fotografie – De wereld door de ogen van Alimonia

Doorheen het kleine vliegtuigraampje had ik het al gezien, maar toen ik effectief door de regen ploeterde met mijn sandaaltjes was het een feit. Het regende in Boedapest! Mijn plan werd als de bliksem gewijzigd. Ik besloot rechtstreeks naar het hotel (een boot btw) te gaan en me op mijn gemak daar te installeren. Dat liep allemaal volgens een leien dakje, alleen had ik op een gegeven moment zowel fysiek als geestelijk het vriespunt bereikt. En dus besloot ik direct van de warmwaterbronnen te profiteren. Badhuis Kiraly koos ik. Met de hulp van de plaatselijke vriendelijke (kuch) bevolking, arriveerde ik er uiteindelijk.

De weg naar de cabines werd mij getoond. Ik kleedde mij uit, liet mijn spullen achter en sloot de deur. Een Hongaarse man gesticuleerde nog vanalles, maar ik maakte mij geen zorgen. Ik had mijn bikini aan en er hing een koordje met een nummer van mijn kleedhokje aan mijn pols.

Op de tast (en geur) arriveerde ik in het heilige (of was het nu heilzame) water. In één woord: ‘zalig’. Al vrij snel wendde ik aan alles en gedroeg ik mij zoals de locals. Moeilijk is het niet mits een kleine moeite van observering. Elk voordeel heeft zo zijn nadeel en al vrij snel werd ik aangesproken door één van hen. Veel begreep ik er niet van (laten we zeggen: niets), maar ik had natuurlijk niet kunnen denken dat deze man een prof was. English Business. “You see we have some things in common. So let us meet tomorrow”, was zijn eerste verleidingspoging. Ik liet hem aan zijn lot over en besloot mijn zinnen te verzetten in de jacuzzi. En ja, ook daar werd ik niet met rust gelaten. Je moet weten dat dit badhuis nog maar sinds 2 jaar ook vrouwen toelaat. Dus die mannen hebben (buiten de boekskes en vieze video’s) geen vrouw gezien. Zo lijkt het alleszins toch. En dus voelde ik ineens handen en tenen op mijn lichaam. Bon. Ik was even snel eruit als in de jacuzzi. Ik besloot dat ik genoeg had kunnen ontspannen en ging naar mijn cabin. Nuja. Dewelke wist ik niet meer maar het nummer hing aan mijn pols. Alee dat dacht ik toch. Tot ik rondkeek en geen kleedhokje terugvond met dat nummer. Maar ineens kwam als redder in nood, een man op mij af. “Which cabin?”, vroeg hij mij. “This number”, zei ik trots terwijl ik het nummer aan mijn pols liet zien. “Ah no no no”, ze hij. “Which number?”, en wees naar de nummers boven de deur. Die getallen vielen mij nu pas op. “I don’t know” antwoordde ik eerlijk. “No number is no clothes” en hij vertrok. Veel keus had ik niet meer en besloot mijn geheugen en orientatievermogen aan te spreken. De man kwam terug. “You know number now?”. “Maybe this”, antwoordde ik hem terwijl ik de schouders ophaalde. “No no. Not maybe!” repliceerde hij. Na lang aandringen, opende hij de cabin. En ja hoor. Ik had mij vergist. En zo bleef het nog een tijdje aan de gang tot hij het moe werd (mocht er 3 kiezen) en hij zei dat ik maar moest wachten tot iedereen het bad verlaten had en enkel mijn cabin zou overblijven! Ik bleef geduldig wachten, maar jaagde mij toch op. Want door deze onnozele regel zou ik mijn avondeten missen. Soit. Om 21.05 stond ik aangekleed terug buiten. Damn it.

Parlement_klein — Zicht op het Parlement vanaf de Burchtheuvel

De volgende dag zou het super mooi weer worden en daar besloot ik wijselijk gebruik van te maken. Ik bezocht de meeste hoogtepunten van Boedapest op 1 dag zodat ik de rest van mijn vakantie optimaal gebruik kon maken van de thermale baden. Ik beklom (vergeleken met de andere toeristen een uitzondering !) de Gellertheuvel, genoot van het uitzicht en daalde weer af om daarna weer te stijgen op de burchtheuvel om het Vissersbastion te bewonderen. Mooi ja, maar jammer van al die toeristen die mijn foto’s verpest hebben. Ik liet mij verdwalen in de straatjes en besloot de Mathiaskerk te bezoeken.

De dag was nog niet om en besloot nog het centrum in te trekken om daar te bezoeken wat de moeite zou zijn volgens de toeristenboekjes. Buiten de ontzettend vele werken die er op dat moment plaatsvonden, kan ik mij er nog maar weinig van herinneren. Werken. Overal! En geen oversteekplaatsen maar ondergrondse tunnels waar als je inkruipt nooit weet waar je uit zult komen. Ik weet niet als het water ondertussen mijn hersenen had aangetast of dat het lag aan mijn slechte kaart, maar ik liep zowaar verloren in het centrum (!) van Boedapest.

Bij zoveel miserie besloot ik dan maar dat ik de volgende dag plaats zou maken voor ontspanning. Ik passeerde langs de opera, het stadspark en arriveerde ineens bij Széchenyi (thermaal bad deels in openlucht). Daar verbleef ik enkele uren, maar mij echt ontspannen kon ik daar niet. Veel te veel volk ! En praktisch allemaal toeristen. Toen ik ineens ook doorhad dat ik mij in het zak had laten zetten, kon ik mij al helemaal niet meer ontspannen. Ik zocht mijn spullen bijeen en puntte uit. Dit systeem was moderner en dus had ik schrik. Want ik had de maximale tijd van 3 uur overschreden. Maar mijn angst was niet nodig geweest. Ik passeerde zonder enig probleem de poortjes die zich spontaan voor mij opende.

Omdat het parlement het (naar mijn inziens) mooiste gebouw is dat Boedapest bezit, besloot ik het dan ook maar te bezoeken. Door”omstandigheden” duurde de rondleiding minder lang als normaal en kregen we uitleg over hetgene wat we normaal wel zouden te zien krijgen, maar door omstandigheden nu dus niet. Frustrerend. We kregen wel veel goud te zien. En 2 soldaten die de kroonjuwelen 24 op 24u in het oog hielden. En we roken het lekkere eten. Maar ook dat was niet voor ons.

Een beetje teleurgesteld besloot ik dan maar naar de plaatselijke ferrari shop te gaan. Daar mocht ik niet binnen. Dan maar de Nationale bank. En daar ontmoette ik de meest vriendelijke vrouw van heel Boedapest. Met heel haar hart en ziel (want Engels kon ze niet) leidde ze mij rond. Samen maakte we ons eigen bankbiljet. Een eeuwige herinnering aan dat moment.

Bij een van de laatste dagen besloot ik de Budapest Chairlift te gebruiken. Aangezien ik een heel klein beetje hoogtevrees heb en wiegelende mensen (zoals het reuzerad) verafschuw, legde ik dit uit aan de eigenaar. Hij had begrip en zorgde ervoor dat ik alleen op de chairlift zou zitten ! Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar al vrij snel bleek dat hij bloedserieus was. Ik moest wachten tot iedereen eraf was en liet mij dan pas opstappen. Achter mij moesten de mensen wachten. Ik glunderde op dat moment. Eenmaal bovengekomen werd ik op een mooi uitzicht beloond. Ik genoot !

Bij mijn voorlaatste dag, en nog steeds cadeauloos, besloot ik deze keer met de metro naar het grote winkelcentrum te gaan. Mijn voeten hadden al genoeg – zelfs met voldoende pauzes – afgezien. Ik kocht een ticket en nam plaats. Bij het uitstappen, bleek er controle te zijn. Ik maakte mij niet te veel zorgen. Ik had immers een geldig ticket in handen en ben de Belgische controles, die op niet veel slaan, gewend. Maar België is Boedapest blijkbaar niet. Buiten de hoofdletter hebben ze niets gemeen. En dat bleek ook uit de hardhandige controle. Blijkbaar had ik een ongeldig ticket in mijn bezit en zou mij dat 7000 HUF kosten. Ik maakte mij boos want waar ik was opgestapt hadden de controleurs niets gezegd! Daarnaast zag ik mijn laatste kans om de tweede grootste synagoge ter wereld te zien, drastisch dalen. De controleurs waren agressief. Ik zou nooit nooit van mijn leven zwartrijden. En nu ineens behandelde ze mij als een misdadiger. Veel keus had ik niet. Weglopen of betalen. Ik weigerde beiden en dus zei hij dat de politie zou komen. Geen probleem, zei ik. Laat ze maar komen. Then 16.000 HUF zei de blaskaak. Maakt me niet uit, dacht ik bij mezelf. Wil eens weten of de politie zo zot is om daarvoor te komen. Zeker nu dat ze elk manneke konden gebruiken om de president te beschermen die momenteel in het land was.

Na 10 minuten was er nog geen politie te zien en was de synagoge ondertussen gesloten. “Komt die klote politie nog”, vroeg ik hem? “Jaja”, zei hij nors. Na enkele minuten vervoegde een andere man ons gezellig groepje. “Creditcard?”, probeerde hij opnieuw. “No”, zei ik. “No creditcard. And i don’t have that money with me”. “Paspoort?”, vroeg hij vervolgens. “Here”, zei ik vrij nors. Ze noteerde mijn naam en kaartnummer en gaven mij 20 minuten om op zoek te gaan naar 7000 HUF. Anders “trouble trouble”, riep hij mij na. Natuurlijk ging ik niet meer terug. Heb wel even met de schrik gezeten bij de douane, maar eens ik dat gepasseerd was, kon mij niets meer beletten. Vanuit het raam hoog boven in de lucht zwaaide ik nog één keer heel enthousiast naar Boedapest.

Geef Boedapest nog 5 jaar en dan wilt iedereen naar daar! Maar voorlopig raad ik maar één ding aan: blijf daar weg !