Koningin Elisabethwedstrijd – cello

Gisteren, op de zonovergoten feestdag terwijl ik deze boek aan het lezen was, werd ik door Stef den Flater op de vingers werd getikt. “Wordt het niet eens tijd om over de grote koningin elisabethwedstrijd te bloggen?”. Juist ja. Mensen die mijn blog al een ruime tijd volgen, weten dat ik een amateurcelliste ben. Als ik goed kan tellen, heb ik zo’n 10 jaar cello-ervaring op mijn teller staan. Ik speel mee in een orkest waar we onlangs een concert mee gegeven hebben.

Maar nu terug naar die wedstrijd. Want toen uitgeroepen werd dat de cello vanaf nu mee gaat doen, was ik natuurlijk enthousiast. Deze wedstrijd zou ik natuurlijk van A tot Z volgen. We zijn nu bijna op het einde van de wedstrijd gekomen en laat ik eerlijk zijn. Dat is onmogelijk. Er zijn ZOVEEL kandidaten en je kan het allemaal onmogelijk volgen. Ondertussen heb ik zelfs nog niet alles bekeken van de 12 finalisten. En toch heb ik mijn favorieten. Ik haal er enkele uit.

Maar voor we serieus beginnen. Dit stuurde één van mijn vrienden me:

Om één of andere reden beluister ik altijd het eerste Concerto van Joseph Haydn door Santiago Cañón‐Valencia. Ik weet niet goed wat hij juist anders doet, maar ik hou van zijn interpretatie van dit stuk. Je kan het hier bekijken.

 

Sihao He speelde in de halve finale de Kol Nidrei op. 47 van Max Bruch. Dat is het nummer waar ik mee afstudeerde. Ik was natuurlijk erg kritisch. Technisch gezien was dit natuurlijk top, maar ik miste iets. En dus heb ik geen interesse meer in deze man.

De jonge fransman Aurélien Pascal is misschien wel de man die precies het meeste in zijn muziek springt. Maar om de één of andere reden vind ik dit niet aangenaam om naar te kijken. Hij speelt, naar mijn bescheiden mening, erg frivool en daar ben ik geen fan van.

Geef mij dan maar de iets brutere Pool Maciej Kułakowski. Toen ik hem voor de eerste keer zag spelen, riep ik “wat een gekke cellist”. En daar ben ik nog steeds van overtuigd. Ik denk niet dat hij zal winnen, maar je moet zeker zijn recital (halve finale) bekijken. Kijk hier naar hem. Vooral vanaf 31 minuten begint er iets tofs. Toen ik dit zag, dacht ik echt “Als er nu mensen kijken gaan die nooit met cello beginnen”. Wat een verschrikkelijk nummer is dat !

Van de 2 vrouwen krijgt Seungmin Kang mijn voorkeur. Ze heeft nogal een krampachige manier van spelen, maar wat een geluid kan ze produceren. Ze straalt gewoon één en al muziek uit. Haar Concerto 2 van Joseph Haydn kan je hier beluisteren. Haar interpretaties van de Bach’s vond ik dan wel een pak minder…

En dan hebben we Bruno Philippe. Zijn naam valt geregeld. Heel eerlijk denk ik dat hij serieus kans maakt op de overwinning. Zijn eerste concerto kan je hier beluisteren. Aangenaam om naar te kijken (krulletjes, oorbel en zijn inlevingsvermogen zijn top) en te luisteren.

Ook Victor julien‐laferrière is een naam die je in het oog moet houden. Alweer een Fransman. En hij heeft een zeer mooie vibratie (wat ik van alle kandidaten niet vind, en dat is zeer zeer raar….). Zijn tweede concerto is hier te beluisteren. Knappe man en zeer aangenaam om naar te kijken. Hij heeft een zekere souplesse waar hij mee speelt.

En dan komen we bij Ivan Karizna. De topfavoriet. Hij is zeker niet slecht en hij heeft iets speciaals over hem. Hij was de enigste die glimlachte bij het spelen van de Bach’s… Dat was opmerkelijk. Je ziet gewoon dat deze man één en al muziek ademt. Hij IS gewoon muziek. Maar is hij mijn favoriet? Neen. Hij speelt te braaf.

Geef mij maar een cellist waar een hoek van af is. Santiago Cañón‐Valencia of bij de vrouwen Seungmin Kang.

Ik wens ze allemaal evenveel succes toe. En ik wens u héél veel luisterplezier toe.

Van de finalisten kan u hier alles herbeluisteren en zelf u ongezouten mening verkondigen.

Muziektip 81

Heel toevallig op dit heerlijk nummer gestoten. Einar Selvik is een Noorweegse muzikant. Hij is tevens ook de zanger van de groep Wardruna. Ik moet eerlijk toegeven dat ik weinig of zelfs niets van deze man of zijn groep weet. Wat ik wel weet is dat dit nummer geweldig is. Het pakt je beet vanaf de eerste seconde en neemt je mee naar een onbeschrijfelijke plaats. En dat allemaal op de mooie tonen van de elektrische cello van Tina Guo.

Muziektip 78

Sinds ik terug in het bezit ben van een cello, speel ik heel graag volgend stuk. Grootmeester Mischa Maisky speelt voor jullie de gique uit één van de zes suites van de Duitse componist Johann Sebastian Bach. De suites behoren tot de bekendste werken geschreven voor cello. Elke suite bestaat uit een prelude, allemande, courante, sarabande, galanterieën en een gique.

Vooral de prélude is het meest gekende stuk, maar nu tijd om te genieten !

Cello

Ik ben vandaag de dag 3 dagen in het bezit van een cello. Ondertussen is het mijn derde cello op 3 maanden tijd. Het is moeilijk, maar het went. Maar ook deze cello zal ik binnen een jaartje mogen afgeven. Ik mag, exclusief, nog een jaartje verder huren van de muziekschool zonder ingeschreven te moeten zijn. Dat is natuurlijk schitterend nieuws !

Zo kan ik nu op mijn gemak verder uitkijken naar een eigen cello. Ondertussen kan ik lekker blijven verder spelen. Alleen en in groep.

Mijn vingers beginnen weer te jeuken en dat is goed want dan kan ik weer werken aan dat laagje eelt dat ik ondertussen kwijt speelde.

Om dit samen met jullie te vieren, kunnen jullie hieronder genieten van s-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d-e muziek waar mijn 2 grote liefdes in voorkomen: de cello en de hoorn. Enjoy !

Muziektip 66

Vandaag krijg je 2 voor de prijs van 1. Ooit bliezen ze mij omver met een heerlijke cover van Games Of Thrones. De serie heb ik nooit gezien, maar de begintune is mij allom bekend.

Maar dit zelf geschreven nummer van Break of Reality dingt zeker mee naar de hoofdprijs. Wat een heerlijk nummer. Je kan het direct mee-neuriën. Alleen de tekst is iets moeilijker, haha.

Oh ja stiekem heb ik een klein boontje voor die Luis & Clark cellos. Ze zien er niet alleen onwijselijk cool uit, ze klinken ook erg lekker. Why can’t’ it get sponsored? 😀

Afgestudeerd

In 1995 ben ik begonnen met cello. 20 jaar later ben ik eindelijk afgestudeerd als celliste. Ik heb er iets langer over gedaan als de gemiddelde student, maar ik ben tussentijds dan ook 7 jaar gestopt. Met enige fierheid kan u vertellen dat ik op mijn allerlaatste examen een score van 85% haalde. In totaliteit behaalde ik een gemiddelde score van 86% met uitschieters van 93% en 91%. Mijn laagste score was vorig jaar, 80%.

Op samenspel (cello & gitaar) behaalden we dit jaar een zeer mooie score van 88%. Vorig jaar zelfs 91% !

Ik heb me nooit beklaagd dat ik voor het instrument cello heb gekozen. Het is een super mooi instrument en de klank is met niets anders te vergelijken. Zelfs in een lawaaierige kamer kan ik het geluid van een cello eruit filteren. In films of series worden mijn oren direct getrokken naar de cello’s. Mijn hart vervult zich onmiddellijk met een heerlijk gevoel. ‘Ik speel dit instrument !’. Weliswaar niet zo goed als een professionele, maar so be it.

Doorheen de jaren heb ik veel bijgeleerd. Het is pas in de laatste jaren dat ik echt ben kunnen gaan genieten van het spelen van cello. Er is meer dan alleen maar het behalen van hoge punten. Ja 93% is zeer goed (en geloof me: op dat moment was ik nog niet tevreden), maar muzikaal zijn, het genieten van muziek (alleen of samen), dat is zovéél meer waard.
Ook het samenspelen met anderen heeft me de ogen en oren geopend. Leren (kritisch) luisteren naar jezelf, maar ook naar de andere muzikanten. Samen maanden werken aan verschillende (moeilijke) muziekstukken om dan uiteindelijk als groep naar elkaar toe te groeien en uit te kijken naar het ten horen brengen van de muziek.

“Muziek is het voedsel van de liefde”.

Beter kan ik het niet zeggen dan de woorden van William Shakespeare.

Celloverdriet

Gisteren gaf ik nog een celloconcert voor 200 mensen, vandaag ben ik gevallen met mijn cello en is hij onherstelbaar. Hoe euforie en verdriet toch zo dicht bij elkaar kunnen liggen. Maar het had allemaal erger kunnen zijn. Voor hetzelfde geld was ik op mijn hoofd gevallen en kon ik dit nu allemaal niet meer typen. Mijn cello heeft mijn val geremd en zo mijn leven gered. En daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn. Gisteren schitterde we nog samen, vandaag zijn we bruusk uit elkaar gerukt. Ik wist dat het moment van afscheid ooit ging komen, maar dat het zo abrupt moest verlopen, doet wel pijn. De zoektocht naar een eigen cello is nu definitief van start gegaan

Verdriet en hoop hebben nog nooit zo dicht bij elkaar gelegen. En wat het nog pijnlijker maakt, was dat ik met mijn nieuwe camera (die morgen arriveert !) een eerste foto van mijn cello wou maken.

Het heeft niet mogen zijn !

De waarheid achter de celliste

Mijn grootste leugen hier moet wel geweest zijn dat ik gestopt zou zijn met cello. Natuurlijk was dit een leugen. Ik heb wel degelijk een innerlijke strijd gevochten zoals elke artiest ooit in zijn leven meemaakt. Want moeten toegeven dat je nooit zo goed zal zijn als een professional, is pijnlijk. Voor mij althans. Het was een zware dobber. Ik kon niet meer genieten van muziek. Niet van anderen, maar al zeker niet meer van mezelf. Ook de jaarlijkse stress van examens en de bijhorende commentaar van de juryleden hielpen mij niet. Integendeel ! Ik heb gevloekt en geweend. Ik was razend. Boos. Ik begreep niet dat juryleden zo kortzinnig konden zijn. Dat ze niet verder dan hun neus konden kijken. Want ja ik ben prestatiegericht, maar is dat niet normaal op een examen? Ik wil niet afgaan als een gieter op het examen. Ik wil kunnen tonen waar ik een gans jaar aan gewerkt heb. Dan wil ik niet nonchalant het podium betreden. Teleurgesteld ben ik ook geweest. Omdat ze mijn gevoel dat ik in de muziek stak niet konden voelen. Maar ik heb ook begrip getoond. Omdat ik nu eindelijk besef wat het jurylid mij wou zeggen. Ik ben geen professional en zal het ook nooit worden. En in zijn ogen ben ik dan geen muzikant. Maar dat is zijn mening. En die stemt niet overeen met de mijne. Maar daar moet ik mij niets van aantrekken.

Ik heb nog steeds mijn moeilijk momenten. Zo was ik onlangs op een concert waar de cellist een super mooie solo had gekregen. Als enigste cellist in het orkest blies ze de hele zaal omver. Mijn haartjes gingen overeind en mijn tranen rolden over mijn gezicht. De emotie overviel mij. Ik was droevig. Deze cellist was steengoed en zo’n solo, daar kon ik alleen maar van dromen. Ik besefte ineens waar ik stond: nergens. Mijn klank met de hare was niet te vergelijken. Mijn medemuzikanten hadden mijn tranen niet gezien, maar wel mijn verdriet gevoeld. Enkele muzikanten kwamen mij een schouderklop geven. “Alimonia, jij zou dat ook kunnen”, zeiden ze terwijl ze wisten dat ze de waarheid niet spraken. Maar daar ging het helemaal niet om. Ze zijn trots op hun enigste celliste. En dat ben ik ! Ik ben geen professionele muzikant en dat weten ze ook wel. Maar ik geef mij én ik geniet. Samen met hen want samen muziek dat is pas genieten. Na ons concert dronken alle muzikanten een pint. De professionele cellist van de andere groep was al lang naar huis. “Is het dat wat ik wil?”, vroeg ik mij af. Neen !

En dus veegde ik al mijn tranen van mijn gezicht en dronk gezellig een pint met mijn medemuzikanten. Ik zal misschien nooit zo goed als haar worden, maar dat hoeft ook niet. Cello spelen is voor mij een hobby. Iets extra in mijn leven. Zoals fotografie. Of deze blog. Het overheerst mijn leven niet. Als ik een maand geen zin heb om cello te spelen, dan speel ik een maand geen cello. En die vrijheid is als amateurmuzikant onbetaalbaar.

Ik heb nog wel enkele frustraties. Zo lukt mijn vibratie na 3 jaar nog steeds niet. Ik speel te gecrispeerd. Mijn schouder, arm, hand en vingers zitten vast. Ik lijk wel op Pinokkio die cello speelt. Ik bestudeer andere cellisten. Lees over technieken en luister naar anderen, maar het lukt me nog steeds niet. Mijn tweede frustratie is het feit dat ik nog steeds geen eigen cello heb. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik geen vioolbouwer meer durf binnenstappen. En dan wordt het natuurlijk moeilijk om een cello te vinden. Ik denk nog steeds dat mijn droomcello in de plaatselijke Carrefour te koop zal staan of dat er ooit eentje voor mijn deur zal staan. Helaas !

Amateurmuzikant zijn is niet zo evident. Je balanceert heel de tijd op een koord. De ene keer wil je graag een beetje meer professioneel zijn, de andere keer ben je blij dat je niet constant onder druk staat. Muziek maken is leuk, maar het moet nog plezant blijven. En dat ervaar ik bij momenten enorm.

Dit jaar is mijn laatste jaar cello aangezien ik dit schooljaar zal afstuderen. Met opgeheven hoofd, want doe het maar eens na. Elk instrument is moeilijk, maar cello lijkt mij nog steeds één van de moeilijkste instrumenten. Weliswaar is het ook het instrument met de mooiste klank. Dus je moet er iets voor over hebben. En ondertussen zijn er 3 mensen in mijn omgeving die begonnen zijn met cello. En dat verwarmt mijn hart, enorm.

Mijn eindexamen zal zijn:

Kol Nidrei van Max Bruch

Allegro Appassionato van C. Saint-Saëns

River Flows in you van Yiruma.

Muziektip 60

“The Song of Ocarina” heb ik tijdens mijn jeugdjaren grijs gedraaid. En nu, na al die jaren, kan ik eindelijk begrijpen waarom. De mooie klanken van de cello natuurlijk ! Wat een heerlijk nummer toch. Na al die jaren blijft het een geweldig nummer dat je niet snel uit je hoofd krijgt.

Geniet samen met mij.

Muziektip 54

Een paar dagen geleden was ik op een subliem celloconcert van één of andere Italiaanse schone. Als “encore” speelde ze dit. Na exact 2 noten liepen de tranen over mijn wangen. Ik werd gegrepen door de schoonheid en eenvoud van dit stuk. Ik verliet het concert en werd tegengehouden door de celliste. Ze wou weten of ik “ok” was omdat mijn tranen haar niet ontgaan waren (ik zat dan ook op de eerste rij). Ik knikte en vroeg haar hoe het stuk noemde. “Le cygne” van Camille Saint-Saëns.

Geniet ervan. Deze keer in de uitvoering van meester Mischa Maisky.

Muziektip 52

Hoe kan je het jaar beter inzetten dan met mooie muziek? Geniet van deze bekende cello sonate van Brahms uitgevoerd door superieure muzikanten !

Muziektip 52

Een paar dagen terug vond ik deze leuke “muziek”tip terug in mijn mailbox. Ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik herkende het gevoel dat ik ook ooit heb gehad. Dat is jammergenoeg de laatste jaren verdwenen, maar je weet immers nooit dat het ooit nog terugkomt !

Open brief aan de cello-lerares

Beste

Vandaag was het zover. Normaalgezien mijn eerste cello-les, maar jammergenoeg zal je het moeten doen met deze brief. Allereerst wil ik mij al verontschuldigen dat ik dit via een brief doe en niet het lef heb om het je te komen vertellen, maar eerlijk gezegd heb ik er de moed niet voor. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik heb dan uiteindelijk toch beslist om te stoppen met cello spelen. Misschien is het een impulsieve beslissing, maar als ik u zeg dat ik al 2 maanden mijn cello niet meer heb aangeraakt, dan kan u mij misschien beter begrijpen. Het is waar dat ik mij de afgelopen maanden niet opperbest voelde, maar als ik geen troost of afleiding kan vinden in het cello spelen, wat is het nut dan nog? Ik wil trouwens niet de fout maken die Kim en Tia hebben gemaakt. Ik wil wel stoppen op mijn hoogtepunt. Want zeg nu zelf, zal ik ooit nog meer dan 93% kunnen behalen?

Dat het streven naar perfectie mij in de weg zit, begrijp ik. Jammergenoeg kan ik hier weinig aan veranderen. Ik geniet noch amper van het cello spelen. Ik hoor enkel de fouten die ik maak en vergeet de mooie klanken. Ik raak gefrustreerd terwijl ik gewoon zou moeten genieten. Maar ik kan het niet. Niet meer.

Bij het schrijven van deze brief rollen ondertussen de tranen over mijn wangen. Het is nu de tweede keer in mijn leven dat ik afscheid neem van mijn instrument. Maar deze keer is het anders. Het is een bewuste keuze. Als je deze brief leest, staat mijn cello al een uur op het secretariaat te wachten. Te wachten op een nieuwe persoon. Iemand onervaren die mijn cello weer tot leven zal brengen. Die zijn ziel erin zal stoppen. Ik hoop dat die persoon er veel plezier zal uithalen. Meer als mij, maar dat zal niet moeilijk zijn.

Ik bedank je voor al de mooie jaren.

Liefs

Alimonia

Muziektip 51

De Duitse componist Max Bruch schreef in 1880 Kol Nidrei. Dit magistraal stuk laat zeker niemand onberoerd. Het raakt – zonder veel moeite te moeten doen – elke vezel in je lichaam. Sluit je ogen en laat die tranen vloeien.

Muziektip 50

Het muziekstuk op zich is al geweldig, maar uitgevoerd door 176 cellisten kan je niet anders dan kippenvel krijgen. Oh wat had ik graag daar gezeten.

Cello examen

Dat is goed was, had ik wel al door, maar dat ik zeer goed was, had ik nooit kunnen denken. Dat hard werken zijn vruchten wel degelijk afwerpt, kon ik enkele dagen in levende lijve ondervinden. Hoewel mijn zelfvertrouwen nog 2 dagen voor het examen een serieuze deuk had gekregen, stond ik toch vrij zelfzeker op het podium. Toen ik zelfs één van de juryleden van vorig jaar herkende, liet ik mij niet van de wijs brengen. Integendeel. Dit jaar zou ik hem laten zien wat ik waard was.

En dat was dit jaar enorm veel.

93% om exact te zijn.

Muziektip 49

Hoewel ik cello speel, ben ik niet erg vertrouwd met klassieke muziek (foei!). Maar dit muziekstuk van Carl Philipp Emanuel Bach opent mij de ogen. Wat een heerlijk muziekstuk. Ik kan er uren naar luisteren en nu ik er beelden bij gevonden heb, kan ik er niet genoeg van krijgen. Wat ben ik ontzettend trots dat ik cello speel.

Oh ja heeft u ook de stickers op de cello opgemerkt op 2’40”?

Muziektip 48

Samen hebben ze mijn hart al veroverd, maar apart kunnen ze evengoed voor dezelfde magie zorgen. De twee cello spetters van 2cellos.

Geniet van Kroaat Luka Sulic die samen met andere zeer goede cellisten de Concert-Polonaise van David Popper brengen. Let zeker op de gezichtsuitdrukking van de vrouwelijke celliste op 2’05”.

Ontzettend knappe Stjepan Hauser betovert mij dan met zijn sublieme versie van Oblivion van Astor Piazzolla. Word je niet gewoon super geil als je hem ziet én hoort spelen? Zo nee, let dan eens op zijn ademhaling !

Zelfportret

Muziektip 42

Ze is een Japanse celliste én zangeres. Ze heeft een ontzettend hoog “doll-gehalte” en bezit tegelijk een braaf als stout kantje. “Still doll” is een heerlijk Japans nummer dat bekend werd dankzij de manga Vampire Knight waar ze de eindgeneriek voor haar rekening hield.

Ik hou van de sfeer die er in de videoclip hangt. Let op de cello-solo rond 1’26 tot 1’52” al geeft ze wel ontzettend hard de indruk dat ze nog nooit een cello heeft aangeraakt. Trouwens, ik heb nog nooit zo’n lelijke cello als de hare heb gezien. Maar bon, we vergeven het haar.

Jurylid

En toen zag ik de woorden. Het leek op een kladblad, maar het was wel degelijk (een kopie) van het officiële document van hem. Verschillende woorden die meer uitleg gaven over mijn examen cello een aantal weken geleden.

Het was na 3 keer zagen (en 1 keer uitbarsten in huilen) bij de cellolerares dat ik uiteindelijk het document in mijn handen kreeg. “De vuile klootzak”, dacht ik bij mezelf toen ik het zag. Mijn voorgevoel had mij niet bedrogen. Want op dit document stond het zwart op wit dat hij iets tegen mij had. Woorden als “emotieloos”, “te snel”, “onrustig”, “nerveus” en “agressief” verbleekten naast zijn opmerking “deze juffrouw is té prestatiegericht”.

Ik verslikte mij even bij het lezen van de zin, maar herhaalde de zin. Luidop deze keer. Met vragende ogen keek ik de lerares aan. “Wat bedoelt hij juist?”, vroeg ik haar. “Tja”, zuchtte de lerares. “Het is een hele discussie geweest. Blijkbaar was hij de enigste die er zo over dacht, maar bon. Hij vond je dus prestatiegericht. Je straalde te fel dat je “punten” wou scoren. Hij vond je daardoor een tikkeltje minder muzikaal als de andere leerlingen”.

Ik lachte terwijl ik mijn tranen moest bedwingen. “Meen je dat nu?” vroeg ik haar nog een keer. “Ja”, zei ze. “Maar niemand gaf hem gelijk”, probeerde ze mij te troosten. Na een hele discussie met de leerkracht, kon ze mij niet anders dan gelijk geven. Ik ben één van de enigste leerlingen die echt graag cello speelt. Die een eigen mening heeft. Een eigen manier van spelen heeft gevonden en die muziekstukken speelt die ze zelf graag speelt. En dan komt er één of andere idioot zich bemoeien op mijn examen om te verkondigen dat ik prestatiegericht ben? Omdat ik wil scoren op het examen? Omdat ik mij compleet wil geven? Zucht. Boos en teleurgesteld in dit jurylid vertrok ik uiteindelijk uit de les.

Serieus. Wat een eikel.

Maar niet getreurd. De volgende keer ik hem tegenkom, zal dat voor de laatste keer zijn. En maak u geen zorgen als u morgen een persbericht over hem leest.

Ze vinden wel een nieuw jurylid.

Toch?

Gefaald

Ik zit voor mijn computerscherm en kijk eindeloos voor mij uit. Ik zit hier nu ondertussen al het ganse weekend. Ik kan niet lachen noch wenen. Ik staar terwijl ik elke 3 minuten mijn mailbox check. Ik wacht op mailtjes. Mensen die vragen hoe het met mij gaat of hoe mijn cello-examen was geweest zodat ik eindelijk mijn hart kan luchten. Maar niemand stuurt mij iets. Het lijkt alsof ik niet besta. Ik zit hier en er gebeurt niets. Helemaal niets.

Sinds zaterdagvoormiddag ben ik gebroken. Fysiek én geestelijk. Het was de dag van het jaar waar ik meest naar uitkeek omdat ik eindelijk mijn cello-kunsten zou kunnen tonen aan jury én publiek. Maar mijn examen liep af in mineur. In mijn ogen toch. In de kapel waar het examen doorging, zaten welgeteld 10 (!) mensen waarvan 70% bestond uit leerkrachten en andere cellisten. En als dat nog niet erg genoeg was, was de helft van de jury niet komen opdagen wegens officieel vergissing van datum en onofficieel te mooi weer.

Het examen zelf verliep moeizaam. Hoewel het examen begon om 10.00 – en ik er al was om 9.00 om in te spelen – mocht ik pas als laatste (!) optreden omstreeks 11.30. Ondertussen waren zowel het level van mijn bloeddruk als stress over het maximum gepasseerd. Ik was te gestresseerd. Ik “vergat” te genieten. Mijn vingers vlogen (van het zweet) over de snaren maar deden dat op sommige momenten iets te enthousiast zodat ik een paar keer serieus uitschoof. Dat het tempo van mijn muziekstukken ontzettend hoog lagen, speelde in mijn nadeel. Ik kon nergens “herpakken” en bleef met een verveeld gevoel spelen. Mijn vingers volgenden mijn hoofd niet en dat voelde slecht. Maar zacht uitgedrukt: het trok op niets.

De punten (85%) waren dus ook beneden alle peil. Over de punten van vorig jaar kan ik nu enkel nog dromen. En hoewel er complimenten van leerkracht en andere cellisten naar mijn hoofd werden gesmeten, was dat geen troost. Uiteindelijk hoorde ik achteraf dat ik zelfs de meeste punten van al de cellisten behaalde, maar zelfs dat kon mijn pijn niet verlichten. Ik had persoonlijk gefaald. Ik wist dat ik beter kon, maar ik had het niet kunnen tonen !

Dus, de volgende keer u nog eens een cellist ziet, heb dan ontzettend veel respect, want ik kan u verzekeren: het is geen simpel instrument !

En ik kan het weten want ik had maar 85% !

Muziektip 36

Li Lykke, de zweedse Selah Sue, die in hetzelfde jaar als mij geboren is, werd voornamelijk hier in België bekend door de radiohit “I’m good, I’m gone”. Ondertussen heeft deze meid niet stilgezeten en heeft ze een nieuwe single uit: I follow rivers. Niet slecht, maar mijn oor viel op de clip hieronder. Het vervangen van de beats door cello’s smaakt naar meer. Deze versie is zoveel beter, zoveel emotioneler, dan de originele versie van Li Lykke.

Enjoy.

Muziektip 35

Stjepan Hauser en Luka Sulic zijn 2 knappe Kroaten die op een zeer geslaagde manier Smooth Criminal van Michael Jackson op hun cello coveren. Als celliste kan ik hier alleen maar jaloers op zijn. Niet enkel op hun cellokunsten, maar ook op de emoties die ze in de video tonen. Of doet de rivaliteit jullie helemaal niets?

Oh ja. Let zeker op 2’17 – 2’23.

Vat vol emoties

Op dit moment ben ik een vat vol emoties. Allerlei emoties die dringend hun weg naar buiten moeten vinden voor ik overloop. Ik probeer mijn emoties in toom te houden en via verschillende kanalen rustig naar buiten te laten vloeien. Muziek bijvoorbeeld. Aan de hand van mijn cello-kunsten probeer ik mijn gevoelens om te zetten in muziek. Eerlijk gezegd lukt me dat nog niet aardig. Mijn niveau is nog niet steeds niet hoog genoeg om zelf te kunnen musiceren. Ik ben genoodzaakt om bestaande partituren te spelen. Niets aan originaliteit. En dus blijf ik met een hoop frustratie achter.

Deze frustratie probeer ik aan de hand van mijn liefde voor de fotografie te uiten. Dat lukt me aardig, maar ook dat is nog niet voldoende. Zelfportretten doe ik het liefst. Niet omdat ik ijdel ben, maar wel omdat je als ‘model’ enorm veel emoties in je portretten kan steken. Boosheid, droefheid, verliefdheid, angst,… Noem het maar op. Ik kan alles aan. Het voorbereiden van de shoot en de fotoshoot zelf zijn meestal leuker dan het selecteren en bewerken van de juiste foto’s achteraf. Meestal komt mijn beeld met wat ik in mijn hoofd had niet overeen met wat de camera effectief geregistreerd heeft. En dan zit ik weer met een hoop frustratie.

Die frustraties vinden hun weg uiteindelijk naar mijn blog. Ik schrijf en dat vind ik heerlijk. Een blogpost bevindt zich gemiddeld een week tot zelfs een maand in mijn hoofd voor ik het neerpen. In het begin zijn het enkel woorden. Zinnen worden op de trein of de bus gevormd. Het eindresultaat ontstaat altijd na het nemen van een bad.

“Het water is de lijm tussen de woorden die samen met de zinnen een geheel vormen.”

Eenmaal de woorden neergepend zijn, maken de woorden en zinnen in mijn hoofd plaats voor andere woorden en zinnen. De gevoelens die eraan verbonden zijn, blijven en verdwijnen jammergenoeg niet.

En dus ben ik momenteel op zoek naar een nieuwe uitlaaklep waardoor mijn gevoelens  effectief kunnen verdwijnen. Video’s maken lijkt me wel wat. Ik heb altijd al cameravrouw willen worden. Monteren van beelden, maken van reportages,… leek me wat. Om één of andere reden koos ik voor de studierichting economie in plaats van audiovisuele kunsten. Als ik de extra’s op DVD’s bekijk (en zeker die van Tim Burton) komen mijn haren gewoon recht te staan. De reportage over steadycams op Discovery Channel gaf mij de bevestiging dat ik de verkeerde studiekeuze had genomen.

Soit. De laatste dagen ben ik serieus aan het overwegen om een film te maken. Of althans een script te schrijven. Langs de andere kant ken ik mezelf. Ik heb niet het geduld om jaren aan één film te werken. Ik ben te ongeduldig en heb te weinig vertrouwen in het samenwerken met andere mensen. Ik zou alles zelf willen doen en dat is haast onmogelijk bij het maken van een film. Dus lijkt mij het maken van videoclips mij een beter idee.

Dus. Mocht u binnenkort een single uitbrengen en nog een regisseur zoeken. Ik ben beschikbaar. Ik wil zelfs wel als model figureren, er foto’s van nemen en die achteraf op mijn blog te plaatsen.

Komaan, kan u zich betere reclame inbeelden?

Muziektip 30

Mijn droom is om ooit in een muziekband te zitten als cellist. Een groep als Angher mag me zeker bellen voor de solo (2’35”)van dit nummer opnieuw in te spelen.

Het is een ontzettend leuk (metal) nummer. Gewoon luisteren en al je agressie gedurende de 4 minuten laten wegvloeien.

Beroemd (deel II)

Wat had ik u gezegd?

Beroemd!

Ik heb het weer geflikt. Ja hoor. De media-geile Alimonia verschijnt binnen een aantal maanden in het bedrijfskrantje. Sinds mijn aanwerving ben ik al in elk bedrijfskrantje verschenen. En dat telkens met een mooie foto van mezelf. In de meeste gevallen was dat allemaal werkgerelateerd en dus vrij – euhm – saai. Deze keer verschijn ik in het krantje als “portrait of the month”. Ik krijg welgeteld 2 pagina’s in het krantje van gemiddeld 30 pagina’s. Dat is goed voor zo’n 6,6%. En als u weet dat er 1800 medewerkers in mijn bedrijf werken (+ 300 agentschappen met gemiddeld 4 medewerkers) kan u zelf uitrekenen dat er zo’n 3000 mensen mijn interview kunnen lezen. Als 60% hiervan het artikel effectief leest, ben ik door 1800 mensen “gekend”.

Nadat ik mijn interview had gehad, begon het nieuws zich al als een lopend vuurtje te verspreiden. Hier en daar krijg ik al commentaar. “Kom je in het krantje?”. “Ja”, antwoord ik dan koel. “Amai, dat had ik niet van je verwacht hoor. Jij? Jij bent toch zo “timide”. Aléé. Ik zou dat niet durven”.

Ik begrijp hun reactie niet. Ik ben verlegen, maar langs de andere kant ook weer helemaal niet. Mensen zijn jaloers denk ik. Ze hebben niets te vertellen. Ik wel. En daarom verschijn ik binnen enkele maanden in het bedrijfskrantje.

Ik hou u op de hoogte en zal het online plaatsen. Want dan kan heel internet met mij kennis maken. En als dan 60% van gans internet….

Soit.

Cello-examen

Zoveel % behaalde ik vandaag op mijn cello-examen! Dat is geen leugen. En ook niet om met een korreltje zout te nemen. Dit is de pure waarheid.

En zeg nu nog eens dat ik niets kan!

Muziektip 18

Ik hou van mannen. Ik hou van sexy mannen. Ik hou van sexy mannen met een hoed. Ik hou van sexy mannelijke cellisten mét een hoed. Simpelweg gezegd: ik hou van Adam Hurst. Zijn muziek leunt erg aan bij deze van het Midden-Oosten. Je hebt zelfs niet echt door dat hij op een cello speelt. Maar soit, je moet het gewoon horen om te begrijpen wat ik bedoel.

Trouwens, de video is met een night vision camera gefilmd. Erg leuk effect.

Philippe

Zo noemde hij. De jongen waar ik als 12-jarige celliste een oogje op had. Hij moet toen rond de 20 jaar zijn geweest. Ik weet het niet met zekerheid. Hij zat in mijn orkest. Hij was de knappe drummer van het gezelschap. Hij was niet de knapste man, maar hij had wel op één of andere manier mijn klein hart gestolen. Elke zaterdagavond zat hij daar. Hij lachte als enige op mij. Hij was de reden waarom ik nog bleef gaan. Al de oudere mensen negeerden mij. Maar hij niet. Hij lachte. Op mij. Ik vond hem lief én knap. Hij was eigenzinnig. Philippe had als enige een zwart hemdje aan terwijl de afspraken duidelijk waren: wit hemd én zwarte broek. Maar Philippe had keer op keer een zwart hemd aan.

Bij onze jaarlijkse optredens keek ik vol bewondering vanuit het publiek naar hem. “Mijn” drummer die een solo gaf om U tegen te zeggen! Heel het publiek keek naar hem, maar enkel “ik” was speciaal in zijn ogen. Zo zag ik het toch als 12-jarige verliefde celliste.

Op een gegeven moment werd onze vaste dirigent gewijzigd. En ineens was hij weg. Philippe was spoorloos. Mijn nieuwsgierigheid begon toen al de kop op te steken en ik informeerde me bij de andere muziekleden wat er met hem was gebeurd. “Vertrokken. Hij had ruzie met de huidige dirigent”. Mijn hart brak. Hij was weg! Ik had geen achternaam. Geen foto. Niets.

Niet veel erna werd ik samen met de andere cellisten uit het orkest gezet. “Sorry, hier passen geen cello’s meer”, vertelden ze mij. Ik denk nog soms aan Philippe. Hoe zou het met hem zijn? En voornamelijk wat weet hij nog over mij?

Nuja. Philippe mocht je dit lezen. Ik ben nog vrijgezel. Wil je eens iets gaan drinken?

Frustratie

Frustratie is deze jonge meid van 9 jaar uw cello stuk zien spelen dat ik ooit vroeger kon. Maar binnenkort kan ik dit ook weer! Nog een paar weken….

Muziektip 16

De laatste weken ben ik enorm in de ban van componisten Klaus Badelt, Hans Zimmer & Danny Elfman. Noem een goede film op en gegarandeerd heeft één van deze componisten voor de muziek gezorgd! In de muziekschool zijn we zelf bezig met het instuderen van Pirates van Klaus Badelt. Wonder boven wonder heb ik een zeer kleine solo gekregen (zie 1’52” wat de trombone speelt)!

Het cello spelen lukt tegen alle verwachtingen in, héél goed. Het voelt erg goed aan. Soms speel ik uren aan een stuk. De pijn in mijn handen verbijt ik, maar ik moet toch oppassen! Zo zit ik al een paar dagen de Suite1 : Prelude van Bach te oefenen. Heerlijk nummer en vrij ingewikkeld. Maar het lukt me al aardig!

Daarom gaan deze keer alle credits naar deze jonge kerel. Nog nooit heb ik zo’n schitterend interpretatie gehoord! Al gehoord van een muzikale God die je aanbidt? Wel dit is de mijne!

Cello

Ik ben terug verliefd. Enorm verliefd. Vlinders dwarrelen in mijn buik. Hoewel het een leuk gevoel is, zorgen ze er toch voor dat ik mij vaak ziek voel. Maar ik ben terug verliefd. Op mijn cello. Hij staat er weer. In de hoek. Alsof hij nooit is weggeweest. Het is echter wel een ander instrument als ik vroeger had, maar hij is net zo mooi. Hij wordt zelfs mooier met de minuut ik er naar kijk.

Ik kan naar hem kijken. Uren aan een stuk. Hij is zo mooi. Hij staat daar maar. Hij straalt een enorme rust uit. Als ik hem bespeel, komt hij tot leven. Noten worden omgezet in gevoelens. Die op hun beurt reacties uitlokken. Verdriet. Blijdschap. Boosheid.

Zoals bij elke verliefdheid heeft de medaille ook een achterkant. Frustratie. Het is enorm frustrerend dat ik weer helemaal van nul af aan moet beginnen. Noten herken ik amper op de fa-sleutel. Is het nu toch een fa of een si? Alles is weg. Het ritme, de noten. Maar het gevoel is nog nooit zo sterk geweest al nu.

Mijn cello en ik.
We gaan de wereld veroveren!

Muziek

La. Voor niet-muzikale onder ons: dit is de noot la in de fa-sleutel. Klinkt ingewikkeld? Dat is het ook. Zelfs ik, als muziekkenner heb even moeten nadenken voor ik deze noot terug kende. Het is ook al enkele jaren geleden dat ik nog een fa-sleutel tegenkwam.

Noten op een sol-sleutel ken ik allemaal. Eén voor één. In de muziekschool word je immers, zoals een baby, grootgebracht met noten op solsleutel. De meeste partituren voor instrumenten zijn geschreven in een sol-sleutel. Maar ik, koppig als een ezel, koos voor het instrument: cello. De muziek is jammer genoeg gecomponeerd in een fa-sleutel. Na een aantal jaren cello, moest ik door omstandigheden noodgedwongen met pijn in het hart stoppen. Ik ben de heerlijke tonen van de cello nooit vergeten! In elke film, reclameboodschap,…. merk ik het geluid van de cello op. Het geluid raakt nog steeds elke vezel in mijn lichaam. De finse groep Apocalyptica, bestaande uit 4 cello’s (en tegenwoordig een drum), bracht vroeger covers van Metallica. Tegenwoordig brengen ze hun eigen nummers uit. Een streling voor het oor én oog. Les fragments de la nuit, een band uit Frankrijk, brengt ook heerlijke klassieke muziek. Echt een aanbeveling.

Ooit koos ik tussen cello en fotografie. Maar ik mis het gedeelte muziek in mijn leven. Het is zoals sommige vrouwen niet zonder hun liefje kunnen. Ik heb me ooit beloofd als ik een contract van onbepaalde duur versier, ik terug met cello zou beginnen. En dat zit er bijna aan te komen… Ik kijk er enorm naar uit. Ik ben alvast terug in mijn partituren gevlogen. Ik snap er niets van, maar de noot la ken ik toch al.

Het is een begin.