vroeger gingen mensen naar de cinema om een filmpje te zien. Tegenwoordig is dat maar bijzaak. Men gaat om voor 1 keer van het gezaag van zijn partner af te zijn én om te eten. Popcorn? Nee als je dat eet ben je niet meer hip. Tegenwoordig moet je van die nacho’s eten. Het ziet er lekker uit, maar nee dat is het niet! Of snoep. Een ganse zak snoep wordt door kinderen opgevreten. En dan zwijg ik nog over de liters cola die op de grond wordt gemorst en er zo voor zorgt dat de volgende persoon zijn voeten op een plakkerige vloer moet zetten. Zjesus.

Maar als het 1 ding is dat ik geleerd heb na al die tijd, is het wel het feit dat hoe méér reclame er voor een film wordt gemaakt, hoe slechter hij is. Je kan het van me aannemen. Een recensie die 5 sterretjes krijgt is niet de moeite om te gaan kijken. Omgekeerd is ook waar. 1 sterretje is meestal een topfilm. De uitleg achter deze redenering is nochtans vrij simpel. De regisseur betaalt (lees: koopt om) recensenten, idiote mensen gaan naar een 5 sterren film kijken (de “ik wil waar voor mijn geld” mentaliteit) en scheppen achteraf bij hun vrienden op dat ze die goede (5 -sterren) film hebben gezien. Want ga jij als leek een recensent tegenspreken? Tuurlijk niet. En zo gaat een hele meute kijken naar een 5-sterren film, die eigenlijk op geen zak trekt. Maar meneer de regisseur heeft wel dankzij deze domme meute zijn film terug verdient. De volgende film gaat hij weer zo te werk. Wie weet nu nog iets van die vorige film? Zielig, maar zo gaat het wel.