Quote van de dag

Liefde is als water. Het is overal maar je kan het nooit lang in je handen vasthouden.

“Plons”

Ik kreeg vandaag een geweldig idee door de site van Evelien te bezoeken. Altijd in de zon zitten en niets doen, dat verveelt. Dus pakte ik mijn camera, met zoomlens en amuseerde mij buiten met dit leuk idee.

Ideaal weer en die spetters deden enorm deugd.

Zo zie je maar dat ik ook andere dingen dan zelfportretten kan nemen.

Zwemmen

Aangezien ik echt 0.0 aan sport doe – buiten de dagelijkse set van 10′ buikspieroefeningen – en ik mij de laatste maanden fel voel achteruitgaan, besloot ik op een avond te gaan zwemmen. Vorig jaar, in Mallorca, ontdekte ik immers mijn zwemkriebel.

En zogezegd, zo gedaan. Ik zocht mijn zwemgerief, maakte mij bikini-klaar en vertrok naar het plaatselijke zwembad. Bij aankomst dampte mijn bril direct aan waardoor ik de in koeien groot geschreven tekst over trage en snelle zwemmers niet gezien had. Ik was al blij dat ik mijn kleedhokje vond ! Bij afgifte van mijn kleren, vroeg ik nogmaals de richting van het zwembad. “Dat kan je niet missen” riepen ze mij toe, terwijl ze de juiste richting aanwezen.

Ik klom het zwembad in en begon te zwemmen. Tussen de anderen die in thermische pakken, zwembril en bijhorende zwemmuts zwommen. Ze gingen sneller, ja. Maar bon ik had al meer dan 15 jaar geen zwembad meer gezien.

Op een gegeven moment grommelde een vrouw iets van trage zwemmer. Ik dacht dat ze mij niet moest en zwom op mijn gemak verder. Een minuut later werd ik aangesproken door een vriendelijke man. Op een rustige normale manier legde hij mij het principe van trage en snelle zwemmers uit. Diezelfde vriendelijke man complimenteerde mij de volgende keer op mijn bikini. Dus ik weet niet of hij echt vriendelijk was of gewoon contact met mij zocht.

Soit. Ondertussen had ik de weg naar de baan van trage zwemmers gevonden. Dat ik geen conditie had, werd duidelijk als ik naar de (mega grote) klok keek. Een kwartier was er nog maar verstreken ! Aangezien ik niet betaald had voor een kwartier zwemmen, besloot ik verder te zwemmen. Vlinderslag, gecombineerd met af en toe crowslag. Het lukte mij allemaal maar had het toch vrij moeilijk. Niet alleen kreeg ik ontzettend last van mijn medeburen – moeten jullie nu expres zo spetteren? – maar ook van de chloor. Ik werd er gewoon misselijk van. Als dat nog niet genoeg was, kreeg ik fel te verduren met krampen. En toch zette ik door. Ik wou niet onderdoen voor de rest. Als bijna iedereen vertrokken was (sluitingsuur), besloot ik dan ook maar te stoppen. Met moeite (ik overdrijf niet) kroop ik het zwembad uit. Keek of mijn bikini nog goed zat en wandelde richting de douches.

Ik drukte een willekeurige knop in en nog voor een klein lief meisje er mij attent op kon maken – neeeee mevrouw dat is kou…-, spoot het koude water op mijn lichaam.

Gvdm. Ik haaste mij snel naar de kleedkamers, merkte dat ik geen droog ondergoed bijhad en fietde ondergoedloos met nat haar naar huis.

Sport? Ok. Maar in dat zwembad zien ze mij niet meer terug !

Bad

De laatste weken doe ik niets anders meer dan werken, slapen én in bad gaan. Niet dat ik extreem vuil ben of me zo voel, maar het is de enigste plek waar ik nog mezelf kan zijn. Ik hoef me allereerst niet te schamen voor mijn verdriet, want mijn tranen zijn niets in vergelijking met het water dat zich rond mij bevindt.  En daarnaast is de badkamer ook de enigste plek waar ik minutenlang ongestoord kan zitten.

Een bad nemen is voor mij méér dan alleen maar mij “proper” maken. Het is een plaats waar ik kan bezinnen. Waar ik kan huilen. Waar ik lekker “niets” kan doen  en waar ik mij kan verstoppen van de wereld.

Was mij
Omarm mij
Ontdooi mij
Krab het ijs van m’n ramen
Laat de wereld weer zien wie ik was mij
Wie wast
Wie wast mij

Marco Borsato – Was mij

Soms zit ik daar voor mij uit te staren. Uren aan een stuk. Beweegloos. Enkel het water zorgt voor nog voor wat spanning en beweging. En zo gebeurt het soms de laatste dagen dat ik mij vergeet te wassen.

Dus. Wie komt mij de volgende keer gewoon eens wassen?