Ziek

Om één of andere reden ben ik zelden ziek. Het moet ongeveer een 6-tal jaar geleden zijn dat ik echt ziek was. In die periode ging ik zelfs nog naar school en was de halve klas ziek. Ik hoorde daar jammergenoeg ook bij. Maar ik heb een sterk karakter en zelfs ziek ging ik naar school. Ik was bang dat het missen van een paar lessen een enorm effect zou hebben op mijn toekomstig leven. Zo ben ik er nog steeds van overtuigd dat die ene keer ze mij uit de Engelse les zijn komen halen – ik bespaar u de details waarom – ik toen de basisprincipes gemist heb.

Toen ik uiteindelijk na school thuiskwam, kroop ik rechtstreeks mijn bed in. Ik was zo moe dat ik direct in slaap viel.

Sindsdien ben ik nooit meer “echt” ziek geweest. Hier en daar een verkoudheid, maar zelfs dan overdrijf ik niet als ik maar zeg dat het maximum 1 keer per jaar is.

Sinds ik ga werken is “niet ziek zijn” een nadeel voor mezelf in vergelijking met mijn wel ziekzijnde collega’s. De ene lijdt aan migraine en de andere heeft last van zijn rug. Zo kunnen ze hun zieke, maar vrije dag, naar keuze bepalen.

Ik ben nooit ziek. Of het is niet voldoende om thuis te blijven. En de laatste keer dat ik serieus ziek was, is dat op het werk gebeurd.

Miljaar.

Maar ik geef niet op. Bij mijn volgende werkgever ben ik ook ziek. Ik lijd dan aan migraine, tijdelijke depressies, rugklachten en stress. En dat allemaal tegelijkertijd!

Berlijn

Morgen is het zover. Dan vertrek ik eindelijk naar Berlijn! De spanning is de laatste dagen fors toegenomen, net zoals het aantal boeken die ik ben gaan lenen in de Bib. Ik ben er klaar voor.

Maar wat dacht je dan ook met zo’n goede voorbereiding?

Verlof

Een ganse week vakantie heb ik achter de rug. Een ganse week! Dat zijn welgeteld 9 dagen! Dat zijn meer dagen dan dat God de wereld schiep! Op 9 dagen kan je oneindig veel dingen doen. Juist ja. Dat was ook het plan, maar er is niet veel van in huis gekomen. Ik zou gaan sporten om die verdomde overtollige kilo’s eraf te krijgen, ik zou mijn puzzel eindelijk afmaken zodat ik hem bij de rest kan hangen, ik zou shoppen om er weer sexy uit te zien en zo eindelijk mijn droomman tegen te komen, ik zou ontzettend veel cello spelen omdat ik heel goed wil worden, ik zou mezelf rust gunnen omdat mijn hoofd op ontploffen stond, ik zou genieten, ik zou een nieuwe GSM kopen omdat de mijne zo goed als versleten is. Ja ik was het allemaal van plan maar ik heb er niets van gedaan.

Elke morgend ontbrak het mij aan moed om iets te doen. “Nu niet. Ik ben moe. Morgen is nog een dag”. En zo zijn die 9 dagen vakantie gewoon voorbij gevlogen.

En nu zit ik hier. Mezelf op te jagen omdat ik “nog zoveel moet doen”.

Verdomde tijd. Ik krijg u wel.

Vakantie

Maanden juli en augustus staan symbool voor VAKANTIE. Elke hard werkende student of werknemer neemt in die periode zijn vakantie op. Sommige nemen al hun verlofdagen in één keer op en blijven een maand afwezig op het werk. Anderen delen hun verlof in 2 of 3 “blokken”. Een zomervakantie, een wintervakantie en/of nog een herfstvakantie.

Vanaf het moment dat je je vakantie hebt aangekondigd, beginnen de standaardvragen “waar ga je naartoe?” en “wat ga je doen in je vakantie” op te stijgen? Alsof iedereen ERGENS naartoe gaat. Is alleen “op vakantie gaan” tegenwoordig nog toegelaten? Mag een mens niet meer vakantie thuis vieren? Mag een mens niet thuis op krachten komen? Nee! Volgens 90% van mijn collega’s is dat onmogelijk. Je moet de grens oversteken om je werk volledig te kunnen vergeten. Om écht vakantie te hebben, moet je op een vliegtuig kruipen.

Nuja. Dan heb ik maar geen vakantie gehad. Want ik heb geen rondtrip in Australië gedaan. Ik ben niet romantisch gaan dobberen in Venetië en ik heb geen heerlijk glaasje wijn gedronken in Frankrijk. Jammer. Maar iedereen is op vakantie gegaan. Iedereen ziet gezond bruin. Iedereen heeft 100′den foto’s gemaakt en voornamelijk iedereen heeft een echte vakantie gehad! Iedereen heeft een perfecte reis gehad. De trip van zijn dromen.

Ik niet. Ik ben thuis gebleven. Ik ben geen reisfanaat. Ik heb enkel de “gedwongen” schoolreizen meegedaan. Een rondtrip door Italië en een paar dagen Londen. Tof. Maar was ik gelukkiger als ik thuis kwam? Ja.

“En enkel omdat ik van mijn zagende medereizigers vanaf was en ik eindelijk wat anders dan pasta kon eten.”

Ik zal niet ontkennen dat ik geen mooie dingen heb gezien. Voornamelijk het eiland Sicilië, Pompeï en de buurt Camden (Londen ja) hebben mijn hart veroverd. Maar de grootste teleurstelling was Venetië! Noemt u deze streek romantisch?

Ik ben dus NIET over de grens gegaan en toch heb ik mij best goed geamuseerd in eigen land. Maar ik zou ook graag eens op reis gaan. Ik vrees dat ik niet meer onder de druk van de maatschappij bezwijken. Maar het organiseren van zo’n reis bezorgt me stress. Enorme stress. Zelfs een informatieboekje vragen bezorgt me al stress! Het er in bladeren is helemaal verschrikkelijk. Ik vrees dat ik in de categorie “autistisch” val. Alles moet gaan volgens MIJN plan. Volgens mijn idee. Volgens mijn afgesproken papiertje. En een reis is dit juist helemaal NIET. Dat is VRIJHEID. Alles mag, maar niets moet. De reis met iemand doen, zou me helemaal doen flippen. Het “ik wil vandaag naar X” zou plaats moeten ruimen voor mijn “maar we zouden naar Y gaan”. Ik mag er niet aan denken. Ruzie. Op reis. NOT DONE!

En dus gaan we dit jaar niet op reis. Nee. Maar volgend jaar misschien wel. Naar Ierland. Of Schotland. Of toch maar gewoon Londen. Of Frankrijk?

Eén ding is zeker. Ik haat vakantie.