Ontslaan

Ik werd vandaag met de ambulance weggevoerd van mijn werk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Het is eens wat anders dan een gewone saaie werkdag. Maar het was best angstaanjagend. Ik was bang. Zéér bang. Maar ik was voornamelijk boos op mezelf want mijn testament is nog steeds niet geschreven! Wachten op de ambulance duurde een eeuwigheid. Ik crepeerde van de pijn en dus duurde elke seconde precies een uur. Toen de plaatselijke verpleegster al uren achter een ambulance had gevraagd, kwam de lieve man van het onthaal doodleuk vragen: “moet ik nu een ambulance bellen?” werd ik bijna woedend. Ik had de lieve – hij opent altijd de deur voor mij als hij me ziet – man bijna kunnen vermoorden! Ik kon me nog net bedwingen om “idioot, ik crepeer van de pijn. Haal iemand!” te schreeuwen. En als ik nog niet boos genoeg was begonnen ze idiote vragen te stellen. “waar heb je pijn?”. “overal”, riep ik als een klein kind. Wat een mens allemaal niet doet als hij bijna doodgaat (van de pijn)

Nog geen paar tellen later stonden 2 knappe ambulanciers rond mijn bed. Vriendelijk én bezorgd brachten ze mij naar het ziekenhuis. Daar voerden ze nog wat testen uit. Maar ik bleek gezond. Op het eerste gezicht. De pijn was ondertussen weg. Verdwenen. Zoals de jongen van het werk. Al weken heb ik hem niet meer gezien. Ik mis hem. Ik mis zijn blauwe doordringende droevige ogen. Maar alles komt terug wat verdwijnt. Het is zoals een boemerang. Je moet geduld hebben. En dan komt hij terug. Dan komt de pijn terug.

En dus werd ik ontslaan. Uit het ziekenhuis wel te verstaan want sinds gisteren ben ik officieel vast in dienst. Wat gaan 6 maanden (proefperiode nota bene) rap.

Maar wat gaan seconden traag! Geloof me.