Afschuw

Exact 1 jaar geleden stond ze naast mij. Een brok van 120 kg. Een operatie en een jaar verder weegt ze vandaag de dag nog maar 52 kg. Het is ongelooflijk maar waar. Zou deze persoon op tv zijn gekomen, zou ik haar zeker niet geloofd hebben. Maar deze keer heb ik alles met mijn eigen ogen gezien. Ik heb gezien hoe deze dikke vrouw transformeerde naar een magere en knappe dame. En niet alleen haar gewicht veranderde, maar ook haar zelfvertrouwen en de aandacht van mannen. Het was grappig om te zien dat deze vrouw vroeger (bijna) geen blikken ontving en de dag van vandaag ze de mannen van haar moet afslaan. Knapper dan mij kan ik haar moeilijk noemen, maar qua zelfvertrouwen staat ze wel een pak verder dan mij. En dat is het hem nu net. Ze straalt zoveel zelfvertrouwen uit dat ze meer blikken van mannen dan mij toegeworpen krijgt.

En daar draait het altijd om. De vrouwen die de meeste aandacht krijgen, bezitten het meeste zelfvertrouwen. Maar bloedmooi  zijn ze zelden. De mooie dure kledij en make up zijn maar een omhulsel.

Ik heb dat nooit gehad. Zelfvertrouwen. En daarom ben ik jaloers op haar. Een beetje maar. Ik ben jaloers omdat ze de troeven van haar sexy slanke lichaam durft uit te spelen. Dat ze jurkjes draagt. Ik ben zelden sexy gekleed. Hoewel ik  hier op mijn blog ontzettend zelfzeker en sexy overkom, ben ik dat in realiteit helemaal niet. Ik draag zelden bloesjes met een decolleté en als ik ze draag zorg ik ervoor dat mijn haar erover valt. Jurkjes draag ik enkel in de paskotjes van een winkel. Het staat mij meestal ontzettend goed, maar kopen doe ik het nooit. “Wanneer zou ik dat dragen?”, vraag ik mij dan af. Op feestjes vind je mij zelden en mocht je mij willen vinden zit ik meer op het toilet of in de hoek van de zaal. Ik hou mij liever afzijdig.

Ik kan me niets anders voorstellen. Ik heb me al jaren gewrongen in gemakkelijke en eenvoudige kledij. Een broek en bloes moeten goed zitten. Je loopt er tenslotte een ganse dag in rond. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik elk moment ga flauw vallen door gebrek aan zuurstof. En over kleuren wil ik niet te veel nadenken. Dus neem ik resoluut altijd naar zwart. Zwart is chique. Zwart past bij alles. En zwart wordt niet snel vuil. Kortom, zwart past perfect bij mij.

Maar het lost mijn probleem niet op. Door mij te verstoppen onder een paar lagen zwarte wol, ga ik zeker niet meer zelfvertrouwen kweken. Integendeel. Het lijkt erop dat ik nog meer als vroeger mijn lichaam begin te ‘haten’ en nog harder mijn best doe om het te verdoezelen. Enkel hier op mijn blog laat ik geregeld wat van mijn lichaam zien, maar deze foto’s zijn zorgvuldig gekozen uit 300 andere foto’s. In het echte leven verafschuw ik mijn lichaam.

Verafschuw ik mezelf.