Het origineel van Simon & Garfunkel zullen jullie ongetwijfeld allemaal wel kennen, maar de uitvoering door de Amerikaanse metal band Disturbed? Sinds ik deze live (!) uitvoering heb gehoord, kan ik er niet genoeg van krijgen. Ik denk dat ik het ondertussen al 100 keer gehoord & gezien heb. De uitvoering raakt alle vezels in mijn lichaam.
Wat vindt u er van?
Goede muziek is zoals olie, het komt altijd boven drijven. En dat is wat er nu gebeurd is met Antti Martikainen. Het passeerde heel toevallig op mijn spotify en op één slag was ik verliefd. Niet op de man (hij komt een beetje streng over), maar op zijn muziek. Zelf kan hij (buiten een beetje getokkel op zijn gitaar) geen instrument bespelen maar wat kan hij toch schitterende muziek op zijn pc maken !
Heel toevallig op dit heerlijk nummer gestoten. Einar Selvik is een Noorweegse muzikant. Hij is tevens ook de zanger van de groep Wardruna. Ik moet eerlijk toegeven dat ik weinig of zelfs niets van deze man of zijn groep weet. Wat ik wel weet is dat dit nummer geweldig is. Het pakt je beet vanaf de eerste seconde en neemt je mee naar een onbeschrijfelijke plaats. En dat allemaal op de mooie tonen van de elektrische cello van Tina Guo.
Sinds ik terug in het bezit ben van een cello, speel ik heel graag volgend stuk. Grootmeester Mischa Maisky speelt voor jullie de gique uit één van de zes suites van de Duitse componist Johann Sebastian Bach. De suites behoren tot de bekendste werken geschreven voor cello. Elke suite bestaat uit een prelude, allemande, courante, sarabande, galanterieën en een gique.
Vooral de prélude is het meest gekende stuk, maar nu tijd om te genieten !
Mijn helden. Dat zijn het. De mannen van Rhapsody. Ik hou van hen ! Gesplitst of niet. Nieuwe zanger of niet. Ze blijven steengoed. De hele cd is een pareltje maar deze springt er op dit moment bovenuit.
Wilt u deze knapperds liever zien, geniet dan van de single:
Mijn goede vrienden van YouTube kennen mij al goed. Dit nummer van de Amerikaanse metal groep Five Finger Death Punch stond bij mijn aanraders. En ze hebben gelijk. Van de eerste noot was ik al verkocht.
The Gentle Storm is een nieuw project van de grootmeester Arjen Lucassen met de mooie en goede zangeres Anneke van Giersbergen. Endless sea is een prachtig nummer met een trouwens daar zeer leuk bijhorende clip. Laat je meevoeren op het schip van emoties.
Mijn grootste leugen hier moet wel geweest zijn dat ik gestopt zou zijn met cello. Natuurlijk was dit een leugen. Ik heb wel degelijk een innerlijke strijd gevochten zoals elke artiest ooit in zijn leven meemaakt. Want moeten toegeven dat je nooit zo goed zal zijn als een professional, is pijnlijk. Voor mij althans. Het was een zware dobber. Ik kon niet meer genieten van muziek. Niet van anderen, maar al zeker niet meer van mezelf. Ook de jaarlijkse stress van examens en de bijhorende commentaar van de juryleden hielpen mij niet. Integendeel ! Ik heb gevloekt en geweend. Ik was razend. Boos. Ik begreep niet dat juryleden zo kortzinnig konden zijn. Dat ze niet verder dan hun neus konden kijken. Want ja ik ben prestatiegericht, maar is dat niet normaal op een examen? Ik wil niet afgaan als een gieter op het examen. Ik wil kunnen tonen waar ik een gans jaar aan gewerkt heb. Dan wil ik niet nonchalant het podium betreden. Teleurgesteld ben ik ook geweest. Omdat ze mijn gevoel dat ik in de muziek stak niet konden voelen. Maar ik heb ook begrip getoond. Omdat ik nu eindelijk besef wat het jurylid mij wou zeggen. Ik ben geen professional en zal het ook nooit worden. En in zijn ogen ben ik dan geen muzikant. Maar dat is zijn mening. En die stemt niet overeen met de mijne. Maar daar moet ik mij niets van aantrekken.
Ik heb nog steeds mijn moeilijk momenten. Zo was ik onlangs op een concert waar de cellist een super mooie solo had gekregen. Als enigste cellist in het orkest blies ze de hele zaal omver. Mijn haartjes gingen overeind en mijn tranen rolden over mijn gezicht. De emotie overviel mij. Ik was droevig. Deze cellist was steengoed en zo’n solo, daar kon ik alleen maar van dromen. Ik besefte ineens waar ik stond: nergens. Mijn klank met de hare was niet te vergelijken. Mijn medemuzikanten hadden mijn tranen niet gezien, maar wel mijn verdriet gevoeld. Enkele muzikanten kwamen mij een schouderklop geven. “Alimonia, jij zou dat ook kunnen”, zeiden ze terwijl ze wisten dat ze de waarheid niet spraken. Maar daar ging het helemaal niet om. Ze zijn trots op hun enigste celliste. En dat ben ik ! Ik ben geen professionele muzikant en dat weten ze ook wel. Maar ik geef mij én ik geniet. Samen met hen want samen muziek dat is pas genieten. Na ons concert dronken alle muzikanten een pint. De professionele cellist van de andere groep was al lang naar huis. “Is het dat wat ik wil?”, vroeg ik mij af. Neen !
En dus veegde ik al mijn tranen van mijn gezicht en dronk gezellig een pint met mijn medemuzikanten. Ik zal misschien nooit zo goed als haar worden, maar dat hoeft ook niet. Cello spelen is voor mij een hobby. Iets extra in mijn leven. Zoals fotografie. Of deze blog. Het overheerst mijn leven niet. Als ik een maand geen zin heb om cello te spelen, dan speel ik een maand geen cello. En die vrijheid is als amateurmuzikant onbetaalbaar.
Ik heb nog wel enkele frustraties. Zo lukt mijn vibratie na 3 jaar nog steeds niet. Ik speel te gecrispeerd. Mijn schouder, arm, hand en vingers zitten vast. Ik lijk wel op Pinokkio die cello speelt. Ik bestudeer andere cellisten. Lees over technieken en luister naar anderen, maar het lukt me nog steeds niet. Mijn tweede frustratie is het feit dat ik nog steeds geen eigen cello heb. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik geen vioolbouwer meer durf binnenstappen. En dan wordt het natuurlijk moeilijk om een cello te vinden. Ik denk nog steeds dat mijn droomcello in de plaatselijke Carrefour te koop zal staan of dat er ooit eentje voor mijn deur zal staan. Helaas !
Amateurmuzikant zijn is niet zo evident. Je balanceert heel de tijd op een koord. De ene keer wil je graag een beetje meer professioneel zijn, de andere keer ben je blij dat je niet constant onder druk staat. Muziek maken is leuk, maar het moet nog plezant blijven. En dat ervaar ik bij momenten enorm.
Dit jaar is mijn laatste jaar cello aangezien ik dit schooljaar zal afstuderen. Met opgeheven hoofd, want doe het maar eens na. Elk instrument is moeilijk, maar cello lijkt mij nog steeds één van de moeilijkste instrumenten. Weliswaar is het ook het instrument met de mooiste klank. Dus je moet er iets voor over hebben. En ondertussen zijn er 3 mensen in mijn omgeving die begonnen zijn met cello. En dat verwarmt mijn hart, enorm.
Mijn eindexamen zal zijn:
Kol Nidrei van Max Bruch
Allegro Appassionato van C. Saint-Saëns
River Flows in you van Yiruma.
Ik kwam deze zangeres via make-up artiest Linda Hallberg tegen. Linda is één van de mooiste vrouwen op deze aardbol waar ik uren naar kan kijken zonder dat ik ook maar één jota begrijp wat ze brabbelt. Ze verzorgde de make up voor Molly Sanden. Leuk liedje met een ontzettend catchy refrein.
Geniet van de muziek terwijl je op de site van Linda Hallberg rondsnuffelt.
Bij het zien van deze video vroeg ik mij één ding af: zou ik dat ook kunnen?
Ik waag mij er voorlopig niet aan maar geniet simpelweg van deze mooie muziek.
Hou deze kerel in het oog want hij kan zeker tippen aan de reeds bekende filmcomponisten
The Lord of the Rings kon nooit zo goed zijn zonder de geweldige muziek van meester Howard Shore. Geniet gedurende 50 minuten van deze heerlijke muziek die af en toe onderbroken wordt door commentaar van de meester himself.
Een paar dagen terug vond ik deze leuke “muziek”tip terug in mijn mailbox. Ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik herkende het gevoel dat ik ook ooit heb gehad. Dat is jammergenoeg de laatste jaren verdwenen, maar je weet immers nooit dat het ooit nog terugkomt !
Samen hebben ze mijn hart al veroverd, maar apart kunnen ze evengoed voor dezelfde magie zorgen. De twee cello spetters van 2cellos.
Geniet van Kroaat Luka Sulic die samen met andere zeer goede cellisten de Concert-Polonaise van David Popper brengen. Let zeker op de gezichtsuitdrukking van de vrouwelijke celliste op 2’05”.
Ontzettend knappe Stjepan Hauser betovert mij dan met zijn sublieme versie van Oblivion van Astor Piazzolla. Word je niet gewoon super geil als je hem ziet én hoort spelen? Zo nee, let dan eens op zijn ademhaling !
De laatste tijd post ik iets te veel muziektips, maar ook deze parel wou ik jullie echt niet onthouden! Over de film zelf ga ik mij (hier) niet uitspreken, maar de muziek in The tree of Life is fenomenaal ! Vooral “Lacrimosa” van Zbigniew Preisner was het hoogtepunt van de film. Elke keer opnieuw ik dit meesterlijk nummer hoor, krijg ik kippenvel.
Laat je betoveren door de fantastische muziek en de mooie beelden !
Ik hou van films. Ik hou van muziek. Ik hou van filmmuziek. Ik hou van componisten zoals Steve Jablonsky. Maar sinds vandaag hou ik ook van deze kerel. Eén woord: WOW.
Ze is een Japanse celliste én zangeres. Ze heeft een ontzettend hoog “doll-gehalte” en bezit tegelijk een braaf als stout kantje. “Still doll” is een heerlijk Japans nummer dat bekend werd dankzij de manga Vampire Knight waar ze de eindgeneriek voor haar rekening hield.
Ik hou van de sfeer die er in de videoclip hangt. Let op de cello-solo rond 1’26 tot 1’52” al geeft ze wel ontzettend hard de indruk dat ze nog nooit een cello heeft aangeraakt. Trouwens, ik heb nog nooit zo’n lelijke cello als de hare heb gezien. Maar bon, we vergeven het haar.
Ik zit voor mijn computerscherm en kijk eindeloos voor mij uit. Ik zit hier nu ondertussen al het ganse weekend. Ik kan niet lachen noch wenen. Ik staar terwijl ik elke 3 minuten mijn mailbox check. Ik wacht op mailtjes. Mensen die vragen hoe het met mij gaat of hoe mijn cello-examen was geweest zodat ik eindelijk mijn hart kan luchten. Maar niemand stuurt mij iets. Het lijkt alsof ik niet besta. Ik zit hier en er gebeurt niets. Helemaal niets.
Sinds zaterdagvoormiddag ben ik gebroken. Fysiek én geestelijk. Het was de dag van het jaar waar ik meest naar uitkeek omdat ik eindelijk mijn cello-kunsten zou kunnen tonen aan jury én publiek. Maar mijn examen liep af in mineur. In mijn ogen toch. In de kapel waar het examen doorging, zaten welgeteld 10 (!) mensen waarvan 70% bestond uit leerkrachten en andere cellisten. En als dat nog niet erg genoeg was, was de helft van de jury niet komen opdagen wegens officieel vergissing van datum en onofficieel te mooi weer.
Het examen zelf verliep moeizaam. Hoewel het examen begon om 10.00 – en ik er al was om 9.00 om in te spelen – mocht ik pas als laatste (!) optreden omstreeks 11.30. Ondertussen waren zowel het level van mijn bloeddruk als stress over het maximum gepasseerd. Ik was te gestresseerd. Ik “vergat” te genieten. Mijn vingers vlogen (van het zweet) over de snaren maar deden dat op sommige momenten iets te enthousiast zodat ik een paar keer serieus uitschoof. Dat het tempo van mijn muziekstukken ontzettend hoog lagen, speelde in mijn nadeel. Ik kon nergens “herpakken” en bleef met een verveeld gevoel spelen. Mijn vingers volgenden mijn hoofd niet en dat voelde slecht. Maar zacht uitgedrukt: het trok op niets.
De punten (85%) waren dus ook beneden alle peil. Over de punten van vorig jaar kan ik nu enkel nog dromen. En hoewel er complimenten van leerkracht en andere cellisten naar mijn hoofd werden gesmeten, was dat geen troost. Uiteindelijk hoorde ik achteraf dat ik zelfs de meeste punten van al de cellisten behaalde, maar zelfs dat kon mijn pijn niet verlichten. Ik had persoonlijk gefaald. Ik wist dat ik beter kon, maar ik had het niet kunnen tonen !
Dus, de volgende keer u nog eens een cellist ziet, heb dan ontzettend veel respect, want ik kan u verzekeren: het is geen simpel instrument !
En ik kan het weten want ik had maar 85% !
Li Lykke, de zweedse Selah Sue, die in hetzelfde jaar als mij geboren is, werd voornamelijk hier in België bekend door de radiohit “I’m good, I’m gone”. Ondertussen heeft deze meid niet stilgezeten en heeft ze een nieuwe single uit: I follow rivers. Niet slecht, maar mijn oor viel op de clip hieronder. Het vervangen van de beats door cello’s smaakt naar meer. Deze versie is zoveel beter, zoveel emotioneler, dan de originele versie van Li Lykke.
Enjoy.
Mijn droom is om ooit in een muziekband te zitten als cellist. Een groep als Angher mag me zeker bellen voor de solo (2’35”)van dit nummer opnieuw in te spelen.
Het is een ontzettend leuk (metal) nummer. Gewoon luisteren en al je agressie gedurende de 4 minuten laten wegvloeien.
Ik ben nooit echt een grote fan van Hooverphonic geweest hoewel ik “vinegar & salt” best wel kan pruimen. De zelfingenomenheid van Ex-zangeres Geike was iets wat me keer op keer afstootte. Niet enkel in interviews maar ook op optredens.
Maar Geike is nu verleden tijd. Nu hebben ze een nieuwe zangeres, een nieuw nummer én een bijhorende leuke clip.
Luister naar het nummer en bekijk de kandidates goed want ik heb het gezicht van kandidate 1, de sexy blik van kandidate 2, de mond van kandidate 4, de serieuziteit van kandidate 5, (een deel van) het haar van kandidate 7, de onschuldigheid én de ogen van kandidate 12 en de onzekerheid van kandidate 13.
Tot nu toe nog onbekende naam en onbekend nummer, maar een reclamespot bracht daar onlangs verandering in. Wat een heerlijk nummer. Ogen sluiten en wegvliegen van deze wereld.
Geniet van de italiaanse Simona Barbieri.
Florence and the machine is hot. Niet enkel in de zin van “populair voor het moment”, maar het is ook nog een knappe madam. En ze heeft een heerlijk nummer uit.
In 3 seconden was ik verkocht aan dit nummer van Entwine – niet te verwarren met Intwine -. Entwine is een Finse rock/gothic metal groep. Het rustige nummer raakt je direct en je kan er eindeloos naar blijven luisteren. Op één of andere manier brengt dit nummer je naar een andere wereld/dimensie. Schitterend!
Ik geef het toe. Ik ben de laatste dagen buiten de lijntjes aan het kleuren. Ik luister niet enkel naar metal, maar tegenwoordig ook naar electro. Geen happy shit als je het mij vraagt. Nuja, oordeel zelf maar.
Trouwens, de video is met een night vision camera gefilmd. Erg leuk effect.
Soms moet je goede muziek niet ver gaan zoeken…
Lili Grace. Cello, keyboard en hemelse stemmen van de zussen die perfect bij elkaar passen.
Entick Shot. Deze jongens hebben me betoverd met hun nummer. Het nummer klinkt erg volwassen én droevig.
De tip deze week is Need van Hana Pestle. Hana wie? Inderdaad. Ik had nog nooit van gehoord tot een paar dagen geleden. Ze is nog maar sinds 2008 bekend in de muziekwereld en dat dankzij Ben Moody. Oh ja, ze heeft ook haar eerste cd “This way” uit.
Het nummer sprak me direct aan. Zeker in deze periode vat het liedje alles samen hoe ik mij nu voel. Een lekker triestig nummer met leuke pianobegeleiding.
Wegdromen. En mijn gedachten die eindelijk stoppen met denken.Vanaf het moment ik de muziek afzet, kom ik weer met mijn beide voeten op de grond. De harde realiteit waar ik zo bang van ben. En dus hou ik zo lang mogelijk mijn oortjes in mijn oren. Soms ben ik bang van wat ik denk en wil ik dit allemaal negeren. Muziek helpt mij daar perfect bij.
En dus slaap ik de laatste tijd met mijn ipod naast mijn zijde. Ik was het geluid van mijn gesnik moe en besloot dat mijn beste vriendin Lady Gaga mij kon helpen.
En dus slaap ik sinds kort niet meer alleen. Nee, ik ben zelfs voorstander van een trio’tje. Ik, Lady Gaga én mijn ipod. Rrrr!
Ik kan naar hem kijken. Uren aan een stuk. Hij is zo mooi. Hij staat daar maar. Hij straalt een enorme rust uit. Als ik hem bespeel, komt hij tot leven. Noten worden omgezet in gevoelens. Die op hun beurt reacties uitlokken. Verdriet. Blijdschap. Boosheid.
Zoals bij elke verliefdheid heeft de medaille ook een achterkant. Frustratie. Het is enorm frustrerend dat ik weer helemaal van nul af aan moet beginnen. Noten herken ik amper op de fa-sleutel. Is het nu toch een fa of een si? Alles is weg. Het ritme, de noten. Maar het gevoel is nog nooit zo sterk geweest al nu.
Mijn cello en ik.
We gaan de wereld veroveren!
De grootste ontgoocheling die ik de laatste weken heb ondervonden, was de film “The young victoria“. Gelukkig fleurde Sinead O’connor mij helemaal op. “Only you” is een schitterend, maar triestige soundtrack. Soms is het een beetje jammer dat je het nummer pas op het einde van de film hoort. Maar kijk, soms wordt je beloond voor het wachten. Geniet van het nummer, maar voornamelijk van Victoria & Albert.
Sinds een paar dagen ben ik helemaal zot van Coheed and Cambria. Ik ken ze nog maar net en dat allemaal dankzij de trailer van nieuwe film “9” van Tim Burton. Coheed and Cambria is een Amerikaanse rock band. Zanger Claudio Paul Sanchez ziet er niet alleen cool uit, hij zingt ook op een coole “emo” manier. Niet iedereen houdt er van, maar mij kon hij alvast bekoren. Een akoestische versie is hier te vinden. Een cello versie ervan is hier te vinden.
Letters zijn voor mij zoals cijfers zijn voor domme blondjes. Oninteressant. Ik lees daarom zelden of toch bijna geen boeken. Het laatste boek dat ik las was “wacht niet tot het donker wordt” van Bob Vansant. Een anti-depressie boek. Maar ik heb eigenlijk nooit graag gelezen. Het duurde mij allemaal te lang voor ik op de laatste pagina belandde en het einde voorgeschoteld werd. Het was, en is nog steeds, een ware marteling. Hoewel ik goed genoeg besef dat boeken lezen één van de mooiste hobby’s moet zijn dat er bestaat. U volledig laten onderdompelen in een andere wereld gefabriceerd door eenvoudigweg letters. Als ik boeken las, waren het fantasie boeken. Maar al die vreemde én talrijke namen maakten het verhaal ongevraagd ingewikkeld. Om de 5 woorden moest ik bij de legende kijken om te zien wie wie was. Foert. Ik wil graag een ingewikkeld verhaal, maar 50 personages zijn me nu net iets te veel.
En dus stopte ik met boeken lezen. Zelfs magazines krijg ik moeilijk gelezen. Het boeit me niet als de artikels te lang zijn. Mijn aandacht is veel te snel verdwenen. Buiten kijken trekt me meer aan. Bewegende objecten, levende dingen. Letters kunnen niet bewegen en blijven er eeuwig staan. Maar met naar muziek luisteren heb ik een mooi alternatief. gevonden In plaats van letters zijn het noten die je naar een andere wereld brengen. Dezelfde wereld, de fantasiewereld van ridders, jonkvrouwen, draken, zwaarden,… In die tijd werd er nog gestreden voor een vrouw!
Wanneer gaan jullie mannen jullie leven geven voor mij?
De nieuwe band van 3 ex-leden van Evanescence: “we are the fallen”. Let op de zangeres (Carly Smithson) die net iets te veel weg heeft van Amy Lee qua look én stem. Maar wat een lekker nummer! Dit zal inslaan als een bom!
Ik ken (jammer genoeg) het fenomeen. Ik had er last van na het bezoeken van het concert van Blind Guardian in 2006. Ik had enkele dagen een constant gepiep in mijn oren. Het was verschrikkelijk. Ik was bang, zéér bang. Ik begon op internet te zoeken naar mijn probleem en al vrij snel vond ik “tinnitus” als antwoord. Ik was bang, maar vooral boos.
Drie dagen met dit gepiep gingen voorbij en uiteindelijk herstelde mijn oren zich opnieuw. Sindsdien bezoek ik NOOIT, maar ook NOOIT nog een concert zonder mijn oordoppen. Vroeger de bekende gele goedkope doppen, later ben ik overgeschakeld op iets duurdere. Ik moet toegeven dat het nooit (nog) hetzelfde is. Een concert meezingen is vreemd. Je hoort jezelf (en dat is in mijn geval freaky) harder dan de mensen rondom je en de muziek wordt een pak minder intens. Maar er is geen andere oplossing zolang de decibels te hoog blijven!! Liever me minder goed amuseren dan de rest van mijn leven doof te zijn!
Sinds ik in contact gekomen ben met het fenomeen tinnitus, probeer ik iedereen hiervan op de hoogte te brengen. Ik heb gele oordoppen als reserve in mijn portefeuille gestoken. Voor het geval ik mijn zou vergeten of mijn vriendinnen er nodig zouden hebben.
Langs deze weg wil ik dan ook zeggen: bescherm uw oren, altijd en overal!
In de film “the fall” werd ik heerlijk getrakteerd op dit streepje muziek. Bij het einde van de film bleef ik zitten om te zien wie de componist was. Beethoven! Wat een heerlijk nummer dat me keer op keer aan de geweldige film doet terugdenken.
Eurovisie songfestival is al lang niet meer wat het vroeger was. Die zever horen we al jaren voorbij passeren. Dat is toch logisch? De mensen van 50 jaar geleden droegen toch ook niet dezelfde kledij als nu? Het leven evolueert. Muziek ook. Gelukkig maar – denken sommigen -, anderen blijven luisteren naar hun oude vinyl plaatjes. Aan hen die dat nog doen: luister, maar kraak niet constant de huidige muziek af.
Ik blijf steevast kijken naar het Eurovisie songfestival. Er zijn jaren bij waar het meer om “show” draait dan om het liedje, maar dit jaar was er in feite weinig show. Het merendeel had een vreselijke act. Eigenlijk om van te huilen. De zanger en zangeressen konden dit jaar wel goed zingen, maar waarom laten ze dan iemand winnen die het nét niet kan? Ja, ik ben verbouwereerd dat Noorwegen gewonnen heeft. Nog voor ik een oordeel kon vormen, was Noorwegen al tot topfavoriet uitgeroepen. Dat Hadise niet zou winnen, was al vrij snel duidelijk. Ze had een goed nummer, een goede act, ze zag er goed uit – tja -, maar ze had niets meer dan dat. Er waren er nog die aan deze eisen voldeden. Je moet opvallen, in dit geval een knappe jongen zijn die een beetje viool kan spelen. Man man man. Het moet de eerste keer zijn dat ik helemaal niet akkoord kan gaan met de winnaar. Waar is het toch misgelopen? Zelfs met nummer 2 kan ik niet akkoord gaan. Een schattig mooi prinsesje met lange blonde lokken in een blauw – niet flaterend – kleed met een engelenstem. Heeft u ook het nummer gehoord?
Eurovisie songfestival blijft toch leuke ontspanning. Je maakt op een paar uren tijd “kennis” met bepaalde landen en hun muzieksmaak. Landen als Israël, Bosnië en Herzegovina en Armenië behouden hun eigen muziek en zingen steevast in hun eigen taal. Dat zou verplicht moeten worden! Waarom wilt iedereen (13 van de 25 landen = 52%) persé zingen in het Engels. Mijn engels is helemaal niet goed, maar sommige zanger(es)s doen het nog slechter! (Of moet ik hier Ruslana – de winnares van 2004- vernoemen?)
Anwyay. De prijzen voor dit jaar gaan naar:
Pain of salvation – undertow (live)
Ik luister het softere gedeelte van de metal. Power metal. Progressive metal. Symponic metal. Zoiets dus. Ik wil het geen metal noemen, maar het hokje had al een naam.
“Ik luister niet vrijwillig naar ‘metal’. Het noemt toevallig gewoon zo”
Maar tegenwoordig gaat het niet meer enkel over muziek, maar om het hele circus dat er rond hangt. Dus je moet oppassen wat je zegt. Gothicers houden van het duistere leven, denken altijd negatief, wandelen ’s nachts op het kerkhof, kijken enkel naar horror films, doen aan automutilatie, zijn (meestal) vegetariërs, dragen enkel zwart… Metal trekt stoere langharige mannen (en hun bijhorende ‘hoertjes-in-latex‘) aan. Het zijn meestal werklozen, bierzuipers, ze houden van sm en schreeuwen in plaats van te praten. De “sloeries” bevinden zich in het r&b milieu. De gasten zijn “cool” en houden van snelle wagens en mooie grieten. Ze hebben aan elke vinger een vriendin. Ze rijden in BMW’s en werken in de bouw of in een fabriek. In de disco vind je “johny’s“, de mannen met de witte broeken en de mooie geplamuurde gebruinde slanke vriendinnen die de drugs bewaren. Deze mensen luisteren techno of house. De slimme koppen met bijhorende verouderde bril luisteren naar klassieke muziek. Ze wonen nog bij hun mama en hebben nog nooit een vrouw versierd, laat staan er naar gekeken.
Maar terug naar mij. Vroeger bestond mijn garderobe uit 90% zwart (gothic +1) . Tegenwoordig is dat omgekeerd. 10% is zwart, de rest zijn leuke vrolijke kleuren (metal -3). Ik ga niet voor mijn plezier naar het kerkhof (gothic -1), ik drink geen bloed (gothic -1). Ik heb wel lang haar (metal +2) en vind sommige mannen met lang haar opwindend (metal +1). Ik draag een bril (klassiek +2). Ik headbang wel eens graag (metal +2.) Ik zuip me niet elk weekend te pletter (metal -3.) Ik zie niet lijkbleek (gothic -3). Ik draag geen gothicjurken (gothic en metal -2) (hoewel ik het wel heel mooi vind). Ik epileer mijn wenkbrauwen niet volledig om er daarna met een stift een nieuwe te fabriceren (gothic -1). Ik woon nog bij mijn ouders. (klassiek +2) Ik heb geen piercings (gothic, metal, house, r&b -2). Ik eet vlees. (gothic -1). Ik leef niet ’s nachts (gothic -5). Ik heb geen vleermuizen als huisdier (gothic -2). Ik kan me best amuseren op muziek van Milc Inc of Marco Borsato (euhm). Ik ga dit jaar naar graspop (metal +10), maar niet naar Wacken Open Air (metal – 50). Ik ben geen slet (r&b, house en techno -2) en ik ga niet naar een metal optreden voor mijn vriendje of omdat ik aandacht te kort kom. (referentie naar column van lords of metal)
Dus, de volgende keer iemand mij nog eens vraagt welke muziek ik luister, geef ik gewoon mijn last.fm link.
Fuck de kortzinnigheid van mensen.
Metallica met de geweldige cover van Dire Straits: Brothers in arms.
Toen ik nog jong was en braaf naar school ging, liep ik er als een half mislukte “gothic” bij. 99% van mijn garderobe was zwart. Mensen merkten niet eens op dat ik effectief van kledij veranderde. Mijn donker lang haar viel sluik langs mijn vrij “witte” huid. (ik geef het toe, ik was geen zonneklopper en eigenlijk steek ik de schuld op het spel “unreal tournament” waar ik toen verslaafd aan was). Ik rebelleerde op mijn manier. Mijn schoolkaften stonden vol metal symbolen en groepsnamen. Als kind choqueer je nu eenmaal graag anderen.
Maar ik werd groter en mijn garderobe werd ‘chique zwart’. Om van het gezaag “draag je enkel zwart?” af te zijn, kocht ik mij een paar kleurrijke bloesjes. Paars en rood wel te verstaan. De kleuren die het dichtst bij zwart aanleunden. Toen ik uiteindelijk in een bankkantoor belandde, begon ik eindelijk het genot van “mantelpakjes” in te zien. In die periode zit ik nog steeds. Ik zie er dus vrij “normaal” uit. De mensen verwachten dan ook een “normaal” antwoord op de vraag “welke muziek luister je?”. Alright. Ik geef ze dat dan ook. Algemene normale muziek
Op sollicitaties gaan ze er niet verder op in. De meeste oppervlakkige mensen ook niet. Maar er zijn altijd van die mensen die alles willen weten. “oh, zoals?”. Vrij snel geef ik hen antwoord. Groepen zoals Rhapsody, Blind Guardian, Ayreon, Savatage, Kamelot,… Kortom: Metal.
Het gezicht van je tegenstander verandert vrij snel. Alsof je net een duivels woord hebt uitgesproken. Alsof je net een oeroude spreuk hebt verbroken. Een paar seconden beleef je een stilte. “metal?” vragen ze zich nog eens af… Ik neem hun hand vast, zet ze op een stoel en zwaai wat met mijn aktetas zodat ze naar verse lucht kunnen happen. “En u ziet er zo braaf uit!”. So? Ik ben ook braaf. En ik luister metal.
Ik probeer de mensen altijd zo snel mogelijk op hun gemak te stellen. “in metalmuziek heb je verschillende genres: death, black, power, trash, symphonic,…”, maar meestal ben je 80% van je publiek al verloren en knikken ze enkel nog “jajajajaja, het zal wel. volgende keer blijf ik uit uw buurt, heks”.
Ach.
Zal U de volgende keer 2 keer nadenken voor u die onbewust gevaarlijke vraag stelt?
Heerlijke pianotonen gecombineerd met heerlijke stemmen en een sublieme tekst van Anathema: Parisienne Moonlight. Dit nummer doet je wegzweven van de realiteit. Zeer diep nummer.
Soms wou ik dat ik naïef was, dat ik niet zo over het leven nadacht en gewoon alles als vanzelfsprekend zou aannemen. Misschien moet ik eens van idee veranderen. Iedereen is goed, tot het tegendeel bewezen is. Nu wantrouw ik iedereen, tot ik bewijs heb dat ik hem/haar kan vertrouwen. De conclusie zal hetzelfde zijn. Niemand is te vertrouwen, zelf jezelf kan je niet vertrouwen. Dat is een best een enge gedachte. Maar het is wel zo.
“And does he notice my feelings for him?
And will he see how much he means to me?
I think it’s not to be”
“Wij” wordt verleden tijd. “Wij” is al verleden tijd.
“…no nothing else matters”
Muziektips:
– Sally’s Song door Amy Lee, origineel door Fiona Apple
– Nothing Else matters in piano versie of in cello versie
Noten op een sol-sleutel ken ik allemaal. Eén voor één. In de muziekschool word je immers, zoals een baby, grootgebracht met noten op solsleutel. De meeste partituren voor instrumenten zijn geschreven in een sol-sleutel. Maar ik, koppig als een ezel, koos voor het instrument: cello. De muziek is jammer genoeg gecomponeerd in een fa-sleutel. Na een aantal jaren cello, moest ik door omstandigheden noodgedwongen met pijn in het hart stoppen. Ik ben de heerlijke tonen van de cello nooit vergeten! In elke film, reclameboodschap,…. merk ik het geluid van de cello op. Het geluid raakt nog steeds elke vezel in mijn lichaam. De finse groep Apocalyptica, bestaande uit 4 cello’s (en tegenwoordig een drum), bracht vroeger covers van Metallica. Tegenwoordig brengen ze hun eigen nummers uit. Een streling voor het oor én oog. Les fragments de la nuit, een band uit Frankrijk, brengt ook heerlijke klassieke muziek. Echt een aanbeveling.
Ooit koos ik tussen cello en fotografie. Maar ik mis het gedeelte muziek in mijn leven. Het is zoals sommige vrouwen niet zonder hun liefje kunnen. Ik heb me ooit beloofd als ik een contract van onbepaalde duur versier, ik terug met cello zou beginnen. En dat zit er bijna aan te komen… Ik kijk er enorm naar uit. Ik ben alvast terug in mijn partituren gevlogen. Ik snap er niets van, maar de noot la ken ik toch al.
Het is een begin.
Je trein komt -normaalgezien- elke dag op hetzelfde moment én op dezelfde plaats aan. Het enige wat je moet doen is je verplaatsen van het treinstation (waar je in de winter lekker binnen kunt opwarmen – tegen elkaar of tegen de verwarming) naar de coupé die je wenst te betreden. Elke dag kan je kiezen welke coupé je neemt. De meeste mensen zijn bang van afwisseling en kiezen dus noodgedwonen elke dag voor dezelfde opstapplaats. Elke dag iedereen die op dezelfde plaats zit, dezelfde handeling uitvoert,… Saaier kan toch niet? Wissel ééns van coupé! Je wereld zal er ineens veel anders uitzien.
In de trein zelf is het meestal goed qua temperatuur (ok ok ok. In de zomer is het meestal verschrikkelijk warm – maar er zijn raampjes in de trein hoor! Je hoeft je gewoon strategisch te zetten bij zo’n raam), je ervaart geen stress (behalve als je een aansluiting met een bus moet hebben) en je kan doen wat je wilt! Muziek luisteren, een boek lezen, de sudoku in de gratis metro krant invullen, slapende mensen observeren, flirten, naar buiten kijken, jezelf bewonderen in de reflecterende ramen, gesprekken afluisteren (of er zelf één opstarten), slapen, een film zien op je laptop (of er ééntje meekijken op de laptop van je buurman), werken,…. Het enige waar ik (en 99% van de treinreizigers) me aan erger zijn de “ik-heb-een-mp3-en-daarom-moet-iedereen-horen-wat-ik-luister”. Toegegeven soms heb je zo’n lekkere gast voor je zitten en vraag je je af: “wat zou hij toch luisteren?”. Maar als de trein stopt en je hoort dat het een andere styl is dan wat je zelf luistert (rhapsody, blind guardian, savatage, ayreon,…) gaat je droom even in rook op. Ach. Als het me toch enorm stoort, verander ik gewoon van coupé, niet? Maar mensen zijn nu eenmaal lui.
De trein en/of bus nemen.
Het is altijd een beetje reizen, het is altijd een beetje leven. Genieten.
De wereld door de ogen van Alimonia 
