Helemaal in de ban van dit nummer. Vooral van de tekst. Het nummer werd gemaakt door Nick Kaelar. Zijn artiestennaam is Varien. De tekst werd ingezongen door Cassandra Kay.
"Monsters live inside our souls, Waiting to come alive turning our hearts cold"
Het origineel van Simon & Garfunkel zullen jullie ongetwijfeld allemaal wel kennen, maar de uitvoering door de Amerikaanse metal band Disturbed? Sinds ik deze live (!) uitvoering heb gehoord, kan ik er niet genoeg van krijgen. Ik denk dat ik het ondertussen al 100 keer gehoord & gezien heb. De uitvoering raakt alle vezels in mijn lichaam.
Wat vindt u er van?
Het is blijkbaar sinds eind 2016 geleden dat ik hier nog eens een muziektip plaatste. Dat kan toch niet meer? Waar zat ik met mijn gedachten? Ik weet het niet. Tegenwoordig heb ik spotify leren kennen en wat een heerlijke muziek heb ik hierdoor al leren kennen. Ik geef u enkele mooie dingen mee. Geniet er van ! Let vooral op de teksten….
Gisteren, op de zonovergoten feestdag terwijl ik deze boek aan het lezen was, werd ik door Stef den Flater op de vingers werd getikt. “Wordt het niet eens tijd om over de grote koningin elisabethwedstrijd te bloggen?”. Juist ja. Mensen die mijn blog al een ruime tijd volgen, weten dat ik een amateurcelliste ben. Als ik goed kan tellen, heb ik zo’n 10 jaar cello-ervaring op mijn teller staan. Ik speel mee in een orkest waar we onlangs een concert mee gegeven hebben.
Maar nu terug naar die wedstrijd. Want toen uitgeroepen werd dat de cello vanaf nu mee gaat doen, was ik natuurlijk enthousiast. Deze wedstrijd zou ik natuurlijk van A tot Z volgen. We zijn nu bijna op het einde van de wedstrijd gekomen en laat ik eerlijk zijn. Dat is onmogelijk. Er zijn ZOVEEL kandidaten en je kan het allemaal onmogelijk volgen. Ondertussen heb ik zelfs nog niet alles bekeken van de 12 finalisten. En toch heb ik mijn favorieten. Ik haal er enkele uit.
Maar voor we serieus beginnen. Dit stuurde één van mijn vrienden me:
Om één of andere reden beluister ik altijd het eerste Concerto van Joseph Haydn door Santiago Cañón‐Valencia. Ik weet niet goed wat hij juist anders doet, maar ik hou van zijn interpretatie van dit stuk. Je kan het hier bekijken.
Sihao He speelde in de halve finale de Kol Nidrei op. 47 van Max Bruch. Dat is het nummer waar ik mee afstudeerde. Ik was natuurlijk erg kritisch. Technisch gezien was dit natuurlijk top, maar ik miste iets. En dus heb ik geen interesse meer in deze man.
De jonge fransman Aurélien Pascal is misschien wel de man die precies het meeste in zijn muziek springt. Maar om de één of andere reden vind ik dit niet aangenaam om naar te kijken. Hij speelt, naar mijn bescheiden mening, erg frivool en daar ben ik geen fan van.
Geef mij dan maar de iets brutere Pool Maciej Kułakowski. Toen ik hem voor de eerste keer zag spelen, riep ik “wat een gekke cellist”. En daar ben ik nog steeds van overtuigd. Ik denk niet dat hij zal winnen, maar je moet zeker zijn recital (halve finale) bekijken. Kijk hier naar hem. Vooral vanaf 31 minuten begint er iets tofs. Toen ik dit zag, dacht ik echt “Als er nu mensen kijken gaan die nooit met cello beginnen”. Wat een verschrikkelijk nummer is dat !
Van de 2 vrouwen krijgt Seungmin Kang mijn voorkeur. Ze heeft nogal een krampachige manier van spelen, maar wat een geluid kan ze produceren. Ze straalt gewoon één en al muziek uit. Haar Concerto 2 van Joseph Haydn kan je hier beluisteren. Haar interpretaties van de Bach’s vond ik dan wel een pak minder…
En dan hebben we Bruno Philippe. Zijn naam valt geregeld. Heel eerlijk denk ik dat hij serieus kans maakt op de overwinning. Zijn eerste concerto kan je hier beluisteren. Aangenaam om naar te kijken (krulletjes, oorbel en zijn inlevingsvermogen zijn top) en te luisteren.
Ook Victor julien‐laferrière is een naam die je in het oog moet houden. Alweer een Fransman. En hij heeft een zeer mooie vibratie (wat ik van alle kandidaten niet vind, en dat is zeer zeer raar….). Zijn tweede concerto is hier te beluisteren. Knappe man en zeer aangenaam om naar te kijken. Hij heeft een zekere souplesse waar hij mee speelt.
En dan komen we bij Ivan Karizna. De topfavoriet. Hij is zeker niet slecht en hij heeft iets speciaals over hem. Hij was de enigste die glimlachte bij het spelen van de Bach’s… Dat was opmerkelijk. Je ziet gewoon dat deze man één en al muziek ademt. Hij IS gewoon muziek. Maar is hij mijn favoriet? Neen. Hij speelt te braaf.
Geef mij maar een cellist waar een hoek van af is. Santiago Cañón‐Valencia of bij de vrouwen Seungmin Kang.
Ik wens ze allemaal evenveel succes toe. En ik wens u héél veel luisterplezier toe.
Van de finalisten kan u hier alles herbeluisteren en zelf u ongezouten mening verkondigen.
Goede muziek is zoals olie, het komt altijd boven drijven. En dat is wat er nu gebeurd is met Antti Martikainen. Het passeerde heel toevallig op mijn spotify en op één slag was ik verliefd. Niet op de man (hij komt een beetje streng over), maar op zijn muziek. Zelf kan hij (buiten een beetje getokkel op zijn gitaar) geen instrument bespelen maar wat kan hij toch schitterende muziek op zijn pc maken !
Afgelopen zaterdag ging ik naar Danny Elfman’s music from the films of Tim Burton. Als fan van zowel Tim Burton als Danny Elfman (ze horen gewoon samen), was ik maar al te blij met gewonnen *schaamrood* tickets. Vorig jaar had ik wel eens gevloekt toen het concert uitgesteld werd door de aanslagen in Brussel. “Nóg 5 maanden wachten”, dacht ik toen. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren. Maar ondertussen is het concert al weer gepasseerd. Time flies.
Klagen gingen we niet doen, had ik aan mezelf beloofd. Het ging hier immers over gewonnen tickets. Maar als je weet dat deze tickets rond de 70 EUR waard zijn, dan denk je wel eens 2 keer na. We vertrokken goed op tijd. Dit evenement wou ik voor geen geld van de wereld missen ! Een paar weken ervoor had ik fragmenten van Hans Zimmer op youtube gezien. Mijn verwachtingen lagen hoog. Deze mannen staan qua niveau op gelijke voet (natuurlijk kan je ze niet vergelijken). Ik verwachte een goed concert. Of zelfs meer. Want Danny Elfman en Tim Burton hebben iets wat Hans Zimmer niet heeft. Mysterie. Darkness. Dat kantje waar ik zo zot van ben en zelf ook een dosis van bezit.
Maar nog voor we goed en wel de zaal binnen waren, begon het al. Onze plaatsen waren verdwenen. “Maar je krijgt wel betere plaatsen in ruil hoor”, mompelden ze tegen ons. “Of course”, dacht ik direct. Ze gaan ons niet vertellen dat ze minder goede plaatsen hebben gegeven. Zo onnozel ben ik niet. Redelijk ambetant liepen we naar onze plaats. In plaats van op de tribune te zitten, zaten we nu op de grond. Nuja, parterre noemt dat in officiële termen. Ik was – om het lichtjes uit te drukken – pissed. Hoe kon ik de muzikanten nu deftig in het oog houden? “Maar het scherm hangt hoog genoeg”, suste ze ons. “Yeah right”, dacht ik. Ik kom hier niet voor dat scherm. Ik wil muzikanten zien, horen en observeren. Ik wil nog wel zelf bepalen naar waar ik wil kijken. En nee dus niet naar een scherm. Soit. Niets aan te doen. Ik suste dan maar mezelf. Het zijn gewonnen tickets, maak je toch niet zo druk Alimonia.
Na een kwartier muziek probeerde de dirigent ons iets uit te leggen (waarom je bijvoorbeeld toch naar het scherm moest kijken) en tegelijkertijd werden de telaatkomers in de zaal gesmeten. Aangezien sommige plaatsen niet meer bestonden en verplaatst waren (ach ja zoals mijn tickets), was dit gewoon één grote chaos. Nog erger dan kleuters die in een rij moeten gaan staan. Mensen maakte lawaai, gingen voor mijn neus staan en joegen mensen weg die verkeerd zaten. Kortom, ik was al helemaal opgedraaid na welgeteld 1 kwartier muziek. En dat kan toch niet de bedoeling zijn? Wanneer eindelijk alle rust was teruggekeerd, kon er terug genoten worden van de muziek. Al viel me dat serieus tegen. Lag het gewoon aan mij of schol er iets met de versterking? Ik heb me mateloos geërgerd aan de versterkte viool- en cellosolo’s. Misschien klonk het vanachter in de zaal beter, maar voor mij was het een enorme teleurstelling !
Ondertussen was het eerste deel gepasseerd. Ik keek rond mij. Ik analyseerde de mensen. Mijn oog viel op de talrijke vrouwen met rood haar. Was dit de dresscode misschien? Ook veel mensen die alleen waren (of waren het gewoon koppels in ruzie?). De lichten doofden zich en het concert ging weer verder. Ondertussen hadden 2 – voor mij althans – onbekende vriendinnen (ver) achter mij een zak chips open gedaan. Ontzettend hinderlijk. Hebben mensen dan nu niets of niets respect meer? Serieus? En als dat nog niet genoeg was begonnen er hier en daar mensen te kuchen. Argh! (Ja ook ik had een kriebelhoest maar ik heb er alles aan gedaan deze te onderdrukken. Tot tranens toe waardoor ik de vioolspel van het latexvrouwtje maar half heb kunnen volgen).
Maar dan ineens begon ik leuke dingen te horen. Zo af en toe, maar niet genoeg om mij effectief omver te blazen. Een visuele show? Ik dacht het niet. En waar blijft Danny Elfman trouwens? Nee hoor. Meneer was nergens te zien. Een serieuze opdoffer (volgens sommige mensen is er nooit sprake geweest van zijn komst. Dat kan zijn, maar waarom was hij bij de andere concerten wel aanwezig? En waarom werd anders het concert uitgesteld?)
Bij het allerlaatste nummer keek ik nog eens naar de muzikanten. En toen zag ik ze. Een meisje dat in dezelfde muziekgroep speelt als ik. Ik was trots. 2 weken terug zat ze nog bij Hans Zimmer te spelen. Nu bij een andere held van mij. Fier ging ik naar huis. Toch iets dat de avond naar een hoogtepunt kon tillen.
Heel toevallig op dit heerlijk nummer gestoten. Einar Selvik is een Noorweegse muzikant. Hij is tevens ook de zanger van de groep Wardruna. Ik moet eerlijk toegeven dat ik weinig of zelfs niets van deze man of zijn groep weet. Wat ik wel weet is dat dit nummer geweldig is. Het pakt je beet vanaf de eerste seconde en neemt je mee naar een onbeschrijfelijke plaats. En dat allemaal op de mooie tonen van de elektrische cello van Tina Guo.
Tussen al het mollengebeuren wil ik ook eventjes tijd en plaats maken voor een nieuwe muziektip. Deze keer is het een nummer van de amerikaanse metalgroep Kamelot. Deze groep ken ik ondertussen al verschillende jaren. Ik was ze even uit het oog verloren toen hun zanger de groep verliet. Maar ze hebben een waardige opvolger gevonden. Onlangs kwam ik dit nummer tegen en ik was weer direct verkocht.
Voor dit heerlijk nummer maakten ze gebruik van de zéér knappe Alissa White-Gluz. Dit is tevens, sinds 2014, de nieuwe zangeres van de melodieuze deathmetalband Arch Enemy. Mocht je geïntrigeerd zijn door vrouwen met blauw haar, bekijk dan ook deze clip.
Het mooiste gedeelte begint vanaf 3:24 wat direct ook bewijst hoe sterk deze zangeres is. Prachtig.
Het voordeel van thuiswerken is dat ik de god ganse dag heerlijke muziek kan opzetten via een online radiostation Epic Rock Radio genoemd. En dat leverde mij vandaag deze heerlijke muziek op.
Tuomas Holopainen, de toetsenist van de Finse metalband Nightwish (waar tegenwoordig de Hollands Floor Jansen in zingt), leverde samen met de bloedmooie gastzangeres Johanna Kurkela dit prachtig lied af.
Het was liefde op het eerste gehoor. Ik kan er voorlopig niet genoeg van krijgen ! Wat vinden jullie er van?
Sinds ik terug in het bezit ben van een cello, speel ik heel graag volgend stuk. Grootmeester Mischa Maisky speelt voor jullie de gique uit één van de zes suites van de Duitse componist Johann Sebastian Bach. De suites behoren tot de bekendste werken geschreven voor cello. Elke suite bestaat uit een prelude, allemande, courante, sarabande, galanterieën en een gique.
Vooral de prélude is het meest gekende stuk, maar nu tijd om te genieten !
Ik ben vandaag de dag 3 dagen in het bezit van een cello. Ondertussen is het mijn derde cello op 3 maanden tijd. Het is moeilijk, maar het went. Maar ook deze cello zal ik binnen een jaartje mogen afgeven. Ik mag, exclusief, nog een jaartje verder huren van de muziekschool zonder ingeschreven te moeten zijn. Dat is natuurlijk schitterend nieuws !
Zo kan ik nu op mijn gemak verder uitkijken naar een eigen cello. Ondertussen kan ik lekker blijven verder spelen. Alleen en in groep.
Mijn vingers beginnen weer te jeuken en dat is goed want dan kan ik weer werken aan dat laagje eelt dat ik ondertussen kwijt speelde.
Om dit samen met jullie te vieren, kunnen jullie hieronder genieten van s-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d-e muziek waar mijn 2 grote liefdes in voorkomen: de cello en de hoorn. Enjoy !
Mijn helden. Dat zijn het. De mannen van Rhapsody. Ik hou van hen ! Gesplitst of niet. Nieuwe zanger of niet. Ze blijven steengoed. De hele cd is een pareltje maar deze springt er op dit moment bovenuit.
Wilt u deze knapperds liever zien, geniet dan van de single:
Vandaag krijg je 2 voor de prijs van 1. Ooit bliezen ze mij omver met een heerlijke cover van Games Of Thrones. De serie heb ik nooit gezien, maar de begintune is mij allom bekend.
Maar dit zelf geschreven nummer van Break of Reality dingt zeker mee naar de hoofdprijs. Wat een heerlijk nummer. Je kan het direct mee-neuriën. Alleen de tekst is iets moeilijker, haha.
Oh ja stiekem heb ik een klein boontje voor die Luis & Clark cellos. Ze zien er niet alleen onwijselijk cool uit, ze klinken ook erg lekker. Why can’t’ it get sponsored? 😀
Vandaag is het zo ver. Ik treed weer lekker op voor een paar 100 man. Deze keer niet alleen, met 2 maar een groep van 50 man. We spelen onder andere Hymn to the sun – with the beat of the Mother Earth van Satoshi Yagisawa. Het is, vind ik persoonlijk, een erg mooi stuk. Dit concert wordt alweer speciaal voor mij. Want het zal misschien de laatste keer zijn dat ik meespeel. Binnenkort ben ik immers afgestuurd…en verlies ik mijn gehuurde cello. En natuurlijk heb ik nog geen andere op het zicht ! Dus mocht u er één thuis op overschot hebben liggen….
Bij deze bent u nog van harte uitgenodigd. Ik trakteer als u mij kan vinden 🙂
Afspraak 19.30 in een klein parochiehuisje.
Ah ja, ons belangrijkste werk is Poéme Montagnard van de Belgische componist Jan Van der Roost. Aartsmoeilijk, maar wel super mooi.
“The Song of Ocarina” heb ik tijdens mijn jeugdjaren grijs gedraaid. En nu, na al die jaren, kan ik eindelijk begrijpen waarom. De mooie klanken van de cello natuurlijk ! Wat een heerlijk nummer toch. Na al die jaren blijft het een geweldig nummer dat je niet snel uit je hoofd krijgt.
Geniet samen met mij.
Net ontdekt en nu al op mijn blog. Sommige groepen hebben toch alle geluk. Zou het door mijn zwak voor cello en viool zijn? Lyriel is een Duitse groep die normaalgezien in het Engels zingt, maar voor deze ene keer maken ze graag een uitzondering en zingen ze in hun moedertaal. Hun muziek is dromerig, met een kleine Middeleeuwe toets. Rock met klassieke en Celtische invloeden. Erg geslaagd.
Een heel mooi nummer en als je het verhaal leest, nog mooier. En dan schrei je tranen met tuiten.
Ik ben altijd een fan geweest van Nightwish. Zeker in de tijden van Tarja. “Zangeres” Anette volgde haar op, maar kon onmogelijk aan haar niveau tippen. Beide knappe vrouwen werden om één of andere mysterieuze reden buiten gekieperd. Momenteel tourt Floor Jansen met de groep. Ik ben nooit een grote fan van Floor geweest, maar hoe meer video’s ik hoor en bekijk, hoe meer respect ik voor haar krijg. Wat een vrouw ! Wat een stem ! Wat een présence. Wat een persoonlijkheid.
Mocht je nog niet overtuigd zijn, check onderstaande video’s.
Bij het zien van deze video vroeg ik mij één ding af: zou ik dat ook kunnen?
Ik waag mij er voorlopig niet aan maar geniet simpelweg van deze mooie muziek.
Hou deze kerel in het oog want hij kan zeker tippen aan de reeds bekende filmcomponisten
Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik onderstaande video ondertussen al meer dan 100 keer heb bezien ! En heel eerlijk, ik kan er nog steeds niet genoeg van krijgen. Geniet van deze magistrale muziek van John Powell. Let ook zeker op de nieuwsgierige muzikant op 0’52”, de vreemde moves van de dirigent op 4’31” en de geweldige hoornsolo vanaf 5’04”.
Geniet ervan !
Een paar dagen geleden was ik op een subliem celloconcert van één of andere Italiaanse schone. Als “encore” speelde ze dit. Na exact 2 noten liepen de tranen over mijn wangen. Ik werd gegrepen door de schoonheid en eenvoud van dit stuk. Ik verliet het concert en werd tegengehouden door de celliste. Ze wou weten of ik “ok” was omdat mijn tranen haar niet ontgaan waren (ik zat dan ook op de eerste rij). Ik knikte en vroeg haar hoe het stuk noemde. “Le cygne” van Camille Saint-Saëns.
Geniet ervan. Deze keer in de uitvoering van meester Mischa Maisky.
The Lord of the Rings kon nooit zo goed zijn zonder de geweldige muziek van meester Howard Shore. Geniet gedurende 50 minuten van deze heerlijke muziek die af en toe onderbroken wordt door commentaar van de meester himself.
Hoe kan je het jaar beter inzetten dan met mooie muziek? Geniet van deze bekende cello sonate van Brahms uitgevoerd door superieure muzikanten !
Een paar dagen terug vond ik deze leuke “muziek”tip terug in mijn mailbox. Ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik herkende het gevoel dat ik ook ooit heb gehad. Dat is jammergenoeg de laatste jaren verdwenen, maar je weet immers nooit dat het ooit nog terugkomt !
Beste
Vandaag was het zover. Normaalgezien mijn eerste cello-les, maar jammergenoeg zal je het moeten doen met deze brief. Allereerst wil ik mij al verontschuldigen dat ik dit via een brief doe en niet het lef heb om het je te komen vertellen, maar eerlijk gezegd heb ik er de moed niet voor. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik heb dan uiteindelijk toch beslist om te stoppen met cello spelen. Misschien is het een impulsieve beslissing, maar als ik u zeg dat ik al 2 maanden mijn cello niet meer heb aangeraakt, dan kan u mij misschien beter begrijpen. Het is waar dat ik mij de afgelopen maanden niet opperbest voelde, maar als ik geen troost of afleiding kan vinden in het cello spelen, wat is het nut dan nog? Ik wil trouwens niet de fout maken die Kim en Tia hebben gemaakt. Ik wil wel stoppen op mijn hoogtepunt. Want zeg nu zelf, zal ik ooit nog meer dan 93% kunnen behalen?
Dat het streven naar perfectie mij in de weg zit, begrijp ik. Jammergenoeg kan ik hier weinig aan veranderen. Ik geniet noch amper van het cello spelen. Ik hoor enkel de fouten die ik maak en vergeet de mooie klanken. Ik raak gefrustreerd terwijl ik gewoon zou moeten genieten. Maar ik kan het niet. Niet meer.
Bij het schrijven van deze brief rollen ondertussen de tranen over mijn wangen. Het is nu de tweede keer in mijn leven dat ik afscheid neem van mijn instrument. Maar deze keer is het anders. Het is een bewuste keuze. Als je deze brief leest, staat mijn cello al een uur op het secretariaat te wachten. Te wachten op een nieuwe persoon. Iemand onervaren die mijn cello weer tot leven zal brengen. Die zijn ziel erin zal stoppen. Ik hoop dat die persoon er veel plezier zal uithalen. Meer als mij, maar dat zal niet moeilijk zijn.
Ik bedank je voor al de mooie jaren.
Liefs
Alimonia
De Duitse componist Max Bruch schreef in 1880 Kol Nidrei. Dit magistraal stuk laat zeker niemand onberoerd. Het raakt – zonder veel moeite te moeten doen – elke vezel in je lichaam. Sluit je ogen en laat die tranen vloeien.
Het muziekstuk op zich is al geweldig, maar uitgevoerd door 176 cellisten kan je niet anders dan kippenvel krijgen. Oh wat had ik graag daar gezeten.
Hoewel ik cello speel, ben ik niet erg vertrouwd met klassieke muziek (foei!). Maar dit muziekstuk van Carl Philipp Emanuel Bach opent mij de ogen. Wat een heerlijk muziekstuk. Ik kan er uren naar luisteren en nu ik er beelden bij gevonden heb, kan ik er niet genoeg van krijgen. Wat ben ik ontzettend trots dat ik cello speel.
Oh ja heeft u ook de stickers op de cello opgemerkt op 2’40”?
Samen hebben ze mijn hart al veroverd, maar apart kunnen ze evengoed voor dezelfde magie zorgen. De twee cello spetters van 2cellos.
Geniet van Kroaat Luka Sulic die samen met andere zeer goede cellisten de Concert-Polonaise van David Popper brengen. Let zeker op de gezichtsuitdrukking van de vrouwelijke celliste op 2’05”.
Ontzettend knappe Stjepan Hauser betovert mij dan met zijn sublieme versie van Oblivion van Astor Piazzolla. Word je niet gewoon super geil als je hem ziet én hoort spelen? Zo nee, let dan eens op zijn ademhaling !
De laatste tijd post ik iets te veel muziektips, maar ook deze parel wou ik jullie echt niet onthouden! Over de film zelf ga ik mij (hier) niet uitspreken, maar de muziek in The tree of Life is fenomenaal ! Vooral “Lacrimosa” van Zbigniew Preisner was het hoogtepunt van de film. Elke keer opnieuw ik dit meesterlijk nummer hoor, krijg ik kippenvel.
Laat je betoveren door de fantastische muziek en de mooie beelden !
Tot voor kort had ik nog nooit van Wende Snijders gehoord, maar dat is allemaal verleden tijd dankzij dit nummer. Sinds een paar dagen beheerst dit liedje mijn leven. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat luister ik non-stop dit nummer. De video moet ik ondertussen ook al minstens 50 keer gezien hebben. Ik ken elke beweging. Van zowel Wende als de muzikanten. Het originele nummer is al geweldig maar deze versie is nog 10 keer beter !
Geniet net zoals mij van het heerlijk nummer, de toffe outfits van de muzikanten en de ontzettend leuke videoclip.
Let ook vooral op de vioolsolo beginnende vanaf 3’23” en die volledig losbarst op 3’43”.
Omvergeblazen werd ik niet toen ik hem voor het eerst hoorde, maar ik was wel positief verrast. Steven Sharp Nelson geeft, misschien wel hét bekendste cello stuk, de Prélude van Johann Sebastian Bach een heel andere dimensie. Hij doet dit niet enkel voor klassieke stukken, maar ook voor hedendaagse nummers.
Geweldig geslaagd vind ik de cover van Adèle: Roling in the deep.
Bon. Smaken verschillen natuurlijk.
Ik hou van films. Ik hou van muziek. Ik hou van filmmuziek. Ik hou van componisten zoals Steve Jablonsky. Maar sinds vandaag hou ik ook van deze kerel. Eén woord: WOW.
Adèle is tegenwoordig erg hot. Ze heeft dan ook en paar schitterende nummers geschreven. Vooral de live-versie van someone like you is geweldig. Ook set fire to the rain is een geweldig nummer. Maar genoeg nu over Adèle. Deze kerel covert laatst genoemd nummer van Adèle en dat doet hij voortreffelijk ! Al moet ik toegeven dat hij ontzettend pretentieus overkomt in de video. Vergeef hem, sluit je ogen en geniet want enkel goede nummers blijven overeind in covers.
Ze is een Japanse celliste én zangeres. Ze heeft een ontzettend hoog “doll-gehalte” en bezit tegelijk een braaf als stout kantje. “Still doll” is een heerlijk Japans nummer dat bekend werd dankzij de manga Vampire Knight waar ze de eindgeneriek voor haar rekening hield.
Ik hou van de sfeer die er in de videoclip hangt. Let op de cello-solo rond 1’26 tot 1’52” al geeft ze wel ontzettend hard de indruk dat ze nog nooit een cello heeft aangeraakt. Trouwens, ik heb nog nooit zo’n lelijke cello als de hare heb gezien. Maar bon, we vergeven het haar.
Dan mag meester Julian Lloyd Webber 3678% meer bezoekers hebben dan deze kerel, toch verkies ik deze versie. Geniet van het heerlijke Elegy van Fauré uitgevoerd door een 12-jarige jongen. In orkestvorm komt het stuk ook goed tot zijn recht. Sluit je ogen en laat je meevoeren door de warme celloklanken.
De vrouwelijke bezoekers bekijken best dit hier.
P.S Ik ben dit stuk momenteel aan het studeren !
Als alles goed verloopt, sta ik vrijdag te headbangen op het festival van Graspop. U komt toch ook?
U kent misschien al de pianoversie van Yiruma, maar de celloversie is zoveel keer mooier. Geniet van dit ontzettend mooi stuk gespeeld door een super goede cellist !
Let zeker op de dubbelgrepen vanaf 1’40” die hij dan nog eens spiccato (= springen met de boog) speelt. Not easy !
P.S Ik heb de piano en cello partij voor de geïnteresseerden !
Ik zit voor mijn computerscherm en kijk eindeloos voor mij uit. Ik zit hier nu ondertussen al het ganse weekend. Ik kan niet lachen noch wenen. Ik staar terwijl ik elke 3 minuten mijn mailbox check. Ik wacht op mailtjes. Mensen die vragen hoe het met mij gaat of hoe mijn cello-examen was geweest zodat ik eindelijk mijn hart kan luchten. Maar niemand stuurt mij iets. Het lijkt alsof ik niet besta. Ik zit hier en er gebeurt niets. Helemaal niets.
Sinds zaterdagvoormiddag ben ik gebroken. Fysiek én geestelijk. Het was de dag van het jaar waar ik meest naar uitkeek omdat ik eindelijk mijn cello-kunsten zou kunnen tonen aan jury én publiek. Maar mijn examen liep af in mineur. In mijn ogen toch. In de kapel waar het examen doorging, zaten welgeteld 10 (!) mensen waarvan 70% bestond uit leerkrachten en andere cellisten. En als dat nog niet erg genoeg was, was de helft van de jury niet komen opdagen wegens officieel vergissing van datum en onofficieel te mooi weer.
Het examen zelf verliep moeizaam. Hoewel het examen begon om 10.00 – en ik er al was om 9.00 om in te spelen – mocht ik pas als laatste (!) optreden omstreeks 11.30. Ondertussen waren zowel het level van mijn bloeddruk als stress over het maximum gepasseerd. Ik was te gestresseerd. Ik “vergat” te genieten. Mijn vingers vlogen (van het zweet) over de snaren maar deden dat op sommige momenten iets te enthousiast zodat ik een paar keer serieus uitschoof. Dat het tempo van mijn muziekstukken ontzettend hoog lagen, speelde in mijn nadeel. Ik kon nergens “herpakken” en bleef met een verveeld gevoel spelen. Mijn vingers volgenden mijn hoofd niet en dat voelde slecht. Maar zacht uitgedrukt: het trok op niets.
De punten (85%) waren dus ook beneden alle peil. Over de punten van vorig jaar kan ik nu enkel nog dromen. En hoewel er complimenten van leerkracht en andere cellisten naar mijn hoofd werden gesmeten, was dat geen troost. Uiteindelijk hoorde ik achteraf dat ik zelfs de meeste punten van al de cellisten behaalde, maar zelfs dat kon mijn pijn niet verlichten. Ik had persoonlijk gefaald. Ik wist dat ik beter kon, maar ik had het niet kunnen tonen !
Dus, de volgende keer u nog eens een cellist ziet, heb dan ontzettend veel respect, want ik kan u verzekeren: het is geen simpel instrument !
En ik kan het weten want ik had maar 85% !
Dit zijn échte muzikanten. En meer wil ik er niet over kwijt.
Ze zullen het Eurovisiesongfestival niet winnen, maar who cares? Vanaf morgen zing ik de komende weken “I love Belarus !” Wat een heerlijk lekker onnozel meezingnummer.
Als ik een man was geweest, dan zou ik zeker verliefd zijn geweest op Sharon Den Adel. Ze heeft namelijk alles wat een man van een vrouw verwacht. Ze is natuurlijk mooi, heeft een aanstekelijke stralende glimlach én zingt als een angel.
Diezelfde “angel” heeft sinds kort met haar group Within Temptation een nieuw album uit: “The Unforgiving”. De plaat is, net zoals Sharon, een pareltje. Lekkere catchy (met een zeer hoog meezinggehalte) soft metal.
Volgende nummers zijn zeker de moeite waard om eens aandachtig te beluisteren: “Shot in the dark”, “In the middle of the night” (met de rauwe stem van Sharon), Iron (met zéér catchy refrein), “Sinéad” (drum die samen met de strijkers en synthesizer het nummer stuwt en uitbarst op 3’37”), “Murder” (“boze” Sharon in het refrein) en “A demon’s fate” (let zeker op de geweldige gitaarsolo op 4’10”).
Li Lykke, de zweedse Selah Sue, die in hetzelfde jaar als mij geboren is, werd voornamelijk hier in België bekend door de radiohit “I’m good, I’m gone”. Ondertussen heeft deze meid niet stilgezeten en heeft ze een nieuwe single uit: I follow rivers. Niet slecht, maar mijn oor viel op de clip hieronder. Het vervangen van de beats door cello’s smaakt naar meer. Deze versie is zoveel beter, zoveel emotioneler, dan de originele versie van Li Lykke.
Enjoy.
Stjepan Hauser en Luka Sulic zijn 2 knappe Kroaten die op een zeer geslaagde manier Smooth Criminal van Michael Jackson op hun cello coveren. Als celliste kan ik hier alleen maar jaloers op zijn. Niet enkel op hun cellokunsten, maar ook op de emoties die ze in de video tonen. Of doet de rivaliteit jullie helemaal niets?
Oh ja. Let zeker op 2’17 – 2’23.
Zet 2 goeie zangers met een geweldig nummer bijeen onder leiding van Arjen Anthony Lucassen en je krijgt gegarandeerd vuurwerk.
Ik heb u toch al verschillende keren gezegd dat metal meer is dan brullen & schreeuwen. Voor degene die me nooit gelooft hebben, vindt u hieronder al 10 verschillende genres.
Hugo Raspoet is een Vlaamse kleinkunstzanger en voornamelijk bekend voor dit heerlijk , maar triestig nummer. Het is de tekst die mij voornamelijk aanspreekt.
Ik draag dit nummer op aan alle mannen die mijn pad ooit gekruist hebben.
“De dromen die ik had weggestuurd
Hebben me weer meegenomen”
Mijn droom is om ooit in een muziekband te zitten als cellist. Een groep als Angher mag me zeker bellen voor de solo (2’35”)van dit nummer opnieuw in te spelen.
Het is een ontzettend leuk (metal) nummer. Gewoon luisteren en al je agressie gedurende de 4 minuten laten wegvloeien.
De wereld door de ogen van Alimonia 
